Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 16 ოქტომბერი. See content from before

სამშაბათი, 15 ოქტომბერი 2024

რიკარდ იოზვიაკი
რიკარდ იოზვიაკი

ევროკავშირის ლიდერები 17-18 ოქტომბერს ბრიუსელში შეიკრიბებიან რეგულარულ საშემოდგომო სამიტზე. ეს ერთგვარი გენერალური რეპეტიციაა დეკემბრის სამიტისა, რომელიც, როგორც წესი, გაცილებით უფრო დრამატულად წარიმართება ხოლმე.

სწორედ ამ წინასაშობაო შეხვედრაზე იღებენ ხოლმე რეალურ გადაწყვეტილებებს გაფართოების, დაფინანსების ან სანქციების შესახებ.

ეს სამიტი ბოლო შეხვედრაა ამერიკის საპრეზიდენტო არჩევნებამდე, რომელიც ნოემბერში ჩატარდება. 20 ოქტომბერს მოლდოვაც ჩაატარებს საპრეზიდენტო არჩევნებს და რეფერენდუმს ევროკავშირში გაწევრიანების შესახებ, ექვსი დღის შემდეგ კი საქართველო პარლამენტს აირჩევს.

ბრიუსელში დისკუსიების მთავარი თემა უკრაინა იქნება, თუმცა მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღებას ამჯერად არ ველით. მოსალოდნელია, რომ მწვავე დებატები ჩატარდება მიგრაციის შესახებ - ამან კი შეიძლება გავლენა მოახდინოს რამდენიმე ქვეყანაზე, რომლებსაც მომავალში ევროკავშირის წევრობა სურთ.

სამიტის დასკვნების მონახაზში, რომელსაც რადიო თავისუფლება გაეცნო, ბევრი სიახლე არ წერია უკრაინასთან დაკავშირებით. ბუნდოვნადაა ნახსენები „მშვიდობის სამიტი“, რომელიც წელს უნდა ჩატარდეს და სადაც რაღაც დონეზე რუსეთიც შეიძლება ჩაერთოს. დასკვნების ტექსტში უბრალოდ ნათქვამია, რომ "ევროპის საბჭო ასევე ხაზს უსვამს, რომ უკრაინის შესახებ არანაირი ინიციატივა არ შეიძლება იყოს მიღებული უკრაინის ჩართულობის გარეშე“.

ამ დოკუმენტის პროექტი მიანიშნებს, რომ რუსეთთან დაკავშირებით ახალი სანქციების მიღება მოსალოდნელი არ არის. სანაცვლოდ, ლიდერები სამიტის ბოლოს ხაზს გაუსვამენ, რომ საჭიროა „სანქციების სრული და ეფექტიანი აღსრულება და შემდგომი ზომების მიღება მათი გვერდის ავლის აღსაკვეთად, მათ შორის მესამე ქვეყნების მეშვეობით".

მოლდოვის მოახლოებულ არჩევნებთან დაკავშირებით სამიტის დასკვნების მონახაზში ხაზგასმულია პროცესზე კრემლის მიერ გავლენის მოხდენის მცდელობები და აღნიშნულია, „უცხოეთიდან მომავალი ინფორმაციით მანიპულირებისა და ჩარევის მუდმივი მცდელობები, რომლებიც ძირს უთხრის დემოკრატიულ არჩევნებს და მოლდოველი ხალხის არჩევანს აყვავებული, სტაბილური და მშვიდობიანი ევროპული მომავლისა“.

ევროკავშირი ღიად არცერთ მხარეს არ იჭერს, თუმცა ცხადია ბრიუსელის იმედიც, რომ მოლდოველები ევროკავშირს მისცემენ ხმას როგორც რეფერენდუმში, ასევე საპრეზიდენტო არჩევნებში. გასულ კვირას ევროკავშირმა აქტივები გაუყინა და ვიზის მიღება აუკრძალა ხუთ პირს, მათ შორის ევგენია გუტულს, მოლდოვის ავტონომიური გაგაუზიის რეგიონის გუბერნატორს, რომელსაც ზურგს მოსკოვი უმაგრებს. მან ასევე სანქციები დაუწესა რუსეთში დაფუძნებულ არასამთავრობო ორგანიზაცია „ევრაზიას“, რომელიც დაარსდა მოლდოვაში რუსული ინტერესების ხელშესაწყობად.

გარდა ამისა, ევროკომისიის პრეზიდენტი ურზულა ფონ დერ ლაიენი მოლდოვის დედაქალაქ კიშინიოვში ჩავიდა და 1,8 მილიარდი ევროს ღირებულების ფინანსური პაკეტი წარადგინა, რომელიც ქვეყანას მომდევნო სამი წლის განმავლობაში გადაეცემა.

საქართველოსთან დაკავშირებით განწყობა გაცილებით პირქუშია. ტექსტში აღნიშნულია „სერიოზული შეშფოთება საქართველოს ქმედებებთან დაკავშირებით, რომლებიც ეწინააღმდეგება ევროკავშირის ფუძემდებლურ ღირებულებებსა და პრინციპებს“. დოკუმენტში ნათქვამია, რომ საქართველოში ბოლო დროს განვითარებული მოვლენები საფრთხეს უქმნის ქვეყნის ევროკავშირისკენ მიმავალ გზას და „დე ფაქტო აჩერებს გაწევრიანების პროცესს".

ბოლო დროს ე. წ. უცხოური აგენტების და "ანტილგბტ" კანონების მიღების შემდეგ ევროკავშირმა გააუქმა მაღალი დონის პოლიტიკური ვიზიტები თბილისში და შეაჩერა ქვეყნისთვის გამოყოფილი ფინანსური მხარდაჭერა, ბრიუსელში არ გამორიცხავენ, რომ მომავალში შესაძლოა უფრო მკაცრი ზომები მიიღონ, თუკი საქართველოში დემოკრატიის უკუსვლა გაგრძელდება.

სავარაუდოა, რომ ყველაზე დაძაბული დებატები ორდღიან სამიტზე მიგრაციას შეეხება. დასკვნების პროექტის ყველაზე კონტროვერსიული ფრაზა კი შეეხება „არალეგალური მიგრაციის პრევენციისა და წინააღმდეგობის ახალ გზებს... საერთაშორისო სამართლის შესაბამისად“. ეს ერთგვარი გაგრძელებაა ევროკავშირის 15 წევრი ქვეყნის მიერ ევროკომისიისადმი ივნისში მიწერილი წერილისა, სადაც ლაპარაკი იყო მიგრაციასთან დაკავშირებული პარტნიორობის აუცილებლობაზე ევროკავშირის არაწევრ ქვეყნებთან. ეს შეიძლება ნიშნავდეს ტუნისისა და თურქეთის მსგავსი ქვეყნებისთვის ფულის გადახდას, რათა მათი მეშვეობით თავიდან აიცილონ მიგრანტების შესვლა ბლოკში. ან, შესაძლოა განიხილებოდეს ისეთი სქემები, როგორიც ამჟამად მოქმედებს იტალიასა და ალბანეთს შორის - შეთანხმების მიხედვით, რომი ალბანეთში 40,000-მდე მიგრანტისთვის ააშენებს ბანაკს.

ამგვარი გარიგებების იდეა სულ უფრო პოპულარული ხდება ევროკავშირში - რომ ევროკავშირის ფარგლებს გარეთ შეიქმნას ერთგვარი „ცხელი წერტილები“, სადაც შეამოწმებენ ევროკავშირში თავშესაფრის მიღების მსურველებს. სამიტზე ასევე განიხილავენ უფრო ფართო საკითხს, თუ როგორ დააბრუნონ თავიანთ ქვეყნებში ის ხალხი, ვისაც ბლოკში დარჩენის კანონიერი უფლება არ გააჩნიათ.

ლაშა ოთხმეზური
ლაშა ოთხმეზური

„ივნისის თვის ერთ კვირა დღეს, ნაშუადღევს, მამაჩემი შეეცადა დედაჩემი მოეკლა“, - ეს არის წინადადება, რომლითაც იწყება ნობელის პრემიის ლაურეატ ანი ერნოს (Annie Erneaux) რომანი „სირცხვილი“.

„წინადადებას, რომლითაც ჩემი რომანი ‘სირცხვილი’ იწყება, მე თავში გამუდმებით ვიმეორებდი მას შემდეგ, რაც მე, თორმეტი წლის ბავშვი, ამ სცენას შევესწარი, - გაუზიარებს მწერალი ერთ ფრანგ კრიტიკოსს. „... რა თქმა უნდა თავდაპირველად მეშინოდა, მეშინოდა, რომ ეს უბედურება [მკვლელობის მცდელობა] თავიდან არ მომხდარიყო, მაგრამ მალე შიში სირცხვილმა ჩაანაცვლა: მიუხედავად იმისა, რომ მამაჩემი ძალიან რბილი ბუნების ადამიანი იყო, მისმა ამ ქცევამ, ამ ჟესტმა, რომელიც, ვიმეორებ, სრულიად მოულოდნელი იყო მამაჩემის მხრიდან, დამანახა, რომ ჩვენი ოჯახი ეკუთვნოდა იმ სოციალურად მდაბიო ფენას, სადაც გამეფებული იყო ძალადობა და ლოთობა. (...) არადა მე, კათოლიკური კერძო სკოლის მოსწავლეს, მეგონა, რომ მე და ჩემი ოჯახი იერარქიულად ცოტა უფრო მაღლა ვიდექით. მამაჩემის ამ ქცევის მერე ჩემს წარმოდგენაში მე უღირსი გავხდი ჩემივე სკოლის წრისა, რომლის ნაწილადაც ჩემი თავი წარმომედგინა. (...) ჩემი სირცხვილის ტვირთი უსაზღვრო აღმოჩნდა. მან ჩემს ბავშვობას წერტილი დაუსვა, რადგან ამ სირცხვილმა ჩემი სოციალური წარმომავლობა დამანახა.“

ანი ერნოს სიტყვები „სირცხვილზე“ როგორც შინაგან კომპასზე, რომელიც ფიზიკურ სხეულს სოციალურ სხეულთან აკავშირებს, გამახსენდა, როცა „ოცნების“ საარჩევნო ბანერები ვნახე ინტერნეტში. 23 წელზე მეტია, რაც საფრანგეთში ვცხოვრობ და არასდროს მიფიქრა, რომელია დედა და რომელი - დედინაცვალი. მხოლოდ ახლა მივხვდი, რომ დედა არის არა ის, რომელმაც უამრავი შესაძლებლობის კარი გაგიხსნა, რომლისაც ყველაზე მადლიერი ხარ, არამედ ის, რომლის გამოც ყველაზე ძალიან გრცხვენია.

ეს სირცხვილი პირველად დამეუფლა 2022 წლის 25 თებერვალს უკრაინაში რუსეთის ფართომასშტაბიანი შეჭრის მეორე დღეს, როცა იუნკერთა მემორიალთან მისული საქართველოს პრემიერ-მინისტრის ანტიუკრაინული განცხადება წავიკითხე. ადგილიც ხომ უნდა აარჩიო ასეთი განცხადებისათვის! შემდეგ იყო დასავლეთის სანქციებთან არმიერთება, პარლამენტში უკრაინის ელჩის არმიწვევა, უკრაინის საკითხზე პარლამენტში სხდომის ჩაშლა, რეზოლუციები რუსეთის ხსენების გარეშე, რუსეთთან საჰაერო მიმოსვლის აღდგენა, სანქციების არიდებაში მოსკოვის დახმარება და ვინ მოთვლის კიდევ რა... (აღარაფერს ვამბობ „ოცნების“ დეპუტატების ქილიკზე უკრაინის ტრაგედიაზე).

თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ დასაწყისში საფრანგეთი საქართველოზე უფრო ღირსეულად იქცეოდა: ჯერ იყო საფრანგეთის პრეზიდენტის ახირება, რომ პუტინთან დიალოგით ომს წერტილს დაუსვამდა, შემდეგ - 2022 საპრეზიდენტო და 2024 წლის ევროპარლამენტის არჩევნები, სადაც პრორუსული პარტიები ჯამში 50%-ს ურყევად აგროვებდნენ. მიუხედავად ამისა, არც მაკრონის ახირებისა და არც პუტინის ფრანგი მეგობრების გამო ისე არ შემრცხვენია, როგორც „ოცნების“ ქცევის გამო.

სირცხვილის ეს გრძნობა განსაკუთრებით მძაფრდებოდა, როცა უკრაინელებს ვხვდებოდი. ვცდილობდი დამერწმუნებინა უკრაინელები, რომ ეს მთავრობა არ არის საქართველოს სახე: 1. უკრაინაში დაღუპულ უცხოელ მეომრებს შორის ყველაზე მეტი ქართველია და ეს აბსოლუტურ და არა ფარდობით რიცხვებში... 2. საქართველოს ოფიციალურ სახეს წარმოადგენს საყოველთაოდ არჩეული პრეზიდენტი და არა პრემიერ-მინისტრი ღარიბაშვილი, რომელიც „ოცნების“ საარჩევნო სიაში 2020 წელს საერთოდ არ ყოფილა... თუმცა ღარიბაშვილის კობახიძით ჩანაცვლებამ ეს არგუმენტი ხელიდან გამომაცალა - 2020 წელს ის ხომ „ოცნების“ სიის სამეულში იყო! მოკლედ, არგუმენტებიც აღარ მშველოდა სირცხვილზე ვუალის ჩამოსაფარებლად...

და ამ დროს გამოჩნდა „ოცნების“ ამაზრზენი საარჩევნო პლაკატები. და, მიუხედავად იმისა, რომ „ოცნებისათვის“ ხმა არასდროს მიმიცია, ძალიან შემრცხვა. და ამ სირცხვილის გრძნობამ ჩემივე თავი სულ სხვა კუთხიდან დამანახა.

მოკლედ, აღმოჩნდა, რომ თუ ანი ერნოსთვის „სირცხვილი“ განასახიერებს ურთიერთობას ფიზიკურსა და სოციალურ სხეულს შორის, ჩემს შემთხვევაში „სირცხვილმა“ გამოხატა ურთიერთქმედება ფიზიკურ და პოლიტიკურ სხეულს შორის.

თუმცა „სირცხვილის“ ფუნქციები ამით არ შემოიფარგლება. აგერ ანტიკურ ხანაში მას სულ სხვა დატვირთვა ჰქონია. ჰომეროსის „ილიადაში“ „სირცხვილი“ ბრძოლის ველზე ყველაზე მნიშვნელოვანი სიტყვა იყო და გამბედაობის გასაღვივებლად გამოიყენებოდა. „ილიადაში“ იგი გაიგივებული იყო ღირსების კოლექტიურ გრძნობასთან, რომელიც მძაფრად აღიქმებოდა, როცა კოლექტიური პატივის შელახვა ხდებოდა. ეს ბუნებრივიცაა - ამ დროს ხომ ყველას შეურაცხყოფილი ღირსება თითოეულის სირცხვილი ხდება: „გამაგრდით ძმანო! და აღივსეთ სირცხვილით გული! ყველას საგმირო სარბიელზე რცხვენოდეს მოძმის. ვინც სირცხვილს იგრძნობს, უფრო მეტად ის გადარჩება, გაქცეულს არც ხსნა მიეგება, არცა სახელი!“

და დღესაც „ოცნების“ საარჩევნო ბანერებით პატივის შელახვა ყოველი ქართველის სირცხვილი არის. თუმცა, ჰომეროსის ეპოქისგან განსხვავებით, სირცხვილის ჩამოსაბანად დღეს არც სიმამაცე და არც გამბედაობა არაა საჭირო...

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG