Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 26 აგვისტო. See content from before

პარასკევი, 23 აგვისტო 2024

ლაშა ოთხმეზური
ლაშა ოთხმეზური

ვინც მოსკოვში ყოფილა და მეტროთი უმგზავრია, ალბათ უნახავს რევოლუციის მოედნის სადგურზე მატვეი მანიზერის მიერ 1938 წელს შექმნილი ბრინჯაოს ქანდაკებების ანსამბლი. სტალინისტური არქიტექტურის ამ თვალსაჩინო ადგილას 76 ქანდაკება არის დამონტაჟებული.

ამ ქანდაკებებს შორის ერთადერთია, რომელიც ყოველდღე ათიათასობით მგზავრის ყურადღებას იპყრობს. ესაა მესაზღვრე ჯარისკაცი თავისი ძაღლით. თუმცა ყურადღების მიპყრობა რბილი ნათქვამია: ათწლეულებია, რაც სადგურში მოხვედრისას ყველა მგზავრი ცდილობს მესაზღვრის ძაღლის დრუნჩს ხელით მოეფეროს - ტრადიციის მიხედვით, ეს ბედნიერების მომტანია! სხვათა შორის, ამ ფერებ-ფერებისგან ძაღლის დრუნჩს მთლიანად შეეცვალა ფერი.

"იღბლის მომტანი" ძაღლი მოსკოვის მეტროში. 14 აგვისტო, 2013.
"იღბლის მომტანი" ძაღლი მოსკოვის მეტროში. 14 აგვისტო, 2013.

გინახავთ სხვა ქვეყანა, სადაც მესაზღვრეებს - და მათ ძაღლებს - ასე სცემდნენ თაყვანს? ან მოგიკრავთ ყური მხარეზე, სადაც ცრურწმენა ასეთ, რბილად რომ ვთქვათ, ორიგინალურ ფორმებს იღებს? სავარაუდოდ, ამ ცრურწმენის საფუძველი უნდა ვეძებოთ იმ შიზოფრენიულ დამოკიდებულებაში, რომელიც რუსეთის მმართველებს აქვთ და ჰქონდათ საკუთარი საზღვრების მიმართ. დიახ, შიზოფრენიული, რადგან რუსეთი, რომანოვებიდან დაწყებული და პუტინით დამთავრებული, აცხადებდა და აცხადებს, რომ, ერთის მხრივ, მისი საზღვრები საკრალურია და, ამასთან ერთად, მის მეზობელ ქვეყნებს საზღვრები არა აქვთ, რადგან თვით რუსეთის საზღვრები არსად მთავრდება.

ახლა თქვენ წარმოიდგინეთ რიგითი მოსკოველის შოკი კურსკის ოლქში უკრაინელების რეიდის შემდეგ, როცა აღმოაჩინა, რომ არც მეტროს სადგურის მესაზღვრის ძაღლის ფერებას და არც კრემლის პატრონის იმედად ყოფნას, არ მოაქვს უსაფრთხოება.

და მართლაც, ბოლო დღეების განმავლობაში, უკრაინამ შეძლო ორმაგი დარტყმა მიეყენებინა რუსეთის საზღვრის საკრალური იდეისათვის, ერთის მხრივ - კურსკის ოლქში შეჭრით, და მეორე მხრივ - „საკმევლის ფარდის“ ჩამოშვებით. „საკმევლის ფარდაში“ ვგულისხმობ ვერხოვნა რადის მიერ კანონის მიღებას, რომელიც რუსეთთან დაკავშირებული ეკლესიის აკრძალვის უფლებას იძლევა. ამრიგად, უკრაინამ რუსეთს აჩვენა, რომ თუ ეს უკანასკნელი ირჯება „რკინის ფარდების“ ჩამოშვებაში, კიევს შეუძლია მათ „საკმევლის ფარდა“ დაუპირისპიროს. სხვათა შორის, ამ „საკმევლის ფარდამ“ გრძელვადიან პერსპექტივაში კიდევ უფრო დიდი ზიანი შეიძლება მიაყენოს კრემლის კოლონიალურ მისწრაფებებს, ვიდრე გენერალ ოლექსანდრ სირსკის ჯარების მიერ რუსულ ქალაქ სუჯის აღებამ.

უკრაინის ბევრმა გულშემატკივარმა შეიძლება შეცდომად ჩათვალოს რადის მიერ ამ კანონის მიღება, მაგრამ გავიხსენოთ, თუ რა როლი უკავია მართლმადიდებელ ეკლესიას ევროპის თანამედროვე ნეოკოლონიალურ ომებში: განა პეჩის საპატრიარქო არ იყო საფუძველი ან საბაბი მილოშევიჩის იმპერიალისტური ომისა კოსოვოელების წინააღმდეგ? და ხომ ყველას კარგად გვახსოვს, როგორ დაუკავშირა პუტინმა კიევის თავად ვლადიმირის გაქრისტიანება საკუთარ იმპერიალისტურ გეგმებს?

სხვათა შორის, მართლმადიდებელი დროშის ქვეშ იმპერიალისტური ომის წარმოება არც მილოშევიჩის და არც პუტინის გამოგონილი არ არის. „მე ჭურვებით სავსე მატარებლებს ველოდები, ისინი კი მღვდლებით სავსე მატარებლებს მიგზავნიან, - ასე შესჩიოდა პირველი მსოფლიო ომის დროს რუსეთის ჯარების მთავარსარდალი ნიკოლოზ რომანოვი (ნიკოლოზ მეორის ბიძა) საფრანგეთის ელჩს აღმოსავლეთ გალიციაში (დღევანდელი დასავლეთ უკრაინის ტერიტორია, რომელიც ძირითადად უნიატებით იყო დასახლებული) ბრძოლების დროს. ანალოგიურად მოიქცევა სტალინი იმავე გალიციის ტერიტორიაზე, რომელსაც პოლონეთს წაართმევს მეორე მსოფლიო ომის დროს.

მაშინ როცა კრემლის მარჯვენა ხელი სამხედროების, ხოლო მარცხენა ანაფორიანების საშუალებით ანგრევს მეზობელი ქვეყნების სახელმწიფოებრიობას, მაშინ როცა უკრაინა საკუთარი თავის დასაცავად „საკმევლის კედლებს“ აგებს, უცნაურია, რომ საქართველოს საპატრიარქო თვალების დახუჭვით შემოიფარგლება. აქ, რა თქმა უნდა, საუბარი არ არის ქართული „საკმევლის კედლის“ აღმართვაზე. თუმცა, მოსკოვის საპატრიარქოსგან თვალის გარიდება და კონსტანტინოპოლის საპატრიარქოსა და მსოფლიო პატრიარქ ბართლომე პირველისკენ მზერის მიმართვა ნამდვილად არავის ავნებდა. მოსკოვიდან კონსტანტინოპოლისკენ „მზერის ამ კორექციით“ საქართველოს საპატრიარქო ხომ სულიერად, - გეოპოლიტიკურ სიკეთეზე რომ აღარაფერი ვთქვათ - ბევრს მოიგებდა?! ვინაიდან არ მგონია, დღეს მართლმადიდებელ მღვდელმსახურთა შორის ბევრი მოიძებნებოდეს ისეთი დიდი რწმენისა და მდიდარი კულტურის ადამიანი, ისეთი ჭეშმარიტი ქრისტიანი, როგორიც ბართლომე პირველია.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ზაზა ბურჭულაძის ბლოგი
ზაზა ბურჭულაძის ბლოგი

​​სულ მინდოდა „როდრიგესზე“ დამეწერა და ვერასდროს დავწერე. რაზეც ძალიან ვწუხვარ. ეს იყო მოულოდნელი დუო, რომლის მსგავსი სხვა მე არ ვიცი საქართველოში.​​

მაგარი მუსიკოსების მეტი რა გვყოლია. დღემდე გვყავს. კომპოზიტორებიც, შემსრულებლებიც, კომპოზიტორ-შემსრულებლებიც. როკიდან ალტერნატივამდე, რეპიდან ჰიპ-ჰოპამდე, პოპიდან ფოლკლორამდე. ვინ გაიხსენებს, როდის გვქონია მსგავსი ჟანრული მრავალფეროვნება?​

ამასობაში შედევრებიც საკმაოდ მოგვიგროვდა. თითქმის ყველა მუსიკოსს და ჯგუფს აქვს საკუთარი ჰიტი. ზოგს რამდენიმეც. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ საქართველოს ისტორიაში არა ერთი და ორი შედევრი დაიწერა. შედევრები მანამდეც შექმნილა, მაგრამ ის ცალკე ამბავია.​

1991 წელს ეპოქა დამთავრდა დიდი. მას შემდეგ ერთმანეთის მიყოლებით გამოჩდნენ ისინი, ვინც მრავალი წლის განმავლობაში წერდნენ და დღემდე წერენ მუსიკას. მათგან შეიძლება ყველა არ მოგწონდეს, მაგრამ თავის ჟანრში ყველას გაუკეთებია რამე აღნიშვნის ღირსი. ერთი-ორი მთლად ლეგენდის კატეგორიაშიც გადავიდა უკვე. თუნდაც ლოკალური მასშტაბისა.​

ყოველი მათგანი ცალკე წერილს იმსახურებს, მაგრამ დღეს ორიოდე სიტყვა უნდა ითქვას „როდრიგესზე“, რომელზეც სულ მინდოდა დამეწერა და როგორღაც ვერასდროს მოვახერხე. რაზეც ძალიან მწყდება გული. რადგან დავაგვიანე, მოკვდა კაცი. მოკვდა და დაგვაღონა.​

ბევრი ვიდეო არ მოიძებნება, სადაც ლევან სვანიშვილს ნახავ. მაგრამ სადაც ნახავ, შენიშნავ მის რაღაცნაირ სევდას, რომელიც ახლა, მისი სიკვდილის შემდეგ, განსაკუთრებით თვალშისაცემია.​

არც არის ხოლმე საჭირო კაცის ცნობა, მასში ჩამდგარი დარდი რომ იგრძნო.​ ​ეს დარდი ჩემში 2008 წლის გაზაფხულზე შემოიღვარა.

მე არ ვიცნობდი ლევანს. და არც არის ხოლმე საჭირო კაცის ცნობა, მასში ჩამდგარი დარდი რომ იგრძნო.​ ​ეს დარდი ჩემში 2008 წლის გაზაფხულზე შემოიღვარა.

გულის ამაჩუყებელი სიმღერა სიმპტომატური სახელწოდებით „Sentimental“ მაშინ ჟურნალ „ანაბეჭდში“ ჩადებულ კომპაქტ-დისკზე აღმოვაჩინე.​

რადარას (ვლადიმერ დავით სვანიძე) ნიკა კოჩაროვისგან ვიცნობდი, ვის ჯგუფშიც მაშინ უკრავდა. სწორედ რადარას ნათქვამია ლეგენდარული ფრაზა: „გათენდა დილა ალალი, არ გვეჩალიჩა წამალი?“ რადარა ნიჭიერი კაცია, მაგრამ ისეთი მუსიკის დასაწერად, „ანაბეჭდის“ CD-ზე რომ აღმოვაჩინე, ნიჭზე ცოტა მეტია საჭირო.​

სამწუხაროდ, „როდრიგესი“ სათანადოდ არ დაფასდა. თუმცა ნამდვილად იმსახურებდა იმაზე მეტს, ვიდრე მიიღო. მარტო იმიტომ არა, რომ ელექტრო პოპის პიონერი იყო ჩვენთან.

ეს „ცოტა მეტი“ ეგებ ლევან სვანიშვილიც იყო? ურომლისოდაც არანაირი „როდრიგესი“ არ იქნებოდა. არ იქნებოდა რადარას გარეშეც, მაგრამ ეს უკვე სხვა ამბავია. ამაშია ხოლმე დუეტების ჯადოქრობა. ქრება ერთი, ქრება მთელი.​

სამწუხაროდ, „როდრიგესი“ სათანადოდ არ დაფასდა. თუმცა ნამდვილად იმსახურებდა იმაზე მეტს, ვიდრე მიიღო. მარტო იმიტომ არა, რომ ელექტრო პოპის პიონერი იყო ჩვენთან. სხვა ასეთი სევდიანი ქართული ალბომი მე არ ვიცი. „Sentimental“ ხომ პირდაპირ გულს გაგიბზარავს.​

ნეტა, სხვაზე რა ეფექტს ახდენს ეს სიმღერა? მე კი, როცა იგი მესმის, სულ მეჩვენება, რომ იმაზე თხელი კანი მაქვს, ვიდრე სინამდვილეში გადამკვრია ძვალ-რბილზე. წარმოუდგენელია, გულზე ანაბეჭდი არ დაგასვას ამ სიმღერამ, სულ გაწყალებულიც რომ გქონდეს ეგ გული. ეს ისეთი რამეა, მთლად წყალზეც კი დატოვებს კვალს.​

სიმღერის მოყოლა ვის გაუგია. და მაინც, აქ საუბარია ქალზე, ყოველდღე რომ გხვდება ქუჩაში, პარკში, ლიფტში, რომელიც არც შენი საყვარელია, არც მეგობარი, უბრალოდ მეზობელია, თუმცა კი „შენი ცხოვრების საჩუქარია“, რომლის ღიმილიც დიდხანს არ გტოვებს ხოლმე...

ესაა უნივერსალური სიმღერა, რომელიც ნებისმიერი მსოფლიო ვარსკლავის რეპერტუარს გაამდიდრებდა. და ესაა სიმღერა, რომელსაც ნებისმიერი ვოკალი მოუხდებოდა. ეგაა, ძლიერ მინორულია.​

ბოლოსდაბოლოს, შემეძლო, რადარასთვის მეკითხა, ვინაა ქალი, ვისაც უმღერიან, ჰყავს მას პროტოტიპი რეალურ ცხოვრებაში, კრებსითი სახეა თუ მხოლოდ ფანტაზიის ნაყოფია? მაგრამ არ მიკითხავს. რა საჭიროა? ყველამ თავისი წარმოიდგინოს. მით უფრო, რომ ის ქალი ეგებ არც იყოს ქალი? არამედ, რამე სხვა, სიზმარი, ოცნება, სიკვდილი. ასე უფრო უხდება ამ სიმღერას.​

მართლაც, წარმოიდგინე სიკვდილი, ყოველდღე რომ გხვდება ქუჩაში, პარკში, ლიფტში, რომელიც შენი მეზობელია, შენი ცხოვრების საჩუქარი, რომლის ღიმილიც დიდხანს არ გტოვებს ხოლმე... მთავარი აქ ჯადოა, რომელიც შენში თუ შემოიღვარა, მუდამ იქ დარჩება. მაშინაც კი, როცა მოგბეზრდება და მიგავიწყდება. სამაგიეროდ, შენს ყურებს ემახსოვრებათ, როცა დაგაჭრიან.​

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG