ზაზა ბურჭულაძე

ოქროს წვიმა

იცი, რა არის უროლაგნია? იგივე უროფილია. პისინგსაც ეძახიან. ოქროს წვიმასაც. ესაა სექსუალური ფეტიშიზმი, სადაც წყვილი განიცდის კმაყოფილებას შარდისგან ან მოშარდვისგან.

მიწა შენთვის

ამერიკაი

გოდერძი ჩოხელს დღეს 70 წელი შეუსრულდებოდა. არ ვიცი, რა უნდა თქვა ამ კაცზე ახალი. ან საერთოდ, რას ამბობენ ხოლმე უბრალო ადამიანზე.

sentimental

​​სულ მინდოდა „როდრიგესზე“ დამეწერა და ვერასდროს დავწერე. რაზეც ძალიან ვწუხვარ. ეს იყო მოულოდნელი დუო, რომლის მსგავსი სხვა მე არ ვიცი საქართველოში.​​

​​შავი ზღვა​

​​ათი წლის წინ, საქართველო რომ დავტოვე, ძალიან გამიჭირდა. ან როგორ მოილხენ, როცა ყოველი უჯრედით შეიგრძნობ, რომ სამშობლოს მოწყდი, თანაც შენი ნებით კი არა, გარემოებათა გამო, და არ იცი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს წყვეტა. ეგებ სამუდამოდაც.​

მზე

„ქართული ოცნების“ პატრონი დღემდე ვერ თუ არ იქცა პოლიტიკურ სუბიექტად და დარჩა ჩრდილოვან ობიექტად. ანუ იმად, რაც იყო თავიდანვე. უხილავი საცეცებით პროცესის მართვა მაფიოზური სტილია. თუმცა მაფიოზებსაც აქვთ რაღაც ღირსების კოდექსი. ისინიც იღებენ ხოლმე პასუხისმგებლობას თავიანთ გადაწყვეტილებებზე.

ორიოდ სიტყვა

პრეზიდენტის დღევანდელი სიტყვა იყო ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო პრეზიდენტის სიტყვა - ღირსეული და ამაღელვებელი.

ოდა ბავშვებს

​​​​​​​რევოლუციებს ცალკე გვერდი აქვთ ვიკიპედიაში. ესაა უგრძესი სია, სადაც ჩამოთვლილია ლამის ყველა ის ჯანყი, რაც კი მომხდარა მსოფლიოში უხსოვარი დროიდან დღემდე. არ ვიცი, რა სახელით შევა ისტორიაში დღევანდელი ქართული ამბავი, მე მას „ბავშვთა რევოლუციას“ ვეძახი.

რწყილი და ჭიანჭველა

ხან ხუან პრესიადო მწერს, ხან - ჯონათან მარდუკასი, ხან - საშკა ჩერქეზი. სხვაც ბევრი. ამ სახელების მიღმა ერთი და იგივე კაცი დგას ხოლმე - მორჩილაძე აკაკი, იგივე ახვლედიანი გივარგი.

​​უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე​

​​რუსულ კანონთან შედარებით გეორგიევსკის ტრაქტატი კანფეტი იყო. იმ ტრაქტატში რაღაც სახეს კიდევ ვინარჩუნებდით, ფურცელზე მაინც.​

1971

ბევრი ლაპარაკი არ სჭირდება მუსიკას, მუსიკას სჯობს მოუსმინო.

მამაცი

მოკვდა გმირი. ალექსეი ნავალნი თავისი სიკვდილით იქცა გმირად. თუკი აქამდე ის იყო მთავარი რუსი ოპოზიციონერი, პუტინის პირადი მტერი, თავისი სიკვდილით იგი უკვე იმ სიმაღლეზე ავიდა, სადაც ყოველგვარი კრიტიკა მისი მისამართით მასთან ვეღარ აღწევს.

ბუზი

ო, იღბლიანო!

„საქართველოს სახელით“ სხვას რომ დაეწერა, მეც გავიზიარებდი იმ საერთო აღტაცებას, ამ წიგნმა რომ გამოიწვია. ეგაა, წიგნის ავტორი ლაშა ბუღაძეა - მწერალი, რომელმაც, ბევრი მწერლისგან განსხვავებით, წერა იცის. იცის, როგორ იწერება რომანი, მოთხრობა, პიესა, ბლოგი...

საშობაო

პირდაპირ ეთერში რომ ნახავ დაბომბილ სამშობიარო სახლს ან ცირკში გაჭედილ ტანკს, შეიძლება უმწეობისგან მხრებჩამოყრილს მოგეჩვენოს, რომ მსოფლიო საბოლოოდ შეირყა და სიკეთის ადგილი აღარ დარჩა ქვეყნად, მაგრამ ნახავ მატეო გარონეს ახალ ფილმს და მიხვდები, რომ სასწაულები კიდევ ხდება, თურმე.

POST TENEBRAS LUX

ილია ტაბაკად

ლევან ბერძენიშვილზე უკვე მესამედ ვწერ. იმედი კი არა მაქვს, რომ გასამდება და მეტი აღარ მომიწევს დაწერა. განა მეზარება, უბრალოდ, ჩემი აზრი ამ კაცზე ცნობილია და დანარჩენი გამეორება იქნება. ჩემი მოკრძალებული აზრი კი ლევანზე მუდამ იყო, არის და იქნება უმაღლესი. ასე რომ, ამაზე არ ღირს დახურდავება.

ლეგიონია ჩემი სახელი

ლეში

რა სარგებლობა მოაქვს პინგვინს?