ბლოგები

„რუსეთის ფედერაციის სათათბიროს კომუნისტი წევრი საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში!“ - ეს წინადადება თითქმის ისევე ძნელად გამოსათქმელია, როგორც: თბილისის თავზე წითელი დროშა ფრიალებს!

კი, ძნელად გამოსათქმელიცაა და ძნელად დასაჯერებელიც, მაგრამ ფაქტია, ჩვენ ყველამ ერთად ვნახეთ, როგორ იჯდა საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში ოკუპანტი ქვეყნის პარლამენტის წევრი! იჯდა და, რომ დავფიქრდეთ, სხვაგვარად არც შეეძლო! დაჯდა იქ, სადაც უნდა დამჯდარიყო! გააკეთა ის, რასაც სულ აკეთებდნენ რუსი მოხელეები: თავზე დაგვაჯდა!

ბოლოს ყველა აღშფოთდა (ემზარის და ადას გარდა) სტუმრად მოწვეული ოკუპანტის ამ საქციელით, მაგრამ ვინც გულწრფელად აღშფოთდა, ვნახეთ ტრიბუნაზე! სხვების ნელ-თბილი, ნაძალადევი აღშფოთება ნაკლებად დამაჯერებელი იყო! არადა, ვინ არიან ეს „სხვები“?

საქართველოს პრეზიდენტი, თბილისის მერი, პრემიერ-მინისტრი, პარლამენტის ვიცე-სპიკერი, უმრავლესობის ლამის ყველა ლიდერი და თვით ბატონი ბიძინა ანუ, რომ შევკრიბოთ, მთელი მოქმედი ხელისუფლება! ხელისუფლება, რომელმაც დაუშვა საქართველოს პარლამენტის გაწევრიანება ამ საეჭვო ორგანიზაციაში - მართლმადიდებლობის საპარლამენტთაშორისო ასამბლეაში, სადაც გრავიტაციის ცენტრი პუტინის რუსეთია; ხელისუფლება, რომელმაც კარი გაუღო და პრეზიდენტის სასახლეში უმასპინძლა ოკუპანტი ქვეყნის საპარლამენტო დელეგაციას; ხელისუფლება, რომელმაც საქართველოს დედაქალაქის ქუჩები სათარეშოდ დაუთმო დუგინის იდეოლოგიით მოწამლულ ხისცხენიან რაინდებსა და იასე ფალავანდიშვილის სულიერ მემკვიდრეებს; ხელისუფლება, რომელსაც საქართველოსა და რუსეთის ერთმორწმუნეობა იმ მნიშვნელოვან კაპიტალად მიაჩნია, რომლიდანაც რამე სახეირო შეიძლება ამოიზარდოს; ხელისუფლება, რომელსაც არც მომავლის ხედვა აქვს და არც წარსულის გაგება, წარსულისა, რომელიც სავსეა ერთმორწმუნე რუსეთთან დაკავშირებული იმედგაცრუებებით! სამაგალითოდ აკაკი წერეთელიც გამოდგება, ცოლიც რუსი რომ ჰყავდა, შვილიც და თვითონაც რომ რუსეთში დაჭაღარავდა, ახალგაზრდოდაში ძალიანაც რომ სჯეროდა რუსეთისა, მაგრამ მალევე რომ დაასკვნა, რუსეთმა საქართველოს დამხსნელ-მფარველად ვერ ივარგაო:

„რუსებს ეჭირათ სუყოველგვარი
ჩვენი ცხოვრების ასპარეზები,
გვაჯდენ კისერზედ, როგორც სახედრებს
და გვერდებს გვჭრიდა მათი დეზები...
...გარეგნად მღვდლები, შინაგნად მგლები,
თავს არ იტეხდნენ ქრისტეს მცნებაზე
და გამაძღრები ფიქრობდნენ მხოლოდ ,
როგორც ჟანდრები, გარუსებაზე.“

უკეთესად როგორ უნდა დაეწერა და აეხსანა?

საქმეც ის არის, რომ ასეთ რუსეთსს ვერ ხედავს ხელისუფლება! ვერ ხედავდა ვერც 2012 წელს, როცა ე.წ. „არგაღიზიანების პოლიტიკა“ წამოიწყო და ვერ ხედავს დღეს, როცა გულითადად მასპინძლობს საქართველოს დედაქალაქში ოკუპანტი ქვეყნის ხელისუფლების წარმომადგენლებს...

ალბათ, თვითონ ხელისუფლებაშიც არ სჯერათ თავიანთი აღშფოთების გულწრფელობისა, არ სჯერათ იმისა, რომ ყველაფერში დამნაშავე მხოლოდ დეპუტატი ზაქარია ქუცნაშვილია, რომელმაც, როგორც მართლმადიდებლობის საპარლამენტთაშორისო ასამბლეის მუდმივმოქმედი დელეგაციის ხელმძღვანელმა, ჯერ რუსი დეპუტატები ჩამოიყვანა საქართველოში, შემდეგ კი ერთ-ერთი მათგანი საქართველოს პარალმენტის თავმჯდომარის სავარძელში ჩასვა.

საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენელთა აღშფოთება იმის გამო, რომ რუსმა კომუნისტმა გავრილოვმა საქართველოს პარლამენტის სპიკერის საჯდომი ადგილი დაიკავა, ძალიან ჰგავს ჩასვრილი კაცის მოჩვენებით აღშფოთებას: ვინ ჩამი...ვა შარვალში?!

ყველა ხვდება, რომ ზაქარია ქუცნაშვილი ამ სკანდალში ფორმალური ფიგურაა, რომ რეალურად ის არაფერს წყვეტს და, შესაბამისად, არანაიარად არ გამოდგება განტევების ვაცად!

20 ივნისის სირცხვილი, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით, საქართველოს ხელისუფლების კისერზეა: ეს მან დაისვა თავზე ოკუპუნტი ქვეყნის პარლამენტის წევრი! ეს მან გააკეთა ყველაფერი იმისათვის, რომ საქართველოში შესაძლებელი ყოფილიყო ოკუპანტი ქვეყნის პოლიტიკოსების, პროპაგანდისტული მედიისა და პრორუსული ძალების ღიად მოქმედება! ყველაზე სამწუხარო კი ის არის, რომ 20 ივნისის სირცხვილი არც პირველია და არც უკანასკნელი! როგორც ჩანს, საქართველოს ხელისუფლებას არ ესმის, რომ ქვეყანა ჯერ ისევ დიდ ბრძოლაში იმყოფება და, რომ ეს ბრძოლა მხოლოდ შეიარაღებულ დაპირისპირებას არ გულისხმობს, რომ ომში დამარაცხებაზე მეტად დამამცირებელი დიპლომატიური და კულტურული მარცხია. 20 ივნისით ერთი დიდ ნაბიჯი გადაიდა ამგვარი მარცხისკენ!

24 ივნისს სტრასბურგში იწყება ევროსაბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის (PACE) საზაფხულო სესია და მოსალოდნელია კენჭი უყარონ ანგარიშს, რომელიც ეხება საპარლამენტო ასამბლეის წევრად რუსეთის დაბრუნებას სამწლიანი პაუზის შემდეგ. თუ ანგარიშს მოიწონებენ, გაუქმდება ყირიმის ანექსიის შემდეგ რუსეთისათვის დაწესებული დასავლური სანქციების პირველი დიდი კომპლექტი.

რა ხდებოდა აქამდე

2014 წელს PACE-მ რუსეთის საპარლამენტო დელეგაციისათვის ხმის უფლების ჩამორთმევით მოახდინა რეაგირება ყირიმის ანექსიასა და აღმოსავლეთ უკრაინაში შეიარაღებული სეპარატისტების მხარდაჭერაზე. რუსეთის დელეგაციის წევრებს 2014 წლის ბოლომდე აეკრძალათ ევროსაბჭოს საპარლამენტო კომიტეტების თავმჯდომარეობა და მმართველ უწყებებსა თუ სადამკვირვებლო მისიებში მონაწილეობა. რუს დელეგატებს შეუნარჩუნდათ სესიებზე სიტყვით გამოსვლის, გადაწყვეტილებების ინიცირებისა და საპარლამენტო ასამბლეის საკომიტეტო კენჭისყრებში მონაწილეობის უფლება. ეს სანქციები 2015 წელსაც გაგრძელდა, ხოლო 2016 წელს რუსეთმა თვითონვე გადაწყვიტა აღარ მიეღო მონაწილეობა პარლამენტის მუშაობაში. ამას ემატება ის, რომ რუსეთს ორი წელია არ შეუტანია წლიური გადასახადი, 33 მილიონი ევრო, რაც ევროსაბჭოს ბიუჯეტის, დაახლოებით, 7%-ს შეადგენს. საუბარი იყო იმაზეც, რომ რუსეთი საერთოდ დატოვებს ევროპის საბჭოს, თუ მის დელეგაციას არ აღუდგენენ ყველა უფლებას და არ მისცემენ საშუალებას მონაწილეობა მიიღოს ახალი გენერალური მდივნის, ტორბიორნ იაგლანდის შემცვლელის არჩევაში. ეს კენჭისყრა 24-28 ივნისის სესიაზე გაიმართება და ევროსაბჭოს ბევრი ქვეყანა გრძნობს ზეწოლას რუსეთიდან.

რა წერია ანგარიშში

„საპარლამენტო ასამბლეაში უფლებამოსილებათა და კენჭისყრის შესახებ გადაწყვეტილებების მიღების პროცესის გასაძლიერებლად“ - ასეა დასათაურებული ანგარიში, რომელსაც, სავარაუდოდ, 24 ივნისს განიხილავენ. სათაური უწყინრად ჟღერს და ანგარიშის 12 აბზაცში ერთხელაც არ არის ნახსენები რუსეთი, მაგრამ ტექსტი შეიცავს ორ დებულებას, რომელიც, ანგარიშის დამტკიცების შემთხვევაში, ჯერ ერთი, PACE-ს წაართმევს უნარს მომავალშიც დააწესოს იმ ტიპის სანქციები, რუსეთს რომ დაუწესა, და მეორე -შესაძლებელს გახდის ევროსაბჭოს პარლამენტში რუსეთის უმალვე დაბრუნებას.

პირველ პუნქტს რაც შეეხება, ანგარიშში ნათქვამია, რომ ასამბლეაში „წევრებს არ უნდა შეუჩერდეთ ან გაუუქმდეთ კენჭისყრის, სიტყვით გამოსვლისა და ასამბლეასა და მის ორგანოებში თავიანთი წარმომადგენლების ყოლის უფლება“.

რაც შეეხება რუსეთის დელეგაციის დაბრუნებას, როგორც ანგარიშში წერია, „ასამბლეა ასევე აღნიშნავს, რომ მინისტრთა კომიტეტი - გენერალური მდივნისა და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს მოსამართლეთა არჩევნების მნიშვნელობის გათვალისწინებით - მიესალმება ყველა წევრი სახელმწიფოს დელეგაციების მონაწილეობას საპარლამენტო ასამბლეის მომავალ, ივნისის, არჩევნებში“.

თუ ანგარიშს მხარს დაუჭერენ, მოსკოვის დელეგატები მომდევნო დღიდანვე შეძლებენ მონაწილეობას მნიშვნელოვან კენჭისყრებში. 24-28 იანვრის სესიის დღის წესრიგის გათვალისწინებით, ეს სავსებით შესაძლებელია. ანგარიშის შესახებ დებატები და კენჭისყრა უკვე 24 ივნისს გაიმართება (ჩვეულებრივ, ასეთი დებატები არ იმართება ხოლმე პირველ დღეს). 25 ივნისის დილას დაგეგმილია სესია, რომელზეც ასამბლეა შეძლებდა რუსეთის დელეგაციის ყველა უფლებამოსილების შემოწმებასა და დამტკიცებას, ხოლო 26 ივნისს გაიმართება ახალი გენერალური მდივნის, ისევე როგორც ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს მოსამართლეთა არჩევნები.

როგორ განვითარდება მოვლენები

ამჟამად მოსალოდნელია ანგარიშის დამტკიცება და რუსეთისთვის ხმის უფლების თითქმის მაშინვე აღდგენა. გასულ თვეში ჰელსინკიში ევროსაბჭოს საგარეო საქმეთა მინისტრების შეხვედრაზე დიდი უმრავლესობით დაამტკიცეს დეკლარაცია, რომლის თანახმადაც, „ყველა წევრ სახელმწიფოს უნდა შეეძლოს თანასწორობის პრინციპით მონაწილეობა“ ორგანიზაციის მუშაობაში. ნათქვამია ისიც, რომ წევრები „მიესალმებიან ყველა წევრი სახელმწიფოს დელეგაციათა“ მონაწილეობას საპარლამენტო ასამბლეის ივნისის სესიაში. ამ დეკლარაციამ გზა გაუხსნა PACE-ს წესების კომიტეტში ანგარიშის მხარდაჭერას 18 ხმით 6-ის წინააღმდეგ პარიზში 3 ივნისს გამართულ შეხვედრაზე.

საფრანგეთი და გერმანია არიან ცვლილების მთავარი ინიციატორები და, შესაბამისად, მას ხმას მისცემს ბერლინისა და პარიზის დელეგატთა უმრავლესობა. რუსეთის წევრობის აღდგენის მომხრეთა მთავარი არგუმენტია ის, რომ ჯობს რუსეთის ყოფნა PACE-ში დიალოგის საწარმოებლად იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ბევრი საკითხი უთანხმოებას იწვევს. რუსეთის განზე დატოვება, ანევროსაბჭოდან მის გასვლაზე დათანხმება, მოსკოვის სრული წევრობის მომხრეთა აზრით, ამავე დროს რუსეთის მოქალაქეებს წაართმევს შესაძლებლობას მიმართონ ადამიანის უფლებათა ევროპულ სასამართლოს და გააძლიერებს ბიუჯეტში თანხების ნაკლებობის პრობლემას. დელეგატები ისეთი ქვეყნებიდან, როგორიცაა საქართველო, უკრაინა, გაერთიანებული სამეფო და ბალტიის სამი სახელმწიფო, შეეცდებიან საკმარისი მხარდაჭერა მოიპოვონ ანგარიშის უარსაყოფად. PACE-ში აქამდეც არაერთხელ მომხდარა, რომ კენჭისყრის დროს უარი უთქვამთ დოკუმენტებზე, რომლებიცითვალისწინებდა რუსეთის დაბრუნების გაიოლებას.

რა მოელის PACE-ს, თუ ივნისში რუსეთი დაბრუნდება

ისინი, ვინც მოსკოვის მიმართ სანქციების გაუქმებას ეწინააღმდეგება, ამბობენ, რომ რუსეთის მიპატიჟება PACE-ს რეპუტაციას ავნებს. რუსეთი დაბრუნდება მუხედავად იმისა, რომ არ ექნება შესრულებული საპარლამენტო ასამბლეის არც ერთი მოთხოვნა. რაც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია, ის შექმნის პრეცედენტს სხვა ქვეყნებისათვის, რადგან მომავალში გაჭირდება სანქციების დაწესება. ამავე დროს, შესუსტება ასამბლეის უფლება, დაიწუნოს დელეგაციათა შემადგენლობა და, გარკვეული თვალსაზრისით, მოხდება ყირიმის ანექსიის ლეგიტიმაცია, თუ რუსეთი გადაწყვეტს სახელმწიფო სათათბიროს ყირიმელი დეპუტატის გაგზავნას თავისი დელეგაციის შემადგენლობაში, რაზე გამოდავებაც PACE-ს ძალიან გაუჭირდება. უფრო სიმბოლური დატვირთვა ექნება იმას, რომ მოსკოვისათვის ხმის უფლების დაბრუნებას რუსეთი, სავარაუდოდ, ჩათვლის დასავლეთის მზადყოფნად, ისევ შეუდგეს ძველებურად თანამშრობლობას და გააუქმოს სხვა სანქციებიც - თუმცა, ჯერ არ ჩანს კონკრეტული ინდიკატორები, რომ მართლაც ასეა.