ბლოგები

თანამედროვე ქართული პროზა სავსეა არყით, ყველაფერს არყის სუნი უდის, რადგან, ჯერ ერთი, თანამედროვეობაა ძალიან მწარე, არყისფერი და არაყივით გითრევს, მეორე მხრივ კი თითქმის ყველა ეს მწერალი ეტანება (ან ეტანებოდა) არაყს. თამამად ვიტყვი, ლაშა ბუღაძის გარდა, ჩვენი დროის ყველა მწერალი სვამს (ჩემი თაობისანი, წინამორბედები, უფროსები) და გასაკვირი არაა, იმ თავის არყიან ისტორიებს ლიტერატურულ სახდელ ქვაბშიც უშვებენ ხოლმე. ოღონდ საქმე ისაა, რომ ეს "არაყი" ზოგს კამკამა გამოუდის, ზოგს კი მღვრიე და დახრაკული.

აურაცხელი არაყი ისმება ნუგზარ შატაიძესთან, ვაჟა გიგაშვილთამ, ირაკლი სამსონაძესთან, გიგი სულაკაურთან, ზურაბ ლეჟავასთან. აკა მორჩილაძესთან ძველი ბიჭებიც სვამენ, სამხედროებიც, რევოლუციონერებიც და ჟურნალისტებიც. არაყს ურტყამენ კოტე ჯანდიერთან, ბესო სოლომანაშვილთან, დათო ქართველიშვილთან, ბესო ხვედელიძესთან, თამაზ ექვთიმიშვილმა კი არყის უცნაურ ბიზნესზეც დაწერა მოთხრობა. ერთი სიტყვით, არყისტებს მიაქვს ქართული პროზა, ამიტომ მხოლოდ რამდენიმესთან შევჩერდები და გავუსინჯავ გემოს მათებურ "შინნახადს".

ვაჟა გიგაშვილის წიგნში "მოთხრობები კაცზე, რომელიც იშვიათად წერდა ლექსებს" თითქმის ყველა სვამს, ქალიცა და კაციც, მთავარი გმირის მთავარი დილემა კი ამ მოთხრობებში ასე ჟღერს – "არყის ბრალია თუ ჩემი?"

სანტექნიკი იოსკა მთლად გამოთაყვანებულია არყისგან, ფხიზელზე კი დღემუდამ პრიმას ეწევა და თავის “ზღმურდლიან, ორი წლის წვინტლიან გოგოს” ლოშნის. ყოველთვის თავს იკავებს სმისგან სომეხი საპოჟნიკი ალბერტა, სამაგიეროდ ჩვენს მთავარ გმირს, პოეტ დიმოს, არყით მთვრალზე ტოლერანტობის ხანა უმთავრდება ხოლმე და რამე რო იყოს, ალბერტასაც ჩაუნაყავდა ცხვირს. დიმოს ერთი დარდიმანდი ძმაკაცი ჰყავს, ნიკუშა, რომელიც სახელურიანი დიდი "სტალიჩნაიათი" ადგება ძმაკაცს, ავსებენ ორასგრამიან ჭიქებს და ეგრევე მოდიან ხასიათზე. ერთგან ვრცელი მონოლოგია, სადაც მთხრობელი თან რაღაცას იხსენებს, თანაც ცდილობს ლექსი დაწეროს და ბიტნიკების ბოპ-პროსოდიის ყაიდაზე თუ ჯაზის მთავარი თემასავით, ყოველ აზრსა თუ ამბავს რეფრენად გასდევს: "ვატაკე არაყი... კიდე ვატაკე არაყი... ისევ ვატაკე..." ბოლოს კი ჩაეშვება სავარძელში, ისევ დაასხამს არაყს და ისეთი დაგემოვნებით ჩაწრუპავს, თითქოს, დიდი ხნის დანატრებული ყოფილიყოს. მერე ერთ ასეთ ტირადასაც გაარტყამს: "სწორედ ამ სავარძელში ჯდომისასაა განსაკუთრებულად საამო არყის წრუპვა და პირიქით - არყის წრუპვა კიდევ უფრო სრულად განმაცდევინებს ამ სავარძელში ჯდომის სიამოვნებას".

გიგი სულაკაურის გმირები ძირითადად ორ დუქანში დადიან, სპარტაკასთან და ტრისტანასთან. "სპარტაკას" დუქანში ლუდი, არაყი, სოსისი, მდოგვი და რუხი პური მოაქვთ, ოღონდ სულ გადაჭედილია ხოლმე ეს დუქანი და დიდხანს ვერასდროს ჩერდები, "რადგან გარეთ, თვალებჩასისხლიანებული, ოხშივარასული და პირმოკალული ქართველი ვაჟკაცები მოუთმენლად ელოდებიან თავის წილ ლუდს და სხვა სიკეთეებს..." ტრისტანასთან კი არავინ დადის, მხოლოდ ვიღაც უცნაური ტიპები თუ შეივლიან, ორ ას-ასს ჩამოაყრევინებენ და ზიზღით სვამენ. შეეხეტება ლოთიც, ნელა, პროფესიონალურად, სვენებ-სვენებით დალევს იმ შხამს და დაურთავს, შაქარია ტრისტან-ჯან, შაქარიო...

ჯარში კლუკვის ორნახადს სვამენ, სადმე საკურორტო ქალაქში კი ვიეტნამურ ხვლიკიან არაყსაც აძრობენ: "სპირტში ჩაშვებულ ხვლიკს ნეტარი, ოდნავ სევდიანი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე".

გიგი სულაკაურის მოთხრობების კრებულში "მე და ჩემი ლიზა" მესამე მედუქნეც ჩნდება, ელდარა, ვისთანაც რაფიკამ დალია სული და ამ მოთხრობის სხვა პერსონაჟები იმასაც ამბობდნენ, "ყველაფერი იმ ნაბიჭვარი ელდარას ბრალია, უფულო, არაყზე დამჯდარ რაფიკას ერთი ჭიქა არ დაალევინაო". შემდეგ კი, როცა უბნელები ღვინოს აიტანენ მიცვალებულის სახლში, რაფიკას რუსი ცოლი, ალა გაცეცხლდება, არაყი რატომ არ მოიტანეთო და დაურთავს: "მაშინ, სიდი ი პეი ეგ გარშოკის სოკი. უნანიკ (რაფიკას და ალას ბიჭია), ჩვენი ვოდკუ პრინესი, აი, что в маленьком графинчике...".

ნუგზარ შატაიძე ცალკე საუბრის თემაა. ნუგზარს მართლა უყვარდა არაყი და მის შესახებ მართლა გულიდან ამოსთქვამდა ხოლმე ოდური აღფრთოვანებითა თუ ელეგიური სინანულით აღსავსე ორნახად სიტყვებს. ოღონდ უნდა გაგაფრთხილოთ, ნუგზარ შატაიძემ კარგი, მამაპაპური მისაყოლებლით იცის მკითხველის გამასპინძლება და როცა მის ნაწერს ჩაუჯდებით, ბლომად ხორაგიც უნდა მოიმარაგოთ, თორემ მოშიება იცის ხოლმე (ერთხელ ეგრე დამემართა, მთელი ღამე ნუგზარის მოთხრობებს ვკითხულობდი, და "სტუმარი ღვთისაა"-ზე ვეღარ გავუძელი, სამზარეულოში გამოვედი. საჭმელი არაფერი აღმოჩნდა სახლში და მახსოვს, კიტრსა და ტყემალს მივაძეხი).

არყისტი შატაიძე ორნაირი არსებობს, ქალაქელი და სოფლელი. ქალაქელი "გომსა" სვამს და ზედ გამოციებულ კარტოფილის ღვეზელს აყოლებს, ზოგჯერ ნიძლავზეც ჩამოდიან არაყს, თუკი რომელიმე ზაირა თუ ჯემალა საქართველოს იპოვიან მსოფლიო რუკაზე. ნუგზარ შატაიძესთან ხშირია კინოსტუდიისა თუ რომელიმე რედაქციის ლოთობები. მაგალითად, შეიკრიბებიან რეჟისორი, ოპერატირი, მხატვარი და ორი ასისტენტი, ჩავლენ სახელოსნოში, გამოიბრუჟებიან და მერე სადღაც მიდიან და იქაც არაყს ამატებენ. ზოგჯერ, ღვინით ნასვამები მოხუც დეიდებთანაც ადიან და ბროლის გრაფინიდან ასხამენ არაყს, რომელსაც გემოს ვეღარ უგებენ. ძირითადად საშინელებას სვამენ, ვინმე ფულიანი უცნობი თუ შემოამატებს ხოლმე "მასკოვსკაიას". ერთ-ერთი სულ არყის ქებაშია და ამბობს, ღვინოს აღარასდროს დავლევო, "რადგან როდესაც ღვინოს სვამდა, ძილში ქვეშ იფსამდა, არაყზე კი არასდროს მოსდიოდა ეგეთი რამე".

ერთი სიტყვით, არაყი სულ ისმება გაუდაბურებულ, არეულ ქალაქში, ისმება სიცხეშიც და სიგრილეშიც, დილასაც და ღამეც, სალხინოდაც და სევდის გასაქარვებლადაც. არაყს სვამენ მაშინაც, როცა მეგობრის უეცარი გარდაცვალების ამბავს იგებენ.

სოფლელი ნუგზარ შატაიძე და არაყი პირველ რიგში ღორის დაკვლას უკავშირდება. მაგალითად, ბოღოჭები რო ღორს დაკლავდნენ, გაფუფქავდნენ, გამოფაშვავდნენ და "მწვადებითა და არყებით რო იწყებდნენ, მეორე დღესღა ამთავრებდნენ ღვინითა და ყაურმით". გოგია კიდევ, ნოველიდან "სტუმარი ღვთისაა", დილიდანვე ითადარიგებს ყველაფერს, რაც ღორის დასაკლავადაა საჭირო, ცხელი წყლით დაწყებული – ხელგაწაფული მეზობლებით დამთავრებული. გოგია და მისი რაზმი გოგიას ცოლისძმიშვილის, ქუცნაშვილისა და მისი ჩინიანი უფროსების მოლოდინში არიან, ბატონი ვიტალის თამადობით. ბიჭი კარიერას იჭედავს, და რა ქნას, ხომ უნდა სცეს პატივი ბიძამისმა, რომელიც შიგადაშიგ შეიკურთხება კიდეც გაუმაძღარ სტუმრებზე. მაგრამ ჯერ სტუმრები არ მოსულან, ჯერ მხოლოდ შინაურები ტრიალებენ და ხანდახან ორნახადსაც ურტყამენ. დაკლავენ ღორს, გაასუფთავებენ, გამოშიგნავენ, აქნიან და ჯერ ელენთას შეყრიან ნაკვერჩხალში, მერე კი მწვადის სამზადისსაც შეუდგებიან. ამასობაში არაყსაც არ ივიწყებენ, დაჭრიან შემწვარ ელენთას – შეავსებენ ჭიქებს. აიღებენ შამფურებს, ჩათლიან ცვრიან მწვადს ხახვიან ჯამში, ისევ გააპიპინებენ ჭიქებს. თანაც შეშას ეზიდებიან, ხაშლამის ქვაბს ადგანან, დანებს ლესავენ, თუმცა არიან უსაქმურებიც, რამაზა, დავითა და წრუნტა.

არაყს ნუგზარ შატაიძესთან ძირითადად ჭაჭისა და ჭანჭურისას სვამენ, ხანდახან პანტისაც გამოერევა ხოლმე. ზოგჯერ ძალიან ცხარე არაყში წყალსაც ურევენ, მერე კი თანამეინახეებს ეკითხებიან, ძაან ხომ არ გამილაყებიაო. ერთი მოხუცი ცხარე არყის გამო დისშვილიშვილზე დარდობს, "აბა, ამის დამლევი ისწავლისღა რამესა?!"-ო.

არაყს ბევრი სიკეთე მოაქვს, სტუმრად რო წავლენ, ძღვნად მიუტანენ ხოლმე. არაყს ყლურწავდა მთხრობელის ბიძა, ბოღოჭა საწნახელში ყურძნის წურვისას, ფეხები რომ არ დაზრობოდა, მწყემსები კი, "სამ-სამი არყით სახსრებდაბუჟებულები ჩუმად გასცქერიან ტაფობში ჩაყუჟულ სოფელს". ხანდახან ბავშვსაც შესთავაზებენ ხოლმე არაყს, ისე, ხუმრობით. ერთი კაცი არყის დალევამდე ჩექმებს იხდის და მხოლოდ მერე სვამს, ეს ერთი მოხუცი კაცია ბარისახოს სასადილოდან, "თავპირჩამოგაზული, სახეზე სისხლებშემხმარი" შარიანი მოხუცი, რომელიც, კითხვაზე, "ჩექმები რაღაზე გაქვსო გახდილიო", მოკლედ პასუხობს, "ჩხუბში მიშლის ხელსო".

ნუგზარ შატაიძეს ერთი ბრწყინვალე ნოველა აქვს, "ჩვეულებრივი ყვავი, ჩვეულებრივი კაჭკაჭი, ჩვეულებრივი ძაღლები". ეს ავტობიოგრაფიული ნოველა მწერლის ოპერაციის ამბავს გვიამბობს და იმ ტკბილ საათებსაც აცოცხლებს, მეზობლის ვენახში რომ გაატარა ავტორმა ჭანჭურის არყის სმაში. ჯიბეში ნიტროგლიცერინი უდევს, მაგრამ მაინც არაყი ენატრება. ზის და მეზობელს ელოდება, რომელიც სულ მალე დაბრუნდება ხელში ჯამებივით კომბოსტოს ფოთლებით, პამიდვრითა და ვენახის ატმით სავსე ფოთლებით, დააძრობს სამალავიდან შარშანდელ ჭანჭურის არაყს და სამ-სამი შესანდობრით ცლიან ბოთლს, შემდეგ კიდევ ერთ ბოთლს იშოვიან და გაისმის ნოველის ცენტრალური ფრაზაც, თუ გნებავთ სიბრძნე: "არაყი მწარეა, მაგრამ ტკბილია..."

უკვე ერევანში კი, გულსისხლძარღვთა კლინიკაში გაკეთებული ოპერაციის შემდეგ ავტორი ამ ეპიზოდს გაიხსენებს და ცხადად დაინახავს ვენახში მომავალ მეზობელს, ჭანჭურის არყით სავსე ბოთლი რომ ჩაუხუტებია გულში:

"- რა გაცინებს? – მეკითხება ცოლი და შეშფოთებული მიყურებს.
- არაფერი, - ვჩიფჩიფებ მე, - არაფერი... – მერე ვამატებ, - მიდით ერთი, ოვაიკიმიანს ჰკითხეთ, არყის დალევა როდის შეიძლება...
- რაო!!! – კივის ცოლი.
- ნარკოზის ბრალია ეგა... – ამბობს ჩემი ძმაკაცი, - გაუვლის, მალე გაუვლის... ყველაფერი კარგად იქნება."

აი, რა არის „ყველაფერი კარგად იქნებაზე“ სასაცილო:

· ქუჩაში რომ კაცი წაიქცევა. ნახე, როგორ ყვირის! მგონი ფეხი მოიტეხა. ლოლ.

· ქართული გაზეთების ბოლო გვერდზე დაბეჭდილი ანეკდოტები.

· ეკატერინე გაბაშვილის „თინას ლეკური“

· ტალიავინის კომისიის დასკვნა

· პანაშვიდი

***

„ყველაფერი კარგად იქნება“ ავთო ვარსიმაშვილის ახალი ქართული კომედიაა. სავსეა კინოდარბაზები. ერთი კვირის წინ ვიყავი კინოში, სხვა ფილმზე, და ჩემი თვალით ვნახე, როგორ გაიყიდა ბოლო ბილეთი დიდ დარბაზში. ათ კაცზე მეტი დარჩა გარეთ და მერე, მე სადაც ვიყავი, იქ იყიდეს ბილეთი და მთელი ფილმის განმავლობაში ხმაურობდნენ.

ფილმის ტრეილერი კინოთეატრებში ყველა სეანსის წინ, პრემიერამდე ჯერ კიდევ რამდენიმე თვით ადრე გადიოდა. თუ არ გინახავთ, შეგიძლიათ აქ შეხედოთ (თუ ქალის შიშველი მკერდის დანახვა გეკრძალებათ, არ უყუროთ.) შეატყობდით, მაინცდამაინც სასაცილოს არა ჰგავს. მაგრამ, რა იცი, არა? ხომ არის ფილმები, მაღალი მხატვრული ღირებულება რომ არა აქვთ, მაგრამ მაინც კარგი სანახავია და ალაგ-ალაგ სასაცილოა. აი, როგორიც იყო „ის, რაც ყველაზე ძალიან გიყვარს“.

ეს ფილმი ასეთი არ არის. აქ არ არის არც ერთი სასაცილო სცენა. არც ერთი სასაცილო ფრაზა. არც ერთი! იმ რვასაათნახევრის განმავლობაში, რაც კინოში ვიყავი (ეს ფილმი დროის კანონებს არ ემორჩილება. დრო დარბაზში უფრო ნელა გადის, ვიდრე გარეთ), მხოლოდ ერთხელ გამეღიმა. ისიც მხოლოდ იმიტომ, რომ ფიქრებში გავერთე და რაღაცა გამახსენდა.

„იუმორინა“ გინახავთ? ყოველთვის მეგონა, რომ აჭარბებდნენ, როცა ლანძღავდნენ. „შაბათის შოუსაც“ ხომ ლანძღავდა დახვეწილი ხალხი, გოიმობააო. „შაბათის შოუზე“ მეცინებოდა. ჰოდა, ვფიქრობდი, ეს „იუმორინაც“ არ იქნება ისეთი ცუდი, როგორც ამბობენ თქო. მერე, ერთხელ ბათუმიდან ავტობუსით მოვდიოდი და იქ ჰქონდათ ჩართული ტელევიზორში. მართლა ძალიან ცუდია.

„ყველაფერი კარგად იქნება“ უარესია.

***

აი, რა არის „ყველაფერი კარგად იქნებაზე“ საინტერესო:

· ქართული საფეხბურთო ჩემპიონატის ორი აუტსაიდერის შეხვედრა. მაშინაც კი, როდესაც ანგარიში უკვე იცი. 0-0 დამთავრდა.

· ამ გუნდიდან ერთ-ერთის ვარჯიში.

· სუფრაზე მთვრალი ბიძა რომ გიზის გვერდით და ქურდებზე ლაპარაკობს.

· სემინარი „არასამეწარმეო იურიდიული პირები (არასამთავრობო ორგანიზაციები და სამელიორაციო ასოციაციები).“

· გადაცემები „მზეზე“. (ამაში ბოლომდე დარწმუნებული არა ვარ. ისეთი ვერავინ ვნახე, „მზის“ რომელიმე გადაცემა რომ ნანახი ჰქონდეს.)

***

ფილმის უდიდეს ნაწილში არაფერი არ ხდება. ანუ, საინტერესო არ ხდება კი არა, საერთოდ არაფერი არ ხდება. აი, მოკლედ მოგიყვებით სიუჟეტს. უფრო სწორად, სიუჟეტისმაგვარ რაღაცას.

საქართველოს პრეზიდენტი (დუტა სხირტლაძე) რაღაცის მინისტრს (ნიკო გომელაურს) ავალებს გოაში წავიდეს და ქეთევან წამებულის ნეშტი ჩამოასვენოს. მინისტრს თან მიჰყავს მოადგილე და აეროპორტში გაცნობილი ნაშა (შორენა ბეგაშვილი). ქართველებს გოაში უთვალთვალებენ რუსი ჯაშუშები (რატომ, მთლად გასაგები არ არის) და „სომეხთა მასონური ლოჟის“ წევრები (ამაზე დაწვრილებით ქვემოთ). ეს ამბები ფილმის პირველ 15 წუთში ირკვევა.

ამის შემდეგ ეს მინისტრი, მისი შანტრაბა და რუსი და სომეხი ჯაშუშები აქეთ იქით დადიან. დროდადრო ვიღაცას ფეხი უცდება და ვარდება. ნიკო გომელაური სკამზე დაჯდომისას აღმოაჩენს ხოლმე, რომ თურმე ჩაქუჩს დააჯდა. მერე ამ ჩაქუჩს მოსტყორცნის და ვიღაცას ეცემა თავში. ეს ხდება ბევრჯერ. სომხები დამტვრეული ქართულით ლაპარაკობენ. რუსი ფეესბეშნიკები ქართველების დარდიმანდობას შეჰნატრიან.

ფილმის ბოლოსკენ თვალში ფანქრის გათხრა გინდება. ცოტა მაინც რომ გაერთო.

***

აი, რა არის „ყველაფერი კარგად იქნებაზე“ ნაკლებად შეურაცხმყოფელი:

· ტელევიზორში რომ პოლიტიკოსი ჩანს და უურცხვესი სახით რომ იტყუება.

· სცენაზე რომ იდგეს ვიღაცა და საათანახევარს დედას გაგინებდეს.

· უცნობის და ნოდარ ნათაძის გასაუბრება (ამას შეიძლება ვამეტებდე. მართლა ძალიან მძიმე საყურებელია).

***

ასე, ათი-თხუთმეტი წლის წინ ჩემმა უბნელმა იცოდა ხოლმე - მანქანა რომ ჩაივლიდა ეზოსთან, იტყოდა: აბა, ეს რომ კარგი კაცი იყოს, ხომ გადმოვიდოდა ეხლა და გასაღებს მომცემდა - აჰა, შენი იყოსო. ხუმრობდა, ბუნებრივია, მაგრამ მაინც... დღეში რამდენჯერმე ამბობდა ხოლმე.

ამ ბოლო დროს ხშირად მახსენდება ეს ჩემი უბნელი. იმიტომ, რომ უფრო და უფრო ხშირად მესმის ხოლმე მსგავსი ნატვრები. ანუ, ის კი არა, რომ - ბევრი ფული ვიშოვო და ვიყიდო. არამედ - ნეტა თავისით მოხდეს და ჩემი მხრიდან მინიმალური ძალისხმევით. ჯერ იყო და „თოვლი იყო, მაგრამ არა ციოდა, ციდან მწვანე დოლარები ცვიოდა“. მერე ბანკის გათამაშების რეკლამა, სადაც მთავარ გმირად ტიპია გამოყვანილი, რომელიც სამსახურში ზის და მუშაობის ნაცვლად კომპიუტერში მანქანების თვალიერება უნდა. მერე, გათამაშებაში ამ მანქანას მოიგებს. მანქანა თანამშრომელი გოგოს გულსაც მოაგებინებს და ბოლოს ერთად დაქრიან ბედნიერები და წუწავენ იმ „საზიზღარ“ უფროსს, რომელიც მუშაობას აიძულებდა.

ახლა კი ეს ფილმი, რომლის სულისკვეთებასაც მისივე საუნდტრეკი ასახავს კარგად (მკერდის შესახებ გაფრთხილება ძალაშია. აქაც ჩანს). „არ გვჭირდება ჩვენ ახალი მიზნის მიგნება...“ „ოქროს წვიმა დაგვასველებს ციდან...“ „ალაზნიდან ამოხეთქავს ნავთობი...“ ნაცარქექიაზე ამბობდნენ, ცუდი პერსონაჟია, უქნარააო. არადა, ამეებთან შედარებით ნაცარქექია ბევრად უკეთესი ტიპია - მახვილგონიერია და მიზნის მისაღწევად რაღაცას მაინც აკეთებს. (მართალია, ამასთან არაფერთან კავშირში არ არის, მაგრამ, ნაცარქექიაზე გამახსენდა. „ალიაში“ წავიკითხე ასეთი ფრაზა: “როცა მიზნამდე მისასვლელ გზაზე კომპასიც ვერ გშველის, იმიტომ რომ დებილი ხარ, ”თხა და გიგოს” პერსონაჟი არ უნდა გახდე. იმიტომ რომ შენი გამოგონილი მგელი მოვა და შეგჭამს".)

უქნარობა იქით იყოს. შეურაცხმყოფელი ეგ არ არის. შეურაცხმყოფელია ფილმის ორი სომეხი პერსონაჟი, რომლებიც სასაცილოები არიან იმიტომ, რომ ქართულად ცუდად ლაპარაკობენ. პირველად, როდესაც სომხები ჩნდებიან, ასეთი სცენაა: სხედან და ერთი ყვება - მაკარონს ჭამდაო, მერე აიღო, მაგიდაზე დააგდო და თქვა, ეს იქნება თქვენი ანბანის პირველი ასოო.

სომხებს კიდევ გადაიტანდა კაცი. ტელევიზორში უარესი არმენოფობია მოგვისმენია. მაგრამ რუსებს რა ვუყოთ? ორი რუსია, ერთი დაბდურა კაცი და მეორე ჟურნალისტი ქალი, რომელსაც ქართველები უყვარს. ერთ სცენაში მინისტრის მოადგილე გამოუტყდება: არავის უთხრა, მაგრამ მიყვარს რუსებიო. მერე თანხმდებიან, რომ რუსებს და ქართველებს გასაყოფი არაფერი გვაქვს. მერე ის ქალი ამბობს: „ახ, კაკაია გეოპოლიტიკა. ა კაკიე უ ვას ტანცი!“.

ეხლა გადავიკითხე და ვერა. ვერ გადმოვეცი, თუ რამდენად საზიზღარი სცენაა.

PS. სულ არ დავწერდი ამ ფილმზე არაფერს, რამდენიმე ადამიანს რომ არ ეკითხა, ხომ არ იცი ფილმი კარგია თუ არაო. თუ წაკითხვა დაგეზარა და მაშინვე ბოლოში გადახტი, პასუხია - არა!