2004 წელს საქართველოს მოსახლეობა სამომავლო იმედით და ცვლილებების მოლოდინით შეხვდა. ერთი სიახლე, რომელსაც უსათუოდ მოითხოვს არა რიგითი მოქალაქე, არამედ - პოლიტიკური
მთავარი შეცდომა, რომელსაც პოსტსაბჭოტა ქვეყნების ლიდერები უშვებენ, ეს არის დემოკრატიის დანერგვისა და, იმავდროულად, ძველი სისტემის შენარჩუნების მცდელობა. საქართველომ ამგვარი
მოქალაქეთა კავშირის შექმნის შემდეგ ქართული პოლიტიკური სპექტრის მთავარი პრობლემა რეალური ერთპარტიულობა იყო. ვერც ერთი სხვა პარტია, მოქალაქეთა კავშირის გარდა, პოლიტიკურ ამინდს ვერ ქმნიდა.
ბოლო ხუთი-ექვსი წლის განმავლობაში საქართველოში თვალნათლივ გამოიკვეთა ავტორიტარული რეჟიმისთვის დამახასიათებელი ერთი ნიშანი: ადამიანის გაიგივება მისსავე საზოგადოებრივ ფუნქციასთან.
ამჟამინდელი ხელისუფლება კონსტიტუციის შეცვლას ჯერ კიდევ მაშინ მოითხოვდა, როდესაც ედუარდ შევარდნაძის გუნდს თავად წარმოადგენდა. კონსტიტუციის შეცვლა ნიშნავდა და ნიშნავს
იმ პრობლემებს შორის, რომელთა გადაჭრაც ახალ ხელისუფლებას მოუხდება, ერთ-ერთი ყველაზე რთული პოლიტიკური სივრცის მოწესრიგება იქნება.
სახელისუფლო სამეულში ყოველთვის თანხმობა რომ არ არის, ეს ნათლად გამოჩნდა აჭარის ავტონომიის მეთაურთან, ასლან აბაშიძესთან, დაკავშირებით. რასთან გვაქვს საქმე
"ვარდების რევოლუციის" შემდეგ და საპრეზიდენტო არჩევნების წინ ქართულ პოლიტიკაში კიდევ ერთხელ შემოიჭრა "გმირის" თემა
ერთ-ერთი მთავარი საკითხი, რომელიც ქართულ საზოგადოებას აწუხებს ედუარდ შევარდნაძის გადადგომის შემდეგ, სახელისუფლო სამეულის ურთიერთობაა. ახალი ხელისუფლების გულშემატკივრები შიშით ელიან, ხომ არ მოხდება
საქართველოს კონსტიტუციის თანახმად, საპრეზიდენტო არჩევნები ჩატარებულად ჩაითვლება იმ შემთხვევაში, თუ მასში მონაწილეობას მიიღებს ამომრჩეველთა საერთო რაოდენობის უმრავლესობა.
2 ნოემბრის არჩევნების წინ ჟურნალისტები პოლიტიკოსებს ხშირად მიმართავდნენ შეკითხვით: "არის თუ არა მოსალოდნელი ბაქოს მოვლენების გამეორება თბილისში?" როგორც წესი, პასუხი უარყოფითი იყო.
ოთხ დეკემბერს მიხეილ სააკაშვილმა საპრეზიდენტო საარჩევნო კამპანია ირაციონალური აქცენტებით დაიწყო: ჯერ ოფიციალურ შეხვედრაზე, შემდეგ კი ტელეეთერით გამოსვლისას მან აღნიშნა,
ერთი შეხედვით, ყველაზე მთავარი პოლიტიკური ფიგურა, რომელიც დაზარალდა "ვარდების რევოლუციის" შედეგად - საქართველოს პრეზიდენტი ედუარდ შევარდნაძეა. მაგრამ ის, რაც უდავოა ერთი შეხედვით, შესაძლებელია, მსჯელობის თემად ვაქციოთ.
სამი წლის განმავლობაში პრეზიდენტ ედუარდ შევარდნაძისგან თავისივე გუნდი დაჟინებით ითხოვდა აღმასრულებელი ბერკეტების გადაცემას.
ბოლო დღეებში ქართული მედია ავრცელებს ინფორმაციას, რომ პარლამენტის თავმჯდომარის პოსტზე სამი კანდიდატურა განიხილება: ვაჟა ლორთქიფანიძის, ნიკო ლეკიშვილისა და ჯემალ გოგიტიძის.
უკვე რამდენიმე დღეა, ვრცელდება არაოფიციალური ინფორმაცია, რომ საქართველოს პრეზიდენტმა ბათუმში ვიზიტისას ასლან აბაშიძეს პარლამენტის თავმჯდომარის პოსტი შესთავაზა. იმის გამო,
ძალიან მარტივად თუ ვიტყვით, ოპოზიციური ლიდერების უმთავრესი ამოცანა ახალ პარლამენტში 118 ხმის, ანუ უმრავლესობის, მოგროვებაა. პარლამენტის წინ შეკრებილი მოსახლეობის მთავარი მიზანიც,
არჩევნების შემდეგ, პირველსავე დღეებში, ოპოზიციის ორი სეგმენტი - ნაციონალური მოძრაობა და "ბურჯანაძე - დემოკრატების" ბლოკი - ხელისუფლების წინააღმდეგ გაერთიანდა. ის, რასაც საზოგადოება არჩევნების წინ ითხოვდა,
მთავარი ტენდენცია, რაც საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ საქართველოს თითქმის მთელ ტერიტორიაზე შეინიშნება, არჩევნების საბოლოო შედეგისთვის გამართული ბრძოლაა. ვის დარჩება ახალ პარლამენტში უმრავლესობა?
ცენტრალურ საარჩევნო კომისიას ჯერჯერობით არჩევნების ოფიციალური შედეგები არ გამოუქვეყნებია. თუმცა უკვე შეიძლება მსჯელობა იმის შესახებ, თუ ვინ და რატომ აირჩია საქართველოს მოსახლეობამ.
ჩამოტვირთე მეტი
