Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 12 მარტი. See content from before

ოთხშაბათი, 10 მარტი 2021

მოდი, დავიწყოთ ბოდიშით!

გიორგი გახარია ჭკვიანი კაცი იყო, ბოდიშის თქმას ვერ დაასწრებდი. ბოდიშის მოხდა მართლაც არასოდეს არის გვიანი და, მით უმეტეს, ნაადრევიც ვერ იქნება. ასე რომ, წინსწრებით, პრევენციითაც შეიძლება ბოდიშის მოხდა, რაც „პატარა ბერას“ ნერვებსაც დაზოგავს და „დიდი ანზორის“ - დროსაც.

მოკლედ, ბოდიში, პატარა ბერავ!

რატომ „პატარა“, როცა აგერ 26 წლისა მოყრილა?

იმიტომ, რომ „პატარა ბერა“, როგორც ბერა ივანიშვილს გია ვოლსკიმ უწოდა, ათი წლის შემდეგაც პატარაა. დედა მისთვის ისევ დედიკოა, დედიკოს ღირსების დასაცავად კი კვლავ მამიკოს დაქირავებული ძიების იმედი აქვს.

პატარა და იზოლირებულ ბერას შესაძლოა არაფერი სმენია მართლმსაჯულებასა და კანონის უზენაესობაზე, მაგრამ ირაკლი ღარიბაშვილი [იგივე „იკა“, იგივე „ტრიი“, იგივე „ანტონი“], ხომ „დიდი ბიჭი“ იყო და ახლა ხომ საერთოდაც მეორედ პრემიერ-მინისტრია? რომ არაფერი ვთქვათ სახელმწიფო დაცვის სპეციალური სამსახურის უფროსსა და ვინმე „ვახოზე“, რომელიც ახლა სავარაუდოდ შს საქმეთა მინისტრია და ყველაფერს აკეთებს ქვეყნის სტაბილურობიზა?

ისე, როგორ არ შეახსენა ძია ანზორმა, ბერა, GRASSARI JURE, შვილო, NON VI-ო ანუ, იმოქმედეო სამართლით და არ ძალითაო?!

გინება რომ ცუდია და დედის გინება რომ მით უმეტეს, ამაზე არავინ კამათობს, მაგრამ რადგან დემოკრატიული სახელმწიფო გვქვია და შენც ბერა ხარ და არა ბერია, მხოლოდ ინსტინქტებისა და თავმოყვარეობის იმედად არ უნდა ვიყოთ. ისე, რაღა მაინც და მაინც დეიდა მანანა კობახიძის მიდგომა დააჩნდა ცხოვლად შენს სულს საშვილიშვილოდ?

ალბათ გახსოვთ, ზურაბ ჭიაბერაშვილს რომ დაესხნენ თავს „ლიტერატურულ კაფეში“, პარლამენტის მაშინდელმა ვიცე-სპიკერმა, მანანა კობახიძემ აღშფოთების ნაცვლად იკითხა, რა მოხდა კონკრეტულად, არ ვიცი, იქნებ, დედა შეაგინა ჭიაბერაშვილმაო.

დეიდა მანანა დღეს საკონსტიტუციო სასამართლოს მოსამართლეა და, ალბათ, ახლა იქ სვამს უცნაურ კითხვებს...

ლანძღვა-გინება (რომელიც ვიღაცისთვის უზრდელობაა, ვიღაცისთვის უგემოვნობაა, ხოლო ვიღაცისთვის - გამოხატვის თავისუფლება), მხოლოდ საზოგადოებრივ ადგილებში ითვლება წვრილმან ხულიგნობად და ისჯება კიდეც 500-დან 1000 ლარამდე ჯარიმით, მაგრამ, როგორც იურისტები განმარტავენ, საჯარო სივრცეში გინება იმიტომ კი არ არის გადაცდომა, რომ კანონი ვინმეს ღირსებას იცავს, არამედ იმიტომ, რომ შეურაცხყოფა, როდესაც საჯარო სივრცეში და პირისპირ ხდება, წარმოშობს საზოგადოებრივი წესრიგის დარღვევის რისკს. „საჯარო სივრცე“ სწორედ ისეთ სივრცეს გულისხმობს, სადაც ფიზიკური დასწრება ხდება, ნებისმიერ სხვა საჯარო სივრცეში, მათ შორის ინტერნეტში, გინება, არ არის გადაცდომა ისევე, როგორც არ არის გადაცდომა სახლში გინება ტელევიზორის ყურების დროს...

სახლზე გამახსენდა. პატარა სახლი, პატარა საზრუნავიო, ასეთი გამოთქმაც არსებობს. 2012 წლის 1 ოქტომბრიდან მთელი საქართველო ბერას მამიკოს სახლია. ამ „დიდ სახლში“ თუ გაივლის, დაცვისა და ამალის გარეშე, ყოველ ნაბიჯზე გაიგონებს, რომ ქვეყანას დედა აღარ ჰყავს, რომ დედა ეტირა ათასობით ოჯახს, რომ ათასობით დედა წლებია საქართველოდან არის გადახვეწილი და კიდევ ბევრი ქალი და კაცი გაიქცეოდა ქვეყნიდან გაქცევის შესაძლებლობა რომ ჰქონდეს.

ვის მოსთხოვოს პასუხი იმ ხალხმა, რომელიც ფიქრობს, რომ დედა უტირეს?

როგორ ფიქრობთ, ვისთან გაგზავნიდა ეს ხალხი „ბატონ ანზორს“ ბოდიშის მოსახდელად?

თუ ყველა დედიკო დედიკო არ არის?

„პირდაპირ ვიტყვი, რომ მე თუ ვინმე დედას შემაგინებს, ოჯახს შეეხება, რაც ყველაზე წმინდაა, მე ასეთ ადამიანს პასუხს მოვთხოვ დღესაც. მანახეთ ქართველი კაცი, რომელიც ამ საკითხზე სხვანაირად ფიქრობს” – ბერა ივანიშვილის ამ ნათქვამს ვინც ეთანხმება (ხელისუფლების ლამის ყველა წარმომადგენელი), ის, ალბათ ასევე ფიქრობს, რომ სახელმწიფო მხოლოდ იმისთვის გვჭირდება, რომ მისმა ძალოვანმა წარმომადგენლებმა ბერას მაგინებლებს მოსთხოვოს პასუხი გინდა ფორმალურად და გინდა არაფორმალურად.

„მანახეთ ქართველი კაცი, რომელიც ამ საკითხზე სხვანაირად ფიქრობსო” – აქ, როგორც ჩანს, პატარა ბერას კვლავ უფროსი ძიები წამოეშველნენ და ერთად შეარხიეს კავკასიური მენტალიტეტის მგრძნობიარე სიმები.

ჩანაწერში (რომლის ფაბრიკაციაზე საუბრები შენელდა) პატარა ბერა ასაკისათვის შეუსაბამო ლექსიკით ლანძღავს სხვის დედიკოებს, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ მხოლოდ მისი დედიკოა „ყველაზე წმინდა“ და საკრალური და არა - ზოგადად დედა.

„დედის მაგინებელს პასუხს არ მოსთხოვ?“ - ამ კითხვაზე ემოციურად, ალბათ, ბიჭების აბსლუტური უმრავლესობა დადებითად უპასუხებს. მეტიც, „პასუხის მოთხოვნაში“ სავარაუდოდ ფიზიკური ანგარიშსწორების შინაარსსაც ჩადებს: „შემაგინებს? დავამტვრევ თავ-პირს!“

თითქოს როგორი სამართლიანი და მარტივი გამოსავალია, მაგრამ სინამდვილეში, ყველაფერი სხვაგვარად იქნება: დაგამტვრევენ თავ-პირს „ანზორი ძიები“ (ბევრი რამის გამო) და „მანანა დეიდები“ იტყვიან, იქნებ დედა შეაგინაო...

დროა, გავიზარდოთ. ინტერნეტში გინება, უზრდელობაა და მორჩა! პასუხის მოთხოვნა, სადამსჯელო რაზმების გაგზავნა და ჩაფსმევინება - დანაშაული!

დროა, გაიზარდოს „პატარა ბერაც“ და გაიაზროს, რომ ვარსკვლავობის საფასურიც (ნაყიდიც რომ არ იყოს) ეს არის: მილიონი თაყვანისმცემლის წილ, ვიღაც რომ გაგინებს. არ მოგწონს? წაშალე, დაბლოკე, ბოლოს და ბოლოს გათიშე ინტერნეტი და დარჩი სახლში. როგორც ვთქვით, პატარა სახლი, პატარა საზრუნავიო, მით უმეტეს, რომ შენი პატარა სახლი სულაც არ არის პატარა.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ბიარიცი არის საფრანგეთის ყველაზე ეკლექტური, უსახო (თუ შეიძლება ასეთი საფრანგეთში მოინახოს) და ამასთან ერთად ყველაზე „რუსული“ ქალაქი: რუსული ეკლესია რუსეთის ქუჩაზე, რუსული სინაგოგა რუსეთის ქუჩის მიმდებარე ქუჩაზე, და უამრავი ადგილი, რომელიც რუსეთის არისტოკრატიასთან და პოსტრევოლუციურ ემიგრაციასთან არის დაკავშირებული.

მეცხრამეტე საუკუნიდან ბიარიცი რომანოვების საყვარელი დასასვენებელი ადგილი ხდება - ალექსანდრე მეორის, ალექსანდრე მესამისა და ნიკოლოზ მეორის ოჯახები ყოველწლიურად რამდენიმე თვეს ატარებდნენ ამ ოკეანისპირა კურორტზე. რომანოვების კვალდაკვალ ბიარიცს ხშირად სტუმრებდა კულტურული არისტოკრატია - ანტონ ჩეხოვი, ვალენტინ სეროვი და ივან აივაზოვსკი (აივაზოვსკი თავისი ტილოების გაყიდვით ბიარიცის რუსული ეკლესიის მშენებლობასაც კი დააფინანსებს).

სწორედ ბიარიცის სანაპიროზე შეხვდება ვლადიმირ ნაბოკოვი სერბ ზინასა და პარიზელ კოლეტს, პირველ გატაცებასა თუ სიყვარულს, რომელსაც მოგვიანებით აღწერს „სხვა ნაპირებში“.

მეოცე საუკუნის დასაწყისის „მღელვარე ოციანები“ ბიარიცში ზოგადად რუსული ემიგრაციის და განსაკუთრებით ერთი ემიგრანტის - იგორ სტრავინსკის - ნიშნის ქვეშ ჩაივლის.

კოკო შანელის ვილა „ლარალდში“ და ბიარიცის ყველაზე ცნობილ ვილა „ბელზაში“ სტრავინსკის ოჯახი ქალაქის ყველაზე პოპულარულ კაბარეებად და რესტორნებად აქცევს.

სწორედ ვილა „ბელზაში“, კოკო შანელით, პაბლო პიკასოთი და ჟან კოქტოთი გარშემორტყმული, გააკეთებენ ერთად სტრავინსკი და არტურ რუბინშტეინი ბალეტ „პეტრუშკას“ ტრანსკრიფციას ფორტეპიანოსათვის.

თუ მეოცე საუკუნის დასაწყისში ბიარიცი რუსული არისტოკრატიისა და ბოჰემის რჩეული ქალაქი იყო, ერთი საუკუნის შემდეგ იგი ჩეკისტური არსტოკრატიის საყვარელ საკურორტო ადგილად გადაიქცევა. და, რაც მთავარია, 1999 წლის ივლისში, ბიარიცი მთავარი ჩეკისტის ტრამპლინი გახდება - სწორედ ოკეანისპირა ამ საკურორტო ქალაქში დასვენებისას შეიტყობს ფსბ-ს იმდროინდელი შეფი ვლადიმირ პუტინი, რომ ელცინმა ის აირჩია მემკვიდრედ. რადიო თავისუფლების რუსული სამსახურის ხელმძღვანელთან საუბრისას, ბორის ბერეზოვსკი ასე იხსენებდა ამ ამბავს: „ჩემთან ვალია იუმაშევი მოვიდა (ელცინის გარემოცვის ყველაზე გავლენიანი პირი - ლ.ო.) და მითხრა, ბორია იქნებ დაელაპარაკო პუტინს სერიოზულად. (...) ის ბიარიცშია დასასვენებლად წასული. (...) მე მეორე დღესვე თვითმფრინავში ჩავჯექი და ბიარიცში გავემგზავრე. (...) პუტინი იქ ისვენებდა ცოლთან და ორ ქალიშვილთან ერთად. მისი შვილები მაშინ ჯერ კიდევ ბავშვები იყვნენ. (...) ისინი ძალიან პატარა ბინა-სასტუმროში ცხოვრობდნენ. ეს იყო სახლი, სადაც ე.წ. ბინა-აპარტამენტები იყო განლაგებული. პატარა სამზარეულო, საწოლი ოთახი, მე მგონი, რამდენიმე საწოლი ოთახი ჰქონდათ. ყველაფერი ძალიან მოკრძალებულად. ჩვენ მთელი დღე საუბარში გავატარეთ. და საბოლოოდ მან მითხრა: ‘კარგი ვცადოთ’“.

პუტინის პასუხის მნიშვნელობა რომ შევაფასოთ, საჭიროა ისტორიული კონტექსტი გავიხსენოთ: 1999 წლის გაზაფხულზე ელცინი წკიპზე გადაურჩება იმპიჩმენტის ინიცირების პროცედურას; 1999 წლის ზაფხულში თუ ელცინის რეიტინგი უარყოფითი იყო, ელცინის მთავარი მეტოქე ევგენი პრიმაკოვი, რუსეთის ყველაზე პოპულარული პოლიტიკოსი გახლდათ; პრიმაკოვს ჰყავდა საკუთარი პარტია, რომელსაც მხარს უჭერდა მოსკოვის მერი და რუსეთის ყველა გუბერნატორი, რაც ნიშნავდა, რომ ადმინისტრაციული რესურსი მთლიანად პრიმაკოვის ხელში იყო. პრიმაკოვს ასევე აფინანსებდნენ ნავთობისა და გაზის ყველაზე დიდი კომპანიები - „გაზპრომი“, „იუკოსი“ და „ლუკოილი“. და, რაც მთავარია, პრიმაკოვს ზურგს უმაგრებდა იმ პერიოდის ყველაზე დიდი პროპაგანდისტული მანქანა: გუსინსკის მედიაიმპერია ნტვ-სა და მის ვარსკვლავ ევგენი კისილიოვის მეთაურობით. სავარაუდოდ, პრიმაკოვი ისე იყო თავის გამარჯვებაში დარწმუნებული, რომ მის შტაბს უკვე მინისტრების სავარძლები ჰქონდა გადანაწილებული... ამ სიტუაციაში ფსონის დადება აბსოლუტურად უცნობ და თან ქარიზმამოკლებულ რუხ პუტინზე მხოლოდ გიჟს შეეძლო. და, აი, ამ უიმედო სიტუაციაში პუტინი მაინც დათანხმდა „ცდას“ და, საუბედუროდ, მოხსნა კიდევაც ჯეკპოტი...

ასე რომ, დიდი ალბათობით, თუ 13 წლის შემდეგ პუტინის ოჯახი ბიარიცში დაიდებს ბინას - ამის მიზეზი დიდწილად იმ ზღაპრის ახდენა იქნება, რომელსაც ბერეზოვსკი პუტინს 1999 წლის ცხელ ზაფხულს ოკეანისპირა ქალაქში მოუყვება.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG