Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

ორშაბათი, 17 თებერვალი 2020

18 თებერვალი ბიძინა ივანიშვილის - საქართველოში ყველაზე მდიდარი და გავლენიანი კაცის დაბადების დღეა, კაცისა, რომელსაც ყველაზე მარტივი ოცნების ასრულება არ შეუძლია!

ალბათ, გახსოვთ, ოცნება იგი მებაღეობას უკავშირდება!

შორიდან მოვუაროთ, რათა შინ მშვიდობით მივიდეთ...

2013 წლის ოქტომბერში, როცა ბიძინა ივანიშვილს ჯერ კიდევ ჰქონდა მოჭარბებული ნდობა და ღვთის საჩუქრად აღიქმებოდა, „ქართული ოცნების“ ლიდერმა გვითხრა, რომ მოქალაქეების უმრავლესობას სწორი ანალიზის უნარი არ აქვსო. მერე, წლების შემდეგ, როცა ნდობამ დაიკლო და მკაფიოდ გაისმა უკმაყოფილოთა ხმა, ბიძინა ივანიშვილმა თქვა: რომ გვქონოდა არჩევანი „ქართულ ოცნებასა“ და ნებისმიერ სხვას შორის, გარდა „ნაციონალური მოძრაობისა“, წავიდოდი და ვეღარ მნახავდით პოლიტიკაშიო... ანუ წავიდოდი, მაგრამ, რადგან სწორი ანალიზის და, შესაბამისად, სწორი არჩევნის გაკეთების უნარი არ გაქვთ, ვერ წავალო. არადა, წასვლა სულ უნდოდა, მოსვლამდეც წასვლა უნდოდა, სულ ამაზე ოცნებოდა... აკი, ამერიკულ გამოცემა „ბლუმბერგსაც“ გაუმხილა (30.11.2019) სანუკვარი ოცნება, მერჩივნა, პოლიტიკოსის ნაცვლად, მებაღე ვყოფილიყავიო, უბრალო მებაღეო...

როგორი ამბავია, „ქართული ოცნების“ მთავარ შემოქმედს, სხვათა ოცნებების ამსრულებელს, რომ ასეთი უბრალო, მაგრამ აუხდენელი ოცნება აქვს?

ისე, ვინ იცის, მართლა მებაღე რომ იყოს, იქნებ, უკეთ დაენახა შექმნილი ვითარება?

ვიდრე მებაღეობაზე ოცნება აუსრულდება, ჩვენ დავიხუროთ ჭილის ქუდი, გავიკეთოთ წინსაფარი, მოვიმარჯვოთ სასხლავი მაკრატელი და დავაკვირდეთ მოვლენებს: როგორია მებაღის თვალით დანახული პოლიტიკური ვითარება? რა ძალები უპირისპირდებიან ერთმანეთს? ვის რა შანსი აქვს?

ბიძინა ივანიშვილის „ქართული ოცნება“ ერთი ცალკე მდგომი, მაგრამ ყველაზე დიდი ხეა, დაახლოებით ისეთი, როგორიც ამ სამიოდე წლის წინ გადაიტანა გემით თავის დენდროლოგიურ პარკში, ერთგვარი liriodendron tulipifera, რაზეც მეტყველებს კიდეც NDI-ის ბოლო კვლევა, რომლის მიხედვითაც „ქართულ ოცნებას“ ყველაზე მაღალი (20%) რეიტინგი აქვს. ეს ხე ადრე უფრო დიდი იყო, ადრე უფრო მსხვილი მერქანი და ტოტები ჰქონდა, ადრე უფრო ხშირი ფოთლებით იყო დაფარული და მისი ჩრდილიც უფრო შორს ეცემოდა, მაგრამ დრომ და პოლიტიკურმა ქარტეხილებმა თავისი კვალი დაამჩნია მას: ჯერ დაიშალა მმართველი კოალიცია, შემდეგ კი ცალკეულმა წევრებმა დატოვეს, თუმცა ისიც ვთქვათ, რომ ბიძინა ივანიშვილი დიდად არც ტოტების დალეწვამ შეაშფოთა და არც, მით უფრო, ფოთლების დაცვენამ. სწორედ ასეთად აღიქვა ყოფილი თანამებრძოლების გასვლა ჯერ კოალიციიდან, შემდეგ კი მმართველი პარტიიდან.

სხვა ამბავია, ოპოზიციური პარტიები, რომლებმაც რვა წლის განმავლობაში შესამჩნევად აიყარეს ტანი და ერთგვარ მოშრიალე კორომად იქცნენ. იმავე NDI-ის ბოლო კვლევის მიხედვით, გაიზარდნენ: „ნაციონალური მოძრაობა“ (13%), „ევროპული საქართველო“ (8 %), „ლეიბორისტულ პარტია“ (5 %), „ახალი საქართველო“ (3 %), „ერთიანი საქართველო“ (3%), „გირჩი“ (2 %).

აშკარაა, რომ „ქართულ ოცნებას“ დაცვენილი ტოტები და ფოთლებიც (განდგომილი დეპუტატები) ოპოზიციის ტყეში ცვივა და, ახალ ნერგებად ქცევის პერსპექტივა თუ არ აქვთ, ნეშომპალით მაინც ამდიდრებენ ოპოზიციურ ნიადაგს.

მებაღე რომ იყოს, მისთვის ყველაფერი ცხადი იქნებოდა!

მებაღის თვალთახედვა არსებითად პროპორციულია და მასში თვალსაჩინოდ ჩანს, თუ როგორი მრავალფეროვანი პოლიტიკური ფლორა გვაქვს, მაშინ როცა მოქმედი საარჩევნო სისტემა გვეუბნება, რომ ჩვენი ტყე ერთადერთი liriodendron tulipifera-სგან შედგება!

გეგულებათ მებაღე, რომელიც ამ რეალობას მიიღებდა? რომელიც ტყეს ვერ დაინახავდა?

არ დაგვავიწყდეს, ტყეს გაბრაზებაც შეუძლია და - ბრძოლაც. გავიხსენოთ შექსპირი, მაკბეტისა და ფეხადგმული ბირნამის ტყის ამბავი, მაკბეტის დაგორებული თავი...

მერჩივნა, პოლიტიკოსის ნაცვლად, მებაღე ვყოფილიყავიო...

იქნებ, არ იყოს გვიანი! დაბადების დღეს ხომ ყველაზე არაგულწრფელი ოცნებებიც კი შეიძლება ასრულდეს?!

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ვისაც რომან პოლანსკის ბოლო ფილმი, "ოფიცერი და ჯაშუში" არ უნახავს, მაგრამ იცის და გაუგია ოფიცერ დრეიფუსის ცნობილი ამბავი, ასეთებისთვის ზედმეტი იქნება იმის შეხსენება, თუ რა ვნებები დატრიალდა მეცხრამეტე საუკუნის მიწურულს საფრანგეთში, როგორ გაიყო ორად ევროპა - დრეიფუსელებად და ანტი, რა მოჰყვა ემილ ზოლას ისტორიულ და აგრესიული სისტემის თუ ანტისემიტიზმის მამხილებელ სტატიას "ბრალს ვდებ" (J' accuse...!) და, რაც მთავარია, რა ადვილია - თუკი სისტემას სურს ასე - უდანაშაულო ადამიანის დამნაშავედ გამოცხადება.

ბრალს სდებს...!
please wait

No media source currently available

0:00 0:04:51 0:00
გადმოწერა

ალფრედ დრეიფუსი მხოლოდ იმის გამო მიიჩნიეს გერმანიის ჯაშუშად, რომ ის ებრაელი იყო, რადგან მანიპულირებული მასებისთვის სწორედ მისი ებრაელობა იყო დანაშაულებრივი არგუმენტი და არა რეალური დანაშაული, რომელიც მას არ ჩაუდენია.

იოზეფ კ.-ს ფრანც კაფკას რომანში "პროცესი", წარმოდგენა არ აქვს, რა დააშავა, რის გამო ასამართლებენ, მაგრამ პროცესი მანამდე გაგრძელდება, სანამ მას სისტემა მიიჩნევს დამნაშავედ. იოზეფ კ. მანამდე იქნება დამნაშავე, სანამ სისტემა მოისურვებს ამას - დანაშაულის არსებობის თუ არარსებობის მიუხედავად.

პოლანსკის ფილმი საუკუნისწინანდელ გახმაურებულ ამბავს მოგვითხრობს, მაგრამ დრეიფუსის ისტორია მეტისმეტად უხერხულ და აქტუალურ პარალელს აჩენს უშუალოდ ჩვენს, ქართულ რეალობასთან, სადაც, სამწუხაროდ, ჩვენ ჩვენი "დრეიფუსები" გვყავს - სისტემის ტყვეები, ვისზეც ჯიუტად გვაჯერებენ, რომ დამნაშავენი არიან, რადგან ახლა ასეა საჭირო.

როგორც დრეიფუსის შემთხვევაში იყო, ათასნაირი დამაბნეველი ვერსიით გვტვირთავენ, რათა, ბოლოს და ბოლოს, ნორმად მივიჩნიოთ უდანაშაულოს დანაშაული.

განა "დრეიფუსის საქმის" მსგავსი არ არის მღვდელი მამალაძის დრამა, როცა სისტემა, სახელმწიფოს თუ საპატრიარქოს სახით, ჯიუტად ერთგულებს თავის უზნეობამდე სასტიკ გადაწყვეტილებას - რომ ის დამნაშავეა, რადგან ამ სისტემებს ახლა ასე სურთ?!

დრეიფუსის მსგავსად, მღვდლის ჯანმრთელობა და სიცოცხლეა საფრთხეში, მაგრამ არარსებულ-ვერარტიკულირებული დანაშაულისათვის დასჯა (რომელსაც თავი და ბოლო ვერ გაუგო ვერავინ) სიცოცხლის და ჯანმრთელობის უფლებაზე მნიშვნელოვანი პრინციპი ყოფილა. დათმობა დაუშვებელია სისტემისათვის, რადგან შეცდომის აღიარება მათთვის სისუსტეა.

დრეიფუსის საქმის ანალოგიურია ჩვენში აღმოცენებული ახლებური ფენომენი, რომელსაც წინასწარ გამოცხადებული დაჭერების ქრონიკა შეგვიძლია ვუწოდოთ, როცა რაღაცნაირი ფატალურ-პასიური შემგუებლობით ვმარჩიელობთ, რა რიგითობით დაიჭერენ რომელიმე პოლიტიკოსს თუ, ვთქვათ, ხელისუფლების მიმართ კრიტიკულ ტელედამფუძნებელს.

თითქოს წინასწარვე ვეგუებით ამ უსამართლობას, იმის მიუხედავად, რომ ვიცით - დრეიფუსის არ იყოს, ამ შემთხვევებშიც გადამწყვეტი ფაქტორი არა ჩადენილი თუ ჩაუდენელი დანაშაული, არამედ სისტემის სურვილია, რომ ისინი დამნაშავეები იყვნენ და პოლიტიკურ თუ საზოგადოებრივ სივრცეს ჩამოშორდნენ, სინამდვილეში კი მთავარი დამნაშავე ყრუ სისტემაა, რომელსაც მანამდე ყოფნის და გასდის თავხედობა, სანამ მოქალაქეა უსამართლობის მიმართ "ბრმა და ყრუ".

მართალია, ემილ ზოლამ ხმამაღალი გაბედულებით ამხილა სისტემის სისასტიკე და თითქოს ანაქრონიზმად ქცეული ანტისემიტიზმი, მაგრამ ბრბომ მაინც ზოლა აქცია სიძულვილის ობიექტად და არა ის პრობლემა, რაზეც მწერალი მიუთითებდა და იმის მაგივრად, რომ პრობლემა დაენახა და მისი არსებობა ეღიარებინა, სიმართლის მთქმელი შეიძულა. რეალობის "დაუნახაობამ" და მტრის ხატებთან ბრძოლამ კი საბოლოოდ გაზის კამერები გააჩინა შუაგულ ევროპაში.

უცნაური და სიმბოლურია, რომ თავად ემილ ზოლა სამშენებლო ნაგვით ჩახერგილი საკვამურიდან ვერგასული გაზით გაიგუდა თავის საძინებელში 1902 წელს, რამაც ეჭვი გააჩინა, რომ შესაძლოა ის რეაქციონერების მიერ ყოფილიყო მოკლული...

მაგრამ ბრბოს უბედურებაც ხომ ისაა, რომ მტყუან-მართლის გარჩევის უუნარობისა და აგრესიულობის გარდა (ან სწორედ ამიტომ), ის გამაოგნებელი, ენით აღუწერელი სიბრიყვით ხასიათდება, ამიტომ თუკი ჩვენი დღევანდელი რეალობა არაფრით ჩამოჰგავს გასული საუკუნის დასაწყისს ან, ღმერთმა ნუ ქნას, საშინელ ოცდაათიან-ორმოციან წლებს, მსგავსებას უდავოდ შევნიშნავთ დრეიფუსის დასჯით კმაყოფილ პასიურ თუ მყვირალა დეგენერატებთან, რადგან ყველა ბრიყვია, ყველა დროის ყველა ბრბო, თუნდაც დღევანდელი (და, უპირველეს ყოვლისა, საკუთარი თავისთვისვე სახიფათო ბრიყვი), ვინც ახლა სამართლიანობის აღდგენად მიიჩნევს რომელიმე ოპოზიციონერი პოლიტიკოსის დაჭერას და ვერ ხვდება, რომ დანაშაული არაფერ შუაშია და ეს მხოლოდ და მხოლოდ იმის შედეგია, რომ სისტემას სურს და გასდის ასე...

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG