ბლოგები

სამი თვეა, ბლოგისთვის არაფერი დამიწერია. ახლა მოგიყვებით, თუ რატომ გამოვიდა ასე და რას ვაკეთებდი ამ დროს. მშვენივრად მესმის, რომ შეიძლება არ დაგაინტერესოს. ამიტომაც დავიწყე ასე. მერე რომ არ თქვა, აბა, რაში მაინტერესებდა, რატომ მომაცდინეო. თავს როგორ მიეცი უფლებაო. მივეცი, იმიტომ რომ, რავი, მაინც ბლოგი ჰქვია და არა... თუმცა, ამაზე ცოტა ქვემოთ დავწერ.

თავიდან დავიწყებ. ზოგმა იცით, რომ რადიო თავისუფლებაში ნინო გელაშვილთან ერთად მიმყავს დილის პროგრამა. ცხრიდან ათამდე გადის ყოველდღე, ”მწვანე ტალღაზე”. თუ დაგაინტერესებს, მაღლა მანდ ბმულია, ”აუდიოარქივი” აწერია და შეგიძლია მოისმინო. მესამე წელია ამ გადაცემაზე ვმუშაობ (ნინო მეტს - მისთვის მეხუთე წელი დაიწყო) და ძალიანაც კმაყოფილი ვარ. დილას ადგომა მიწევს, რასაც მეგონა, რომ ცხოვრებაში ვერასოდეს მოვახერხებდი, მაგრამ სხვა მხრივ გადასარევი საქმეა. ერთი ეს იყო, რომ გადაცემა ყოველთვის კარგი არ გამოდიოდა. იყო დღეები, როდესაც ჩვენ თვითონ მოგვწონდა, სხვა დროს კი ნინოც და მეც ვხვდებოდით, რომ ცოტა მოსაწყენი გამოდიოდა. წამყვანისთვის ცოტა მოსაწყენი კი მსმენელისთვის შეიძლება სულაც გაუსაძლისი იყოს.

ჰოდა, გადავწყვიტეთ გადაცემისთვის ცოტათი ფორმატი შეგვეცვალა, რომ ცოტა უფრო შეკრული, მწყობრი და საინტერესო გამოსულიყო. მგონი გამოგვივიდა (”მწვანე ტალღა” გადის 107.4-ზე. ინტერნეტშიც კი მოისმენთ, მაგრამ, დილით სულ სხვაა). ახლაც ვამატებთ და ვაკლებთ რაღაცეებს. მაგრამ ამ მიმატება-გამოკლებას დიდი დრო მიაქვს. ჯერ ერთი, ახალ ბადეს მიჩვევა უნდა. მერე, ამ დამატებულ რამეებს მეტი მომზადება სჭირდება, ვიდრე ფორმაში ჩადგები, ასე შემდეგ...

მოკლედ, პირველი მიზეზი ის არის, რომ დილის პროგრამაზე ვიყავი გადართული. მეორე კი ის არის, რომ მთლად კარგად ვერ ვხვდებოდი, რაზე უნდა დამეწერა.

საქმე იმაშია, რომ ბლოგი ბევრნაირი არსებობს და დროთა განმავლობაში ფორმას იცვლის. ამ საიტზე თვითონ ავტორი წყვეტს, რა გააკეთოს და როგორ. ამიტომაც გვაქვს განსხვავებული ტიპის და შინაარსის სტატიები (რა ვქნა, მიჭირს ”პოსტების” წერა. დავძლევ ალბათ მალე თავს). ჩემი დაიწყო, როგორც სალაღობო, მოპირადულო ბლოგი და ნელ-ნელა რაღაც ნაკვესებისმაგვარი კრებულის სახე მიიღო.

თავისთავად ცუდი ამაში არაფერია, მაგრამ, რადგან ყველა პოსტი (აჰა, დავნებდი მეც) უფრო საჟურნალე სვეტს დაემსგავსა, ახლის მოფიქრება უფრო და უფრო გამიჭირდა. ხომ იცი, გეწყება მერე, რომ აბა, ეხლა რაზე დავწერო, აგერ, მოდელირებული ქრონიკა და მერე კიდევ ”იმედის” სხვა უმსგავსობები და მერე ფიქრობ, რომ რაღაც შტატიან მლანძღველად გადაიქეცი და სულ არ არის ეგ კარგი და ამასობაში აღარც არაფრის დაწერა გინდება.

ამასთან, სულ არ მგონია, რომ რასაც ვწერ, ყველაფერი გადასარევია, მაგრამ მე თვითონ მომწონს ხოლმე. აბა, ისე რა აზრი აქვს. ჰოდა, ვიწყებდი და მერე არ ვიყავი კმაყოფილი და ასე... ისე, ერთი ილუსტრაცია მოვიფიქრე და რადგან თავად სტატია აღარ გამოვიდა, ბარემ აქ ჩავსვამ. თან ცოლიც ვამუშავე ფოტოშოპში, ეგეთები ჩემზე კარგად იცის და რატომ დავუკარგო შრომა. მიხვდებით რომ ძველია. მინაწერი ასეთი უნდა ჰქონოდა - ”არის აქ რამე გაუგებარი?”

მოკლედ, ამ განცდებში ვიყავი, რომ უცებ ვიფიქრე. ბლოგია და ჩემია. თუ სტატიის დაწერა მომინდება, სტატიას დავწერ. თუ არა და, მოვბოდავ რასაც მომინდება. აი, მოვბოდე...

26 მარტს პარლამენტმა მესამე მოსმენით დაამტკიცა კანონი "გენდერული თანასწორობის შესახებ”. რამდენიმე დღის წინ კი რუსუდან კერვალიშვილის მოლოცვის წერილიც მივიღე ელექტრონული ფოსტით სხვა ქალთა არასამთავრობო ორგანიზაციებთან ერთად. ადრესატების დიდი ნაწილი უშუალოდ იყო ჩართული კანონპროექტის მომზადება-ლობირების პროცესში და მათი რეაქცია და შემდგომი თანამშრომლობის სურვილიც საკმაოდ ბუნებრივი იყო.

„ოჯახური ძალადობის შესახებ კანონისაგან“ განსხვავებით, ჩვენი მედია საკმაოდ გულგრილად შეხვდა ამ მოვლენას. ვფიქრობ, ამის მიზეზი ისევ და ისევ სენსაციასა და სანახაობაზე დახარბებული მედია პოლიტიკაა. ჩვენი პოლიტიკოსები ამჯერად მოერიდნენ მსგავსი ცირკის გამართვას პარლამენტში. მაშინ თითქმის ყველა მაუწყებლობამ ცალ-ცალკე გვაჩვენა და მოგვასმენინა, როგორ ხორხოცებდნენ ჩვენი ძვირფასი პარლამენტარები ბ-ნი ბესო ჯუღელისა და თამაზ ხიდაშელის ორაზროვან კომენტარებზე. ერთი მათგანი თვლიდა, რომ ოჯახური ძალადობის შესახებ კანონის მიღება მხოლოდ კიტრის ფუნქციას უტოვებდა ოჯახში (მისი სიტყვებია), მეორე კი – ცოლზე ქმრის სექსუალური ძალადობის კანონით დარეგულირების მცდელობამ გამოიყვანა წყობიდან:

„როცა მამაკაცი სექსუალური საკითხის გადაჭრას გეგმავს, დროის რა მონაკვეთში უნდა აცნობოს მან ამის შესახებ თავის მეუღლეს და როგორ უნდა გააკეთოს ეს - დეპეშის თუ წერილის სახით? და იმ შემთხვევაში, თუ აღნიშნულ თხოვნაზე თანხმობა უკვე მიღებულია, ვინ უნდა მოიწვიოს წყვილმა აღნიშნულ აქტზე დასასწრებად, რათა დაფიქსირდეს მისი კანონთან შესაბამისობა - რაიონის, ქალაქის ხელმძღვანელობა თუ პარლამენტის რამდენიმე დეპუტატი?".

ამ გამოცდილების გათვალისწინებით, ძალიან მოვინდომე ინტერნეტის მეშვეობით მაინც მომეძებნა სხდომის ჩანაწერი ან რაიმე სიუჟეტი ამის თაობაზე. სამწუხაროდ, რუსუდან კერვალიშვილისა და გია არსენიშვილის მცირე კომენტარის გარდა ვერაფერი მოვძებნე. პარლამენტის საიტზე გამოქვეყნებული სხდომის ოქმში წერია, რომ კანონი 93 ხმით მიიღეს, წინააღმდეგ კი არც ერთი დეპუტატი არ წასულა. შესაძლოა, ამის მიზეზი კანონპროექტის თავდაპირველი ვარიანტიდან ამოკლებული მუხლები იყოს (ამაზე სხვა დროს) ან ჩვენმა პარლამენტარებმა სიტყვა ”გენდერს” უკვე შეაჩვიეს ყური და მაინცადამაინც სახალისოდ აღარ ეჩვენებათ. საინტერესო იქნებოდა თუნდაც დიმიტრი ლორთქიფანიძის მოსაზრება იმის თაობაზე, თუ როგორ უყურებს გენდერული თანასწორობის საკითხის განხილვას პარლამენტში – ეკლესია ხომ ქალს მამაკაცის მორჩილებას უქადაგებს. მისი აზრით კი, კანონები, რომლებიც ქვეყანაში სამართლებრივ ურთიერთობებს არეგულირებს, სრულ თანხმობაში უნდა იყოს სჯულის კანონთან.

ყოველ შემთხვევაში, მაშინ, როდესაც ომბუდსმენობის კანდიდატი გახლდათ, სამოქალაქო საზოგადოების წარმომადგენლებთან შეხვედრაზე ბევრი გვესაუბრა ამის თაობაზე და გვარწმუნებდა, რომ ის, რასაც ჩვენი ეკლესია ცოდვად მიიჩნევს, ავტომატურად დანაშაულიც უნდა იყოს. ომბუდსმენობის კომპეტენციის ფარგლებს ნამდვილად სცილდება თუნდაც ქვეყანაში ჰომოსექსუალობის კრიმინალიზაციის მოთხოვნა. ის პარლამენტშიც ჯერ-ჯერობით და, საბედნიეროდ, უმცირესობას წარმოადგენს. სამაგიეროდ, ამგვარი განცხადების მიუხედავად მშვიდად აგრძელებს თავის მოღვაწეობას ადამიანის უფლებათა დაცვის კომიტეტში. ქართული პოლიტიკა სავსეა ამგვარი პარადოქსებით.

ორიოდე წლის წინ, გადაცემა ”ტაბუში”, რომელიც ქალთა პოლიტიკურ აქტივობას ეხებოდა, ქ-ნმა ეკა ბესელიამ ლამის ბოდიშები იხადა - რასაც არ უნდა ვაკეთებდე, მე, როგორც მორწმუნე მართლმადიდებელი, ყოველთვის ვაღიარებ რომ ქალი მამაკაცს უნდა მორჩილებდესო . მისი პოლიტიკაში მოსვლა კი ქვეყანაში არსებული სიტუაციით ახსნა და დაგვაყვედრა კიდევაც, რომ ჩვენს გამო ასეთ მსხვერპლზე მიდიოდა. ქალი პოლიტიკოსის ახალი იმიჯი - მონანიე ცოდვილი, მგონი მხოლოდ ჩვენნაირი გაუკუღმართებული პოლიტიკური კულტურის მქონე ქვეყანაში თუ შეიძლება არსებობდეს.

„...დასაწყისშივე მინდა ვთქვა, რომ, მე, როგორც ერთი თქვენთაგანი, მართლმადიდებელი აღმსარებელი, უპირობოდ ვიღებ ფორმულას, ფრაზასა და მტკიცებულებას, რომ კაცი არის თავი და ქალი მას უნდა მორჩილებდეს, ეს მეც კი, ქალს, რომელსაც მიაჩნია, რომ ყოველთვის ვიყავი დამოუკიდებელი, აქტიური და ა.შ. უპირობოდ ვიღებ ამ ფრაზას და ამ განმარტებას", განაცხადა ბესელიამ.

პარლამენტის წევრებსა და გარეთ მყოფ ოპოზიციას თავი რომ დავანებოთ, მართლა საინტერესოა, როგორ იმუშავებს კანონი "გენდერული თანასწორობის შესახებ” ქვეყანაში, სადაც, სჯერათ, რომ ”დედაკაცი შარვალში სძაგს უფალსა”.