ბლოგები

ნინო ბურჯანაძე შესაშური პოლიტიკური გამჭრიახობით მოიქცა, როდესაც მას ოპოზიცია განვლილ პერიოდზე პასუხებს სთხოვდა და ის ამას რაციონალურად აპროტესტებდა. ამის არგუმენტად ბურჯანაძე საერთო მტრის მოშორებას ერთიანი ძალებით სთავაზობდა ოპოზიციას, მოგვიანებით კი...

ეს ისე, ყურადღების მისაქცევად. თორემ სათაურს კავშირი სულ არა აქვს დღევანდელ სტატიასთან (სტატია ჰქვია, რო? ალბათ რომ არა, მაგრამ აბა რა დავარქვა, პოსტი? არ შემიძლია!). ისე როგორია? ხომ ჟღერს?

პირველი აბზაცი კიდევ „კოპი-პეისტით“ გადმოვიტანე „ახალ თაობაში“ გამოქვეყნებული სტატიიდან „აქვს თუ არა უცნობს ოპოზიციის ლიდერობის შანსი“. ნათია ხურცილავაა ავტორი. „გუგლში“ ჩავწერე „ახალი თაობა უცნობი 26 მაისი“ და ეგ ამომიგდო. კიდევ ერთხელ, აი, სულ არაფერ შუაში არ არის არაფერთან. გეტყვით, რატომ დავიწყე ასე. რაღაც ხანს, წესით 3-4 დღეს, ამაზე ქვემოთ, ეს სტატია (ისე პოსტი კი ჟღერს „ბლოგურად“ და თანამედროვედ. მაგრამ ერქვას სტატია, დაშავდება რამე? ალბათ არა) საიტის პირველ გვერდზე იქნება. ჰოდა, მინდოდა იქ ისე გამოჩენილიყო, თითქოს სტატია პოლიტიკაზეა. იმიტომ, რომ სხვა ხომ მაინც არაფერი გაინტერესებთ.

ჰოდა, ასე! თუ გინდათ, წადით ეხლა. არაფერი პოლიტიკური აქ არ დაგხვდებათ. მაგრამ, რა ვიცი, ბარემ აქ ხართ... იქნებ ჩაგეკითხათ. კი არ არის საინტერესო, მაგრამ მიწვალია, დამიწერია... თან დახმარება მჭირდება. ამიტომ დასჭირდა ამხელა შესავალი, მაშინვე „ჰელფ-ის“ ყვირილს ხომ არ დავიწყებდი.

გეტყვით, რაშიცაა საქმე. ეს ბლოგი კი მაქვს, მაგრამ განახლებების მხრივ ძალიან შავად მაქვს საქმე. უფრო სწორად, შავად მქონდა, ვაპირებ გამოვასწორო. კვირაში ორჯერ, ვთქვათ, ორშაბათს და პარასკევს რომ განახლდეს ხოლმე, ნორმალურია?

ასევე, მინდა ცოტა სახე მივცე, თორემ აქამდე რაღაც გზააბნეული საჟურნალე სტატიების ნაკრები გამოდიოდა. თან რატომღაც გადავწყვიტე, რომ აუცილებლად მიმდინარე მოვლენებთან უნდა ყოფილიყო კავშირში. არადა, რა აუცილებელია? მაძალებს ვინმე? ერთი კია, როგორც კი რამე სხვა თემაზე ვიწყებდი წერას, შინაგანი განრისხებული მკითხველი მიყვიროდა - რა დროს ეგაა, ნახე ქვეყანაში რა ხდებაო. ჩავახშე. ალბათ კიდევ არის სადღაც, ჩემში, მაგრამ ხმა აღარ მესმის. ძალიანაც კარგი. მივიდეს და გაურჩიოს საქმეები გადადებულ საქმეებს, ბავშვობის ცოდვებს და რეპრესირებულ მოგონებებს. ალბათ ერთად არიან, ჩახშობილი შინაგანი ხმების საკანში.

თხოვნას რაც შეეხება. თუ ძალიან არ შეწუხდებით, იქნება მომეხმაროთ. შემდეგი სტატიისთვის (შეიძლება დაშავდეს კიდეც. „სტატია“ მაინც უფრო ბეჭდურ მედიასთან ასოცირდება. „პოსტი“ თუ არ დავწერე ძველმოდური გამოვალ. ვაი, ვაი. რა მეშველება?) მაქვს სამი თემა. ვერ ავარჩიე რითი დავიწყო. თუ არ დაგეზარათ, იქნება კომენტარებში მითხრათ რა ვქნა? ოღონდ, ძალიან არ გამლანძღოთ, თორემ ვკომპლექსდები.

ასეთი თემებია:
1. ირინა ალეგროვას სიმღერის „ბაბი სტერვის“ ანალიზი. აგერ უკვე რამდენიმე თვეა მაწუხებს. შეგვიძლია განვიხილოთ ტექსტი და კლიპი (იცით, რას ცეკვავს?). რა ჩანს ზედაპირზე, როგორია ქვეტექსტი და ასეთები... წესით, სასაცილო უნდა გამოვიდეს. კი არის ძველი სიმღერა, მაგრამ საეტაპოა. რისი საეტაპო არ ვიცი, მაგრამ წერისას გავარკვევთ.

2. „თბილისი ოუფენ ეარის“ ფესტივალის მიმოხილვა. გახლდით სამივე დღეს და თან მთელი ახალგაზრდობა, სხვადასხვა გაზეთში მუშაობისას სწორედ კონცერტებს ვაშუქებდი ხოლმე და რაღაც ვალდებულად ჩავთვალე თავი... კი, ძალიან დაგვიანდა, მაგრამ დაკავებული ვიყავი - პალადინი მყავდა ნორთრენდში წაყვანილი. ამ ბოლო წინადადებას ყურადღებას ნუ მიაქცევთ.

3. ჯარვის კოკერმა გამოუშვა ახალი ალბომი და კარგია. ვუსმენდი და სიყვარულის ბუშტი გამიჩნდა და ისედაც ხშირად ვუსმენდი „ფალფს“ და კიდევ ერთხელ დავაფასე და მაგაზე მინდოდა დამეწერა. თან კარგი კლიპები აქვთ და მოვუსმენდით ერთად.

გამოვიდა, რომ სამი თემა გვაქვს - სახუმარო, ჟურნალისტური და მუსიკალური. რომელი ავირჩიო და რატომ?

მოკლედ, ვცდილობ ბავშვობის მეტსახელი, „ინტერაქტიული ნიკუშა“ გავამართლო. „სტატია-პოსტის“ დაპირისპირება კი „სტატიის“ სასარგებლოდ დამთავრდა. „პოსტის“ მომხრე შინაგანი ხმა ჩახშობილების საკანში ჩავაგდე.

რა მოხდა 26 მაისს? ამ დღეს ყველა თავისებურად აფასებს და შეფასებები რადიკალურად განსხვავებულია: ზოგისთვის ეს გამარჯვების დღეა, ზოგისთვის – დამარცხების. რა მოხდა სინამდვილეში, ისევ და ისევ, არ ვიცით.

თუმცა, არის ერთი ფაქტი, რომელშიც ეჭვის შეტანა შეუძლებელია. პროტესტულად განწყობილმა ადამიანებმა ეროვნული სტადიონი შეავსეს, შემდეგ, გიორგი გაჩეჩილაძის მოწოდების თანახმად, სამების საკათედრო ტაძრისკენ დაიძრნენ, სადაც საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქისგან მიიღეს ერთმნიშვნელოვანი „მესიჯი“ – რომ პრეზიდენტის გადაყენება ძნელი და ცუდი საქმეა. მსვლელობის ინიციატორი გიორგი გაჩეჩილაძე ცდილობს, შესაძლებლობის ფარგლებში განმარტოს, რატომ მოისმინა საზოგადოებამ პატრიარქისგან სხვა რამ, ვიდრე თავად ელოდა, როდესაც ხალხი სამების ტაძრისკენ დაძრა. ამით „უცნობი“ საკუთარ გადაწყვეტილებას ამართლებს, ზოგიერთი პარტიული ლიდერი კი ღიად აცხადებს, რომ ტაძრისკენ მსვლელობა პოლიტიკური შეცდომა იყო.

როდესაც გიორგი გაჩეჩილაძე სტადიონზე ხელში აყვანილი შეიყვანეს და ტრიბუნები ოვაციების თანხლებით შემოატარეს, ცხადი გახდა, რომ იმ დღის ლიდერი სწორედ მომღერალი „უცნობი“ იქნებოდა და არა – ვინმე სხვა. როდესაც გიორგი გაჩეჩილაძემ გამოაცხადა, სამების ტაძარში წავიდეთო, ბევრს, ალბათ, გაახსენდა, რომ წინა ღამეს იგი საქართველოს პატრიარქს ეწვია და, სავარაუდოდ, მეორე დღის გეგმებზე შეთანხმება სწორედ იქ და მაშინ შედგა. საზოგადოებრივი ლიდერისა და ეკლესიის მღვდელმთავრის შეთანხმების საგანი აშკარად პოლიტიკის სფეროს განეკუთვნებოდა. შესაძლოა, ბუნებრივიც იყო, რომ ამ ორმა ადამიანმა, რომელიც დღეს რეალური ავტორიტეტით სარგებლობს, საკუთარ თავზე აიღო პასუხისმგებლობა ერთ-ერთ ყველაზე კრიტიკულ მომენტში გადაწყვეტილების მიღებაზე. მაგრამ, იმის გამო, რომ ეს გადაწყვეტილება თავისი მნიშვნელობით სწვდებოდა არა მხოლოდ საზოგადოების ერთ, პროტესტულად განწყობილ ნაწილს, არამედ – მთელ მოსახლეობას, არა მხოლოდ ოპოზიციას, არამედ – ხელისუფლებასაც, ცხადია, მიხეილ სააკაშვილი შედეგებს გულხელდაკრეფილი ვერ დაელოდებოდა. ორიოდე ადამიანმა იცის, რა მოხდა სინამდვილეში, მაგრამ ყველამ ვნახეთ, რით დასრულდა მსვლელობა სამების ტაძრისკენ. და მხოლოდ გულუბრყვილოებს შეიძლება გაუკვირდეთ, რომ იმ ღამეს პრეზიდენტი რომში გაფრინდა მორიგი გამარჯვების აღსანიშნავად.

26 მაისის დრამატურგია პირადად ჩემთვის კიდევ ერთხელ ადასტურებს, რომ, ჯერჯერობით, ოპოზიციური ლიდერები თავის ფუნქციას არ თუ ვერ ასრულებენ. შესაბამისად, ამ სიცარიელის შევსებას ცდილობენ საზოგადოებრივი ლიდერები, რომლებიც, ბუნებრივია, შეცდომებს უშვებენ, რადგან პოლიტიკა მოხალისეების საქმე არ არის.

როდესაც გიორგი გაჩეჩილაძემ „საკან N5“–ში ჩაჯდომა გადაწყვიტა, ცოტა ვინმე თუ იფიქრებდა, რამდენად თანმიმდევრული და შედეგიანი აღმოჩნდებოდა ეს ნაბიჯი; როდესაც თბილისის პოლიციის სამმართველოს ღობეს გადააბიჯა, უკვე ბევრმა აღიარა, რომ „უცნობმა“, ფაქტობრივად, თავი გაწირა სხვებისთვის; ხოლო იმის შემდეგ, რაც საქართველოს ქალაქები შემოიარა ავადმყოფმა, დედაქალაქში თითქმის მთელი ქვეყნის მიერ აღიარებულ საზოგადოებრივ ლიდერად დაბრუნდა.

ამასობაში, პოლიტიკოსებიც რაღაცას ცდილობდნენ, მაგრამ – გაცილებით ნაკლებს. კრიტიკულ მომენტებში მათ არ ჰქონდათ გეგმა და გადაწყვეტილებებს სპონტანურად ღებულობდნენ. ხელისუფლებას ნახევარი ნაბიჯითაც ვერ დაახევინეს უკან. საზოგადოების მობილიზების თუ საპროტესტო მუხტის გაღვივების კუთხით, პარტიული ლიდერები, ძირითადად, „უცნობის“ იმედზე იყვნენ და ბოლოს, ყველაზე მნიშვნელოვან მომენტშიც, პოლიტიკური გადაწყვეტილების მიღების ინიციატივა მას დაუთმეს.

26 მაისის ერთ-ერთი მთავარი შედეგი სწორედ ისაა, რომ პოლიტიკა პოლიტიკოსების ხელში დაბრუნდა. მართალია, „უცნობი“ ისევ საკანში დარჩა, მაგრამ მისი ფუნქცია, როგორც გადაწყვეტილების მიმღები პირისა, ფაქტობრივად, ამოწურულია. ამიერიდან ყველაფერი, რაც მოხდება, ან არ მოხდება, მხოლოდ და მხოლოდ პოლიტიკოსების პასუხისმგებლობა იქნება. სიყვარული საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, ტრადიციების, რიგითი მაყურებლების, ნაცნობების, უცნობების მიმართ – ფაქტობრივად, მთელი რომანტიზმი, რაც წარმართავდა საპროტესტო მოძრაობას 9 აპრილიდან 26 მაისამდე – შეიცვლება პოლიტიკური მიზანშეწონილობით და პრაგმატიზმით. ეს ნამდვილად ასე მოხდება, რისი პირველი ნიშანიც ის გახლავთ, რომ ირაკლი ალასანიამ და ნინო ბურჯანაძემ 27 მაისიდან უარი თქვეს ფორმალობაზე, რაც მათ ერთად დგომას ითვალისწინებდა და მკაფიოდ გამოკვეთეს საკუთარი გზა: პირველმა – ხელისუფლებასთან დიალოგი, მეორემ კი – ბრძოლა გამარჯვებამდე. გიორგი გაჩეჩილაძემ, საზოგადოებასთან ერთად, მათ საკმაოდ დიდი დრო მისცა რეალური ნაბიჯების მოსამზადებლად.

ორიოდე დღეა, „უცნობი“ საკანს – სიყვარულის და რომანტიზმის ველს – დაუბრუნდა. პოლიტიკა კი მას, წესით და რიგით, საბოლოოდ ჩამოშორდა. ამიტომაც არ უნდა გვიკვირდეს, რომ 26 მაისის დიდი გამოცდის შემდეგ, გიორგი გაჩეჩილაძისთვის ყველაზე საყვარელ ადამიანად კვლავ საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი რჩება.