ყველანაირი წესით დღევანდელი ბლოგი „თბილისი ოუფენ ეარ“ ფესტივალზე უნდა დამეწერა. წინა ჯერზე ვიკითხე და უმეტესობამ ეგ აარჩია. დავიწყე წერა. სათაურიც მოვუფიქრე: „ოუფენ ეარ კარგი იყო, ალტერვიზიისა რა მოგახსენოთ“. დიდი ვერაფერი შვილი სათაურია, მაგრამ რაც უნდა დამეწერა, იმის აზრს გადმოსცემს.
შუა წერაში ვიყავი, მაგრამ ხან რა ხდებოდა ქვეყანაში და ხან კიდევ რა... ვერ დავუდე გული ერთი თვის წინანდელ ამბავს. წავიკითხე რაც დავწერე და მოვკვდი მთქნარებით. ამიტომ მოკლედ გეტყვით და გადავალ მერე სხვა თემაზე. ფესტივალზე მეც და ვისაც ვიცნობ ყველანი ძალიან გავერთეთ. ატმოსფერო იყო მშვენიერი, განსაკუთრებით ბოლო ორ დღეს, იპოდრომზე. პირველ დღეს, შარდენზე, კი - ისე რა. მუსიკალური თვალსაზრისით ფესტივალს, ზოგადად, არა უშავდა. ძალიან კარგიც ცოტა იყო და ძალიან ცუდიც - ჯგუფების უმეტესობა „კარგსა“ და „საშუალოს“ შორის მერყეობდა. გადმოგცემთ ჩემი რამდენიმე მეგობრის შთაბეჭდილებას - თავი „ნამდვილ“ ფესტივალზე მეგონა, ევროპაში რომ არის ხოლმე, ისეთზეო. ჰოდა, ეგრე. მომავალ წელს ცოტა უკეთესს თუ გაკეთებენ (სამივე დღეს იპოდრომზე ჩაატარებენ, რამდენიმე ცნობილ ჯგუფს ჩამოიყვანენ, უკეთესი ჟღერადობა იქნება...) უკვე ძალიან კარგი იქნება.
ახლა, „ალტერვიზიას“ რაც შეეხება. გაუთვითცნობიერებლებისთვის - „თბილისის ღია ცის ქვეშ“ და „ალტერვიზია“ ერთი და იმავე ღონისძიების ორი სახელია. „ალტერვიზია“ იმიტომ, რომ პარალელურად ევროვიზიის კონკურსი მიდიოდა და მაგის ერთგვარი ალტერნატივააო. რომ, აი, ჩვენ თავისუფალი მუსიკალური სულის ღონისძიება მოვაწყვეთ, იქ, მოსკოვში კი უსულო, პოლიტიზებული დადგესო. ევროვიზია კი არის ზუსტად ეგეთი, ყოველთვისაც იყო, მაგრამ ვერ გავიგე, რანაირად გამოვიდა ეს ჩვენი ფესტივალი მაგის ალტერნატივა. ვინმეს არჩევანი ჰქონდა ამ ორს შორის? ქართულ არხებს ევროვიზია მაინც არ უჩვენებიათ და ევროპელს, ვისაც კონკურსის ნახვა უნდოდა, „თბილისის ღია ცის ქვეშ“ ვერაფერს გადააფიქრებინებდა. თავად ფესტივალის ორგანიზატორები ამბობდნენ, ეს „ალტერვიზია“ ერთგვარი მარკეტინგული ხრიკია უცხოური მედიის ყურადღების მისაქცევადო. ეს კი აღარ უთქვამთ, მაგრამ ეჭვი მაქვს, ევროპულ მედიასთან ერთად საქართველოს კულტურის სამინისტროც იყო ამ მარკეტინგის სამიზნე - ფულის დიდი ნაწილი სამინისტრომ გადაიხადა. ძალიანაც კარგი ქნა - სხვა დროს მეტი დახარჯონ და „გოგოლ ბორდელო“ ჩამოიყვანონ. არ უნდა მაგას, როგორც ჩემი კოლეგები იტყოდნენ, იდეოლოგიური საფანელი.
ახლა, სათაურს რაც შეეხება. ამ ბლოგის შუა ვერწერაში ვიყავი, როდესაც „კურიერს“ ვუყურე. პირველი, რაც თვალში მომხვდა, იყო ინფორმაციის საოცარი ნაკლებობა მტკვარში გადამხტარი ადამიანების შესახებ. ვისაც ბოლო დროს „კურიერისთვის“ ან „ქრონიკისთვის“ შეუხედავს, იცის, რომ ამის გარეშე გადაცემა ვერ ჩაივლის. ხომ არსებობს თემები: პოლიტიკა, ეკონომიკა, კულტურა და ფელგენჰაუერის წინასწარმეტყველებები. ასეთივე თემაა მათთვის მტკვარში გადამხტარნი.
(„ხმაურია პოლიციის სამმართველოსთან“ - შევარდა ჟურნალისტების ოთახში „ქრონიკის“ პროდიუსერი. „რომელი წახვალთ? აქვეა, მანქანით ერთი წუთიც არ უნდა“.
„ორნი კი ვართ, მაგრამ ვერ წავალთ“ - წყნარად უპასუხა ჟურნალისტმა.
„კი, მაგრამ რატომ“?
„მტკვარში რომ ჩახტეს ვინმე“?)
„ქრონიკას“ შევეშვათ და ისევ „კურიერს“ მოვუბრუნდეთ. 15 ივნისის ცხრასაათიან გამოშვებაზეა ლაპარაკი. ანუ, სინამდვილეში ცხრასაათიანი კი არა ერთსაათიანია, უბრალოდ ცხრაზე გადის. ჰა! ჰა!
ჰოდა, გაგიკეთეთ ჩარტი იმის საჩვენებლად, თუ რა დრო დაუთმო „კურიერმა“ რამდენიმე თემას. ამ მარტივი, მახინჯი ცხრილის გაკეთებას მოვანდომე საათნახევარზე მეტი. რატომ? იმიტომ, რომ მე ვარ დებილი. ჯერ Excel-ში ვეწვალე, მერე აღმოვაჩინე, რომ იქიდან ჩარტის ექსპორტი jpeg ფაილად შეუძლებელია, ამის აღმოჩენას მოვანდომე ნახევარი საათი და შემდეგ... თუმცა, თქვენ რა შუაში ხართ. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო იმდენი ვეწვალე რომ მივეჩვიე და სახელიც დავარქვი. გაიცანით - ბუსუნა!
აქვე უნდა ვთქვა, რომ ეს ზუსტი ცხრილი არ არის. ანუ, სიუჟეტის სიგრძე არ გამიზომავს. სუბიექტურად რამდენი დროც გავიდა, ისე ჩავსვი. მაშ, რა საჭირო იყო Excel-ში წვალება? რატომ პირდაპირ არ დავხატე? იმიტომ, რომ მე ვარ დებილი. მაგრამ, არა! არ ვნანობ. მარტივად რომ გამეკეთებინა, ბუსუნაც ხომ არ მეყოლებოდა.
თქვენს ყურადღებას გავამახვილებ მეოთხე ხაზზე - სიუჟეტზე ბროწეულის ტელეფონის შესახებ.
http://www.youtube.com/watch?v=fj_apXG51fs
ვისაც ნახვა დაგეზარათ - სიუჟეტს თუ დავუჯერებთ, კანადაში შექმნეს ტელეფონი, რომელსაც Pomegranate, ანუ ქართულად „ბროწეული“ ჰქვია და რომელიც ბევრ საოცარ ფუნქციას ითავსებს - პარსავს, ყავას ადუღებს, თარგმნის 50 ენაზე და ვინ იცის, კიდევ რას არ აკეთებს.
ასეთ ხელსაწყოს კი უნდა მიუძღვნას საინფორმაცია გამოშვებამ ოთხწუთნახევარი, არა? კი, ირანშიც ხდებოდა რაღაცეები, მაგრამ მაგას 30 წამიც ეყოფა. ეს კიდევ თან ტელეფონია, თან ყავის მადუღარა, თან ტუჩის გარმონი... დაუჯერებელია!
დაუჯერებელი კი არა არდასაჯერებელია. ეს ტელეფონი არ არსებობს. გამოგონილია. არც სატესტო ეგზემპლარი არსებობს. არც არასოდეს უარსებია. კანადის რეგიონის, ნოვა სკოტიას სარეკლამო ტრიუკია - დახატეს ასეთი ტელეფონი და საიტი გაუკეთეს.
თუმცა, ეს ტყუილი კარგადაა შენიღბული და სიმართლის დადგენა, ანუ რომ ტელეფონი არ არსებობს და იქნებ არ ღირდეს ოთხწუთნახევარი მაგაზე ლაპარაკი, რთულია. ეგრე არაა?
თუ ვინმე ტელეფონით დაინტერესდა და საიტზე მეტის გაგება მოისურვა, ეწერება: ტელეფონი, რომელიც ყველაფერს აკეთებს არ არსებობს, მაგრამ აი, მხარეა კანადაში, ნოვა სკოტია, სადაც მართლა არის ყველაფერიო. სულ ერთი დაწკაპუნება უნდა.
ეგეც რომ არ იყოს, „გუგლში“ ძიებისას მეორე შედეგი „ვიკიპედიის“ ბმულია, რომელიც ასევე წერს ნოვა სკოტიას სარეკლამო კამპანიაზე.
მართალია, ვინც სიუჟეტი ნახეთ, შენიშნავდით, რომ შესავალში წამყვანმა კანადის რეგიონის სარეკლამო კამპანიაზე ილაპარაკა, ერთგვარად თქვა კიდევაც სიმართლე, მაგრამ მოდი, თავიდან შეხედეთ. მაგ ნათქვამიდან ვერავინ დაასკვნიდა, რომ ტელეფონი არ არსებობს. კი ამბობს დიანა ჯოჯუა: „თუმცა ეს მხოლოდ სარეკლამო ტრიუკია, რომელმაც გაამართლაო“, მაგრამ მაგას წინ უძღვის: „ეს უჩვეულო მოწყობილობა (...) დაკვეთით შეიქმნა“ და მერე, სიუჟეტშიც ვისმენთ: „ტელეფონი ჯერ გაყიდვაში არ არის. არსებობს მხოლოდ რამდენიმე სატესტო ვერსია“.
რა საჭირო იყო ამ, ერთი შეხედვით, უწყინარ შეცდომაზე ამდენის წერა? აი რატომ: ჯერ ერთი ამ ინფორმაციის შემოწმებას წინ არაფერი ედგა. მეორე - ახალი ამბავი ამას ძალიან ნაკლებად შეიძლება დაერქვას, იმიტომ, რომ ბროწეულის ტელეფონის საიტი გააკეთეს არა გუშინ, არა ორი კვირის წინ, არა ორი თვის წინ, არამედ შარშან! მესამე - 15 ივნისის საინფორმაციო გამოშვებაში, წესით, ამის დრო არ უნდა დარჩენოდათ. მარტო მე არ ვფიქრობ ასე. ბუსუნაც იმავე აზრზეა!
PS. ახლა ვნახე, როკოსაც დაუწერია ამაზე. ვიდეოც უკეთესი ხარისხით აუტვირთავს. დაუფასეთ.
შუა წერაში ვიყავი, მაგრამ ხან რა ხდებოდა ქვეყანაში და ხან კიდევ რა... ვერ დავუდე გული ერთი თვის წინანდელ ამბავს. წავიკითხე რაც დავწერე და მოვკვდი მთქნარებით. ამიტომ მოკლედ გეტყვით და გადავალ მერე სხვა თემაზე. ფესტივალზე მეც და ვისაც ვიცნობ ყველანი ძალიან გავერთეთ. ატმოსფერო იყო მშვენიერი, განსაკუთრებით ბოლო ორ დღეს, იპოდრომზე. პირველ დღეს, შარდენზე, კი - ისე რა. მუსიკალური თვალსაზრისით ფესტივალს, ზოგადად, არა უშავდა. ძალიან კარგიც ცოტა იყო და ძალიან ცუდიც - ჯგუფების უმეტესობა „კარგსა“ და „საშუალოს“ შორის მერყეობდა. გადმოგცემთ ჩემი რამდენიმე მეგობრის შთაბეჭდილებას - თავი „ნამდვილ“ ფესტივალზე მეგონა, ევროპაში რომ არის ხოლმე, ისეთზეო. ჰოდა, ეგრე. მომავალ წელს ცოტა უკეთესს თუ გაკეთებენ (სამივე დღეს იპოდრომზე ჩაატარებენ, რამდენიმე ცნობილ ჯგუფს ჩამოიყვანენ, უკეთესი ჟღერადობა იქნება...) უკვე ძალიან კარგი იქნება.
ახლა, „ალტერვიზიას“ რაც შეეხება. გაუთვითცნობიერებლებისთვის - „თბილისის ღია ცის ქვეშ“ და „ალტერვიზია“ ერთი და იმავე ღონისძიების ორი სახელია. „ალტერვიზია“ იმიტომ, რომ პარალელურად ევროვიზიის კონკურსი მიდიოდა და მაგის ერთგვარი ალტერნატივააო. რომ, აი, ჩვენ თავისუფალი მუსიკალური სულის ღონისძიება მოვაწყვეთ, იქ, მოსკოვში კი უსულო, პოლიტიზებული დადგესო. ევროვიზია კი არის ზუსტად ეგეთი, ყოველთვისაც იყო, მაგრამ ვერ გავიგე, რანაირად გამოვიდა ეს ჩვენი ფესტივალი მაგის ალტერნატივა. ვინმეს არჩევანი ჰქონდა ამ ორს შორის? ქართულ არხებს ევროვიზია მაინც არ უჩვენებიათ და ევროპელს, ვისაც კონკურსის ნახვა უნდოდა, „თბილისის ღია ცის ქვეშ“ ვერაფერს გადააფიქრებინებდა. თავად ფესტივალის ორგანიზატორები ამბობდნენ, ეს „ალტერვიზია“ ერთგვარი მარკეტინგული ხრიკია უცხოური მედიის ყურადღების მისაქცევადო. ეს კი აღარ უთქვამთ, მაგრამ ეჭვი მაქვს, ევროპულ მედიასთან ერთად საქართველოს კულტურის სამინისტროც იყო ამ მარკეტინგის სამიზნე - ფულის დიდი ნაწილი სამინისტრომ გადაიხადა. ძალიანაც კარგი ქნა - სხვა დროს მეტი დახარჯონ და „გოგოლ ბორდელო“ ჩამოიყვანონ. არ უნდა მაგას, როგორც ჩემი კოლეგები იტყოდნენ, იდეოლოგიური საფანელი.
ახლა, სათაურს რაც შეეხება. ამ ბლოგის შუა ვერწერაში ვიყავი, როდესაც „კურიერს“ ვუყურე. პირველი, რაც თვალში მომხვდა, იყო ინფორმაციის საოცარი ნაკლებობა მტკვარში გადამხტარი ადამიანების შესახებ. ვისაც ბოლო დროს „კურიერისთვის“ ან „ქრონიკისთვის“ შეუხედავს, იცის, რომ ამის გარეშე გადაცემა ვერ ჩაივლის. ხომ არსებობს თემები: პოლიტიკა, ეკონომიკა, კულტურა და ფელგენჰაუერის წინასწარმეტყველებები. ასეთივე თემაა მათთვის მტკვარში გადამხტარნი.
(„ხმაურია პოლიციის სამმართველოსთან“ - შევარდა ჟურნალისტების ოთახში „ქრონიკის“ პროდიუსერი. „რომელი წახვალთ? აქვეა, მანქანით ერთი წუთიც არ უნდა“.
„ორნი კი ვართ, მაგრამ ვერ წავალთ“ - წყნარად უპასუხა ჟურნალისტმა.
„კი, მაგრამ რატომ“?
„მტკვარში რომ ჩახტეს ვინმე“?)
„ქრონიკას“ შევეშვათ და ისევ „კურიერს“ მოვუბრუნდეთ. 15 ივნისის ცხრასაათიან გამოშვებაზეა ლაპარაკი. ანუ, სინამდვილეში ცხრასაათიანი კი არა ერთსაათიანია, უბრალოდ ცხრაზე გადის. ჰა! ჰა!
ჰოდა, გაგიკეთეთ ჩარტი იმის საჩვენებლად, თუ რა დრო დაუთმო „კურიერმა“ რამდენიმე თემას. ამ მარტივი, მახინჯი ცხრილის გაკეთებას მოვანდომე საათნახევარზე მეტი. რატომ? იმიტომ, რომ მე ვარ დებილი. ჯერ Excel-ში ვეწვალე, მერე აღმოვაჩინე, რომ იქიდან ჩარტის ექსპორტი jpeg ფაილად შეუძლებელია, ამის აღმოჩენას მოვანდომე ნახევარი საათი და შემდეგ... თუმცა, თქვენ რა შუაში ხართ. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო იმდენი ვეწვალე რომ მივეჩვიე და სახელიც დავარქვი. გაიცანით - ბუსუნა!
(1. არეულობები ირანში 2. ამინდის პროგნოზი 3. დარბევა სამმართველოსთან 4. ბროწეულის ტელეფონი 5. პრეზიდენტის გამოსვლა)
აქვე უნდა ვთქვა, რომ ეს ზუსტი ცხრილი არ არის. ანუ, სიუჟეტის სიგრძე არ გამიზომავს. სუბიექტურად რამდენი დროც გავიდა, ისე ჩავსვი. მაშ, რა საჭირო იყო Excel-ში წვალება? რატომ პირდაპირ არ დავხატე? იმიტომ, რომ მე ვარ დებილი. მაგრამ, არა! არ ვნანობ. მარტივად რომ გამეკეთებინა, ბუსუნაც ხომ არ მეყოლებოდა.
თქვენს ყურადღებას გავამახვილებ მეოთხე ხაზზე - სიუჟეტზე ბროწეულის ტელეფონის შესახებ.
http://www.youtube.com/watch?v=fj_apXG51fs
ვისაც ნახვა დაგეზარათ - სიუჟეტს თუ დავუჯერებთ, კანადაში შექმნეს ტელეფონი, რომელსაც Pomegranate, ანუ ქართულად „ბროწეული“ ჰქვია და რომელიც ბევრ საოცარ ფუნქციას ითავსებს - პარსავს, ყავას ადუღებს, თარგმნის 50 ენაზე და ვინ იცის, კიდევ რას არ აკეთებს.
ასეთ ხელსაწყოს კი უნდა მიუძღვნას საინფორმაცია გამოშვებამ ოთხწუთნახევარი, არა? კი, ირანშიც ხდებოდა რაღაცეები, მაგრამ მაგას 30 წამიც ეყოფა. ეს კიდევ თან ტელეფონია, თან ყავის მადუღარა, თან ტუჩის გარმონი... დაუჯერებელია!
დაუჯერებელი კი არა არდასაჯერებელია. ეს ტელეფონი არ არსებობს. გამოგონილია. არც სატესტო ეგზემპლარი არსებობს. არც არასოდეს უარსებია. კანადის რეგიონის, ნოვა სკოტიას სარეკლამო ტრიუკია - დახატეს ასეთი ტელეფონი და საიტი გაუკეთეს.
თუმცა, ეს ტყუილი კარგადაა შენიღბული და სიმართლის დადგენა, ანუ რომ ტელეფონი არ არსებობს და იქნებ არ ღირდეს ოთხწუთნახევარი მაგაზე ლაპარაკი, რთულია. ეგრე არაა?
თუ ვინმე ტელეფონით დაინტერესდა და საიტზე მეტის გაგება მოისურვა, ეწერება: ტელეფონი, რომელიც ყველაფერს აკეთებს არ არსებობს, მაგრამ აი, მხარეა კანადაში, ნოვა სკოტია, სადაც მართლა არის ყველაფერიო. სულ ერთი დაწკაპუნება უნდა.
ეგეც რომ არ იყოს, „გუგლში“ ძიებისას მეორე შედეგი „ვიკიპედიის“ ბმულია, რომელიც ასევე წერს ნოვა სკოტიას სარეკლამო კამპანიაზე.
მართალია, ვინც სიუჟეტი ნახეთ, შენიშნავდით, რომ შესავალში წამყვანმა კანადის რეგიონის სარეკლამო კამპანიაზე ილაპარაკა, ერთგვარად თქვა კიდევაც სიმართლე, მაგრამ მოდი, თავიდან შეხედეთ. მაგ ნათქვამიდან ვერავინ დაასკვნიდა, რომ ტელეფონი არ არსებობს. კი ამბობს დიანა ჯოჯუა: „თუმცა ეს მხოლოდ სარეკლამო ტრიუკია, რომელმაც გაამართლაო“, მაგრამ მაგას წინ უძღვის: „ეს უჩვეულო მოწყობილობა (...) დაკვეთით შეიქმნა“ და მერე, სიუჟეტშიც ვისმენთ: „ტელეფონი ჯერ გაყიდვაში არ არის. არსებობს მხოლოდ რამდენიმე სატესტო ვერსია“.
რა საჭირო იყო ამ, ერთი შეხედვით, უწყინარ შეცდომაზე ამდენის წერა? აი რატომ: ჯერ ერთი ამ ინფორმაციის შემოწმებას წინ არაფერი ედგა. მეორე - ახალი ამბავი ამას ძალიან ნაკლებად შეიძლება დაერქვას, იმიტომ, რომ ბროწეულის ტელეფონის საიტი გააკეთეს არა გუშინ, არა ორი კვირის წინ, არა ორი თვის წინ, არამედ შარშან! მესამე - 15 ივნისის საინფორმაციო გამოშვებაში, წესით, ამის დრო არ უნდა დარჩენოდათ. მარტო მე არ ვფიქრობ ასე. ბუსუნაც იმავე აზრზეა!
PS. ახლა ვნახე, როკოსაც დაუწერია ამაზე. ვიდეოც უკეთესი ხარისხით აუტვირთავს. დაუფასეთ.
