ბლოგები

„რუსული კანონი“ ჩავარდა, მაგრამ „რუსსკაია დუშა“ დარჩა. არსად წასულა საქართველოს ხელისუფლების რუსული სულისკვეთება, აზროვნება, სიბნელე. ტიკინები გაიძახიან, ახალგაზრდები შეცდომაში შეიყვანეს, დააბნიეს, თავგზა აურიესო. ეს რუსული მარიონეტები ახლა შეეცდებიან ახალგაზრდების მოსყიდვას, დაშინებას, გახლეჩას. პირველმა მარიონეტმა უკვე თქვა, მე იმ ღამით რუსთაველზე სატანისტები დავინახეო. სატანისტები დაინახა პუტინმაც უკრაინაში შეჭრამდე. სწორედ დენარკომანიზაციისა და დესატანიზაციის სახელით ხოცავენ პუტინისტები მშვიდობიან მოსახლეობას დღემდე. ასეთივე დესატანიზაციისთვის ემზადება ქართულ-რუსული მარიონეტების თეატრიც. ომი ახლა იწყება.

გუშინ „ნავალნიმ“ ოსკარი მიიღო საუკეთესო დოკუმენტური ფილმის კატეგორიაში. ეს იმდენად ფილმს არ აუნთეს მწვანე შუქი, რამდენადაც პუტინს - წითელი. და არა მარტო პუტინს, არამედ რუსულ სიბნელეს, „რუსსკაია დუშას“. ამდენ ქართველში ნეტა როგორ სახლობს ეს ბნელი სული, რომელსაც მთელი პროგრესული დასავლეთი წითელს უნთებს?

საქართველოს არასდროს ჰყოლია ისეთი მავნე ხელისუფლება, როგორიც დღეს ჰყავს.

თავისი პრეზიდენტობისას სააკაშვილმა, რომელიც ახლა პატიმარია, გაატარა რამდენიმე უმნიშვნელოვანესი რეფორმა, მაგრამ მანვე დაუშვა ფატალური შეცდომები, რის გამოც 11 წლის წინ არჩევნები წააგო. შეიძლება ბევრი აკრიტიკო მიხეილ სააკაშვილი თავისი მმართველობის სტილის გამო, მაგრამ ფაქტია, რომ არჩევნებში დამარცხების შემდეგ მან დათმო ძალაუფლება. თუმცა შეეძლო არც დაეთმო და ავტორიტარული რეჟიმი შეექმნა.

ბიძინა ივანიშვილმა, რომელმაც ფაქტობრივად იყიდა 2012 წლის არჩევნები, სააკაშვილის დამარცხების შემდეგ საქართველოს კვლავ დაუბრუნა საბჭოთა მმართველობის სტილი. ისევ ააყვავა ჩრდილოვანი ეკონომიკა, შავი ბაზარი, ფაშისტური დაჯგუფებები. და რაც მთავარია, კიდევ უფრო გააძლიერა ისედაც ძლევამოსილი ქართული ეკლესია, რომელიც, ღმერთის ნაცვლად, კრიმინალურ ფასეულობებს ემსახურება.

ბიძინა ივანიშვილს, საქართველოს არაოფიციალური პატრონს, რომელმაც თავისი მილიარდები მოსკოვში იშოვა, ეშინია ევროპის, ეშინია გამჭვირვალობის, მას ეშინია თავისუფალი სიტყვის. მას უნდა, ევროპული მომავალი წაართვას ახალგაზრდებს და საქართველო ჩააბაროს კრემლს, რომელსაც ისედაც ოკუპირებული აქვს ქვეყნის ტერიტორიის 20%.

1907 წელს ბოლშევიკებმა მოკლეს კაცი, რომელმაც იმდენი მოახერხა, რომ საქართველო არა მარტო გადაარჩინა, არამედ ფეხზე დააყენა და დღემდე მოიყვანა. ვაჟა-ფშაველამ მაშინ თქვა: „ილიას მკვლელებს რომ შეეძლოთ, საქართველოს მოჰკლავდნენ“.

ილია იყო გზა ევროპისკენ, გზა თავისუფლებისკენ, გზა ნათელი მომავლისკენ. თითოეულმა ტიკინამ, ვინც დღეს ხმა მისცა „უცხოური აგენტების“ კანონს, ისევე ესროლა ტყვია საქართველოს, როგორც მათმა ბოლშევიკმა წინაპრებმა ესროლეს ილია ჭავჭავაძეს.

2012 წლიდან საქართველო მიექანება წყვდიადისკენ. საქართველოს ხელისუფლება ბიძინა ივანიშვილის და, შესაბამისად, კრემლის მომსახურე პერსონალად გადაიქცა. დღევანდელი საქართველოს თითოეული ელჩი გახდა რუსეთის ელჩი, პროსტიტუციის ელჩი, ძალადობის ელჩი.

2008 წელს ევროპამ ჩაისვარა რუსეთის წინაშე. ევროპამ არ შეიმჩნია აგრესორის თავხედობა. დასავლეთმა კიდევ ერთხელ იფიქრა, რომ პუტინი დაიკმაყოფილებდა თავის დამპყრობლურ ამბიციებს და დამშვიდდებოდა. არადა, პუტინის მადამ მაშინ გაიღვიძა.

ამის შედეგია 2014 წელს ყირიმის აგრესია და დღეს უამრავი ადამიანის სიკვდილი, ნაწამები კაცები, გაუპატიურებული ქალები და ათასობით დაკარგული ბავშვი. სად არიან ახლა ეს ბავშვები? ვინ იცის, სად ჰყავთ ისინი დამწყვდეული რუს ჯარისკაცებს და სად ძალადობენ მათზე?

ისეთი მონური დამოკიდებულება, როგორიც აქვს დღევანდელ ქართულ ხელისუფლებას რუსეთის მიმართ, არასდროს ჰქონია ამ ქვეყანას არცერთი დამპყრობლის მიმართ. კრემლს ქვეყნის 20 პროცენტის ოკუპაცია არ ჰყოფნის, მას მთელი ქვეყანა უნდა ჩაიბაროს. და ბიძინა ივანიშვილიც, თავის ტიკინებთან ერთად, აბარებს მას მთელ საქართველოს.

ამ უსამართლობის განცდამ გააღვიძა პროტესტის მუხტი ქართველ ახალგაზრდებში. მათში, ვინც მოასწრო თავისუფალი ჰაერის ჩასუნთქვა, ვინც არ არის საბჭოთა უჟანგბადობით ბოლომდე მოწამლული, ვინც არ იცის რუსული ენა. შეიძლება სააკაშვილის მთავარი დამსახურება ისაა, რომ ახალი თაობა აღარ გრძნობს თავს იმპერიის ნაწილად, დიდი ძმის მომსახურე პერსონალად, მათთვის ქართულის შემდეგ მთავარი ენა რუსული აღარაა. ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული, მარტო ამ ახალგაზრდების გამოც მივცემდი საქართველოს ევროკავშირის წევრობას. ისინი ხედავენ განსხვავებას წყვდიადსა და ნათელს შორის. მათ არ უნდათ ცოცხლად სიკვდილი.

ქართველი ახალგაზრდები ახლა მარტონი არიან გამოცდილი და უსაზღვროდ მდიდარი მტრის წინაშე. საქართველოსთვის ევროკავშირის კანდიდატი ქვეყნის სტატუსის მინიჭება კი სწორედ ამათი მხარდაჭერა იქნებოდა. ბოლოს და ბოლოს, ამ სტატუსის მინიჭებით უფრო მეტი ბერკეტი ექნებოდა იმავე ევროპას საქართველოს მთავრობაზე. თუ ვინმე კიდევ ტყუვდება იმით, რომ ივანიშვილთან კვლავ შესაძლებელია დიალოგი, მაშინ არავის გაუკვირდეს, თუ ეს ქვეყანა ხვალ გაუქმდა.

თბილისში პროტესტებმა აჩვენა, რომ პასიურებმა შეიღვიძეს. ეს კი ივანიშვილისთვის და მისი ტიკინებისთვის, რომელიც ქვეყნის მომავალს პატრონის კეთილდღეობას ანაცვლებს, საშიშია. მათი არჩევა დაახლოებით იგივეა, კენჭისყრაში გომბეშოები და ბაყაყები რომ იღებდნენ მონაწილეობას, მაგრამ შენ იმდენად გქონდეს გონება დაბინდული, რომ ვერ ხედავდე მათ ნამდვილ იერს და მორჩილად ირჩევდე მათ შენი ცხოვრების სამართავად.

ივანიშვილს „სისხლიანი სააკაშვილის“ არ შეშინებია, როცა ქვეყნის მთელი ძალაუფლება მის ხელში იყო, და სტიკერებით, სკუტერებითა და დროშებით შეიარაღებული ახალგაზრდების შეეშინდა 8 მარტის დილას? რასაკვირველია, იგი ყველაფერს იკადრებს, რომ ეს პატარა გამარჯვება მთელ ქვეყანას ძმრად ამოადინოს. როგორ უნდა წარმოიდგინო ივანიშვილი, ვისაც თავი ღმერთი ჰგონია, რომ დამარცხდა და თავისი ხეების ჩრდილში ისეირნებს ახლა ყურებჩამოყრილი?

ივანიშვილი მოთამაშეა. იგი ახლა საქართველოს ჩამოვიდა ფსონად. თუ გაიმარჯვა ივანიშვილმა, „რუსსკაია დუშამ“, არავის გაუკვირდეს, თუ საქართველო გაქრა.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

რუსული კანონპროექტი გაიწვიეს. დღეს გავიმარჯვეთ, მაგრამ მთავარი ბრძოლები ჯერ კიდევ წინაა. როგორც გველეშაპს ამოსდის ახალი თავები მოკვეთილის ადგილას, ასევე უნდა ველოდოთ „ოცნების“ ახალ თავებს. გაჩნდება კიდევ უფრო მზაკვრული, ვერაგული, ეფექტური იდეები საქართველოს რუსეთში შეთრევის, რადგან, არ დაგვავიწყდეს, რომ მათ უკან რეალურ სცენარებს პუტინის რუსეთი წერს. ნაკლებსაინტერესოა, იცნობიერებს თუ არა ამას „ქართული ოცნება“, მთავარია ეს ხალხმა იცის. დღევანდელი დღის მთავარი მონაპოვარიც ის არის, რომ საქართველოს მოსახლეობამ, ამ დიდი პროტესტით, მმართველი გუნდის მიზნების და მათი პოლიტიკის უკიდურესად დამღუპველი შედეგების ცხადად დანახვა და გაანალიზება მოახერხა.

როცა სტუდენტების გამოსვლებს ვუყურებდი, უზომოდ მიხაროდა და მიკვირდა, სად და როგორ ისწავლა ამ თაობამ ასეთი სითამამე, როგორ ახერხებენ ასე კარგად, ასე სწორად, ასე ნათლად გამოხატონ საკუთარი პოზიცია, როცა ისინი თითქოს მხოლოდ საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრობდნენ და ერთი შეხედვით პოლიტიკურ საკითხებთან ქიმიაში არ შედიოდნენ. მათმა ბრაზმა, სიმტკიცემ, ტრიბუნასთან ნათქვამმა სიტყვებმა, ყველანაირი რეპეტიციისა და მომზადების გარეშე, ისტორიის ახალი, უმნიშვნელოვანესი ფურცელი დაწერა. თაობამ, რომელსაც სხვა ინტერესები აქვს, რომელსაც თითქოს არ აინტერესებს პოლიტიკა, რომელსაც სურს ისწავლოს, განვითარდეს, იცხოვროს, იცეკვოს, გაერთოს, იგიჟოს, გამოცადოს საკუთარი თავი, იყოს თავისუფალი, მოულოდნელად, ერთ მომენტში გააცნობიერა, რომ მათი დრო მოვიდა! ეს არის უხილავი კავშირი წარსულსა და ისტორიასთან, და იმ ვალდებულებებთან, რაც ადრე თუ გვიან ყველა თაობას ეკისრება. სწორედ ეს არის ნამდვილი პასუხისმგებლობის შეგრძნება 9 აპრილის, აფხაზეთის ომისა და 2008 წლის გმირების წინაშე, მათი მშობლებისა და შვილების წინაშე, იმ ადამიანებთან, ვინც ამ ორი ომისა და მცოცავი ოკუპაციის პირობებში საკუთარი სახლები დაკარგა, მათთან, ვისაც სულ ახლახან, გავრილოვის ღამეს, სასტიკად გაუსწორდნენ.

1978 წელს სტუდენტებმა ქართული ენა შეუნარჩუნეს მომავალ თაობებს. ამ ფაქტიდან 45 წლის მერე კი, საქართველოს ახალგაზრდებმა ქვეყნის სახელმწიფოებრიობა, თავისუფლება და მომავალი დაიცვეს. ამ ორ ფაქტს ბევრი პარალელი აქვს. მაშინაც არ მოელოდა საბჭოეთი, რომ ასეთი წინააღმდეგობა იქნებოდა, და ახლაც მოულოდნელი იყო ეს აჯანყება. გავრილოვის, თვალების დათხრის, კულტურული ძეგლების აფეთქების, საქართველოს მესამე პრეზიდენტისა და წამყვანი ოპოზიციური მედიის ლიდერის ციხეში გამოკეტვის შემდეგ, აღარავის ეგონა, რომ რუსეთის ცინიკური, უნიჭო კანონი ახალგაზრდებში ასეთ რისხვასა და პროტესტს გამოიწვევდა.

რა გველის ხვალ? „რუსული ოცნება“ დაჯდება და იმსჯელებს და გააცნობიერებს, რომ ზედმეტი მოუვიდათ, და რომ მათი ნაბიჯი ხისტი იყო, განზრახვა კი - ცხადზე ცხადი. ამიტომ ისინი გადავლენ სხვა ქმედებებზე, რომლებიც გვერდს აუვლიან ახალგაზრდა თაობის გაღიზიანებას, პროვოცირებას, „ნერვში მოხვედრას“. ამიტომ საჭიროა მუდმივი სიფხიზლე, საჭიროა, რომ ეს ექსპრესიული, გულწრფელი ძალა შეუქცევად მოძრაობად იქცეს, რომელიც მხოლოდ სპონტანურად და გაბრაზების დროს კი არა, მუდმივად სადარაჯოზე იქნება და წინ აღუდგება რუსიფიკაციის ნებისმიერ გამოვლინებას.

ამ ბრძოლაში უამრავმა ახალგაზრდამ გაიგო საკუთარი ძალის ფასი, გაიგო რა არის საკუთარი ხელებით გამარჯვება. ამ თაობამ უკვე თავის თავზე იწვნია შეურაცხყოფა, ცემა, თვალისჩინის დაკარგვა, გაზით მოწამვლა, წყლის ჭავლით დევნა... ისინი უკვე საკუთარი ტკივილების, საკუთარი გამოცდილების ერთგული დარჩებიან მთელი ცხოვრება. ამ კანონის წინააღმდეგ ბრძოლამ ახალგაზრდა თაობის ძირითადი პრინციპები მოხაზა, ეს არის კანონზომიერება და ამას ვეღარაფერი შეცვლის. თუმცა იმისათვის, რომ საქართველოს ევროპული მომავლისაკენ სვლა განვაგრძოთ, საჭიროა დიალოგი და ყველას ერთად დგომა, ვინც დღეს პროევროპულ იდეებს იზიარებს. მოქალაქეები იქნებიან თუ პოლიტიკური პარტიები, ყველას ძალა და გონიერება უნდა იყოს გამოყენებული, რათა საბოლოო გამარჯვების დღე დადგეს, და რაც მთავარია, არ დაიხარჯოს ენერგია დაპირისპირებაში. რადგან პირველი, რასაც „ოცნების“ ახლად ამოზრდილი თავი შეეცდება, იქნება ის, რომ მოახდინოს სწორედ იმ ხალხის დისკრიმინაცია, ვინც დღევანდელი დღე მოიტანა. „ოცნება“ ალბათ იმასაც იცნობიერებს, რომ დღეს ნაცმოძრაობის ლანძღვა და სისხლიანი ცხრა წლის ძახილი ისეთი ეფექტური აღარაა, როგორიც აქამდე იყო, ამიტომ მათ ახალი მტრის ხატი, ახალი სამიზნეები სჭირდებათ, რათა ქართული საზოგადოება გათიშონ და იბატონონ.

საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადებამდე, ჩემი ბავშვობის ერთ-ერთი ყველაზე ცხადი მოგონებაა, თუ როგორ ვრცელდებოდა საქართველოს მოსახლეობაში იდეა თავისუფალი და თვითმყოფადი საქართველოსი. იმისა, თუ ვინ ვიყავით ჩვენ სინამდვილეში, რა გვინდოდა, რისთვის ძგერდა ჩვენი გულები, რისი გვწამდა. საქართველო ერთიანი იყო. უპრეცედენტოდ ერთიანი. მაშინ ქვას ხეთქავდა დამოუკიდებელი საქართველოს აუცილებლობის არგუმენტი, ლეთარგიული ძილიდან გამოღვიძების სასიცოცხლო მნიშვნელობა. მახსოვს მაშინდელი შეგრძნებები, შეკითხვები საკუთარ თავთან... ეს შეგრძნებები რომ არა, დღეს მე სრულიად სხვა ადამიანი ვიქნებოდი. დიდი იმედი მაქვს, რომ დღეს სწორედ იქ დავბრუნდით, მაშინდელი გამარჯვება გავაცოცხლეთ და ისე გამოვიღვიძეთ, როგორც არასდროს ბოლო 35 წლის განმავლობაში.

აუცილებლად უნდა ვთქვა ისიც, რომ არც ერთ ხელოვნების ნიმუშს არ მოუნიჭებია ჩემთვის ისეთი დიდი სიამოვნება, რაც ამ დღეებში საპროტესტო პოსტერების კითხვამ მომიტანა. ამ პოსტერებმა, ჩემი აზრით, ოკუპაციის მუზეუმში უნდა დაიდოს ბინა. სხვა თუ არაფერი, სწორედ ეს პოსტერები და წყლის ჭავლთან უმშვენიერესი, შეუპოვარი ცეკვა მოასწავებს იმას, რომ საქართველოს ახალგაზრდების ეს უშრეტი ენერგია, კრეატივი და სილაღე ხელოვნებასა და კულტურაში ახალი ძალითა და იდეებით აკუმულირდება და თავის სიტყვას აუცილებლად იტყვის.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.