ბლოგები

9 მაისს საბჭოთა კავშირის ხელისუფლება აღნიშნავდა გამარჯვებას ნაცისტურ გერმანიაზე, იმართებოდა „სამხედრო პარადი“, რომელსაც იბარებდა ჯერ სტალინი, მერე - ხრუშჩოვი, ბრეჟნევი... ომის ვეტერანები იკრიბებოდნენ უცნობი ჯარისკაცის საფლავთან, იხსენებდნენ დაღუპულ თანამებრძოლებს, მღეროდნენ „კაწიუშას“ და ა.შ. მერე საბჭოთა კავშირი დაიშალა, ომის ვეტერანებიც თითო-ოროლაღა შემორჩნენ და 9 მაისის აღნიშვნამაც ბუნებრივად დაკარგა დიდებულება. ქერჩის სრუტეში, დასავლეთ უკრაინაში, ბელორუსიის ჭაობებში, უნგრეთის ქალაქებსა თუ ბერლინის მისადგომებთან დაღუპული თუ გადარჩენილი პაპა-ბებიები საოჯახო ალბომებად და ცალკეული ოჯახების მინავლულ ტკივილებად იქცნენ. ნელ-ნელა ისტორიას ჩაბარდა როგორც საბჭოთა კავშირი, ასევე „ევროპის განმათავისუფლებელი“ წითელი არმია - გენერლები, ოფიცრები, ჯარისკაცები...

თუმცა ვითარება შეიცვალა ბოლო წლების განმავლობაში, როცა ისეთი მასშტაბით დაიწყო მოსკოვმა 9 მაისის აღნიშვნა, თითქოს ამდენი დრო არ გასულა, თითქოს საბჭოთა კავშირი არ დაშლილა, თითქოს სტალინი არ მომკვდარა... ომის ვეტერანთა გამქრალ არმიასაც იოლად მოუძებნეს შემცვლელები „უკვდავი პოლკის“ წევრების - ომის მონაწილეთა შთამომავლების - სახით. თანაც, როგორც ყოველთვის, მოსკოვი ამჯერადაც არ შემოიფარგლება მხოლოდ თავისი ქვეყნით და ყველანაირად ცდილობს „პარადის“ ჩატარებას როგორც ყოფილ საკავშირო რესპუბლიკებში, ასევე ე.წ. ყოფილი ვარშავის ხელშეკრულების (აღმოსავლეთ ევროპის) ქვეყნებში.

9 მაისს რუსეთი ცდილობს წარმოჩინდეს თავისი სანატრელი სახით - საბჭოთა კავშირად, რომლის ლიდერი აღლუმებს იბარებდა დედამიწის მეექვსედზე და წყვეტდა სამყაროს ბედს, მისი ყოფნა-არყოფნის საკითხს.

საბჭოთა კავშირი არ ყოფილა მასში შემავალი რესპუბლიკების „ძმური კავშირი“, როგორც ეს ჰიმნსა და კონსტიტუციაში ეწერა, არ ყოფილა დამოუკიდებელი ქვეყნების პარციალური ჯამი. კომუნისტურმა რუსეთმა წინამორბედზე მეტი სისასტიკითა და ენთუზიაზმით შეაგროვა რუსეთის იმპერიის ნაწილები და დაარქვა მას საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირი და მასში შემავალი ერებიც პირობითად ინარჩუნებდნენ თავიანთ ეროვნულობას. ერთგვარი შიდამოხმარების პირობითობა იყო „ქართველობა“, „უზბეკობა“, „უკრაინელობა“, „ყაზახობა“, „სომხობა“ და ა.შ. რომელიც აზრსა და შინაარსს კარგავდა საბჭოთა კავშირის გარეთ, დანარჩენ სამყაროში.

რა ეროვნების იყო საბჭოთა მოქალაქე? - ამ კითხვას მისდა უნებურად ზუსტი პასუხი გასცა მექსიკაში საბჭოთა კავშირის საელჩოს ერთმა რიგითმა თანამშრომელმა ქალმა, სახელად ლუსიამ, რომლის შესახებაც თავის მოგონებებში წერდა კინორეჟისორი გიორგი დანელია. ამბავი ხდება მექსიკაში, ერთ-ერთ კინოფესტივალზე 1961 წელს:

რუსი? - მეკითხება მექსიკელი კოლეგა გვარად ფერნანდესი.

ქართველი!

რუსი. - თარგმნის ლუსია.

საბჭოთა კავშირიც ეს იყო, როცა ლუსია წყვეტდა დედამიწის მეექვსედზე ვინ იყავი, რა გინდოდა და როგორ უნდა მოქცეულიყავი.

როგორც უკვე ვთქვით, 9 მაისს რუსეთი წარმოჩინდება თავისი სანატრელი სახით - საბჭოთა კავშირად, რომლის ლიდერი აღლუმებს იბარებდა დედამიწის მეექვსედზე და სამყაროს ბედს, მის ყოფნა-არყოფნის საკითხს წყვეტდა. 9 მაისს ასეთად ხედავს საკუთარ თავს მოსკოვი, მაგრამ სინამდვილეში (ტერიტორიის, შეიარაღების, ეკონომიკის და სხვა ფაქტორების გათვალისწინებით) რუსეთი, ცხადია, არ არის საბჭოთა კავშირი, ის უფრო "ზომბია" - საფლავიდან წამომდგარი საბჭოთა კავშირი, ისევე როგორც ვლადიმირ პუტინია "ზომბი-სტალინი" და „უკვდავი პოლკი“ - "ზომბი-წითელი არმია".

ცხადია, ჩვენი პაპები და ბებიები გმირები იყვნენ, როცა მეორე მსოფლიო ომში სიცოცხლეს სწირავდნენ; ცხადია, მათი ხსოვნა ძვირფასია ჩვენთვის და ასევე ცხადია, რომ 9 მაისსაც შეიძლება მათთვის განსაკუთრებული პატივის მიგება, მაგრამ, განა, რა საერთო შეიძლება ჰქონდეს ყოველივე ამას "ზომბი-სტალინის" მიერ ორგანიზებულ "ზომბი-წითელი არმიის" (ე.წ. „უკვდავი პოლკის“) მსვლელობასთან?

"ზომბი-საბჭოთა კავშირის" სამიზნეში დღეს შენი სამშობლოა. "ზომბი-სტალინი" შენი სამშობლოს ხელახლა ოკუპაციას ცდილობს. აქამდე მხოლოდ მეხუთედის ოკუპაცია მოახერხა, დანარჩენის წასაღებად კი შენი დახმარება სჭირდება, შენი, რადგანაც მხოლოდ შენ შეგიძლია მისი არმიის შევსება შენი წინაპრების "ზომბ-წითელარმიელებად" ქცევით, რომელთა გვერდით აუცილებლად იდგებიან საგანგებოდ ამ დღისთვის საქართველოში ჩამოსული ტურისტები в штатском და გულზეც აუცილებლად ექნებათ დაბნეული „გიორგის ლენტები“, როგორც გლუვი მავთულხლართები. გადახედე საქართველოს ისტორიას, გაიხსენე 1921, 1924, 1989, 1992-93, 2008 წლების სისხლიანი ამბები, ნუ ანაცვალებ შენს ცოცხალ სამშობლოს საფლავიდან წამომდგარ "ზომბ-საბჭოთა კავშირს", ნუ ჩაეწერები „უკვდავ პოლკში“, ნუ აქცევ შენს ძვირფას, გარდაცვლილ წინაპარს "ზომბად", რომელიც თავის ქვეყანას და თავის შთამომავლებს მიაყენებს სასიკვდილო ზიანს!

1945 წლის 30 აპრილს, თვითმკვლელობამდე ერთი საათით ადრე, ჰიტლერი გამოემშვიდობება ვიცე-ადმირალ ჰანს-ერიხ ფოსს. გამოთხოვებისას ჰიტლერმა სთხოვა ფოსს, შემდეგი სიტყვები გადაეცა ფიურერის მემკვიდრედ დანიშნულ ადმირალ კარლ დიონიცისათვის: „გადაეცით გროს-ადმირალ დიონიცს, რომ მე ძალზე ამაყი ვარ მის მიერ საზღვაო ძალების მეთაურობით. გადაეცით მას ჩემი დიდი მადლიერება გაწეული სამსახურისათვის და სთხოვეთ მას, რომ შეინარჩუნოს ეს დიდი საბრძოლო ტრადიციები და სისხლის ბოლო წვეთამდე მედგრად იდგეს. მე მივხვდი, თუ რა ფატალური შეცდომა დავუშვი, როცა რუსეთს დავესხი თავს. მე ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ სტალინს შეეძლო ბოლშევიკური აზრები თავის ხალხში ამ დონემდე ჩაენერგა. უნდა იყო ნამდვილად გენიალური ადამიანი, გენიალური პოლიტიკოსი და გენიალური სტრატეგი, რომ შეძლო შენი ხალხის ორგანიზება ისეთ არახელსაყრელ მდგომარეობაში, რომ დარაზმო შენი ხალხი ისეთი უბადლო თავგანწირვისთვის, როგორიც რუსებმა აჩვენეს სამშობლოს დაცვისას... განსაკუთრებით სტალინგრადის, მოსკოვის და ლენინგრადისთვის ბრძოლებში. მე რომ ცოცხალი დავრჩენილიყავი და განმეგრძო ქვეყნის მართვა, მე სტალინისგან ავიღებდი მაგალითს. ამას გარდა, გადაეცით გროს-ადმირალ დიონიცს, რომ ჰიტლერი და მისი ცოლი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე მხნედ იყვნენ“.

ჰიტლერის ზეპირსიტყვიერი ანდერძის ას ოციოდე სიტყვიდან ნახევარზე მეტი სტალინს ეხება... ფიურერის ეს უკანასკნელი მონოლოგი დღესაც გაოცებულს ტოვებს ადამიანს.

როგორ მოხდა, რომ ჰიტლერი, რომელიც სტალინს ქვეადამიანად და იუდეველ-ბოლშევიკების მარიონეტად მიიჩნევდა, უცბად გახდა ფიურერისთვის მიბაძვის ობიექტი?

ჰიტლერის მიერ სტალინში ძმური სულის პოვნა ერთ დღეში არ მომხდარა. ბუნკერში გამოკეტილი ჰიტლერის ფსიქიკა სულ უფრო და უფრო ირყეოდა. როგორც ალბერტ შპეერი, „ბუნკერის პერიოდის“ ჰიტლერის ხშირი თვითმხილველი დაწერს: „თუ შეიძლება შენობა სიმბოლოს წარმოადგენდეს, ბუნკერი ამ მხრივ ყოვლისმთქმელი იყო. (...) ამ სამარხში, რომელიც გარეგნულად ანტიკურ ეგვიპტურ აკლდამას წააგავდა, ჰიტლერი მუშაობდა, ცხოვრობდა და ეძინა. შეიძლება ითქვას, რომ ამ ბუნკერის 5 მეტრის სისქის ბეტონის კედლები ჰიტლერს გარე სამყაროსგან აცალკევებდა, როგორც პირდაპირი, ისე გადატანითი მნიშვნელობით. და ეს კედლები მას უფრო და უფრო ამწყვდევდა მას მისსავე სიგიჟეში“.

სწორედ ომის ამ უკანასკნელ თვეებში, როცა აგონიაში ჩავარდნილი ჰიტლერი იარაღს საკუთარი ხალხის წინააღმდეგ მოაბრუნებს (ისე, როგორც ამას სტალინი აკეთებდა 1941-42 წლებში), დაიწყება ფიურერის მიერ ბელადში ძმური სულის ძიება. სწორედ წითელი კომისარი სტალინის იმიტაციასთან ერთად დაიწყება ფიურერის მიერ ბელადით აღფრთოვანება: „ჩვენ ისე ფანატიკურად უნდა ვიბრძოლოთ და დავიცვათ ზემო სილეზია, როგორც ამას სტალინი აკეთებდა მოსკოვის კართან!“ (1945 წლის 23 იანვარი)

თუმცა, მიუხედავად ამ აღფრთოვანებისა, ფიურერის აზრით, სტალინს მაინც ჰქონდა ერთი დიდი ნაკლი - იგი ებრაელების მარიონეტი იყო: „სტალინს დიდ პატივს ვცემ, იგი დიდი ფორმაციის პოლიტიკოსია (...). თუმცა იგი იუდაურ-ბოლშევიკური შეთქმულების თავშია. ბოლშევიკები მთლიანად ებრაელების მიერ არიან მართული. სტალინის მესამე ქორწინებაც ამის დასტურია. ამჟამად ხომ მისი ცოლი სახალხო კომისართა საბჭოს ვიცე-პრეზიდენტ კაგანოვიჩის და არის. და ეს ქალი ყურადღებით ადევნებს თვალს, რომ ბოლშევიზმმა არ გადაუხვიოს იუდეველობის გზას.“ (1945 წლის 6 თებერვალი)

სტალინის იმიტაციის ვნებით მოცული ჰიტლერი 28 თებერვალს გამოსცემს ბრძანებას ქალთა ბატალიონების ჩამოყალიბების შესახებ. ხოლო 8 მარტს ჰიტლერი ხელს მოაწერს განკარგულებას, რომელიც იქნება სრული ასლი სტალინის ავადსახსენებელი ცნობილი N°270 ბრძანებისა. ფიურერის ამ განკარგულებით, „უბრძოლველად“ ტყვედ ჩავარდნილი ყველა სამხედროს ოჯახის წევრები უნდა დაპატიმრებულიყვნენ. ხოლო 19 მარტს ჰიტლერი ხელს მოაწერს ე.წ. „ნერონის დეკრეტს“, რომელიც ასევე იმიტაცია იქნება სტალინის „გადამწვარი მიწის პოლიტიკისა“ და რომელიც ვერმახტისგან ითხოვდა უკან დახევის დროს გერმანული ინფრასტრუქტურის სრულ განადგურებას.

ფიურერის მიერ ბელადით აღფრთოვანება ყველა მოლოდინს გადააჭარბებს, როცა ჰიტლერი წითელი გენერალიტეტის განდიდებას დაიწყებს: „ჩემი გენერლები არიან ბებრები, დასუსტებულნი, რომელთათვისაც ნაციონალურ-სოციალისტური აზროვნება სრულიად უცხოა. ეჰ, ჩვენ რომ გვყოლოდა იმ დონის გენერლები, როგორიც სტალინს ჰყავს.“ (1945 წლის 15 მარტი).

და ზუსტად ისე, როგორც წითელი კომისარი სტალინი 1941 წელს პროფესიონალ სამხედროებს წითელი კომისრებით ანაცვლებდა, ასევე 1945-ში ჰიტლერი ჩაანაცვლებს საკუთარ სამხედროებს ნაცრისფერი კომისრებით: გუდერიანს - კრებსით, რაინჰარდტს - შერნერით, ჰოსბახს - რენდულიჩით და ა.შ...

1937 წლის პარიზის მსოფლიო გამოფენაზე ალბერტ შპეერი აღნიშნავს, რომ „გერმანულ და საბჭოთა პავილიონების შორის ჩუმი დიალოგი“ მიმდინარეობდა. 1945 წლის გაზაფხულზე მას არ გამოეპარება, რომ ეს „ჩუმი დიალოგი“ უკვე ჭეშმარიტ სასიყვარულო არიაში იყო გადაზრდილი...