დიანა ისაკოვას რადიო თავისუფლების ჟურნალისტი თორნიკე მანდარია შეხვდა თბილისში, სადაც ის მამასთან კონფლიქტის შემდეგ გადავიდა საცხოვრებლად.
თორნიკე მანდარია: როგორ მოხდა, რომ მაღალი თანამდებობის პირის ქალიშვილს, მამისგან ასეთი რადიკალურად განსხვავებული პოლიტიკური შეხედულებები აღმოგაჩნდათ?
დიანა ისაკოვა: მომწიფების ასაკში, ასე 15 წლის ვიქნებოდი, ალბათ ისევე როგორც ყველა, დავეჭვდი. ეჭვი მეპარებოდა ყველაფერში რელიგიურ, მატერიალურ ღირებულებებში. 17 წლისა წავედი სახლიდან და მამასთან დიდი ხანი საერთოდ არ მქონდა ურთიერთობა. კავშირი გვქონდა დაკარგული, გაწყვეტილი.
უფსკრული უფროსებსა და უმცროსებს შორის ძალიან ღრმაა. ისევე, როგორც პოლიტიკასა და მოსახლეობას შორის. როგორც ხალხს არ უსმენენ, ასევე - შვილებს, ოჯახში. ამიტომ, რა თქმა უნდა, მძიმეა, როცა გაუფასურებული ხარ და ძალიან აშკარად, შენს ღირებულებებს უფროსების ღირებულებებზე დაბლა აყენებენ.
თორნიკე მანდარია: მიუხედავად ამისა, ბოლო წლები მამის სახლში ცხოვრობდით სოჭში.
დიანა ისაკოვა: სადღაც 20-21 წლის ვიყავი, როცა მოსკოვში შევხვდით, ჩემი ძმების მონახულება მინდოდა. როგორღაც შევყევით ურთიერთობას და შემომთავაზა სოჭში ცხოვრება. ისე წარმოაჩინა, რომ ეს ჩემი ადგილი იქნებოდა, ჩემი ბინა.
ურთიერთობა გვქონდა, როცა სოჭში ბავშვების არდადეგების დროს ჩამოდიოდა. ვცდილობდით, უთანხმოებისთვის გვერდი აგვეარა, რაც ცუდი არ არის. ვცდილობდით, განზოგადებულ საკითხებზე გველაპარაკა, რომლებიც ფუნდამენტურ განსხვავებებს არ იწვევდა.
თორნიკე მანდარია: მაგრამ მოხდა 24 თებერვალი. გახსოვთ პირველი ემოციები?
დიანა ისაკოვა: ძალიან ბევრი ემოცია იყო - შოკი, საშინელება, მწუხარება. ერთი კვირა ვტიროდი და დაახლოებით 2 კვირაში მიტინგებიც დაიწყო. დიდი ხანია აღარ მქონდა ილუზია, რომ ვინმე ჩემზე უკეთესია, რომ ვინმეს ჩემზე მეტი შეუძლია, არის ვინმე, ვისაც ჩემზე მეტი უფლებები აქვს. აღარ მქონდა ილუზია, რომ არაფრის შეცვლა არ შემეძლია და კი, წავედი [აქციაზე].
უკვე გამოსული იყო კანონი, რომლითაც 15 წლით სვამენ ციხეში ომის წინააღმდეგ ნებისმიერი გამოსვლისთვის, პროტესტისთვის და იყო შიში. ჩემი ყოფილი ქმარი მეუბნება, დიანა… ის ჩემთან ერთად არ წამოვიდა. არ მინდა ციხეში ჩავჯდეო.
6 მარტს წავედი მიტინგზე, მაგრამ ჩვენთან სოჭში ის ფაქტობრივად არ ჩატარებულა. ნავალნი როცა ჩასვეს, უკან რომ დაბრუნდა, მთელი მოედანი სავსე იყო, ბევრი ხალხი იყო. ამჯერად, როცა ომის საწინააღმდეგო მიტინგზე მივედი, პრაქტიკულად არავინ დამხვდა. ვიღაც ბიჭები დავინახე ომზე ლაპარაკობდნენ, და მართლაც აღმოჩნდა, რომ ისინიც არ უჭერენ მხარს ომს. მივხვდით, რომ მიტინგი აღარ ჩატარდებოდა და მთელი დღე და ღამე ვსეირნობდით ქალაქში, ვლაპარაკობდით, რადგან არავინ იყო ვისაც ჩვენს ემოციებს, გრძნობებს გავუზიარებდით. და იქვე მოგვივიდა თავში ანტისაომარი ფურცლების იდეა. მგონი ბირთვული ომის შესახებ იყო - რომ იძულებული ვართ ბირთვული ომის შიშის ქვეშ ვიცხოვროთ.
პრაქტიკულად ეგრევე დამაკავეს. 6 საათი მკითხავდნენ, ყველა ბაზაში გადამამოწმეს და გაიგეს ვინ არის მამაჩემი. გამიშვეს.
საღამოს გავიგე, რომ მამამ იცოდა. მეორე დღეს უნდა გველაპარაკა ტელეფონით. ძალიან სტრესული საღამო და ღამე იყო. ძალიან ბევრი შიში ამომიტივტივდა. სადღაც გულის სიღრმეში ვიაზრებდი, რომ [მამა] ჩემზე უარს იტყოდა და ეს იყო დაკავშირებული დიდ სტრესთან და შიშთან. და დავრეკე.
მოვისმინე, რომ ოჯახის მტერი ვარ, ქვეყნის მტერი, დამნაშავე.
თორნიკე მანდარია: უპასუხეთ?
დიანა ისაკოვა: ძალიან რთული იყო მასზე ხმამაღლა მეყვირა. რთული იყო რამის თქმა. მგონი, ვცდილობდი მეთქვა, რომ მამიკო, მოდი არ მივიყვანოთ ოჯახი განხეთქილებამდე.
თორნიკე მანდარია: თქვენი აზრით, ასე მოიქცა პოლიტიკური კარიერის გამო, თუ მართლა ფიქრობს, რომ ხალხის მტერი ხართ?
დიანა ისაკოვა: მტრად გამოცხადება მარტივია. ბევრი ფიქრი არ გჭირდება. მისი ამოცანა კი არის დარჩეს საკუთარ თავთან მართალი, რომ ორგანულად იყოს იმ გარემოში, რომელშიც იმყოფება. თავის სამსახურში.
ჩამოვიდა შემდეგ კვირას და 2 საათი ვლაპარაკობდით. ცდილობდა, აეხსნა, რომ არ ვარ მართალი, რომ ვცდები. მიყვებოდა დონბასის, ნატოს შესახებ. ცდილობდა ეთქვა, რომ მე პოლიტიკოსი არ ვარ, ამიტომ, არ მაქვს უფლება განვიხილო [ომი].
დაინახა, რომ არ ვნანობდი, რომ საკუთარ აზრზე ვრჩებოდი. და მითხრა, აღარ ხარ ჩემი ქალიშვილიო. შენ შეურაცხყოფა მიაყენე ჩემს პრეზიდენტს, ამიტომ…
თორნიკე მანდარია: ფიქრობთ, რომ მამა ბედნიერია იმით, რომ თქვენ რუსეთი დატოვეთ?
დიანა ისაკოვა: არ მგონია, რომ ასეთი ფორმულირებით შეიძლება ითქვას, რომ ბედნიერია. არ ვიცი, რას განიცდის. დარწმუნებული ვარ, რომ ვუყვარვარ, ისევე, როგორც მე მიყვარს. არ შეიძლება არ გიყვარდეს საკუთარი შვილი ან საკუთარი მშობლები. ეს კავშირი არის მუდმივი.
თორნიკე მანდარია: რატომ გადაწყვიტეთ თბილისში გადმოსვლა?
დიანა ისაკოვა: სინამდვილეში, ბევრი ამბობდა, რომ საქართველოში მიდიოდა. მსმენოდა, რომ აქ ხალხი დემოკრატიისთვის იბრძვის, რომ ხალხი მეტად თავისუფალია. აქ ძალიან ბევრი დევნილია, ბევრი ოპოზიციონერი. გარკვეული დადებითი წარმოდგენა მქონდა ამ ქვეყანაზე.
თორნიკე მანდარია: თბილისში ყველგან უკრაინული დროშებია გამოფენილი, გრაფიტი უკრაინელი მებრძოლის ცნობილი ფრაზით. როგორ აღიქვამთ ამას, თქვენთვის მტრულია თუ მეგობრული აქაური გარემო?
დიანა ისაკოვა: პირველად საქართველოში რომ ჩამოვედი, თავი უსაფრთხოდ ვიგრძენი. ძალიან კარგი გრძნობაა. რა თქმა უნდა, როცა გავიარე ქუჩებში, ბედნიერი ვიყავი ამდენი უკრაინული დროშის დანახვით.
რა თქმა უნდა, ნაციონალისტური გრაფიტების ნახვით ბედნიერი არ ვიყავი. იგივე ხალხი, რომლებიც ხატავენ ნაციონალისტურ გრაფიტებს - F*ck Russia - ზუსტად იმავეს აკეთებენ, რასაც პუტინი. ყველას ერთ ქვაბში მოხარშვა არაკორექტულია.
თორნიკე მანდარია: ბევრი იტყოდა, რომ ახლა ძალიან რთულია არ გძულდეს რუსეთი და რუსეთის მოქალაქეები.
დიანა ისაკოვა: გასაგებია. იყო კეთილი, გამგები, თანაუგრძნობდე მარტივი არაა. იყო იმპულსური და გძულდეს, ესაა მარტივი.
ზოგჯერ ვგრძნობ უხერხულობას, როცა ვამბობ რუსეთიდან ვარ. ზოგჯერ გარკვეული სირცხვილის შეგრძნებაც მეუფლება. ჩემი აზრით, ეს არაკორექტულია, რადგან მე ვარ რუსი, რომელიც აკეთებს ყველაფერს, თავისი უნარების, შესაძლებლობების, გვარის გათვალისწინებით, რათა თავიდან აიცილოს [ომი], შეცვალოს. არის გარკვეული აგრესია, რომელიც მოდის არა რუსებისგან, არამედ პოლიტიკური რეჟიმისგან. ამ რეჟიმის ხალხზე გავლენის გამო. ამიტომ, ეს უნდა განვასხვაოთ.
თორნიკე მანდარია: იმ ხალხისთვის, რომლებიც ასევე დაზარალდნენ რუსეთის მხრიდან ომის გამო, ქვეყანაში, რომლის ტერიტორიების ნაწილი დღემდე ოკუპირებულია, შეიძლება ამ ყველაფრის ახსნა?
დიანა ისაკოვა: მესმის, რომ მათ მდგომარეობაში ეს რთულია, მესმის, რომ ისინი იტანჯებიან. მიუხედავად ამისა, ზიზღი არ არის კარგი.
ბევრი მეკითხება, ასევე, რას გრძნობ მამის მიმართ? ალბათ, გაბრაზებული ხარ, ალბათ, გეზიზღება. არა! ალბათ, გეზიზღება პუტინი. არა! რადგან ეს არასწორი გზაა. რადგან თუ მინდა რაიმეს შეცვლა მე ახალი გზა უნდა შევთავაზო. მათივე პრინციპებით არ უნდა ვიხელმძღვანელო. ქედმაღლობის, ზიზღის, ტკივილის პრინციპებით, რომელთაც ისინი თესავენ. მე სიყვარულის დათესვა მინდა.
თორნიკე მანდარია: ევროკომისიამ გადაწყვიტა, რომ უნდა გაუქმდეს რუსებისთვის გამარტივებული სავიზო რეჟიმი 12 სექტემბრიდან. საქართველოშიც ბევრი მოითხოვს რუსეთთან უვიზო მიმოსვლის გაუქმებას. რას ფიქრობთ ამაზე?
დიანა ისაკოვა: სად უნდა გაიქცნენ ოპოზიციონერები? სად? არავის ვჭირდებით, არსადაა ჩვენი ადგილი. ამასთან, ძალიან ბევრი გვაქვს გასაკეთებელი.
თორნიკე მანდარია: რას გააკეთებთ საქართველოში?
დიანა ისაკოვა: გავლენის ბევრი ფორმა შევიმუშავეთ, როგორ შეიძლება ნელ-ნელა რუსეთის ფედერაციის მოსახლეობაზე ზეგავლენა. შეიძლება რაღაც ფილმებით, სხვადასხვა ვიდეოები სხვადასხვა არხებზე, კომპიუტერული თამაშები. შიგნიდან, სხვადასხვა ფორმით დავუბრუნოთ [რუსეთის მოქალაქეებს] საკუთარი თავის რწმენა. დავუბრუნოთ შეგრძნება, რომ ეკუთვნით უკეთესი ცხოვრება. დავუბრუნოთ შეგრძნება, რომ პოლიტიზირებულობა ნორმალურია, საკუთარი და ქვეყნის ცხოვრებაზე ზეგავლენა ნორმალურია. აქ ჩემი ამოცანაა, ნელ-ნელა, უსაფრთხოდ, ვიარო ამ მიმართულებით.
