კვირის დასაწყისი: სასიამოვნო დამთხვევა
ფაქტია, პრეზიდენტს ყველაზე მეტი მხარდამჭერი ბავშვებში ჰყავს. მართალია, მოხუცი ქალბატონები უშურველად იკოცნებიან, მაგრამ ბავშვებისნაირად გულწრფელად მაინც ვერა...
პრეზიდენტს რომ გამოლაპარაკება უყვარს მისი სახელის მოყვირალ-მკოცნელებთან, ესეც ყველამ უწყის (მართალია, პასუხებს არ ისმენს, მაგრამ, გულწრფელად რომ ვთქვათ, მოპასუხეებსაც ეს უნდათ), ჰოდა ზოგჯერ რომელიმე ყმაწვილს გამოიჭეს ხოლმე და მეტად ორიგინალური შეკითხვით მიმართავს: "რა გქვია?" და საოცრებავ, როგორც წესი, ბავშვებს სწორედ "მიშა" ჰქვიათ. და, სხვათა შორის, არა მხოლოდ ბიჭებს - გოგონებიც კი "მიშად" ეცნობიან.
რა არის ეს? მართლა ყველას "მიშა" დაარქვეს მშობლებმა თუ ბავშვები იბნევიან პრეზიდენტის დანახვაზე; საკუთარი სახელები ავიწყდებათ და ვინც წინ უდგათ, იმის სახელი ადგებათ ენაზე? ("მარტო ის სახელი მახსოვს, რაც დღე და ღამე მესმის რადიოდან", - ჯერ კიდევ როდის წერდა ცნობილი ჩრდილოკორეელი პოეტი ინ კუი ლინი.) არც ისაა გამორიცხული, რომ ინერციით აგრძელებდნენ "მიშა-მიშას" ძახილს. თუმცა ეჭვი ადგილობრივ გამგეობებზეც მაქვს - შეიძლება სპეციალურად არჩევენ მიშა-ბავშვებს და ამ გზითაც ცდილობენ სპონტანურობის მოყვარული პრეზიდენტის გულის მოგებას.
კვირის შუაწელი: აღაღადებული ჩვილები
ამასწინათ, პრეზიდენტი პალატაში შეუვარდა ერთ-ერთ მშობიარეს, ახალდაბადებული ჩვილი მკერდზე მიიხუტა (კინაღამ დავწერე, ძუძუ ჩაუდვა-მეთქი...) და ტრადიციული დაკითხვა მოუწყო: "რა გქვია? რა დაგარქვა დედაშენმა?". ბავშვმა, ცხადია, ვერაფერი უპასუხა (ერთი დღისა გახლდათ მხოლოდ), მაგრამ გამოსავალი პრეზიდენტის ზურგს უკან მდგომმა, შეშინებულმა გამგებელმა მოძებნა - ხმა დაიწვრილა და ბავშვურად, ენისმოჩლექით უპასუხა: "მისა მქია". "უი, ჩემი სეხნია ყოფილა", - გაუხარდა პრეზიდენტს და იქვე აიღო ჩვილის დასაქმების ვალდებულება: "როცა 16 წლის გახდება, ჩემთან იმუშავებს, ლაზიკის რაიცენტრში".
კვირის ბოლო: ზღაპრის გუდა
მართლა ასეთი გულუბრყვილო კი არაა პრეზიდენტი - ოინს მაშინვე მიუხვდა გამგებელს, თუმცა კამერებთან ჩვეული პროფესიონალიზმით გაისულელა თავი...
რას იზამ, როცა საარჩევნო მარათონში ხარ ჩაბმული, ნებისმიერი ზღაპრის დაჯერება გიწევს... იმისიც კი, რაც მთვრალმა ქუთაისელმა მღვდელმა იბურტყუნა.
