ბლოგები

სულ ”როკო და მისი ძმები” მახსენდება. ჩირო რომ გაიქცევა პოლიციაში თავისი ძმის დასაბეზღებლად.

ამ ჩიროზე - მეოთხე ძმაზე, ააწყო ფილმი ლუკინო ვისკონტიმ . ”ალფა რომეოს” ქარხნის მუშით დაასრულა სურათი, რადგან სჯეროდა, რომ იტალიას ნათლიდედებისა და ნათლიმამების კულტისგან სწორედ ჩირო - მიწიერი სამოთხისთვის მებრძოლი იტალიელი კომუნისტი გაათავისუფლებდა.

მაგრამ ჩირო მეტისმეტად უფერული გამოვიდა. ხალხს როკო დაამახსოვრდა - მორწმუნე ”იდიოტი”, რომელმაც ძმის (”მოყვასის”) გადასარჩენად საკუთარ ბედნიერებაზე თქვა უარი... ის როკო, ფილმის ერთ ეპიზოდში თვალი რომ გაგვისწორა და გვითხრა: ”მე არ მჯერა ადამიანების მიერ მოგონილი კანონების, არ მჯერა ადამიანების მიერ მოგონილი სამართლის”.

60-იან წლებში, ნათლიდედებისა და ნათლიმამების სამყაროში როკო-დელონის კულტი დამკვიდრდა; იტალიაში ჯერ მხოლოდ იწყებოდა ბრძოლა მაფიის წინააღმდეგ. ეს მაფიოზები კვირის წირვებს არ აცდენდნენ, ტაძართან რომ ჩაივლიდნენ, პირჯვარს გადაიწერდნენ ხოლმე და უფალს შენდობას სთხოვდნენ. როკოს მსგავსად, არც მათ სჯეროდათ ადამიანების მიერ მოგონილი კანონების. უმაღლესი სამართალი მათთვის მხოლოდ ზევით იყო, სასუფეველში... და, რა თქმა უნდა, კათოლიკურ ტაძარში, სადაც თავიანთი მოძღვრისგან ათასნაირ დარიგებას ისმენდნენ.

70-იან წლებში პადრე ოგოსტინო კოპოლას ათი წელი მიესაჯა მაფიასთან თანამშრომლობისა და ადამიანის გატაცებაში მონაწილეობისთვის. სასულიერო პირებს იყენებდნენ გატაცებულთა ოჯახის წევრებთან მოლაპარაკებებისთვის და არც თუ ისე იშვიათად, ”ჰონორარსაც” უხდიდნენ ამაში.

იტალიამ დიდი და სისხლიანი გზა განვლო 1982 წლამდე, როცა ცოლ-ქმარ დალაკიეზას მკვლელობის შემდეგ, პალერმოს არქიეპისკოპოსმა სალვატორე პაპალარდომ ჩაატარა მესა, რომელსაც იტალიელებმა ”ანტიმაფიოზური” შეარქვეს. პაპალარდო პირველი იყო, ვინც ხმამაღლა გამოაცხადა ცოდვილად ყველა, ვინც მაფიასთან თანამშრომლობდა, ვისაც რაიმე კავშირი ჰქონდა ძალადობასთან. პაპალარდოს წირვაში არავითარი ”ერთის მხრივ, მეორე მხრივ” არ ყოფილა, არავითარი ”ასეა, მაგრამ...”, არავითარი ტკბილ-ტკბილი სიტყვები საყოველთაო მშვიდობაზე... კარდინალი მკაცრი და პირდაპირი იყო. ამბობენ, რომ ”ანტიმაფიოზური წირვის” დასრულების შემდეგ დანაშაულის რიცხვი სამხრეთ იტალიაში მკვეთრად შემცირდა.

ეს ”ასეა, მაგრამ...” მუდმივად გვესმოდა ამ დღეებში ხელისუფლებისგან, ოპოზიციისგან. ”ოპოზიციის პრეტენზიები მისაღებია, მაგრამ...”; ”არავინ უკრძალავს ოპოზიციას აქციების გამართვას, მაგრამ...”; ”გეთანხმებით, სპეცრაზმი ცუდად მოიქცა, როცა ”მიშა, მიშას” გაიძახოდა, მაგრამ...”; ”რა თქმა უნდა, ცუდია ჟურნალისტის ცემის ფაქტი, მაგრამ...”; ”გეთანხმებით, საშინელებაა, როცა ხელკეტებს ურტყამდნენ ნიკა ავალიანს, მაგრამ”... ინტონაცია იმდენად ერთნაირი იყო, რომ ინგა გრიგოლიამ ვეღარ მოითმინა და პირდაპირ მიახალა ნინო ბურჯანაძეს, თქვენ თითქმის იმავეს აკეთებთ, რაშიც ხელისუფლებას ედავებითო.

ჰოდა, აბა ”ერთნაირინტონაციიანი” ხალხის შერიგებაზე ადვილი რა არის?!

აი, საპატრიარქომ ხომ შეძლო იმ ახალგაზრდების შერიგება, რამდენიმე დღის წინ ერთმანეთს რომ დაერივნენ? უფრო სწორად, დაერივნენ ნიკა ავალიანს, რადგან ნიკა ერთი იყო, ისინი კი, ვინც უკან მოსდევდა, ”მრავალნი”... ყველამ ვიხილეთ ეს ამაზრზენი დევნა, რომელიც ისე უნდა დავგმოთ, რომ არავითარი ”მაგრამ” არ მივაყოლოთ. სამწუხაროდ, ვერ ვნახეთ იმის ამსახველი კადრები, თუ როგორ სცემენ, თუ ”გაუპატიურებით ემუქრებიან” დაპატიმრებულ ახალგაზრდებს. მაგრამ ხელისუფლებას საზოგადოების ერთ დიდ ნაწილში ისე აქვს გატეხილი სახელი, რომ ამის დასაჯერებლად ”დამამტკიცებელი კადრები” არც გახდა საჭირო.

გახსოვთ ნიკა ტაბატაძე და ზაზა შენგელია რომ მიიყვანეს 2002 წელს ტაძარში და ”რუსთავი 2”-ისა და პირველი არხის ”მტრობას” რომ ბოლო მოუღეს?

კარგია ეს. ეკლესია მტრობის, სიძულვილის, შურისძიების ვნების წინააღმდეგ უნდა გამოდიოდეს. არ მესმის იმ ლიბერალების, პატრიარქის სიტყვამ რომ გააღიზიანა - ვოცნებობ, რომ ამ ქვეყანაში არ არსებობდეს ციხეებიო... ეს ხომ ბუნებრივია? რატომ არ უნდა ოცნებობდეს ამაზე ადამიანი, რომლისთვისაც ღვთაებრივი სამართალი უფრო მაღლა დგას, ვიდრე ადამიანების მიერ მოგონილი?

ძვირფასო ქართველო ლიბერალებო, რატომ გაღიზიანდით საპატრიარქოზე, რომელმაც ხელისუფლებას იმ სამი ახალგაზრდის განთავისუფლება სთხოვა? რატომ გაღიზიანდით, როცა პანტომიმის თეატრს მოსთხოვეს (თუ სთხოვეს), არ დაედგა სპექტაკლი ”სახარების თემაზე”?

რატომ ხელისუფლებას არ მოსთხოვეთ პასუხი, როცა ასე ადვალად დამორჩილდა საპატრიარქოს თხოვნას? ანდა პანტომიმის თეატრის ხელმძღვანელს, ამირან შალიკაშვილს რატომ არ ჰკითხეთ, ბატონო ამირან, საპატრიაქროს რომ სთხოვთ, მობრძანდით და ჩაიბარეთ ჩემი სპექტაკლი... საპატრიარქო ცეკას პოლიტბიურო ხომ არ გგონიათო? ანდა, მარჯანიშვილის თეატრის ხელმძღვანელობას, პანტომიმის თეატრის სპექტაკლი რომ მოხსნა, რატომ არ გაახსენეთ, რომ ჩვენ ჯერჯერობით სეკულარულ ქვეყანაში ვცხოვრობთ და ეკლესიას არა აქვს კულტურის ”დისკრიმინაციის” უფლება?

ვისი გეშინიათ, ქართველო ჟურნალისტებო, რეჟისორებო, არტისტებო, პოლიტიკოსებო, სამართალდამცავებო? კანონის თუ ნათლიმამებისა და ნათლიდედების?

როკო მოგწონთ?

მაგრამ როკომ ხომ ყველაფერი დათმო ძმის (მოყვასის) გადასარჩენად? სიმდიდრე, ოქრო-ვერცხლი და ”ჩინ-მედლები”... პირადი ცხოვრება და კეთილდღეობა შესწირა.

თუკი ნათლიმამებსა და ნათლიდედებს შორის ასეთი ”როკოები” გეგულებათ, თუკი მათ შორის ბევრია ისეთი, ვინც უხერხულად გრძნობს თავს, როცა წმინდანებს ადარებენ და როგორც ხატს, ისე ეამბორებიან, მაშინ კიდევ არის საშველი. კიდევ არის იმის იმედი, რომ საქართველოშიც ჩატარდება ოდესმე ”ანტიმაფიოზური წირვა”, რომელზეც ავაზაკებს კანონის მორჩილებას და კონსტიტუციის პატივისცემას მოსთხოვენ.

თანაც ისე, რომ არავითარ ”მაგრამ”-ს არ მიაყოლებენ.

არასოდეს მიცხოვრია ისეთ უცნაურ საქართველოში, როგორშიც დღეს ვცხოვრობ. არადა, მიცხოვრია საბჭოთა კავშირში, ზვიად გამსახურდიას დამოუკიდებელ–გახლეჩილ საქართველოში, ედუარდ შევარდნაძის კორუმპირებულ–პროდემოკრატიულ საქართველოში და მიშა სააკაშვილის რევოლუციურ–მოდერნიზებამოწყურებულ საქართველოშიც.

ძველ ამბებს აღარ მოვყვები, დღეისას ვიტყვი: რასაც ვაკვირდები, თითოეული ჩვენგანი ცხოვრობს არა რეალურ გარემოში, არამედ თავის მიერ შეთხზულში, ცხოვრობს არა იმ ქვეყანაში, რომელიც მისი სხეულის მიღმაა, არამედ – იმაში, რომელიც მის გონებაშია ჩატეული.

ჩემს საქართველოში მხოლოდ და მხოლოდ ის ხდება, რისიც მე მჯერა. რისიც არ მჯერა, ის არ ხდება და ფაქტი კი არა, ვიღაცის გამოგონებაა. სხვის საქართველოშიც ასეა.

ჩვენს ბლოგს, როგორც წესი, ზრდილობიანი ადამიანები სტუმრობენ და ამიტომ ეთიკის ზღვარი ერთხელაც არ გადალახულა, თორემ თუ კომენტარებს ყურადღებით წავიკითხავთ, ვნახავთ, რამდენად განსხვავდება ის სხვადასხვა საქართველო ერთმანეთისგან, რომელშიც ჩვენი ძვირფასი კომენტატორები ცხოვრობენ. კამათი კი მხოლოდ იმის შესახებ მიმდინარეობს, ვისი საქართველოა ნამდვილი – ვთქვათ, გიორგის (ტობანიერიდან) და ნიკასი (თბილისიდან) თუ ტატასი (გერმანიიდან).

ვისაც ზვიად გამსახურდიას პრეზიდენტობა ახსოვს, ისიც ახსოვს, როგორ გაიყო საქართველო „ზვიადისტებად“ და „ანტიზვიადისტებად“. ამ „ისტობისთვის“ და „ანტიისტობისთვის“ ადამიანებმა ერთმანეთი დახოცეს და, ესე იგი (მეორე მხრივ თუ შევხედავთ), თავი დადეს. მაგრამ მაშინ ყველანი რეალურ საქართველოში ვცხოვრობდით და ზუსტად ვიცოდით, რაში და რატომ არ ვეთანხმებოდით ერთმანეთს.

დღეს სულ სხვა ვითარებაა. ღირებულებებზე ისევ ვერ ვთანხმდებით, რაც აღარავის გვიკვირს. გასაკვირი ისაა, რომ ვერ ვთანხმდებით ფაქტებზე, თანაც, ტოტალურად ვერ ვთანხმდებით. დაწყებული იმ ფაქტიდან, რომ ვერ ვთანხმდებით, აგვისტოში ომი მოვიგეთ თუ წავაგეთ, დამთავრებული ნებისმიერი წვრილმანით – მაგალითად, კორკოტას მიერ მოპარული ხუთი ლარით – ფაქტები ჩემს და სხვის საქართველოში სულ სხვადასხვანაირად ხდება.

მაგალითად, ჩემს საქართველოში ვრცელდება ინფორმაცია, რომ პრეზიდენტი ბულგარეთიდან თურქეთში მიფრინავს დასასვენებლად; სხვის საქართველოში გავრცელებული ინფორმაციით კი, პრეზიდენტი ბულგარეთიდან პირდაპირ თბილისში ბრუნდება სამუშაოდ. ჩემს საქართველოში გავრცელებული ინფორმაციით, მუხროვანში რაღაც ბუნდოვანი და გაურკვეველი ხდება (ან არ ხდება), რასაც თან ერთვის მკაფიო „პიარ“ აქცია, პრეზიდენტის მონაწილეობით; სხვის საქართველოში გავრცელებული ინფორმაციით კი, მუხროვანში აღკვეთილია სამხედრო ამბოხი, რომელსაც მჭიდრო კავშირი ჰქონდა რუსეთთან.

ჩემს საქართველოში ვრცელდება ინფორმაცია ღამღამობით მიტინგიდან წასული ადამიანების ცემის თაობაზე, ცნობილია მანქანების ნომრები, იმ პირების გვარები, რომლებიც მომიტინგეებს ურტყამენ; სხვის საქართველოში გავრცელებული ინფორმაციით კი, მომიტინგეები ერთმანეთს სცემენ. ჩემს საქართველოში მაღალჩინოსანი პოლიციელი აქციის მონაწილეებს წყლით სავსე პარკებს ესვრის ზემოდან, სხვის საქართველოში კი ახალგაზრდები წუწაობით ერთობიან.

ის, რაც ოთხშაბათს ღამით მოხდა ჩემს საქართველოში, ასევე მკვეთრად განსხვავდება იმისგან, რაც ოთხშაბათს ღამით სხვის საქართველოში მოხდა. ჩემს საქართველოში უიარაღო ადამიანს, რომელიც პოლიციის თბილისის სამმართველოს პერიმეტრზე შეიჭრა (იმის მაგივრად, რომ დაეკავებინათ და ადვოკატის მიყვანის უფლება მიეცათ), ლამის სიკვდილამდე სცემეს და გამოუშვეს, მის თანმხლებ პირებს კი კანონით აკრძალული ტყვიებით თავები დაუსისხლიანეს. სხვის საქართველოში ადგილი ჰქონდა მომიტინგეების მხრიდან პოლიციაზე თავდასხმის მცდელობას, რომელიც სახელმწიფომ ძალის პროპორციული გამოყენებით აღკვეთა.

მსჯელობა იქით მიმყავს, რომ დღევანდელ საქართველოში მთავარი პრობლემა ღირებულებებზე დავა კი აღარ არის, არამედ – სრული უნდობლობა ოფიციალური ინფორმაციის მიმართ. ფაქტი ხდება იმის მიხედვით, მჯერა თუ არ მჯერა. რა ხდება სინამდვილეში, არავინ იცის. ჩვენი ბლოგის მკითხველები იმაშიც დავრწმუნდით, რომ შავით თეთრზე დაწერილ დოკუმენტში – არჩევნების შესახებ ეუთოს დასკვნაში – ორმა გონიერმა ადამიანმა აბსოლუტურად განსხვავებული ფაქტები ამოიკითხა.

ჩვენი საერთო სამშობლოს დახლეჩა და რეალობიდან თითოეული ჩვენგანის ცნობიერებაში გადანაწილება იმ საინფორმაციო პოლიტიკის შედეგია, რასაც ხელისუფლება ტელევიზიების მეშვეობით ახორციელებს. 6 მაისს, დილით, ერთმა კოლეგამ, რომელიც, მისივე თქმით, „გაუპატიურებულ ტელევიზიაში“ მუშაობს, პირადი წერილი მომწერა. წავიკითხე თუ არა, მივხვდი, რომ ჩემი მრავალდღიანი ფიქრები გონებაში გამოკეტილ სამშობლოზე მხოლოდ ამ წერილის კომენტარია. ავტორი, რომელიც ჩვენი ბლოგის აქტიური მკითხველი აღმოჩნდა, დამთანხმდა, რომ მისი წუხილი თქვენთვის გამეზიარებინა. აი, ეს წერილიც:

„ია, როგორ ხარ???
გაგიჟებული ვარ... მოკლედ, როგორც ჟურნალისტს, მაინტერესებს მუხროვანის ამბოხის „გმირების“ კომენტარები. ჯარისკაცებთან ინტერვიუ გავიდა სადმე? რომელიმე ტელევიზიით, გაზეთით ან სააგენტოებით გავიგეთ, რა უნდოდათ??? რა ხდება, რას და როგორ აბრალებენ ადამიანებს? ეს 37 წელშიც არ ხდებოდა... ახლა რატომ ხდება? მუხროვანით მიშამ ჩაშალა დიალოგის შესაძლებლობა და ისევ გაიხანგრძლივა ბოდრუმში გულაობა. ხო თქვა, წავალო და სულ ვივლიო...

ან ეს რა მიდგომაა მედიის მიმართ? „იმედში“ რომ სცემეს ჟურნალისტებს, ვინ დააკავეს მაშინ? ყველა ჩვენ გვცემს – ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც. ამაზე რომ ვფიქრობდი, მივხვდი, რომ ღირსები ვართ, იცი? ყველა რაღაც კომპრომისზე მივდივართ, დავიჩმორიკეთ თავები. გამოგვრჩა მოვლენები, გიორგი სანაიას მკვლელობით დაწყებული, გოჩა რამიშვილით და ჩამონგრეულ შენობაში მოყოლილი ორი ბიჭით დამთავრებული... არ მივაქციეთ ბოლომდე ყურადღება გიორგის საქმის გამოძიებას, ფეხებზე დავიკიდეთ „მეცხრე არხის“ დახურვა, „იბერიის“ ძალადობრივი დაკეტვა, „იმედის“ ამბავიც... ჩვენ არ ვართ თავისუფალი მედია და ხალხიც იმიტომ გვცემს. ჩვენი ბრალია, ბევრი რამე არის ჩვენი ბრალი... არ ვიცი, ია, ამ ქვეყანას, ვგრძნობ, რომ ან ახლა უნდა ეშველოს, ან ვეღარასოდეს ეშველება. ღამეები არ მძინავს. გიორგობას გილოცავ, სულ დამავიწყდა!!!“