Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 8 ივნისი. See content from before

ოთხშაბათი, 7 ივნისი 2017

5 ივნისს თბილისის მახლობლად, საქართველოს შეიარაღებული ძალების ვაზიანის ბაზაზე, დაიწყო საქართველოს, აზერბაიჯანისა და თურქეთის ერთობლივი სამხედრო სწავლება, რომელიც 14 ივნისამდე გასტანს. საქართველოს სამხედრო უწყების ცნობით, მეზობელი სახელმწიფოების შეიარაღებული ძალების სპეციალური ოპერაციების ქვედანაყოფები ცოდნისა და გამოცდილების გაზიარების, ურთიერთკოორდინაციის დახვეწის მიზნით საგანგებო დავალებებს შეასრულებენ.

ამ სწავლებაში არაფერი არ არის ისეთი, რაზეც საჯარო საუბარი არ შეიძლებოდეს. ჩემი აზრით, უპრიანიც კია ზოგიერთი რამის დაზუსტება: მაგალითად, რას ნიშნავს და რა სახის საგანგებო დავალებები უნდა შეასრულონ ამ სწავლებაში მონაწილე სამმხრივი სპეციალური ოპერაციების ქვედანაყოფებმა.

სამხედრო უწყებას მეტი პროაქტიულობა მართებდა კიდევ ერთი გარემოების გათვალისწინებით: ეს სამმხრივი სწავლება დროში დაემთხვა ორ რეზონანსულ საქმეს, რომელიც სწორედ თურქეთსა და აზერბაიჯანს უკავშირდება და რის გამოც დღემდე შფოთავს საქართველოს საზოგადოების დიდი ნაწილი.

29 მაისს თბილისიდან გაუჩინარდა აზერბაიჯანელი ჟურნალისტი აფგან მუხთარლი, რომელიც ოჯახთან ერთად ორი წლის განმავლობაში ცხოვრობდა საქართველოში. 30 მაისს ცნობილი გახდა, რომ აზერბაიჯანის ხელისუფლების ოპონენტი ჟურნალისტი აზერბაიჯანში იმყოფება, დაკავებულია და წარდგენილი აქვს საზღვრის უკანონოდ გადაკვეთისა და კონტრაბანდის ბრალდებები. 31 მაისს, საღამოს, ბაქოში საბაილსკის რაიონულმა სასამართლომ აზერბაიჯანელ ჟურნალისტს, აფგან მუხთარლის, სამთვიანი წინასწარი პატიმრობა შეუფარდა და მას კიდევ ერთი ახალი ბრალდება წარედგინა - ძალის გამოყენებით მესაზღვრის მიმართ წინააღმდეგობის გაწევა. 31 მაისიდან მოყოლებული, დღემდე თბილისში არაერთი საპროტესტო აქცია გამართეს ჟურნალისტებმა და ადამიანის უფლებათა დამცველებმა. ისინი საქმის დაუყოვნებლივ გამოძიებას ითხოვენ. ამ ფაქტს ინტენსიურად ეხმაურებიან სხვადასხვა საერთაშორისო ორგანიზაციები, მათ შორის „ამნესტი ინტერნეშენალი“ და „ჰიუმან რაიტს ვოჩი“.

აფგან მუხთარლის ადვოკატის, ელჩინ სადიყოვის, თქმით, მუხთარლი ორშაბათ საღამოს თბილისში, საკუთარ სახლთან დააკავეს და ძალით ჩასვეს მანქანაში. დამკავებლებს თავი არ წარუდგენიათ, მაგრამ, მუხთარლის აზრით, ისინი საქართველოს სპეცსამსახურების თანამშრომლები იყვნენ.

როგორც აფგან მუხთარლის ადვოკატი ამბობს, მის კლიენტს ტომარა ჩამოაცვეს თავზე და დაახლოებით ორი საათის განმავლობაში მიჰყავდათ მანქანით გაურკვეველი მიმართულებით. მანქანა ორჯერ გამოიცვალეს. მუხთარლის თქმით, მესამე მანქანაში აზერბაიჯანულად ლაპარაკობდნენ. აზერბაიჯანელი ჟურნალისტის სიტყვებით, როცა მას ტომარა მოხსნეს, იგი აზერბაიჯანის სასაზღვრო-გამშვებ პუნქტში იმყოფებოდა.

ეს ისტორია ასე დეტალურად იმიტომ გავიხსენე, რომ იგი ძალიან ჰგავს „საგანგებო დავალების“ შესრულებას „სპეციალური ოპერაციების“ ფარგლებში.

კიდევ ერთი სკანდალი უკავშირდება საქართველოს მეორე სტრატეგიულ პარტნიორსა და მეზობელს, თურქეთის ხელისუფლებას, რომელიც შარშანდელი არშემდგარი სამხედრო პუტჩის შემდეგ მსოფლიოს ყველა კუთხეში ეძებს გადატრიალების ორგანიზატორებსა და მონაწილეებს.

6 ივნისს თბილისში გაიმართა თურქეთის მოქალაქის, მუსტაფა ემრე ჩაბუქის, მხარდამჭერი აქცია. ჩაბუქი, რომელიც 15 წელია, საქართველოში ცხოვრობს, თურქეთის მხარის მოთხოვნით 24 ივნისს დააკავეს და მას თურქეთში ექსტრადიცია ემუქრება. აქციის მონაწილეები, რომელთა შორისაც ადამიანის უფლებათა დამცველი ორგანიზაციების წარმომადგენლებიც იყვნენ, ამბობენ, რომ ჩაბუქი უდანაშაულოა და ექსტრადიციის შემთხვევაში თურქეთში მის სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება.

ასე აღმოჩნდა საქართველო ორ სკანდალში გახვეული იმის გამო, რომ მისი მეზობელი თურქეთი და აზერბაიჯანი სულ უფრო კარგავენ დემოკრატიის ნიშნებს, ხოლო საქართველოს, რომელიც სამხრეთ კავკასიაში დღემდე ითვლება ერთგვარ ოაზისად, სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლების - ზოგადად, ადამიანის უფლებათა დაცვის -თვალსაზრისით, არ ძალუძს ან, გარკვეული პოლიტიკური, ფინანსური თუ ეკონომიკური მიზანშეწონილობისა ან ვალდებულებებიდან გამომდინარე, არ სურს წინააღმდეგობა გაუწიოს ანკარისა და ბაქოს ზეწოლას, რომლებსაც ალბათ კიდევ ბევრი ოპონენტი ეგულებათ საქართველოში.

ამ ფონზე საქართველოს, თურქეთისა და აზერბაიჯანის სპეციალური ოპერაციის დანაყოფების ერთობლივი სწავლება ვაზიანის სამხედრო პოლიგონზე უფრო შეშფოთებას იწვევს, ვიდრე ოპტიმიზმს.

1947 წლის 26 მაისს სტალინი გააუქმებს სიკვდილით დასჯას. როგორც დიდი ბელადი გაზეთ პრავდაში წერდა, „საბჭოთა ხალხის ისტორიული გამარჯვება ფაშისტი აგრესორის წინააღმდეგ არა მარტო დასტურია საბჭოთა სახელმწიფოს სიძლიერისა, არამედ ეს ნათელი ნიშანია საბჭოთა ხალხის არნახული ერთგულებისა თავის სამშობლოსი და მისი მთავრობის მიმართ. (...) ამ სიტუაციაში საბჭოთა მთავრობა მიიჩნევს, რომ მშვიდობიან პერიოდში სახელმწიფოს მიერ სიკვდილით დასჯა კარგავს საჭიროობას“.

ჰო, აქვე აღვნიშნავ, რომ სტალინს დაავიწყდება დაემატებინა ორი პატარა დეტალი: ჯერ ერთი, ნაცისტი აგრესორის წინააღმდეგ ომის დროს თითქმის 300 ათასი წითელარმიელი სამხედროს (მათ შორის ასზე მეტი გენერლის) მიმართ იქნება გამოტანილი სიკვდილით დასჯის განაჩენი. და მეორეც - იმავე 1946 წელს სულ რაღაც 8 672 საბჭოთა მოქალაქე იქნება დახვრეტილი საბჭოთა მთავრობის მიერ.

მაგრამ სტალინის არგუმენტაცია ამ შემთხვევაში მეორეხარისხოვანია. მთავარი სხვა რამ არის: პირველად თავის ისტორიაში ბოლშევიკური მთავრობა უარს აცხადებდა სიკვდილით დასჯაზე. პირველად სერიული მკვლელი სტალინი, რომელსაც მხოლოდ 1937-1938 წლებშიპირადად აქვს ხელი მოწერილი ორმოცი ათასზე მეტი ადამიანის დახვრეტაზე (დიდი ტერორის დროს სულ 700 000-მდე ადამიანი იქნა დახვრეტილი) გადაწყვეტს, ვეგეტარიანულ დიეტაზე დაჯდეს....

უცნაურია არა? ხომ ჰგავს ცოტა ზღაპარს ვეგეტარიანელ ლომზე?

არ გაგიგიათ ეს ზღაპარი?

აი ისიც:

The Veggy Lion (ვეგეტარიანელი ლომი)

I'm a vegetarian Lion,
I've given up all meat,
I've given up all roaring
All I do is go tweet-tweet.

მე ვარ ვეგეტარიანელი ლომი,
თავი დავანებე ყველანაირი ხორცის ჭამას,
შევწყვიტე ყოველგვარი ღრიალი
და ახლა მხოლოდ ჩიტივით ვჭიკჭიკებ.

(...)

I used to be ferocious,
I even tried to kill!
But the sight of all the blood
made me feel quite ill.

იყო დრო, როცა ვიყავი მძვინვარე
და როცა მკვლელობაც კი განვიზრახე,
მაგრამ სისხლის დანახვამ
ძალზე ცუდად გამხადა.

(...)

Now I just eat carrots,
They're easy to kill,
'Cos when I pounce upon them,
They all remain quite still!

და ახლა გეახლებით მხოლოდ სტაფილოს,
რადგან მათი მოკვლა ადვილია
და როგორც არ უნდა ჩავჭიდო მათ ბრჭალები,
ისინი მაინც ხმას არ იღებენ...

ბოროტი ხმები ამტკიცებენ, რომ ცნობილმა ბრიტანელმა კომიკოსმა ამ ლექსის დაწერა მაშინ გადაწყვიტა, როცა შეიტყო, რომ სტალინმა საბჭოთა კავშირში სიკვდილით დასჯა გააუქმა...

ეს სავსებით შესაძლებელი, თუმცა ჩვენთვის მოკლებულია მნიშვნელობას... სამაგიეროდ ჩვენთვის სასურველია შევძლოთ პასუხი გავცეთ ერთ კითხვას, რომელზეც დღემდე იტეხენ თავს ისტორიკოსები, მაგრამ ახსნა-განმარტება ვერ უპოვიათ: რატომ გააუქმა სტალინმა 1947 წლის 26 მაისს ის, რასაც აღადგენს სულ რაღაც 960 დღეში (1950 წლის 12 იანვარს სტალინი დააბრუნებს დახვრეტის მუხლს)?

რატომ გადაწყვეტს სტალინი მაინც და მაინც 26 მაისს გამოაცხადოს 960-დღიანი მარხვა?

იქნებ მკითხველმა შემაშველოს ხელი... მოხარული ვიქნები, თუ ბელადის ამ გადაწყვეტილების სავარაუდო ახსნა-განმარტებას მომაწვდის...

ყოველი შემთხვევისათვის, მე სტალინისეული ამ ჰუმანური აქტის ჩემებური ინტერპრეტაცია მინდა მივაწოდო მკითხველს: იქნებ საქართველოს კრიპტო-პატრიოტ სტალინს ასე, სიმბოლურად, უნდოდა საყვარელი სამშობლოს დამოუკიდებლობის დღის აღნიშვნა?.. იქნებ ყოფილ სემინარისტ ჯუღაშვილს ასე, 960-დღიანი მარხვით, უნდოდა ყველა ქართველებისთვის ეჩვენებინა, რომ ეს იყო ჟამი მწუხარებისა და გლოვისა, რადგან მან, თავის საყვარელ სამშობლოს, დამოუკიდებლობა ვერ შეუნარჩუნა?..

შესაძლებელია ეს?

შენ რას იტყოდი, მკითხველო?

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG