იცი, რა არის უროლაგნია? იგივე უროფილია. პისინგსაც ეძახიან. ოქროს წვიმასაც. ესაა სექსუალური ფეტიშიზმი, სადაც წყვილი განიცდის კმაყოფილებას შარდისგან ან მოშარდვისგან.
სულ მინდოდა „როდრიგესზე“ დამეწერა და ვერასდროს დავწერე. რაზეც ძალიან ვწუხვარ. ეს იყო მოულოდნელი დუო, რომლის მსგავსი სხვა მე არ ვიცი საქართველოში.
ათი წლის წინ, საქართველო რომ დავტოვე, ძალიან გამიჭირდა. ან როგორ მოილხენ, როცა ყოველი უჯრედით შეიგრძნობ, რომ სამშობლოს მოწყდი, თანაც შენი ნებით კი არა, გარემოებათა გამო, და არ იცი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს წყვეტა. ეგებ სამუდამოდაც.
„ქართული ოცნების“ პატრონი დღემდე ვერ თუ არ იქცა პოლიტიკურ სუბიექტად და დარჩა ჩრდილოვან ობიექტად. ანუ იმად, რაც იყო თავიდანვე. უხილავი საცეცებით პროცესის მართვა მაფიოზური სტილია. თუმცა მაფიოზებსაც აქვთ რაღაც ღირსების კოდექსი. ისინიც იღებენ ხოლმე პასუხისმგებლობას თავიანთ გადაწყვეტილებებზე.
პრეზიდენტის დღევანდელი სიტყვა იყო ისეთი, როგორიც უნდა ყოფილიყო პრეზიდენტის სიტყვა - ღირსეული და ამაღელვებელი.
რევოლუციებს ცალკე გვერდი აქვთ ვიკიპედიაში. ესაა უგრძესი სია, სადაც ჩამოთვლილია ლამის ყველა ის ჯანყი, რაც კი მომხდარა მსოფლიოში უხსოვარი დროიდან დღემდე. არ ვიცი, რა სახელით შევა ისტორიაში დღევანდელი ქართული ამბავი, მე მას „ბავშვთა რევოლუციას“ ვეძახი.
ხან ხუან პრესიადო მწერს, ხან - ჯონათან მარდუკასი, ხან - საშკა ჩერქეზი. სხვაც ბევრი. ამ სახელების მიღმა ერთი და იგივე კაცი დგას ხოლმე - მორჩილაძე აკაკი, იგივე ახვლედიანი გივარგი.
ბევრი ლაპარაკი არ სჭირდება მუსიკას, მუსიკას სჯობს მოუსმინო.
მოკვდა გმირი. ალექსეი ნავალნი თავისი სიკვდილით იქცა გმირად. თუკი აქამდე ის იყო მთავარი რუსი ოპოზიციონერი, პუტინის პირადი მტერი, თავისი სიკვდილით იგი უკვე იმ სიმაღლეზე ავიდა, სადაც ყოველგვარი კრიტიკა მისი მისამართით მასთან ვეღარ აღწევს.
პირდაპირ ეთერში რომ ნახავ დაბომბილ სამშობიარო სახლს ან ცირკში გაჭედილ ტანკს, შეიძლება უმწეობისგან მხრებჩამოყრილს მოგეჩვენოს, რომ მსოფლიო საბოლოოდ შეირყა და სიკეთის ადგილი აღარ დარჩა ქვეყნად, მაგრამ ნახავ მატეო გარონეს ახალ ფილმს და მიხვდები, რომ სასწაულები კიდევ ხდება, თურმე.
ჩამოტვირთე მეტი
