ვერც ილუმინაციების ჩვეული სიკაშკაშე, ვერც საახალწლო სოფლების თვალისმომჭრელი მორთულობა, ვერც მთელ ხმაზე ჩართული JINGLE BELLS და ვერც ქალაქებსა და რაიონულ ცენტრებში ტრადიციულად მივლენილი ე.წ. ვარსკვლავების ბიუჯეტიდან წახალისებული მონდომება, ვერ ფარავს იმას, რომ საქართველოში უჩვეულო ახალი წელი დგება
საბჭოთა კავშირში, როგორც წესი, მეფეებს ძეგლებს არ უდგამდნენ.
როგორც უმბერტო ეკო ამბობდა, სპორტი არის ადამიანი, სპორტი არის საზოგადოება.
"არა რუსულ კანონს" - ისმის ბოლო დღეებში ქართული თეატრების სცენებიდან. მსახიობები და რეჟისორები ე.წ. აგენტების კანონს აპროტესტებენ. შემთხვევითია ქართული თეატრის აქტივიზმი და აქტიურობა? არა. თუ გადავხედავთ ისტორიას, ზღვარი თეატრსა და ცხოვრებას შორის, ისედაც პირობითი, კრიტიკულ მომენტებში იშლება ხოლმე.
ზღაპრის ბოლო კეთილია... - მღეროდნენ ყველაზე მნიშვნელოვანი გამარჯვების შემდეგ ქართველი ფეხბურთელები და ქომაგები. 26 მარტს „დინამო არენაზე“ მომხდარი ამბავი მართლაც ძალიან ჰგავს ზღაპარს იმით, რომ ზღაპარს ხალხებიც წერენ და ცალკე აღებული ადამიანებიც.
როცა რუსეთის უნივერსიტეტებში ქართველ ახალგაზრდებს ეპატიჟებიან „უფასო უმაღლესი განათლების“ მისაღებად, ქართველი რუსეთუმეები აუცილებლად იხსენებენ ხოლმე თერგდალეულებს, რომლებმაც განათლება რუსეთის უნივერსიტეტებში მიიღეს
1988 წელს, როცა ირაკლი კობახიძე 10 წლის იყო, დაიბეჭდა ვრცელი წერილი „ვაჟას მრწამსი“, რომლის ავტორი, ცნობილი ლიტერატორი და ეროვნული მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი აკაკი ბაქრაძე თხრობას იწყებს ვაჟა-ფშაველას მსოფლმხედველობისთვის სახელის დარქმევის არცთუ წარმატებული მცდელობების ირონიული აღწერით.
20-მა აპრილმა ისე ჩაიარა, რომ არც ხელისუფლებაში, არც მმართველ პარტიაში, არც მმართველ პარტიის განაყოფ „ხალხის ძალასა“ და არც ხელისუფლების მხარდამჭერ მედიაში, არავის გახსენებია „საყვარელი მეფისა და პაპის“, ერეკლე II-ის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი გამარჯვება, მოპოვებული ასპინძის ბრძოლაში.
ჩამოტვირთე მეტი
