თანამედროვე ქართული პროზა სავსეა არყით, ყველაფერს არყის სუნი უდის, რადგან, ჯერ ერთი, თანამედროვეობაა ძალიან მწარე, არყისფერი და არაყივით გითრევს, მეორე მხრივ კი თითქმის ყველა ეს მწერალი ეტანება (ან ეტანებოდა) არაყს.
იგი არარსებულს, ანდა ღრუბელს ეძახდა იმას, რასაც ქმნიდა, მისთვის მთავარი თავად ღრუბელი იყო, და არა ის, ნელა იცვლებოდა იგი თუ სწრაფად, საავდრო იყო თუ კარგი ამინდის მაუწყებელი.
ახლანდელი ქართული ლიტერატურა ქართულ ფეხბურთზე უარეს დღეშია ჩავარდნილი, ფეხბურთის მესვეურები 2 წელიწადში ერთხელ ევროპის და მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევი ტურნირების კენჭისყრის ცერემონიალებზე მაინც დადიან...
მე მგონი ყველას გვესმის, თუ რამხელა ცოდნასა და ინფორმაციას სთავაზობს თანამედროვე მსოფლიოს საძიებო პორტალი Google.
ნუ დაგვავიწყდება, რომ მდინარე მხოლოდ ცუდი ფიქრებისა და სიზმრების გასატანებლად არ მოედინება.
ახლანდელი ქართველი მწერლებიდან მხოლოდ სამი-ოთხის დასახელება შემიძლია, ვინც ბევრს წერს (ან წერდა) და საუბრობს თანამედროვე კოლეგებზე.
პრეზიდენტმა მაინც ვერ გათვალა რაღაცეები და ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი თანამედროვე ქართველი პოეტის ლექსები ადესის ღვინოს შეადარა...
ბევრისთვის თანამედროვე ამერიკული პროზა სწორედ ასე დაიწყო - ერთი მოხუცი დეიდა ერთ პატარა ბიჭს ეძახდა, ის ბიჭი კი არ პასუხობდა.
პრემიერ ლიგა დაიწყო, გილოცავთ. მანჩესტერმა მოიგო, წარმოდგენა გრძელდება, ამჯერად ოუენთან ერთად, მერე რა რომ პირველივე თამაშში ბოლო წუთზე 100%-იანი გოლი ვერ გაიტანა.
მაგარია თბილისური აგვისტო: მშვიდი, სხივებიანი, ჩუმი და უკაცური. ყოველი დღე ამ თვისა, რომელიც თბილისის გარეთ გამიტარებია, დაკარგული მგონია.
თბილისის წიგნის ფესტივალის შემდეგ ნაცნობ-მეგობრებისგან ყოველ წელს ერთი და იგივე მესმის ხოლმე: “მარტო საბავშვოები ვიყიდე, ჩემთვის კი შევათვალიერე რაღაცეები, მაგრამ ფული დამენანა”.
