2008 წლის აგვისტოს ომის დროს, ჯარისკაცი შმაგი სოფრომაძე 25 წლისა იყო. ის ცხინვალთან ახლოს, თავისი დაჭრილი თანამებრძოლების გადარჩენის მცდელობისას აიყვანეს ტყვედ, აწამეს, ხოლო მას შემდეგ, რაც ბრძანება არ შეასრულა და საქართველოს დროშაზე ფეხით არ შედგა, დახვრიტეს. შმაგი რამდენიმე თვის განმავლობაში ითვლებოდა უგზო-უკვლოდ დაკარგულად. მის დედას ბოლომდე ჰქონდა შვილის ცოცხლად დაბრუნების იმედი. თუმცა ომიდან რამდენიმე თვის შემდეგ, დეკემბერში, ომში დაღუპული 45 მეომრის და მათ შორის შმაგი სოფრომაძის ცხედარი თბილისში ჩამოასვენეს და მათი ვინაობები დნმ-ის ანალიზით დაადასტურეს.

შმაგის და, სოფო სოფრომაძე, ძმის დაღუპვის შემდეგ თავადაც სამხედრო სამსახურში წავიდა. მამის გზის გაგრძელებას გეგმავს შმაგი სოფრომაძის უფროსი ვაჟიც. 14 წლის შემდეგ, სოფო კიდევ ერთხელ გვიყვება თავის გმირ ძმაზე, უიმისოდ გასულ 14 წელზე და იმაზეც, როგორ არ დასრულებულა ომი მათი ოჯახისათვის.