ბლოგები

აუზზე სიარული ორშაბათობით მიყვარს. ასაკში შესულმა მშრომელმა ახალი კვირა ვარჯიშით უნდა დაიწყოს.

“ვაკის საცურაო აუზი და ფიტნესკლუბი გამაჯანსაღებელი, მომსახურების ხუთვარსკვლავიანი დონის პრესტიჟული კლუბია. მისი მიზანი არის ცხოვრების ჯანსაღი წესის დამკვიდრება” - გვიხსნიან “ბენდუქიძის ბასეინის” ვებსაიტის ავტორები.

სრული სიმართლეა. აუზი აქ კვარცის სილაში იფილტრება და ყოველ ხუთ საათში ახალი, ულტრაიისფერი სხივებით დამუშავებული წყლით ივსება. არავითარი ქლორი, არავითარი ალერგია და გაწითლებული თვალები! არავითარი ინფექცია! მით უმეტეს, რომ “ბენდუქიძის ბასეინში” ძნელი წარმოსადგენია, ვინმემ მოშარდოს. ძნელი წარმოსადგენია ადამიანმა, რომელსაც შეუძლია, ორიათასლარიანი აბონემენტი შეიძინოს, არ დაიცვას ჰიგიენის ელემენტარული ნორმები.

მოკლედ, ამ აუზზე, როგორც წესი, ძვირფას შამპუნებში დაბანილი ქალები და კაცები დავდივართ. ბასა ფოცხიშვილს რომ უყვარს, ისეთი ხალხი. ჩვენნაირებზე თქვა ბასამ სწორედ “საკანში”, ქართველები “მაღალგანვითარებული” ხალხი ვართო.

ვერც კი წარმოიდგენთ, რაოდენ სასიამოვნოა, კამკამა, ულტრაიისფერი სხივებით დამუშავებულ წყალში ცურვა... რაოდენ სასიამოვნოა ტანის გამშრალება რომელიღაც ფრანგულ “პარფიუმში” გარეცხილი პირსახოცით. ჩემისთანა, ასაკში შესული მშრომელისთვის, მთელი ცხოვრება ჭუჭყიან საბჭოთა აუზებზე რომ უხდებოდა სიარული, ათმაგად სასიამოვნოა! კი, ხანდახან მეღიმება ხოლმე ფიტნესკლუბის ზოგიერთ წევრზე - “ახალ ქართველებზე”, ვარჯიშის დაწყებამდე, გასახდელში რაღაც განსაკუთრებული სიფრთხილითა და მოწიწებით რომ იხსნიან უზარმაზარ ოქროს ჯვარს “ფიგურიდან”. მერე “ვეშოლკაზე” კიდებენ და ეამბორებიან ხოლმე. მაგრამ აუზზე, სადაც ჩემნაირ, ასაკში შესულ მშრომელს სამოთხეში ლივლივის სრულ ილუზიას უქმნიან, ეს ხალხი დიდად არ მაღელვებს. ილოცონ და იყვნენ... თუ მოსწონთ, შიშვლებმა ილოცონ. მერე რა, რომ ზოგი მიბღვერს. მე არაფერი მაკლდება ამით. მით უმეტეს, ორშაბათს დილას, როცა ახალი კვირა მეწყება. მიხარია ცხოვრება. ყველა მიყვარს - “ახალი” და “ძველი” ქართველები. ჩასარეცხებიც და ჩარეცხილებიც.

მაგრამ ორშაბათს, ე.ი. 6 აპრილს, აუზზე მისვლა ვერ მოვახერხე. გაზაფხული დადგა და ტრადიციულად, ლუდის ბართან, სანაპიროზე (რომელიც აუცილებლად უნდა გავიარო ვაკეში მოსახვედრად), დამწკრივდნენ თევზის მოყვარული ქართველები, სუფთა ჰაერზე რომ უყვართ ლუდით ქეიფი. აქვე, მტკვრის პირას რომ შლიან ხოლმე გაზეთებს, ზედ აწყობენ გაფცქვნილ თევზს და ბარათაშვილივით, მოდუდუნე მტკვრის დინებით ტკბებიან. დაიწყო ლუდის სმა “პლენერზე” და ეგრევე შეფერხდა მოძრაობა სანაპიროზე.

ნახევარი საათი ვიდექი “პრობკაში”. აუზზე მისვლას აზრი აღარ ჰქონდა. სამსახურში დამაგვიანდებოდა.

“არა, ამ ერს არაფერი ეშველება” - ვიფიქრე ჩემთვის. მერაბ მამარდაშვილი გამახსენდა; ქართველები რუსებისგან იმით განვსხვავდებით, რომ ფორმის შეგრძნება გვაქვს, გაზეთზე არასდროს გავშლით სუფრას და ასე არ ვიქეიფებთო... უჰ, როგორ აიდეალებდა ქართველებს! ამათ კი ანტიქართველობა დააბრალეს...

არადა, ხომ ხედავდა, რა ხდებოდა? ხომ ხედავდა, რომ ქართველებს არ შეეძლოთ პრობლემების გადაწყვეტა მაგიდასთან მოლაპარაკებებზე, პარლამენტში. ხომ ხედავდა, რომ სწორედ ქუჩა იყო ადგილი, სადაც ქართველთა ვნებები ამოიფრქვეოდა ხოლმე? ჰოდა, რატომ უნდა გაჰკვირვებოდა, სანაპიროზე, გაზეთებზე გაშლილ ქართულ სუფრასაც თუ ნახავდა?

მაგრამ საქმეც ისაა, რომ იმხანად, 80-იანი წლების მიწურულს, ასეთი სუფრის სახე ჯერ არ იყო დამკვიდრებული ქართულ ყოფით კულტურაში. ქუჩის “სამლარიანი ქეიფის” ტრადიცია მოგვიანებით გაჩნდა, როცა ასიათასობით ადამიანი დარჩა უსახლკაროდ, უსამსახუროდ... 6 აპრილს ეს ხალხი კიდევ ერთხელ შეგროვდა მტკვრის ნაპირას, კიდევ ერთხელ დალია ლუდით მთავრობის სადღეგრძელო და კიდევ ერთხელ დაგეგმა გრანდიოზულ მიტინგზე მისვლა... მიტინგზე, სადაც ოპოზიციას “მიშა უნდა დაემთავრებინა”. 9 აპრილს სანაპირო სრულიად ცარიელი იყო. ხალხი რუსთაველზე იდგა.

13 აპრილი ორშაბათია. ისევ ვაპირებ “ბენდუქიძის სამოთხეში” ლივლივს. ნეტავ, ადრე უნდა გავიდე სახლიდან? იქნება “საცობი” სანაპიროზე? სად იდგება ხალხი - რუსთაველზე, თუ ისევ მტკვრის პირას, “ასავალ-დასავლის” ახალი ნომრით, ახალი თევზით და ახალი ლუდით ხელში?

ნიკო ნერგაძის არ იყოს, მეც მიხარია, რომ ბლოგერი გავხდი. ჯერ ერთი, ის ადამიანები, რომლებიც სხვადასხვა ინტერნეტულ ფორუმზე მპოულობენ, რომ პოლიტიკაზე თავისი აზრები გამიზიარონ, ახლა რადიო თავისუფლების სტუმრები გახდებიან; მეორეც, იმედი მაქვს, მეც უფრო სადად და გულწრფელად ვიტყვი ჩემს სათქმელს.

დღეს 9 აპრილია და რამდენიმე საათში ის მიტინგი დაიწყება, რომლის ირგვლივაც, კარგა ხანია, აჟიოტაჟია ატეხილი. გუშინ ყველა ერთმანეთს ეკითხებოდა – რას ელოდები ხვალ? მეც ბევრმა მკითხა. ჰოდა, გადავწყვიტე, დავწერო, რას ველოდები ამ მიტინგისგან.

კაცმა რომ თქვას, ერთადერთი, რასაც ველოდები, ის არის, რომ დღეს რამდენიმე მნიშვნელოვან კითხვას გაეცემა პასუხი. პირველი კითხვაა: დაახლოებით რამდენი ადამიანი მივა პროტესტის გამოსახატად პარლამენტის წინ? მომიტინგეების რაოდენობის შესახებ წინასწარი ვარაუდები, რომლებიც სხვადასხვა გაზეთში ამოვიკითხე ან შინაურული წყაროებით მოვისმინე, 30000-დან 180 000-მდე მერყეობს. ეს ამპლიტუდა ნიშნავს, რომ პროგნოზის გაკეთება შეუძლებელია. ერთი მხრივ, ლამის მთელი თბილისი მონიტორინგის ქსელშია ჩაბმული. მონიტორებს სხვადასხვა ფორმა აცვიათ, სხვადასხვა ადგილზე აქვთ შტაბები და სხვადასხვა ორგანიზაციას წარმოადგენენ. მათ მხოლოდ ის აერთიანებთ, რომ მომიტინგეებს პროვოკაციებისგან დაცვას ჰპირდებიან. ეს – ერთი მხრივ. მეორე მხრივ კი, გუშინ ჩემმა ერთმა ახალგაზრდა მეგობარმა მითხრა, ჩემს ირგვლივ შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ, რომელიც მიტინგზე წასვლას აპირებ და ისიც, ალბათ, იმიტომ, რომ პროფესია გავალებსო. ამის შემდეგ მეც გადავხედე ჩემი ახლობლების წრეს და ერთი–ორი ადამიანი აღმოვაჩინე, რომელიც მიტინგზე მიდის. აი, მაშინ გამიჩნდა ალალი შეკითხვა: ხალხი თუ არ მიდის მიტინგზე, ამდენმა მონიტორმა, ნეტავ, რა უნდა აკეთოს–მეთქი. ვისაც ჩემი ეჭვი გავუზიარე, ყველამ გადაჭრით მიპასუხა: „არა, ხალხი აუცილებლად მოვა“.

იმის მიხედვით, დაახლოებით, რამდენი ადამიანი შეუერთდება დღევანდელ პროტესტს, ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც ჩამოყალიბდებიან, როგორ უნდა მოიქცნენ შემდგომ დღეებში. თუ ცოტა ხალხი მივა, პრეზიდენტი წელში გაიმართება, დიალოგზე ლაპარაკს შეწყვეტს და რომელიმე მორიგი ქარხნის გასახსნელად წავა ჟურნალისტების თანხლებით. თუ მიტინგზე ძალიან ბევრი ადამიანი მივა, ამ შემთხვევაში ოპოზიცია შეწყვეტს დიალოგზე ფიქრს და შემტევი გეგმების ჩამოწერაზე გადავა. თუ მომიტინგეების რაოდენობა, დაახლოებით, 100 000–ის ფარგლებში აღმოჩნდება, ალბათ, ორივე მხარე იძულებული გახდება, დიალოგზე იფიქროს და ამ დიალოგში დათმობების ზედა ზღვარიც მოინიშნოს. მე ისევ ჩემს აზრზე ვრჩები: ხელისუფლებისთვის დათმობის ზედა ზღვარი ვადამდელი საპარლამენტო არჩევნები მგონია, ოპოზიციისთვის კი – კოალიციური მთავრობა.

რაც მეტად ახლოვდება 9 აპრილის მიტინგი, მით უფრო ხშირად ისმის სიტყვა „პროვოკაცია“. ხელისუფლება ამას ოპოზიციისგან ელოდება, ოპოზიცია კი – საფრთხეს ხელისუფლებას უკავშირებს. მონიტორინგის სისტემა ორივე მხარეს აწყობილი აქვს: აქეთ - პოლიცია, იქით – სახალხო დამცველის ოფისი და არასამთავრობო ორგანიზაციები. სინამდვილეში, ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ, პროვოკაცია საშიში მაშინ იქნება, თუკი რომელიმე მხარე – ხელისუფლება ან ოპოზიცია – განსაკუთრებულ ძალას იგრძნობს და შეეცდება, პოლიტიკურ მეტოქეს საბედისწერო შეცდომა დააშვებინოს. ისიც უნდა ითქვას, რომ სერიოზული პროვოკაციის გამოცდილება მრავალმიტინგნახულ საქართველოს ჯერ არ გააჩნია: ყოფილა შემთხვევა, როცა მიტინგები პირდაპირ სამოქალაქო ომში გადაზრდილა, დანარჩენ შემთხვევაში კი პროტესტი, როგორც წესი, მშვიდობიან და კულტურულ ფორმას არ გასცდენია.

განსაკუთრებით ადვილი იქნება წესრიგის შენარჩუნება, თუ საქმე დიალოგისკენ წავა. პროცესი წმინდა პოლიტიკურ ბრძოლაში გადაიზრდება და მოიგებს ის, ვისაც მოლაპარაკების მეტი გამოცდილება აღმოაჩნდება. შარშან, ინაუგურაციის წინ, მიხეილ სააკაშვილი დაჟინებით მოითხოვდა მოლაპარაკებებს. რატომაც არა – როგორც კი ოპოზიცია ქუჩიდან ოთახში შეიყვანა და მაგიდასთან დასვა, ყველაფერი პირწმინდად დაათმობინა. თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ წელსაც იგივე გამეორდება – ახლა ოპოზიციაში გაცილებით გამოცდილი ადამიანები არიან.

ვასრულებ და ვგრძნობ, რამდენად უპირატეს მდგომარეობაშია მკითხველი: მე ვწერ, მან კი უნდა შეაფასოს, რამდენად დაემთხვევა ჩემი ნაფიქრი რეალობას. დაე, ასე იყოს... მით უმეტეს, რომ პროცესი არც გუშინ დაწყებულა და არც ხვალ დასრულდება.