საქართველოში დიდი ძმა კი არ გვიყურებს, არამედ ჩვენ ვუყურებთ მას.
დიდი ხანია, კაფკა ჩემი ცხოვრების სპეციფიკურ თანამგზავრად იქცა. ან მე ვაქციე.
ჩვენს ამორალიზმითა და ნიჰილიზმით დასნეულებულ ეპოქაში გიორგი ბუნდოვანი ის იშვიათი გამონაკლისია, ვისაც სიყვარული შეუძლია. დიახ, ამ პირქუშ ჟამიანობაში იგი სიყვარულის მთესველ მწუხარე სახის რაინდად წარმოგვიდგება.
თბილისში ჰეროინი გაქრა. გაქრა სუბუტექსიც. ასევე გაქრა ნატურალური მარიხუანა და ბიომოსაწევი.
ალბათ მოვა დრო, როცა სააკაშვილი იმავე „უმანკოების მუზეუმის“ პერსონაჟივით იტყვის: „ისე ვცხოვრობდი, როგორც შეყვარებულს სჩვევია. სულ უფრო ხშირად მეჩვენებოდა, რომ რეალობასა და ილუზიებს შორის ვიმყოფებოდი“.
არცთუ ურიგოდ დაიწყო თავის დროზე ყველაფერი. კერძოდ - ვარდის ქნევით, ჩაის სმითა და ჯგუფური ჭიპხახუნათი. მზიურმა საქართველომ სრულიად ახალი, თავისებური კარნავალით დააღწია თავი ბოროტების იმპერიას.
