რამდენიმე დღის წინ ერთი დოკუმენტური ფილმის პრემიერა გაიმართა კინოთეატრ რუსთაველში. ნინო ორჯონიკიძემ და ვანო არსენიშვილმა მათი ერთობლივი ნამუშევარი “ინგლისურის მასწავლებელი” პირველად აჩვენეს ფართო აუდიტორიას.
ზურა ლეჟავა დაუვარცხნელი, მოუთვინიერებელი და მშიერი კაცია. ამიტომაც ღელავენ დავარცხნილები, მოთვინიერებულები და მაძღრები.
მეგობრის რჩევით, რამდენიმე დღის წინ ქართული ფილმი ვნახე, სახელწოდებით “66-ე სახლი”.
მკითხველი რომ პეპლად აქციო, კარგად უნდა გესმოდეს პეპლების ენა და, სულ მცირე, შენ თვითონ უნდა იყო პეპელა.
დროულად მოვინახულოთ თბილისში ადგილები, რომლებიც რაღაცას ნიშნავდა ჩვენთვის. მოვინახულოთ, თორემ მათ ადგილას მალე შეიძლება ბანკი ან აფთიაქი დაგვხვდეს.
ძალიან სამწუხაროა, თუკი არც ერთი მრჩეველი არ ეუბნება მთავარ მეოცნებეს, რომ ფორმულა “მთხლეობითა მხნეობის დამთრგუნველი” არ იმუშავებს.
ყრუ უნდა იყო, ძველი თბილისის შენობების ყვირილი ვერ გაიგო. შეიძლება, ტოტო კუტუნიოსა და ქრის დე ბურგის შემოქმედების თაყვანისმცემლებს აქვთ სპეციფიკური სმენა და ამ შენობების ხმა არ ესმით? არადა, ისინი მთელ ხმაზე ყვირიან...
საქართველოში დიდი ძმა კი არ გვიყურებს, არამედ ჩვენ ვუყურებთ მას.
დიდი ხანია, კაფკა ჩემი ცხოვრების სპეციფიკურ თანამგზავრად იქცა. ან მე ვაქციე.
ჩვენს ამორალიზმითა და ნიჰილიზმით დასნეულებულ ეპოქაში გიორგი ბუნდოვანი ის იშვიათი გამონაკლისია, ვისაც სიყვარული შეუძლია. დიახ, ამ პირქუშ ჟამიანობაში იგი სიყვარულის მთესველ მწუხარე სახის რაინდად წარმოგვიდგება.
თბილისში ჰეროინი გაქრა. გაქრა სუბუტექსიც. ასევე გაქრა ნატურალური მარიხუანა და ბიომოსაწევი.
ალბათ მოვა დრო, როცა სააკაშვილი იმავე „უმანკოების მუზეუმის“ პერსონაჟივით იტყვის: „ისე ვცხოვრობდი, როგორც შეყვარებულს სჩვევია. სულ უფრო ხშირად მეჩვენებოდა, რომ რეალობასა და ილუზიებს შორის ვიმყოფებოდი“.
არცთუ ურიგოდ დაიწყო თავის დროზე ყველაფერი. კერძოდ - ვარდის ქნევით, ჩაის სმითა და ჯგუფური ჭიპხახუნათი. მზიურმა საქართველომ სრულიად ახალი, თავისებური კარნავალით დააღწია თავი ბოროტების იმპერიას.
