ბავშვები, ქალები, შშმ პირები, ლგბტქი ადამიანები, რელიგიური და ეთნიკური უმცირესობები, დევნილები, ლტოლვილები, აქტივისტები - ეს იმ ჯგუფთა არასრული ჩამონათვალია, რომელთა შესახებაც მეხუთე წელია „კოალიცია თანასწორობისათვის“ აქვეყნებს ვრცელ ანგარიშს დისკრიმინაციისგან დაცვის უფლებების შესახებ. როგორც უახლესი, 2020 წლის ანგარიშიდან ირკვევა, საქართველოში, სხვადასხვა მოწყვლადი ჯგუფების უთანასწორო მდგომარეობა, განსაკუთრებით გაამწვავა კორონავირუსით გამოწვეულმა გლობალურმა პანდემიამ.
მაგალითად, როგორც ანგარიშის ავტორები წერენ, პანდემიისა და იზოლაციის პირობებში გართულდა ძალადობის მსხვერპლ ბავშვთა გამოვლენა. ამის ერთ-ერთი მიზეზი კი ისაა, რომ სერვისების ნაწილი დღემდე დისტანციურად ხორციელდება. გაიზარდა არასრულწლოვნების მიმართ ოჯახში ძალადობის რისკი.
ანგარიშის ავტორები მიუთითებენ იმაზეც, რომ კორონავირუსით გამოწვეულმა პანდემიამ განსაკუთრებით გაამწვავა ქალთა მიმართ ოჯახში ძალადობის პრობლემა. პანდემიამ წარმოაჩინა ის გამოწვევებიც, რომელთა წინაშეც ლგბტქი ადამიანები დგანან. თემის წუხილები უსახლკარობასთან, უმუშევრობასა თუ გაუსაძლის ეკონომიკურ მდგომარეობასთან დაკავშირებით კიდევ უფრო გამწვავდა.
პანდემიის ფონზე, იმატა სიძულვილის ენამ, რაც განსაკუთრებით მწვავედ ეთნიკურად აზერბაიჯანელი და მუსლიმი მოსახლეობის მიმართ გამოჩნდა.
2020 წელს კიდევ უფრო მძიმე გავლენა ჰქონდა ისედაც იზოლირებულ აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონზე, სადაც სოციალური ყოფა პანდემიის პროცესმა კიდევ უფრო გაამწვავა. დე-ფაქტო საზღვრების ჩაკეტვის გამო დაწესებულმა შეზღუდვებმა გაართულა ამ რეგიონებში მცხოვრები ეთნიკური ქართველების სოციალური მდგომარეობა და ჰუმანიტარული კრიზისის ვითარება შექმნა.
ბავშვები და პანდემია
გასული წლების მსგავსად, 2020 წელსაც კვლავ პრობლემას წარმოადგენდა ოჯახში ბავშვთა მიმართ ძალადობის აღკვეთა, მსხვერპლთა დაცვა და დახმარება. ანგარიშის ავტორები მიუთითებენ, რომ რიგ შემთხვევებში დაგვიანებულია სოციალური მუშაკებისა და სამართალდამცავი პირების მიერ ფაქტების გამოვლენა, ხოლო უკვე გამოვლენილ შემთხვევებზე, ოჯახში ძალადობის მსხვერპლ ბავშვებს არ მიუწვდებათ ხელი ხანგრძლივ, თერაპიულ სარეაბილიტაციო სერვისებზე.
887 არასრულწლოვანი იქნა ცნობილი დაზარალებულად ოჯახში ძალადობის დანაშაულზე 2020 წელს. ამ ფაქტებზე გამოცემულია 623 შემაკავებელი ორდერი.
2020 წელს, არასრულწლოვანთა მიმართ ჩადენილ სექსუალური ძალადობისა და სქესობრივი ექსპლუატაციის 13 254 შემთხვევაზე დაიწყო გამოძიება, რომელთაგან 31 ოჯახში ჩადენილი დანაშაული იყო. შინაგან საქმეთა სამინისტროს 2020 წლის მონაცემების თანახმად, არასრულწლოვანის მიმართ სავარაუდოდ ჩადენილი სქესობრივი ხასიათის ყველაზე მეტი დანაშაული გამოიხატა სექსუალური ხასიათის შეღწევაში 16 წლის ასაკს მიუღწევლის სხეულში (115) და გარყვნილ ქმედებაში (73).
2020 წელს, საგანმანათლებლო დაწესებულების მანდატურის სამსახურის ფსიქოსოციალური მომსახურების ცენტრში გადამისამართდა ან მომსახურების მიღების მიზნით ცენტრს თვითდინებით მიმართა 928 ბენეფიციარმა. მანდატურის სამსახურის საინფორმაციო ბაზაში აღნუსხულია ბავშვთა მიმართ/შორის ძალადობის 657 ფაქტი, აქედან მოსწავლეებს შორის ძალადობის (ფიზიკური შეურაცხყოფა) – 432 ფაქტი, სახელმწიფო ზრუნვისა და ტრეფიკინგის მსხვერპლთა, დაზარალებულთა დახმარების სააგენტოში გადამისამართდა 210 შემთხვევა.
ქალები და პანდემია
COVID19-ის პანდემიამ მძიმედ იმოქმედა ქალთა მიმართ ოჯახში ძალადობის პრობლემაზე და მნიშვნელოვნად გააუარესა ქალთა ეკონომიკური მდგომარეობა - წერენ ანგარიშის ავტორები.
ადამიანის უფლებების საბჭოს გენდერული თანასწორობის, ქალთა მიმართ ძალადობისა და ოჯახში ძალადობის უწყებათაშორისმა კომისიამ COVID-19-ის კრიზისის დროს ოჯახში ძალადობისა და ქალთა მიმართ ძალადობის საკომუნიკაციო სტრატეგია შეიმუშავა, გარდა ამისა, შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიერ ქართულ და ეთნიკური უმცირესობების ენებზე ვრცელდებოდა ინფორმაცია ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთათვის არსებულ შეტყობინების მექანიზმებსა და სერვისებთან დაკავშირებით, თუმცა, მათ შესახებ ინფორმაცია მოსახლეობის დიდ ნაწილს მაინც არ აქვს.
ქალთა უფლებებზე მომუშავე არასამთავრობო ორგანიზაციის „საფარის” კვლევა ცხადყოფს, რომ მაგალითად, ქალთა მიმართ ძალადობის პრევენციისათვის შექმნილი „112“-ის მობილური აპლიკაციის შესახებ, ოჯახში ძალადობის მსხვერპლებს არ აქვთ ინფორმაცია.
ძალადობის მსხვერპლთა დახმარების არსებობის შესახებ ინფორმირებულობა საგრძნობლად მცირეა ეთნიკური უმცირესობებისა და უმაღლესი განათლების არმქონე მოსახლეობაში.
გამოწერილი შემაკავებელი ორდერების რაოდენობა მნიშვნელოვნად არ აღემატება 2019 წლის მაჩვენებლებს. თუმცა, ამავე პერიოდში, ძალადობასთან დაკავშირებით მიმართვიანობა გაზრდილია ქალთა მიმართ ძალადობისა და ოჯახში ძალადობის თემებზე მომუშავე არასამთავრობო ორგანიზაციებში. აღნიშნული, შესაძლოა, გამოწვეული იყოს იმ ფაქტით, რომ პანდემიასთან საბრძოლველად დაწესებული შეზღუდვებიდან გამომდინარე, უამრავი ადამიანი მოძალადესთან პირისპირ, ერთ სივრცეში აღმოჩნდა გამოკეტილი და ისინი ვერ ახერხებენ, ან თავს იკავებენ პოლიციაში დარეკვისაგან, თუმცა სხვადასხვა გზით მაინც უკავშირდებიან არასამთავრობო ორგანიზაციებს.
მნიშვნელოვან გამოწვევადაა მიჩნეული ისიც, რომ პანდემიის დროს, პოლიცია არ მუშაობდა დისტანციურად და მსხვეპლებს პოლიციის შენობაში მისვლა უწევდათ გამოკითხვისა და საგამოძიებო მოქმედებების ჩატარებისას. ტრანსპორტის არარსებობისა და გაუარესებული ეკონომიკური მდგომარეობის პირობებში კი მსხვერპლებს უჭირდათ პოლიციის სამმართველოებამდე მისვლა, რაც გამოძიების პროცესს აფერხებდა. გარდა დისტანციური სერვისების არარსებობისა, გამოძიებას აფერხებდა ის ფაქტიც, რომ კარანტინში/თვითიზოლაციაში მოხვედრილ გამომძიებლებს არ ჰყავდათ შემცვლელები.
როგორც აღმოჩნდა, პანდემიამ განსაკუთრებული გავლენა იქონია ქალების ეკონომიკურ მდგომარეობაზეც. ვინაიდან ქალები უფრო მეტად არიან დასაქმებულნი ნაკლები გარანტიების მქონე, დაბალი ანაზღაურების, არასრული განაკვეთის ან არაფორმალურ სამუშაოებზე, კრიზისის დროს ისინი ეკონომიკურად უფრო მოწყვლადები აღმოჩნდნენ.
გენდერული თანასწორობის მუდმივმოქმედმა საპარლამენტო საბჭომ საქართველოს მთავრობას წარუდგინა რეკომენდაციები, მათ შორის – ქალთა ეკონომიკური საჭიროებების თვალსაზრისით. თუმცა, ქალების ეკონომიკური მედეგობის უზრუნველსაყოფად ეფექტური ნაბიჯები არც პანდემიის პირობებში გადადგმულა.
კავკასიის კვლევითი რესურსების ცენტრი საქართველოს (CRRC-საქართველო) სწრაფი შეფასების თანახმად, 2020 წლის ოქტომბრის მდგომარეობით, გამოკითხულ დასაქმებულ ქალთა 20%-მა პანდემიის გამო დაკარგა სამსახური, ხოლო პროდუქტიული აქტივობიდან შემოსავალი შეუმცირდა გამოკითხული ქალების 39%-ს.
ლგბტქი ადამიანები
ოფიციალური ინფორმაციით, 2020 წელს სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტობის ნიშნებით შეუწყნარებლობის მოტივით სისხლის სამართლებრივი დევნა 17 პირის მიმართ დაიწყო. თუმცა, როგორც ანგარიშის ავტორები წერენ, თემში განცდილი ძალადობის მასშტაბი გაცილებით ფართოა, რასაც მოწმობს კიდეც 2020 წელს, “სოციალური სამართლიანობის ცენტრის” (ყოფილი EMC) მიერ ჩატარებული კვლევის შედეგები.
კვლევის თანახმად, გამოკითხულთა 56%-ს ჰქონია ძალადობის გამოცდილება ბოლო ორი წლის განმავლობაში. წინა საანგარიშო პერიოდების მსგავსად, უახლესი კვლევაც მიუთითებს მიმართვიანობის დაბალ მაჩვენებელსა და ბარიერებზე, რამდენადაც ძალადობის ფაქტის შესატყობინებლად 70%-მა უარი განაცხადა მიმართვაზე. ჯგუფის 74.1% არ ენდობა სამართალდამცავ უწყებებს, რაც სხვადასხვა ფაქტორითაა განპირობებული, მათ შორის – წარსულში არსებული ნეგატიური გამოცდილებებით, სისტემის ჰიპერმასკულინურობითა და ინსტიტუციური ჰომოფობიით.
შშმ პირები და პანდემიის გამო შექმნილი კიდევ უფრო მეტი დაბრკოლება
პანდემიის პირობებში ინფორმაციის ხელმისაწვდომობა ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა აღმოჩნდა შშმ პირებისათვის. ანგარიშის ავტორები ამბობენ, რომ ამ თვალსაზრისით სახელმწიფოს რეაგირება არ აღმოჩნდა სწრაფი და ყველა ჯგუფზე გათვლილი. ინფორმაცია ინტელექტუალური დარღვევის მქონე პირებისთვის, ასევე, ეთნიკური უმცირესობის წარმომადგენელი შშმ პირებისათვის არ იყო სათანადოდ მისაწვდომი და მასობრივი ხასიათის. პანდემიამ კიდევ უფრო გაამწვავა სამედიცინო მომსახურებების მიღების დროს ინფორმაციის მისაწვდომობასთან დაკავშირებული პრობლემები, განსაკუთრებით – სმენის არმქონე და სმენადაქვეითებული პირებისთვის.
გარდა ამისა, Covid-19-ის გავრცელების პირობებში შშმ პირთათვის პრობლემური იყო ჯანდაცვის სერვისებზე ხელმისაწვდომობაც. მნიშვნელოვან გამოწვევას წარმოადგენდა სამედიცინო პერსონალის მოუმზადებლობა ინფიცირებული შშმ პირების მიღებისას. დამატებით ბარიერებს ქმნიდა საზოგადოებრივი ტრანსპორტის შეზღუდვა, არაადაპტირებული სამედიცინო სერვისები, შშმ პირთა პრიორიტეტული ტესტირების მოქნილი სისტემის არარსებობა.
რელიგიური და ეთნიკური უმცირესობები
COVID19-ით გამოწვეულმა პანდემიამ რწმენისა და რელიგიის თავისუფლების დაცვის სფეროში არსებული არაერთი სისტემური პრობლემა უფრო მკაფიოდ წარმოაჩინა.
სახელმწიფომ ვერ უზრუნველყო რელიგიისა და რწმენის თავისუფლების დაცვა, უგულებელყო რელიგიურ გაერთიანებებს შორის თანასწორობა და რელიგიისა და სახელმწიფოს ურთიერთდამოუკიდებლობა. პანდემიის ფონზე იმატა სიძულვილის ენამ, რაც განსაკუთრებით მწვავედ ეთნიკურად აზერბაიჯანელი და მუსლიმი მოსახლეობის მიმართ გამოჩნდა. საანგარიშო პერიოდი პრობლემური იყო მართლმადიდებელი ეკლესიის სასულიერო პირების ანტისემიტური განცხადებების კუთხითაც.
ანგარიშის ავტორები ყურადღებას ამახვილებენ პანდემიის პერიოდში დაწესებული შეზღუდვებისას მართლმადიდებელი ეკლესიის მიმართ დაწესებულ პრივილეგიებზე, რაც კიდევ უფრო თვალნათელს ხდიდა სხვა კონფესიების დისკრიმინაციულ მდგომარეობას.
მაგალითად, 2020 წლის 17 აპრილიდან 27 აპრილამდე საქართველოში აკრძალული იყო ავტომობილით გადაადგილება. თუმცა, მართლმადიდებელი ეკლესიის საპატრიარქომ განაცხადა, რომ ეკლესიის ყველა წარმომადგენელს ჰქონდა ავტომობილით გადაადგილების უფლება.
სხვა რელიგიური ორგანიზაციების სასულიერო პირებისთვის მთავრობას მსგავსი შეღავათი არ გამოუცხადებია. მათ რამდენიმედღიანი ძალისხმევა დასჭირდათ, რომ ინდივიდუალურად მოეპოვებინათ ლიმიტირებული რაოდენობის ავტომობილით გადაადგილების სპეციალური საშვები.
საგანგებო მდგომარეობის მოქმედების და არც მის შემდგომ პერიოდში, განმარტება არ გაუკეთებია სსიპ რელიგიის საკითხთა სახელმწიფო სააგენტოს, მიუხედავად იმისა, რომ მისი მანდატი სწორედ რელიგიასთან დაკავშირებულ საკითხებზე რეკომენდაციების შემუშავებაა.
ასევე, 2020 წლის 28 ნოემბრიდან 2021 წლის 31 იანვრის ჩათვლით, აიკრძალა 21:00 საათიდან 05:00 საათამდე პირთა გადაადგილება და საჯარო სივრცეში ყოფნა. თუმცა, გამონაკლისი იყო ახალი წლისა და შობის ღამე (6 იანვრის ღამე). ამ შეზღუდვიდან გამონაკლისის დაწესება მხოლოდ მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ შობის აღსანიშნავად, რელიგიური ნიშნით დისკრიმინაციაა. ეს პერიოდი დაემთხვა არაერთი რელიგიური გაერთიანების უმნიშვნელოვანეს დღესასწაულს, მათ შორის 25 დეკემბერს – როდესაც ქრისტიანული ორგანიზაციების აბსოლუტური უმრავლესობა შობის დღესასწაულს აღნიშნავს.
ანგარიშის თანახმად, წინა წლების მსგავსად, რელიგიური ნიშნით მოტივირებული დანაშაულების ეფექტიანი გამოძიება კვლავ პრობლემურ საკითხად რჩება. განსაკუთრებით აღსანიშნავია იეჰოვას მოწმეების უფლებების დარღვევის, დევნისა და ძალადობის ფაქტებზე გამოძიების გაჭიანურების, პროკურატურის მიერ პირის დაზარალებულად ცნობისა და ბრალის წარდგენის პრობლემა.
საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს ინფორმაციით, 2020 წელს სამინისტრომ რელიგიური ნიშნით მოტივირებულ 9 საქმეზე დაიწყო სისხლისამართლებრივი გამოძიება, საქართველოს პროკურატურამ კი 4 პირის მიმართ დაიწყო სისხლისსამართლებრივი დევნა.
პანდემიამ წინ წამოწია უმცირესობათა ჯგუფების მძიმე სოციალურ-ეკონომიკური ყოფაც, ინფორმაციული ვაკუუმი, ენობრივი ბარიერები, რეგიონებში საბაზისო სერვისებზე, ინფრასტრუქტურაზე, ხარისხიან განათლებაზე ხელმიუწვდომლობა, საზოგადოებაში და პოლიტიკურ სივრცეებში არსებული ქსენოფობიური და შოვინისტური განწყობები, სუსტი და მოჩვენებითი პოლიტიკური მონაწილეობა და პარტიების დაბალი ინტერესი უმცირესობათა საჭიროებების მიმართ.
2020 წლის 23 მარტს, მარნეულის მუნიციპალიტეტში გამოვლენილი ინფიცირების ერთი შემთხვევის შემდეგ, მარნეულის და ბოლნისის მუნიციპალიტეტები საკარანტინო ზონებად გამოცხადდა. აღსანიშნავია, რომ როგორც მარნეულში (83%), ისე ბოლნისში (63.4) მოსახლეობის უმრავლესობას, 83%ს ეთნიკურად აზერბაიჯანელები შეადგენენ. თუმცა, ხელისუფლებამ უმცირესობების ენაზე პანდემიასთან და მის პრევენციასთან დაკავშირებული ინფორმაცია მხოლოდ საკარანტინე ზონების გამოცხადების შემდეგ გახადა ხელმისაწვდომი. აღსანიშნავია, ისიც, რომ რეგიონებში მცხოვრები უმცირესობებისთვის, რომლებსაც ხელი არ მიუწვდებათ ინტერნეტზე, სატელევიზიო არხების საშუალებით ინფორმაციის მიღება მათთვის გასაგებ ენაზე არის შეზღუდული და არასაკმარისი.
ამავდროულად, სოციალურ ქსელებში მასობრივად დაიწყო ეთნიკური აზერბაიჯანელების მისამართით სიძულვილის ენის, დისკრიმინაციული და ქსენოფობიური კომენტარების ტალღა, რის საპასუხოდაც ხელისუფლების მაღალი თანამდებობის პირებს არ გაუკეთებიათ თანასწორობის მხარდამჭერი სათანადო განცხადებები.
მეტიც, მაგალითად, ხელნაწერთა ეროვნული ცენტრის დირექტორის ქსენოფობიურ და აგრესიულ განცხადებას საქართველოს აზერბაიჯანელებთან მიმართებაში – „უნდა ჩაკეტო სოფელში და ამოხოცონ” – არ მოჰყოლია განათლების, მეცნიერების, კულტურისა და სპორტის მინისტრის მხრიდან შესაბამისი რეაქცია და არ დამდგარა მისი პოლიტიკური პასუხისმგებლობის საკითხი.
პანდემიამ კიდევ უფრო გამოავლინა ის უთანასწორობები, რაც ხარისხიან განათლებაზე ხელმისაწვდომობის კუთხით არსებობს. აზერბაიჯანულენოვან სკოლებში დისტანციური სწავლების დროს მდგომარეობის შესწავლამ აჩვენა, რომ მოსწავლეების დიდი ნაწილი კომპიუტერის ან ინტერნეტის არქონის პირობებში, ვერ ახერხებდა საგაკვეთილო პროცესში ჩართვას. მასწავლებელთა თქმით, კლასიდან, გაკვეთილზე დასწრებას, საშუალოდ, ბავშვების მხოლოდ 20% ახერხებდა.
დევნილები და პანდემია
ანგარიშის ავტორები მიუთითებენ, რომ პანდემიამ კიდევ უფრო გაამწვავა სოციალური ყოფა ისედაც იზოლირებულ აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონზე.
დე-ფაქტო საზღვრების ჩაკეტვის გამო დაწესებულმა შეზღუდვებმა გაართულა ამ რეგიონებში მცხოვრები ეთნიკური ქართველების სოციალური მდგომარეობა და ჰუმანიტარული კრიზისის ვითარება შექმნა. განსაკუთრებით მწვავედ, ამ მხრივ, ჯანდაცვის სერვისებზე ხელმისაწვდომობის პრობლემა დადგა. რამდენიმე პაციენტი საქართველოს კონტროლირებად ტერიტორიაზე მათი დაგვიანებული გადმოყვანის გამო გარდაიცვალა.
მკვლევრები ამახვილებენ ყურადღებას ოკუპირებული ტერიტორიებიდან გადმოსულ სტუდენტებზეც, რომლებიც ერთი მხრივ, გადაადგილების თავისუფლების შეზღუდვის გამო ვეღარ ბრუნდებოდნენ ოჯახებში და მეორე მხრივ, საქართველოს კონტროლირებად ტერიტორიაზე შემოსავალიც დაკარგეს. ანგარიშის ავტორები ამბობენ, რომ პანდემიის პირობებში სახელმწიფოს მხრიდან არ შემუშავდა მდგრადი მხარდაჭერის მექანიზმები ოკუპირებული ტერიტორიებიდან გადმოსული სტუდენტებისთვის.
ანგარიშში განსაკუთრებული ადგილი ეთმობა კონფლიქტის რეგიონებში უფლებების სისტემური დარღვევების პრაქტიკას და მაგალითებად მოყვანილია გალში, 2020 წლის 30 სექტემბერს აფხაზური დროშის დაწვის გამო ირაკლი ბებუას დაკავებისა და გასამართლების საქმე, რომელსაც 7 დეკემბერს აფხაზეთის დე-ფაქტო სასამართლომ გამამტყუნებელი განაჩენი გამოუტანა და9 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა.
ანგარიშში მაგალითადაა მოყვანილი ასევე 2020 წლის 11 ივლისს ცხინვალის საოკუპაციო ძალების მიერ დაკავებული საქართველოს მოქალაქის ზაზა გახელაძის საქმე, რომელსაც დე-ფაქტო ხელისუფლებამ ე. წ. საზღვრის უკანონო კვეთის და „სასაზღვრო ოფიცერზე“ თავდასხმის ბრალდებით 12 წლიანი პატიმრობა მიუსაჯა. თუმცა, შეგახსენებთ, ზაზა გახელაძემ ოკუპირებული ტერიტორია ზუსტად ერთი წლის თავზე, 2021 წლის 14 ივლისს დატოვა.
რაც შეეხება საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან დევნილ მოსახლეობას, კვლევის შედეგად გამოიკვეთა, რომ დევნილების მხოლოდ 14%-ია დასაქმებული და 6% თვითდასაქმებული, 77% უმუშევარია, მათ შორის, 35% – დიასახლისია. გამოკითხული დევნილების უმრავლესობის (72%) ყოველთვიური ოჯახის შემოსავალი 300 ლარამდე მერყეობს, მათ შორის ოჯახების 14%–ის შემოსავალი 100 ლარამდე იყო. არსებული მდგომარეობა, სავარაუდოდ, 2020 წელს პანდემიის პირობებში კიდევ უფრო დამძიმდა.
ანგარიშის ავტორი „კოალიცია თანასწორობისათის“ არაფორმალური გაერთიანებაა, რომელიც 2014 წელს საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდის ხელშეწყობით შეიქმნა და თერთმეტ არასამთავრობო ორგანიზაციას აერთიანებს. კოალიციის წევრები არიან: საქართველოს ღია საზოგადოების ფონდი, სოციალური სამართლიანობის ცენტრი (ყოფილი EMC), უფლებები საქართველო, „საფარი“, საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია (GYLA), ქალთა ინიციატივების მხარდამჭერი ჯგუფი (WISG), პარტნიორობა ადამიანის უფლებებისთვის (PHR), საქართველოს დემოკრატიული ინიციატივა (GDI), ტოლერანტობისა და მრავალფეროვნების ინსტიტუტი (TDI), ადამიანის უფლებათა ცენტრი (HRC), თანასწორობის მოძრაობა.
კოალიციის მიზანი ანტიდისკრიმინაციული მექანიზმების მანდატის გაძლიერება და დისკრიმინაციასთან ეფექტიანი ბრძოლის ხელშეწყობაა.
