სულ მიკვირს, ზოგს თაგვის რომ ეშინია. ეს ხომ ის ცხოველია, ლამის ყველა მულტფილმში რომ ჩანს და ბავშვობიდან ეჩვევა თვალი - გრძელცხვირა, გრძელკუდა, საყვარელი დიდი ყურებით. ჯერ მარტო მიკი მაუსზე გაზრდილი თაობები რად ღირს, შემდეგ „რატატუის“ მზარეული, კონკიას თაგვები და ჩვენი ახალუხიანი წრუწუნა, ყველას პატარა რომ გვახსოვს და უკვე 65 წლისაა - 1955 წელს გადაიღეს!
თანამედროვე ბავშვს „წუნა და წრუწუნათი“ ვერ დააინტერესებ, მოძველდა მაინც, თან თავიდანვე ძველებური იყო - ბატონყმობაო, ჩაგვრაო... წუნაც, ხომ ხედავთ, როგორია?! - მარტო მანდილი აცვია და კატის კნავილზე ეგრევე გული მისდის. საერთოდ, თუ დააკვირდებით, 20-წუთიან ფილმში ეგ ერთადერთი ქალია და დანარჩენები ყველანი მამაკაცები არიან.
„წუნა და წრუწუნამ“ თავის დროზე ერთი კითხვა დამიტოვა: მართლა ორჯერ ამოდის ნიახური, თუ ფიცხელამ მოიგონა სახელდახელოდ? დღეს მეორე კითხვაც ამეკვიატა: მთავარი გმირები თაგვების ნაცვლად ადამიანები რომ ყოფილიყვნენ, მათი ცხოვრება როგორ განვითარდებოდა? ნეტავ, შერჩნენ ერთმანეთს, თუ დაშორდნენ? შვილები თუ ეყოლათ? ომი როგორ გადაიტანეს, უმუშევრობა, ან, თუნდაც, ეს უცნაური თვითიზოლაცია, რომლის მეორე თვეს მე პირადად უკვე იმაზე ვფიქრობ, წუნა და წრუწუნა ადამიანები რომ ყოფილიყვნენ, როგორები იქნებოდნენ.
ესაო, ისაო, შენი დიდი ხათრიცა მაქვს, მაგრამ არაო, უხადიტე ვონ და წამოდი, შე წელმოწყვეტილოო... - თანამედროვე ქართულ კინოში ყველაზე მეტად ეს მაკლია: ხალისი, სიხარული, თვითირონია; ჰამლეტი წრუწუნა, ყოფნა-არყოფნას რომ დარდობს და კოსტაია თაგვი, თავისი უკვდავი შეძახილით: „ბატონო, ბატონოოო! გუშინ რომ იყვნენ, ისინი მოდიან ისევ!“
ყველას გახსოვთ, ფილმი სამი შეკითხვით მთავრდება. პერიოდულად ვიმეორებთ ხოლმე ამ შეკითხვებს - ხან როდის, ხან როდის, მაგრად გამოგვადგა:
„ეს რა გვიყვეს, კაცო?“
„განა შეგრჩებოდა?“
„ნეტავ, ქორწილში არ დაგვპატიჟებენ?“
და ამ ფრაზას, ჰო, საერთოდ არ უწერია დავიწყება ჩვენი ურბანული გარემოს გადამკიდე: „მარტო ვმუშაობ და რა ვიცი, როდის იქნება გზა“...
