16 ივლისს 70 წლის ასაკში გარდაიცვალა მსოფლიოს ერთ-ერთი გამორჩეული გიტარისტი, ამერიკელი ჯონი ვინტერი.
ჩვენნაირი შეუმდგარი ქვეყნის ხელისუფლებისათვის ტყუილი ხშირად დროებითი გამოსავალია. გამოსავალი ახალ ტყუილამდე. ამიტომაც ტყუილები ტყუილების საფუძველი გახდა. მაგალითად, იტყუებიან, რომ რუსეთის ოკუპანტობა ტყუილია; იტყუებიან, სოჭის ოლიმპიური თამაშებზე არწასვლით შეიძლება მოტყუებულები დავრჩეთო.
მთელ მსოფლიოში მსახიობები და მუსიკოსები აფინანსებენ საქველმოქმედო აქტივობებს და აქ კიდევ პირიქითაა - თურმე მათი დაფინანსება სატრაბახოა. ამ ქველმოქმედების შემდეგ ან ჩვენმა მეცნიერებმა რამე შესძინეს კაცობრიობას, ან ჩვენმა მსახიობებმა რამე შექმნეს ისეთი, რასაც შემახსენებთ?!
ყველაფერს წერტილი დაუსვა ექსპერტიზის ბიუროს მიერ ქალიშვილობის დადგენის კომერციალიზაციასთან დაკავშირებულმა აჟიოტაჟმა. ეს უკვე არა მარტო დროში, არამედ სივრცეში წანაცვლებაც იყო - გასული საუკუნის 50-იანი წლების ლათინური ამერიკა: მთელი ეს ამბავი, თავისი ფემინისტური გარნირით, ლიოსას კალმის დონის სერიალის სიუჟეტს ჰგავდა.
უმუშევრობა, პირველ რიგში, ჩემს მობილურ ტელეფონზე აისახა. ჯერ ოფისის ტელეფონის ნომერი წავშალე მისი მეხსიერებიდან. მაინც არავის სჭირდებოდა, ორი წლის განმავლობაში ერთხელაც არ გვისარგებლია. საერთოდ, მისი ზარის ხმა ერთადერთხელ გავიგეთ: ვიღაც ინგლისურენოვანმა დარეკა საზღვარგარეთიდან, მაგრამ სხვაგან მოხვდა.
წესით, როცა გინდა, რომ წლის მიმოხილვა დაწერო, უნდა მოემზადო, სულ ცოტა, ინტერნეტ-გამოცემებს და ჟურნალ-გაზეთებს მაინც გადაავლო თვალი. ეს მომზადება კი ჩემთვის ზედმეტად სერიოზულ საქმედ მივიჩნიე და გადავწყვიტე მეხსიერებას მივნდობოდი. აქედან კი ბევრი არაფერი გამოვიდა.
არის კაცი, სახელად ვანო, სამუშაო მაგიდაზე სულ გადაშლილი წიგნი უდევს, კითხულობს და იცავს უწიგნური ჟურნალისტების მყუდროებას.
ახლა კიდე ეს ჩემი სეხნიაც გამოჩნდა და წამართვა სახელი. ამას წინათ ახლობელს დავურეკე მისთვის უცნობი ნომრიდან. როგორც კი მიპასუხა, რომ არ დაბნეულიყო, ეგრევე მივახალე ჩემი სახელი და გვარი. წამიერად ჩაფიქრდა და მიპასუხა, ნეტავ გვარი არ გეთქვაო.
ღლაბუცი ხომ სამი ცენტრალური არხიდან ორის პროფილია. პირადად მე მათ პროგრამებზე არ მეცინება. მე უფრო იმ გადაცემებზე მეცინება, სადაც, წესით, არ უნდა გაგეცინოს.
საზღვარგარეთ ყოფნისას პირველად მივდიოდი სტადიონზე ფეხბურთის სანახავად. საზღვარგარეთი ინგლისი იყო, სტადიონი - “ჰაიბერი”. შესაბამისად, “არსენალი” თამაშობდა...
ეს ამბავი ძალიან დიდი ხნის წინ მოხდა. პატარა ვიყავი, მაგრამ მაინც ყველაფერი კარგად მახსოვს.
ირაკლი ჩარკვიანს ყოველთვის ეხერხებოდა საზოგადოების გამოწვევა, მისი მენტალიტეტის გაღიზიანება, თუმცა პირად ურთიერთობებში, ის უფრო ფილოსოფოსი იყო, ვიდრე შოუმენი; ხანდახან წინააღმდეგობრივი, ხანდახან ძალიან გონიერი, თუმცა ყოველთვის საინტერესო...
როცა არდადეგები იწყება, ყველა კლასელი სხვადასხვა ადგილას მიდის დასასვენებლად. ჩვენს ოჯახსაც აქვს შერჩეული საყვარელი ადგილი - ეს ჩვენი აივანია. ზამთარში აივანზე ბამბებს ვდებთ, ვითომ თოვლია. ზაფხულში ბამბებს ვიღებთ, ვრეცხავთ და მომავალ ზამთრამდე ვინახავთ.
საქართველო ერთ-ერთი პირველი რესპუბლიკა იყო საბჭოთა კავშირში, სადაც დაიდგა ლენინის ძეგლი. ეს მოხდა 1927 წელს, ზაჰესის ტერიტორიაზე.
იმასთან დაკავშირებით, რომ იანვრის მესამე დეკადიდან საქართველო ნელ-ნელა გადაერთო ჩვეულ სამუშაო რიტმში, გთავაზობთ შესაბამის ეპიზოდს სერიალიდან “ქართველიშვილები”.
აღტაცებული არც სუფრით დავრჩი. იმდღევანდელი განცდების შემდეგ თევზს პირს როგორ დავაკარებდი?! მწვადი ალაგ-ალაგ იყო შემწვარი, ვერცხლის ქაღალდში გახვეული კარტოფილი კი საერთოდ უმი გამოდგა, ამიტომ ღვინოს მივეძალე.
ამ ზაფხულს, ფეხბურთში მსოფლიო ჩემპიონატის დამთავრებას ჩვეული ემოციური სიცარიელე მოჰყვა და გადავწყვიტე ამ ვაკუუმის ხელოვნურად შევსება. ამისთვის საუკეთესო საშუალებად კი დღიურის ჟანრში ჩემი შესაძლებლობების მოსინჯვა მივიჩნიე.
ახალი სასწავლო წლის დაწყებასთან დაკავშირებით გთავაზობთ შესაბამის ეპიზოდს სერიალიდან “ქართველიშვილები”.
თბილისში, რუსთაველის პროსპექტზე, ერთი ახალგაზრდა კაცი იპყრობდა გამვლელების არაჯანსაღ ყურადღებას. ტყავებში და ჯარისკაცის „ბათინკებში“ გამოწყობილს, სხეულზე ლითონის უამრავი ნივთი ჰქონდა აცმული.
ეს ინგლისში ყოფნის უკანასკნელ დღეს მოხდა. შაბათ დილას ჩემს მასპინძელს თავისი მანქანით ჰითროუს აეროპორტში მივყავდი. რედინგის გარეუბანში, მთავარი ტრასიდან პატარა, მაგრამ საკმაოდ გრძელი გადასახვევი მიემართებოდა დიდი შენობისკენ...
ჩამოტვირთე მეტი
