წინასწარ ვიტყვი: ეს პოსტი ექიმებზე არ არის. არც პაციენტებზეა. ეს ბლოგი პაციენტების გულშემატკივრებზეა, ანუ მათზე, ვისაც „ავადმყოფის პატრონს“ უწოდებენ
მაშინ, როცა წინ სასწრაფო მიქრის, შენ კი უკან მიჰყვები მანქანით; როცა იმ სასწრაფოს დედა მიჰყავს გულის შეტევით და შენ არ იცი, აი, ახლა რა ხდება მანქანის მიხურულ კარს მიღმა; როცა წითელ შუქზე ძლივს ასწრებ დამუხრუჭებას და გული გისკდება, რომ სასწრაფო თვალს მიეფარა, რადგან მწვანეზე გავლა მოასწრო...
ასეთ დროს სამყარო ჩერდება.
მანქანის სარკმელს მიღმა თბილისის დილა თენდება. კიდევ კარგი, გზები ცარიელია. შენ კი მიდიხარ და ფიქრობ ქალზე, რომელიც ფაცხა-ფუცხით გამოაქცუნეს სახლიდან გარიჟრაჟზე, სახტად დარჩენილი, მოუმზადებელი. მისი ხალათი და ჩუსტები შენ გიდევს მანქანაში. და კიდევ, შენ მიგაქვს მისი პატარა ჩანთა, რომელშიც საგანგებოდ არის გათვლილი ყველაფრის ადგილი − საფულის, ბლოკნოტის, მობილურის, სავარცხლის, სუნამოსი... უამისოდ არ შეუძლია, მაგრამ ჩანთა მასთან არ არის, ჩანთა შენ მიგაქვს, რომ დააწიო.
„ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ გაუჩერებლად იმეორებდა ექიმისხალათიანი ყმაწვილი კაცი − პირველი ნემსის მერე დედას ვენა ჩაულურჯდა და მეორის გაკეთებისას გაჯიუტდა, უარს ამბობდა.
„ხომ არ ეწყინა?“ − ჩამჩურჩულა დედამ. მერე გადაწყდა, რომ ნემსს რეანიმაციაში გაუკეთებენ, მაინც იქ გახდა წასაყვანი. „ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ იმეორებდა ყმაწვილი და მისი ტონი იყო ზღვარზე უხეშობისა თუ იმ სიმკაცრის, პასუხისმგებლობას რომ ახლავს თან, და ამიტომ ძნელი იყო გარკვევა და გამტყუნება. მაგრამ იქვე იყო ახალგაზრდა მედდის თბილი ხმა და მკლავზე მოფერება: „მშვიდად, ქალბატონო, დაგელოდებით...“ − სათნოების და.
„ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ ისმოდა სასწრაფოს ექიმის ხმა მაშინაც, როცა ლიფტმა დააგვიანა. და დედას ჰქონდა დამნაშავის უმწეო მზერა: მისი ბრალია, რომ ნემსი არ გააკეთებინა, რადგან ჩალურჯებისა ეშინოდა; რომ ლიფტი იგვიანებს; რომ ცუდი დილა გათენდა; რომ ჩვენ, სამსახურების ნაცვლად, საავადმყოფოში მივდივართ; და რომ... რომ...
კიბეზე ჩავრბივარ. რა სისულელეა, შეტევაა, ჯერ ხომ არაფერი... ჯერ...
სასწრაფო რეანიმაციის კარს მიადგა. ვხედავდი, როგორ შეიყვანეს. მინდოდა მიმესწრო, რომ ჩანთა და ხალათი მიმეწოდებინა, მაგრამ კარი მიიხურა.
„მანდ არ შეიძლება, იქიდან შებრძანდით!“ − შორიდანვე გამიბრაზდა ბაღის მერხზე მჯდომი კაცი.
„იქიდან“ შევედი. აქ ერთხელ უკვე ვიყავით და კარგი იყო. ამიტომ ახლაც აქ დავიჟინე წამოსვლა.
გაპრიალებული ჰოლი, სასტუმროსავით „რესეფშენი“. მისაღების მაგიდასთან ახალგაზრდა ქალი ვიღაცას ესაუბრება. შორიახლოს ვდგები. ვღელავ. ალბათ, მეტყობა. გამიზნულად არ მიყურებს და საუბარს აგრძელებს. მე ძალიან მერიდება, მაგრამ ვეღარ ვძლებ და ვეუბნები: „უკაცრავად, დედაჩემი მოიყვანეს...“
„დაელოდეთ.“ − ამბობს ხმადაბლა და ხაზგასმით მშვიდად. ველოდები. საუბრობს.
მე კი მიჭირავს ის პატარა ჩანთა, რომელშიც საგანგებოდ არის გათვლილი ყველაფრის ადგილი: საფულის, ბლოკნოტის, სუნამოს, „პირადობის“ და დაზღვევის ბარათის. უამისოდ არ შეუძლია, მაგრამ ჩანთა მასთან არ არის...
„უკაცრავად...“ − ვამბობ ისევ. − „დაელოდეთ, ქალბატონო, ხომ გითხარით უკვე! დაელოდეთ და გამოვა ექიმი.“
ველოდები... საათზე ვიყურები. ჯერ ძალიან ადრეა, რომ რეკვა დავიწყო. ეს დრო უნდა გადავიტანო და მერე გათენდება. და მერე ვიცი, რომ დავრეკავ ჩემს მეგობრებთან და იქნება ბევრი სითბო, სიყვარული და მოფერება. მაგრამ ჯერ ადრეა, და თანაც, რა წესია, უკვე იქა ვართ, სადაც უნდა ვიყოთ. და ისედაც კარგად მიხედავენ და ექიმიც მალე გამოვა...
არავინაც არ გამოვიდა. მერე დარეკა ტელეფონმა და გავიგონე, იმ გოგონამ შეკითხვით როგორ გაიმეორა დედაჩემის გვარი. „დიახ, მე აქ ვარ“ −მივეჭერი ისევ. − „დედაჩემია, დიახ, ალბათ, დაზღვევის ბარათია საჭირო. ამიტომაც გთხოვდით, იქნებ ჩანთა მივაწოდო...“
გოგო გაბრაზდა: „არ შეიძლება, ქალბატონო!“
„იცით, მას ასე არ შეუძლია. თავისი ჩანთა თუ თან არ აქვს, და მობილური...“
„მობილურის შეტანა არ შეიძლება!“ − მომიჭრა ცივად.
„კარგი, მობილურს დავიტოვებ. ჩანთა იქნებ თქვენ შეუტანოთ“, − ვეუბნები გოგოს.
ცოტა დაიბნა: „მაშინ აქ დადეთ!“
ჩანთა მის მაგიდაზე დავდე.
„თავისუფალი ხართ!“ − დამიყვირა გოგომ მოულოდნელად. ყურებს არ დავუჯერე.
„თავისუფალი ხართ!“ − დამიყვირა ისევ და ახლა უკვე თვალებში შემომხედა გაცეცხლებულმა.
თავი მოვიჭერი: ტირილი დავიწყე.
ვიდექი ასე და ვტიროდი. და ვამბობდი, რომ ასე არ შეიძლება, რომ ეს საავადმყოფოა და რომ იქ, მიხურულ კარს მიღმა, დედაჩემი შეიყვანეს და მე არ ვიცი, როგორ არის და მოეხსნა თუ არა შეტევა; რომ, რა თქმა უნდა, ვღელავ და მეშინია! და მინდა, რომ ვინმე დამელაპარაკოს და რომ ეს ოხერი ჩანთა შეუტანოს დედას; რომ ვინმემ უთხრას, რომ აქ ვარ და არაფრის ეშინოდეს.
„თავისუფალი ხართ!“ − ისევ გამოცრა კბილებში ამ პატარა გოგომ. და მზერა ჰქონდა ძალიან დამცინავი და მეტყველი, როგორც ლეგენდარული: „რა დღეში გაქვთ ნერვები, ქალბატონო?!“
დაცვა მოვარდა. არ ვიცი, რას მიპირებდნენ. და ამ დროს გამოვიდა ექიმი, გადასარევი ქალი. მომეფერა. ჩანთა გამომართვა. წამობრძანდითო, დედასთან შემიყვანა.
მერე მითხრეს, ამას და ამას გავუკეთებთ და შეტევა რომ მოეხსნება, პალატაში ავიყვანთო. ძალიან კარგები იყვნენ.
გამოვედი და ვიცდი, ალბათ, შემატყობინებენ, როდის აიყვანენ პალატაში. ან გამოაცხადებენ, ან დაიწერება, ან მოვლენ და მეტყვიან. ყველამ გამიცნო, იმდენი ვიტირე შუა დარბაზში.
ვზივარ, ველოდები. ერთმანეთის მიყოლებით მირეკავენ ჩემი მეგობრები. ყველაფერი რიგზეა-მეთქი, ვეუბნები, ყველაფერი უკეთდება. რომ აიყვანენ, მეტყვიან...
არავინ არაფერი მითხრა. არასდროს!
და ვისხედით ასე, საავადმყოფოს ლამაზ და გაპრიალებულ მისაღებში ერთ ბედქვეშ მყოფი ადამიანები. მორიდებით და ფრთხილად ვსვამდით შეკითხვებს, ვითხოვდით ნებართვებს და პასუხად კი ვიღებდით ცივ, მშრალ და კატეგორიულ პასუხებს. და იყო ფიქრი: „რა ვქნა, მათ ხელშია, მერე ცუდად არ მოეპყრონ...“
„თქვენი აიყვანეს პალატაში?“ მკითხა ბავშვიანმა ქალმა, ბებიამ, რომელსაც ქალიშვილი ჰყავდა მოყვანილი. „ჯერ არა“, − ვუთხარი დარწმუნებით (თუმცა მერე აღმოჩნდა, რომ თურმე დიდი ხანია აეყვანათ, ოღონდ მე არავინ შემატყობინა). „ჩემი პალატაშია, მაგრამ არ მიშვებენ“, −მითხრა და კიდევ ერთხელ სცადა ხვეწნა-მუდარა. ის კი არ არის საქმე, რომ არ შეუშვეს (ეს, ალბათ, აქაური წესია), არამედ ის, თუ როგორ გასწიეს გვერდზე, თუმცა შეუშვეს ბევრი სხვა, ვისაც პატრონი გამოუჩნდა.
ალბათ, ამ ხალხს ცოტას უხდიან, ალბათ, არ ჰყოფნით, მაგრამ ვინმე ხომ უნდა უხსნიდეს, ან ასწავლიდეს, ან საგანგებოდ წვრთნიდეს, როგორ დაელაპარაკონ შეშინებულ დედებს, ძმებსა თუ შვილებს? ასწავლიდეს, რომ ზოგჯერ ამ ხალხს უფრო სჭირდება დამშვიდება და ვითარების ახსნა, ვიდრე თავად ავადმყოფს... არ ვიცი.
წყენას, ტკივილს და ცრემლებს ვყლაპავდი და ქალმა ხელსახოცი მომაწოდა.
მერე მითხრა ჩუმად, თითქმის ჩურჩულით: „ასე მგონია, ციხის კართან ვდგავარ და ისეთი პატიმრის დედა ვარ, რომ დარაჯებსაც ვძულვარ“ .
და მაშინ მივხვდი, რომ ეს ამბავი მოსაყოლია. ამბავი, რომელიც არც ექიმებს ეხება, და არც პაციენტებს. ამბავი, რომელიც ავადმყოფთა ჭირისუფალს ეხება, მას, ვისაც „ავადმყოფის პატრონს“ უწოდებენ. და ეს ამბავი მოსაყოლია.
მე ჩვენი გიამბეთ. თქვენ თქვენი გვითხარით. მინდა, რომ ვცდებოდეთ ჩვენ, ერთი საავადმყოფოს ერთ დიდ ჰოლში რომ შევიკრიბეთ ერთ ავბედით დღეს. მინდა, რომ თქვენი ამბები კარგი იყოს და სულ სხვანაირი. და ეს ამბები ჯაბნიდეს ჩვენს იმდღევანდელ გამოცდილებას.
ოღონდ, მოდი, ვილაპარაკოთ...
P.S.: დედა კარგად არის. გამოვედით. ძველებურად იღიმება და თავისი პატარა ჩანთით მთელ ქალაქს უვლის. დიდი მადლობა ყველას, ვინც დაგვეხმარა.
