სადარბაზოდან გამოვედი. გვიანი საღამო იყო. იქვე, გვერდით, სადარბაზოს კიბეზე, ახალგაზრდები ჩამომსხდარიყვნენ. მშვიდად საუბრობდნენ. მგონი, თითო ბოთლი ლუდიც ეჭირათ ხელში. სანამ დანახვა მოვასწარი, მივუახლოვდი კიდეც. მანქანები ისე მჭიდროდ იყო ჩამწკრივებული, გზის გასაგრძელებლად ბიჭებს შორის უნდა გამევლო.
„გამარჯობა“ - ვუთხარი და გავუღიმე. ღიმილი, ალბათ, არ დაუნახავთ, ბნელოდა მაინც. მაგრამ „გამარჯობას“ გაიგონებდნენ.
არ მიპასუხეს.
„უკაცრავად“ - ვუთხარი, როცა მათ შორის მომიხდა გავლა.
გაჩუმდნენ და შემომხედეს. ასე, სიჩუმეში გამატარეს. მე კი ისევ ვთქვი: „გამარჯობა!“ და მთელი სითბო ჩავაყოლე, რადგან ვიგრძენი, რომ კარგი ბიჭები იყვნენ. ისხდნენ და საუბრობდნენ რაღაცაზე მშვიდად.
არ მიპასუხეს... უბრალოდ მიყურებდნენ გაკვირვებული.
რა ვიცი, აბა? შეიძლება, არც არაფერი. მაგრამ მე მაინც ჩამწყდა გული. რაღაცნაირი გრძნობაა, არა, სალამზე რომ არ გიპასუხებენ?
...იმ დღეს ქუჩაზე გადავდიოდი და ძველი ნაცნობი დავინახე. გამარჯობა-მეთქი, შორიდანვე გავუღიმე. უცნაურად მიყურა და ისე ჩამიარა, არ მიპასუხა. ალბათ, შემეშალა და სხვა იყო...
ერთხელაც მაღაზიაში შევედი და, გამარჯობა-მეთქი, ხმამაღლა ვთქვი. ეს ისეთი მაღაზია არ იყო, თვითონ რომ გასწრებენ „გამარჯობას“ და ისე რომ ჟღერს, როგორც „ნახვამდის“, და „ეს მაჩვენეთ“-ზე რომ გპასუხობენ, თქვენ პატარა გექნებათო. ისეთი მაღაზია იყო, რომ „გამარჯობა“ მე უნდა მეთქვა. ჰოდა, გავიღიმე ფართოდ და გულთბილად. გამყიდველებმა კი შემომხედეს და თვალი გაუშტერდათ. მიყურებდნენ დიდხანს და სერიოზულად. მერე კიდევ ერთხელ ვთქვი „გამარჯობა“... მაინც არ მიპასუხეს. თუმცა მკითხეს, რით დაგეხმაროთო.
ბავშვობიდან ვიცოდი ეს ამბავი: როცა მაღაზიაში შევიდოდი, ბრძოლისათვის უნდა მოვმზადებულიყავი, რადგან საბჭოთა გამყიდველი გაღიზიანებული და გაბრაზებული იყო. მას ჰქონდა დაბალი ხელფასი და „ჰეგემონის“ ღირსება. ეს არც არავის უკვირდა და მინახავს, როგორ ცდილობდნენ დახლზე გადაწოლილი ადამიანები მაღალ თაროზე შემოდებული კოლოფის ფასი თავად დაენახათ. ალბათ, ამ გოგოებსაც დაბალი ხელფასი აქვთ. მაგრამ მათ ხომ არ იციან, რამდენი აქვს ხელფასი იმას, ვისაც გამარჯობაზე არ უპასუხეს.
...მეგობარმა მიამბო: ტაქსიში ჩავჯექი და მძღოლს ინსტინქტურად გამარჯობა რომ ვუთხარი, რაღაც უცნაურად დამიწყო თვალიერებაო. ეტყობოდა, ცდილობდა გაეხსენებინა, საიდან ვიცნობდი და, როცა დარწმუნდა, რომ არ ვიცნობ, ეშმაკურად გამიღიმაო. არ დაუწყია: იმ დღეს ერთი თქვენნაირი ქალბატონი ჩამიჯდაო, მაგრამ მაინც რაღაცნაირად მიღიმოდა, ძალიან დავიძაბე და დიდხანს გამყვა უხერხულობის გრძნობაო.
ამას წინათ ერთმა კოლეგამ დაწერა ფეისბუკზე, როგორ შევიდა ნაქები ფუნთუშების გასასინჯად ერთი პრესტიჟული სასტუმროს კაფეში; როგორ დახვდა იქ ორი ახალგაზრდა მიმტანი თუ მუშაკი და სალამზე არ უპასუხა; როგორ მისდევდა მათ იმ თავისი „გამარჯობით“, და როგორ გარბოდნენ ისინი... ალბათ, მენეჯერისთვის უნდა ეკითხათ ნებართვა, „გამარჯობაზე“ რომ ეპასუხათ. სხვათა შორის, მისი პოსტის წაკითხვის შემდეგ სასტუმრომ მოიბოდიშა. ახალგაზრდებს კი, ალბათ, დღესაც უკვირთ, რას უჩიოდნენ: „რა გამარჯობა? ვიცნობდით, თუ რა?!“
უცნობის ამბავია, თორემ საქართველოში ნაცნობებს როგორ ხვდებიან, ისედაც ვიცით.
...იმ დღეს გიჟივით გამოვვარდი ლექციიდან, რადიოში ჩაწერა მეწყებოდა და წუთები მქონდა დათვლილი. გული ცუდს მიგრძნობდა და ასეც მოხდა: მანქანა ხაზებში ვერ დავაყენე (ან კი სად არის ადგილი ამ ხაზებში, ამ ტროტუარებზე?). ლექციას ხომ არ გავაცდენდი? მანქანა „სტაიანშჩიკს“ ჩავაბარე და გავვარდი. მოკლედ, რომ დავბრუნდი, აღარც მანქანა დამხვდა, და აღარც „სტაიანშჩიკი“. ამ დროს ახალგაზრდების ჯგუფი მომიახლოვდა. გამიღიმეს და, გამარჯობაო, მითხრეს. მე დავიბენი და მივაშტერდი. „ჩემები არიან? თუ იქნებ ისინი, შარშან მოხალისეებად რომ შემოდიოდნენ ლექციებზე?“ მოკლედ, ვერ ვიცანი. ამასობაში ჩამიარეს კიდეც. გაგიმარჯოთ-მეთქი, მივაძახე, მაგრამ აღარ გაუგონიათ. „სითი პარკის“ ბრალი იყო, მაგათ მომიშალეს ნერვები.
დღეს კი ბლოგი, თუ რაღაც ამგვარი დავწერე. გამახსენდა, რომ ასეთი ჟურნალისტიკაც არსებობს. მე არასოდეს დამიწერია, ახლა კი რაღაცნაირად მომინდა. ალბათ კიდევ დავწერ...
მოკლედ, გამარჯობა!
