„ავი და კარგი გარჩევით, ვხედავ, რომ ახლოს მიწყვია,
მინდა და სწავლის სიმოკლით ცალ-ცალკე ვერ გამიყვია.“
დავით გურამიშვილი
ისევ პოლიტიკაზე ვწერ. ისევ ოპოზიციაზე. ისევ იმ გაუგებრობაზე, რომელსაც საქართველოს მოქალაქეები შორიდან ვადევნებთ თვალყურს უკვე რამდენიმე კვირაა.
ამ გაუგებრობას ორი მთავარი და ბევრი არამთავარი პერსონაჟი ჰყავს. მთავარი პერსონაჟები ირაკლი ალასანია და ლევან გაჩეჩილაძე არიან, არამთავრებზე დღეს არაფერს ვიტყვი.
ბოლო დღეებში ჟურნალისტებმა ამ ჩვენს მთავარ პერსონაჟებს უამრავს პლუს ერთი შეკითხვა დაუსვეს, მათგანაც უამრავს პლუს ერთი პასუხი მიიღეს და ბურუსი კი ვერ გაფანტეს. არადა, დრამატურგია ორად ორ ადამიანს შორის ვითარდება და ძალიან მარტივი ღერძი აქვს: ან ირალი ალასანია იქნება პირველი, ან ლევან გაჩეჩილაძე იქნება პირველი, ან ირაკლი ალასანია და ლევან გაჩეჩილაძე – ორივე ერთად – იქნებიან პირველები. სულ ეს არის.
ახლა ოდნავ ღრმად ჩავყვეთ და ბურუსის გაფანტვა ვცადოთ. თუ ორივე პირველი იქნება, ორივე წააგებს. ამიტომ, ორივეს უნდა, თვითონ იყოს პირველი, მხოლოდ და მხოლოდ თვითონ. ერთი და განუმეორებელი პირველი. ესეც მარტივია.
როდესაც ალასანია გაჩეჩილაძესთან წავიდა – ჯერ მარჯანიშვილის თეატრში და შემდეგ ჭადრაკის სასახლეში – ეგონა, იმაზე სალაპარაკოდ მიდიოდა, რომ მე პირველი ვიქნები და შენ მეორე იყავიო. იქ კი უთხრეს – მოდი, შენ იყავი მეორე და ლევანი პირველი იქნებაო. ვერ შეთანხმდნენ და ირაკლი შინ დაბრუნდა.
ახლა ღია ტექსტით ვთქვათ, რით ამართლებენ თავის პირველობას ჩვენი ამბის მთავარი პერსონაჟები. ირაკლი ალასანია ამბობს, რომ იგი გამოცხადებული პირველია და ამ ამბავს დიდი ხნის წინ აქვს წერტილი დასმული. მას უნდოდა, რომ ოპოზიციას ერთი ლიდერი ჰყოლოდა, ამისთვის ყველაფერი ცადა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. ამიტომ, დაასრულა მცდელობები და საარჩევნო კამპანია დაიწყო.
ლევან გაჩეჩილაძე ამბობს, რომ მასაც გამარჯვება მხოლოდ და მხოლოდ ერთი კანდიდატით წარმოუდგენია. მაგრამ იმ კანდიდატმა სიმტკიცე და ბრძოლის ჟინი უნდა აჩვენოს; გამარჯვების რწმენა უნდა ჩაუსახოს საზოგადოებას. საზოგადოების ძარღვებში სისხლის აქტიური მოძრაობა კი ლევან გაჩეჩილაძეს ერთხელ უგრძვნია – ჭადრაკის სასახლეში – იქ, სადაც ირაკლი ალასანიას არწმუნებდნენ, შენ მეორე იყავი და ლევანი პირველი იქნებაო. იმის შემდეგ პროცესი დამდოვრებულა და, როგორც ლევან გაჩეჩილაძე ამბობს, მას – „არაერთხელ გამარჯვებულს“ – აღარ უნდა, მხარი წაგებისთვის განწირულ კანდიდატს (ესე იგი, ალასანიას) დაუჭიროს.
გამოდის, ალასანია გაჩეჩილაძეს ეუბნება – მე უკვე დამასახელეს და პირველი მე ვარ, შენ თუ გინდა, მხარი დამიჭირეო. გაჩეჩილაძე კი ალასანიას ეუბნება – შენ კოჭებში გეტყობა, რომ ამ ბრძოლის მომგები არ ხარ, მე კი წარსულშიც მომიგია და მომავალშიც მოვიგებო.
სინამდვილეში, წაგების შემთხვევაში, ალასანია მეტს კარგავს, რადგან მისი კარიერა აღმავალია, გაჩეჩილაძის კი – დაღმავალი. ამიტომ, შესაძლოა, გაჩეჩილაძე ფიქრობდეს, რომ თუ თავის კანდიდატურას ოფიციალურად დააყენებს, მაშინ ალასანია ასპროცენტიან დამარცხებას უკანდახევას ამჯობინებს და, საბოლოოდ, ერთადერთი ლიდერი სწორედ გაჩეჩილაძე აღმოჩნდება. ესე იგი, შესაძლოა, გაჩეჩილაძე და მისი მეგობრები ფიქრობენ, რომ რაც ალასანიამ ნებით არ დათმო, ის გარემოების ძალით დაათმობინონ.
ალასანია კი, თავის მხრივ, შესაძლოა, იმის იმედად იყოს, რომ მას რეალურად უფრო მაღალი რეიტინგი აქვს, ვიდრე გაჩეჩილაძეს. ამიტომ, თუკი ალასანიას არჩევნებში გასამარჯვებლად ის ხმები დააკლდება, რასაც გაჩეჩილაძე წაართმევს, მაშინ გაჩეჩილაძის საქციელს გამართლება არავის თვალში აღარ ექნება. ამიტომ, ალასანიას ფიქრებში, შესაძლოა, ლევანი ვერ ბედავდეს ასეთ რისკზე წასვლას და თავისი რეპუტაციის სამუდამოდ დასამარებას.
ბოლო ორ აბზაცში ის აღვწერე, რაც მე ვიფიქრე და არ ვიცი, ალასანია და გაჩეჩილაძე რას ფიქრობენ. ისინი ყოყმანობენ და მე ვცადე, ამ ყოყმანის მოტივი თქვენთვის ისე წარმომედგინა, როგორც მე წარმომიდგენია.
ჩემთვის სრულიად გასაგებია, რომ არც ერთს – ორი მთავარი პერსონაჟიდან – დათმობა არ უნდა. მაგრამ ორივე წონის და ზომავს, როგორ გახდეს უალტერნატივო ლიდერი ისე, რომ ჩვენს თვალშიც ცუდი ადამიანი არ გამოჩნდეს.
ერთი შეხედვით, საკმარისია, გაჩეჩილაძე ასპარეზს გაეცალოს – და ყველაფერი დალაგდება. მეორე შეხედვით – ალასანიაც ისეთ ძლიერ ნაბიჯებს ვერ დგამს, რომ თავის ოპონენტს არ ათქმევინოს: შეხედეთ, ეგ რისი მომგებია?! აგერ ვარ და მიმიშვით ღუმელთანო!
ამ პოლიტიკურ მომენტს, რომელსაც სხვები „გაუგებრობას“ უწოდებენ, მე „გასაგებრობა“ დავარქვი, რადგან ყველაზე მთავარი ჩემთვის ცხადზე ცხადია: დღევანდელი ვითარებიდან გამომდინარე, უნდა ველოდოთ, რომ ორივე ლიდერი – ალასანიაც და გაჩეჩილაძეც – მერობის კანდიდატი იქნება. და ორივე წააგებს. ჩვენ კი, უკვე დღეს, გამოცხადებული წაგების ქრონიკის უშუალო მოწმეები და მონაწილეები ვართ.
ჩვენი ბლოგის ძვირფასო მკითხველებო, თუ ჩემ მიერ აღწერილი ფაბულა არ მოგწონთ, მაშინ, ბრძანეთ, რისი შეცვლაა ჯერ კიდევ შესაძლებელი ამ პესიმისტურ სცენარში.
მინდა და სწავლის სიმოკლით ცალ-ცალკე ვერ გამიყვია.“
დავით გურამიშვილი
ისევ პოლიტიკაზე ვწერ. ისევ ოპოზიციაზე. ისევ იმ გაუგებრობაზე, რომელსაც საქართველოს მოქალაქეები შორიდან ვადევნებთ თვალყურს უკვე რამდენიმე კვირაა.
ამ გაუგებრობას ორი მთავარი და ბევრი არამთავარი პერსონაჟი ჰყავს. მთავარი პერსონაჟები ირაკლი ალასანია და ლევან გაჩეჩილაძე არიან, არამთავრებზე დღეს არაფერს ვიტყვი.
ბოლო დღეებში ჟურნალისტებმა ამ ჩვენს მთავარ პერსონაჟებს უამრავს პლუს ერთი შეკითხვა დაუსვეს, მათგანაც უამრავს პლუს ერთი პასუხი მიიღეს და ბურუსი კი ვერ გაფანტეს. არადა, დრამატურგია ორად ორ ადამიანს შორის ვითარდება და ძალიან მარტივი ღერძი აქვს: ან ირალი ალასანია იქნება პირველი, ან ლევან გაჩეჩილაძე იქნება პირველი, ან ირაკლი ალასანია და ლევან გაჩეჩილაძე – ორივე ერთად – იქნებიან პირველები. სულ ეს არის.
ახლა ოდნავ ღრმად ჩავყვეთ და ბურუსის გაფანტვა ვცადოთ. თუ ორივე პირველი იქნება, ორივე წააგებს. ამიტომ, ორივეს უნდა, თვითონ იყოს პირველი, მხოლოდ და მხოლოდ თვითონ. ერთი და განუმეორებელი პირველი. ესეც მარტივია.
როდესაც ალასანია გაჩეჩილაძესთან წავიდა – ჯერ მარჯანიშვილის თეატრში და შემდეგ ჭადრაკის სასახლეში – ეგონა, იმაზე სალაპარაკოდ მიდიოდა, რომ მე პირველი ვიქნები და შენ მეორე იყავიო. იქ კი უთხრეს – მოდი, შენ იყავი მეორე და ლევანი პირველი იქნებაო. ვერ შეთანხმდნენ და ირაკლი შინ დაბრუნდა.
ახლა ღია ტექსტით ვთქვათ, რით ამართლებენ თავის პირველობას ჩვენი ამბის მთავარი პერსონაჟები. ირაკლი ალასანია ამბობს, რომ იგი გამოცხადებული პირველია და ამ ამბავს დიდი ხნის წინ აქვს წერტილი დასმული. მას უნდოდა, რომ ოპოზიციას ერთი ლიდერი ჰყოლოდა, ამისთვის ყველაფერი ცადა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. ამიტომ, დაასრულა მცდელობები და საარჩევნო კამპანია დაიწყო.
ლევან გაჩეჩილაძე ამბობს, რომ მასაც გამარჯვება მხოლოდ და მხოლოდ ერთი კანდიდატით წარმოუდგენია. მაგრამ იმ კანდიდატმა სიმტკიცე და ბრძოლის ჟინი უნდა აჩვენოს; გამარჯვების რწმენა უნდა ჩაუსახოს საზოგადოებას. საზოგადოების ძარღვებში სისხლის აქტიური მოძრაობა კი ლევან გაჩეჩილაძეს ერთხელ უგრძვნია – ჭადრაკის სასახლეში – იქ, სადაც ირაკლი ალასანიას არწმუნებდნენ, შენ მეორე იყავი და ლევანი პირველი იქნებაო. იმის შემდეგ პროცესი დამდოვრებულა და, როგორც ლევან გაჩეჩილაძე ამბობს, მას – „არაერთხელ გამარჯვებულს“ – აღარ უნდა, მხარი წაგებისთვის განწირულ კანდიდატს (ესე იგი, ალასანიას) დაუჭიროს.
გამოდის, ალასანია გაჩეჩილაძეს ეუბნება – მე უკვე დამასახელეს და პირველი მე ვარ, შენ თუ გინდა, მხარი დამიჭირეო. გაჩეჩილაძე კი ალასანიას ეუბნება – შენ კოჭებში გეტყობა, რომ ამ ბრძოლის მომგები არ ხარ, მე კი წარსულშიც მომიგია და მომავალშიც მოვიგებო.
სინამდვილეში, წაგების შემთხვევაში, ალასანია მეტს კარგავს, რადგან მისი კარიერა აღმავალია, გაჩეჩილაძის კი – დაღმავალი. ამიტომ, შესაძლოა, გაჩეჩილაძე ფიქრობდეს, რომ თუ თავის კანდიდატურას ოფიციალურად დააყენებს, მაშინ ალასანია ასპროცენტიან დამარცხებას უკანდახევას ამჯობინებს და, საბოლოოდ, ერთადერთი ლიდერი სწორედ გაჩეჩილაძე აღმოჩნდება. ესე იგი, შესაძლოა, გაჩეჩილაძე და მისი მეგობრები ფიქრობენ, რომ რაც ალასანიამ ნებით არ დათმო, ის გარემოების ძალით დაათმობინონ.
ალასანია კი, თავის მხრივ, შესაძლოა, იმის იმედად იყოს, რომ მას რეალურად უფრო მაღალი რეიტინგი აქვს, ვიდრე გაჩეჩილაძეს. ამიტომ, თუკი ალასანიას არჩევნებში გასამარჯვებლად ის ხმები დააკლდება, რასაც გაჩეჩილაძე წაართმევს, მაშინ გაჩეჩილაძის საქციელს გამართლება არავის თვალში აღარ ექნება. ამიტომ, ალასანიას ფიქრებში, შესაძლოა, ლევანი ვერ ბედავდეს ასეთ რისკზე წასვლას და თავისი რეპუტაციის სამუდამოდ დასამარებას.
ბოლო ორ აბზაცში ის აღვწერე, რაც მე ვიფიქრე და არ ვიცი, ალასანია და გაჩეჩილაძე რას ფიქრობენ. ისინი ყოყმანობენ და მე ვცადე, ამ ყოყმანის მოტივი თქვენთვის ისე წარმომედგინა, როგორც მე წარმომიდგენია.
ჩემთვის სრულიად გასაგებია, რომ არც ერთს – ორი მთავარი პერსონაჟიდან – დათმობა არ უნდა. მაგრამ ორივე წონის და ზომავს, როგორ გახდეს უალტერნატივო ლიდერი ისე, რომ ჩვენს თვალშიც ცუდი ადამიანი არ გამოჩნდეს.
ერთი შეხედვით, საკმარისია, გაჩეჩილაძე ასპარეზს გაეცალოს – და ყველაფერი დალაგდება. მეორე შეხედვით – ალასანიაც ისეთ ძლიერ ნაბიჯებს ვერ დგამს, რომ თავის ოპონენტს არ ათქმევინოს: შეხედეთ, ეგ რისი მომგებია?! აგერ ვარ და მიმიშვით ღუმელთანო!
ამ პოლიტიკურ მომენტს, რომელსაც სხვები „გაუგებრობას“ უწოდებენ, მე „გასაგებრობა“ დავარქვი, რადგან ყველაზე მთავარი ჩემთვის ცხადზე ცხადია: დღევანდელი ვითარებიდან გამომდინარე, უნდა ველოდოთ, რომ ორივე ლიდერი – ალასანიაც და გაჩეჩილაძეც – მერობის კანდიდატი იქნება. და ორივე წააგებს. ჩვენ კი, უკვე დღეს, გამოცხადებული წაგების ქრონიკის უშუალო მოწმეები და მონაწილეები ვართ.
ჩვენი ბლოგის ძვირფასო მკითხველებო, თუ ჩემ მიერ აღწერილი ფაბულა არ მოგწონთ, მაშინ, ბრძანეთ, რისი შეცვლაა ჯერ კიდევ შესაძლებელი ამ პესიმისტურ სცენარში.
