ბოლო რამდენიმე დღეა, ვანო მერაბიშვილზე ვფიქრობ. უწინაც ხშირად მიფიქრია, მაგრამ – სხვანაირად. მაშინ მე აქეთ ნაპირზე ვიყავი, ის – იქით ნაპირზე იყო. შეკითხვები მქონდა, პასუხები - არა. სამაგიეროდ, მქონდა ვარაუდები და ჩემი პირადი – მკაფიო – დამოკიდებულება ამ ადამიანის მიმართ.
ახლა, ბოლო რამდენიმე დღეა, მინდა, მისი ნაპირიდან გამოვხედო მოვლენებს; დავინახო, ვინ მოჩანს იქიდან მეგობრად და ვინ – მტრად.
ეს რომ ადვილი არ არის, საკუთარი გამოცდილებით ვიცი. ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც ვანოს „ხერხემლობის“ ნიშანწყალიც არ ეტყობოდა, საქმიან სადილზე მიმიწვია. ახლად დანიშნული იყო უშიშროების საბჭოს მდივნად. თბილად შემხვდა და შენობით ვილაპარაკოთო, შემომთავაზა. არადა, მეგობრები არასოდეს ვყოფილვართ. ყველაზე საინტერესო ის არის, რაც სადილზე მიწვევას უძღოდა წინ: რადიო თავისუფლების ეთერში და „24 საათში“ გამოქვეყნდა მასალა, სადაც ვამბობდი, რომ ვანო მერაბიშვილს საზოგადოება იცნობს, როგორც მიწის მესაკუთრეთა უფლებების დამცველს და არა როგორც უშიშროების სპეციალისტს. ამიტომ, ამ კუთხით მას ჩვენ ვერ ვენდობით და თუ პირადად პრეზიდენტი ენდობა, იქნებ, ჯერ საკუთარი ოჯახის უშიშროების გარანტად დანიშნოს და მხოლოდ შემდეგ ანდოს მთელი ქვეყნის უსაფრთხოება-მეთქი.
აი, ამ პუბლიკაციის პასუხი იყო სადილი რესტორანში და თბილი შეხვედრა. მართალია, იმ შეხვედრაზე ორმა მხარემ (სულ ხუთი ადამიანი ესწრებოდა) ერთმანეთს ვერაფერი გააგებინა – რაც მოსალოდნელიც იყო – მაგრამ მაშინ დავიმახსოვრე, რომ ვანო მერაბიშვილის მეგობრები და არამეგობრები არც ისე ადვილი ამოსაცნობია.
თავი დავანებოთ ირაკლი ოქრუაშვილს, კახა ლომაიას და გიგი უგულავას; შინაგან საქმეთა მინისტრთან მათი მეგობრობის თუ მტრობის ისტორია ამ კონკრეტულ მომენტში აქტუალური აღარ არის. ახლა ზურაბ ადეიშვილის ამბავია საინტერესო: არის ის ვანო მერაბიშვილის მეგობარი? ბევრი სწორედ ასე ფიქრობს. მე პირიქით მგონია. გიგა ბოკერია? არ ვიცი – დიდი გამოცანაა. ლევან რამიშვილი?
„ფეისბუკზე“ ვანო მერაბიშვილის წინააღმდეგ დაწყებულმა კამპანიამ საფიქრალი გამიჩინა. ბოლო რამდენიმე დღეა, მსურველები ერთიანდებიან ლოზუნგით: „პატრიარქს ვანო პლენში ყავს! ბავშვები გამოუშვით, ფარჩაკებო!!!“ ზუსტად ასე – სამი ძახილის ნიშნით – ვანოს ეწოდა „ფარჩაკი“ და ამ ლოზუნგმა 163 კონკრეტული სახელისა და გვარის მქონე ადამიანი გააერთიანა. მათ შორის, ლევან რამიშვილიც. შემდეგ, ერთ-ერთმა ახალგაზრდამ საჯაროდ გამოფინა შეკითხვა: „არ გეშინია ჩემი, ვანო?“. მომდევნო დღეს კი გაჩნდა ვიდეორგოლი: „კომბლე და მისი ცხვრები“. კომბლე პატრიარქია, მისი ცხვრები კი, რომლებიც ამ პატიოსანი პირუტყვისთვის დამახასიათებელ ბგერებს გამოსცემენ, პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი და სახელმწიფოს ხერხემალი – ვანო მერაბიშვილი არიან. მართალია, ეს ბოლო ვიდეორგოლი ლევან რამიშვილის გვერდზე არ მინახავს, მაგრამ თეა თუთბერიძეს ნამდვილად ჰქონდა (და, ალბათ, აქვს კიდეც) გამოფენილი.
რა გამოდის? საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქისთვის დამიზნებული თოფი ნელ-ნელა შინაგან საქმეთა მინისტრისკენ ატრიალებს ლულას? შორიდან ასე ჩანს, რომ ხელისუფლების გავლენის სივრცეში ყალიბდება ორგანიზებული ჯგუფი – 150-მდე ადამიანი – რომელიც ანგრევს ვანო მერაბიშვილის უძლეველობის მითს, „ფარჩაკს“ უწოდებს მას და ბეკეკას ხმებს გამოაცემინებს მის ვიდეოგამოსახულებას.
რაც მთავარია, ამას აკეთებენ ადამიანები, რომლებიც საკუთარ სახელებს და გვარებს არ მალავენ; აკეთებენ დემონსტრაციულად და საკმაოდ გამომწვევად. ვანო მერაბიშვილი კი დუმს და არ ვიცი, მისი ნაპირიდან ვინ როგორ მოჩანს.
დუმილზე ერთი ამბავი გამახსენდა: წლების წინ, როდესაც მერაბიშვილსა და ოქრუაშვილს შორის დაპირისპირება დაიწყო, ოქრუაშვილს შეუდარებლად უკეთესი სასტარტო პოზიცია ჰქონდა: სხვა რომ არაფერი, ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ს პირდაპირ აკონტროლებდა, „იმედზე“ კი სერიოზული თანამოაზრე ჰყავდა ბადრი პატარკაციშვილის სახით.
როდესაც სანდრო გირგვლიანის მკვლელობის ამბავი ტელეკომპანია „იმედის“ ეთერში თავისი რეალური შინაარსით „აფეთქდა“, ვიფიქრე, რომ ვანო მერაბიშვილის პოლიტიკურ ფიგურას სასიკვდილო ლახვარი დაესო. მაგრამ, ნურას უკაცრავად! შინაგან საქმეთა მინისტრმა ეს დარტყმა გადაიტანა, წელშიც გასწორდა და პოლიტიკურ მეტოქესაც გვარიანად გაუსწორდა. პროცესის ბოლოს მერაბიშვილი შეუცვლელი გახდა, ოქრუაშვილი კი – სამშობლოდან დევნილი. ჩანაფიქრი მდუმარედ, ზედმეტი ყელყელაობისა და ხმაურის გარეშე განხორციელდა.
თუმცა, ის, რაც დღეს ხდება, თვისებრივად განსხვავებულია. ასეთი მრავალრიცხოვანი „შიდა“ ამბოხი, რაც მეტად პოპულარულ „ფეისბუკზე“ დაიწყო, შინაგან საქმეთა მინისტრის წინააღმდეგ ჯერ არ ყოფილა. ეს რომ თამამი ახალგაზრდების მეტ-ნაკლებად უწყინარი გართობა არ არის და პროცესში რომ სერიოზული ფიგურები არიან ჩართულნი, პირადად ჩემში ეჭვს არ იწვევს. მით უმეტეს, რომ, პარალელურად, ტელეკომპანია „იმედში“, დღის მთავარ საინფორმაციო პროგრამაში, ჩნდებიან ადამიანები მერაბიშვილთან დაპირისპირებული გუნდიდან: ნოდარ ლადარია და გიგა ზედანია. ზაფხულში ორივე მათგანი საჯაროდ აპროტესტებდა გია ჭანტურიას დანიშვნას საზოგადოებრივი მაუწყებლის დირექტორის პოსტზე, რაც ვანო მერაბიშვილის ინტერესებთან დაჯახებას ნიშნავდა. შემოდგომაზე კი ორივე „იმედის“ სახე გახდა. არადა, ჯერ კიდევ ზაფხულში შინაგან საქმეთა მინისტრის გავლენა „იმედს“ აშკარად სწვდებოდა. ახლა, როგორც ჩანს, ვეღარ სწვდება.
ნეტავ, რაღაც ღრუბლისნაირი ხომ არ გამოჩნდა იქითა ნაპირის თავზე?
და თუ ლულა შინაგან საქმეთა მინისტრისკენ ტრიალდება, თოფი ხელში ვის უჭირავს? ვინ არის მთავარი მეამბოხე? და რა ელის მას?
აი, ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად მომინდა იქით ნაპირზე გადასვლა და ვანო მერაბიშვილის თვალით იქიდან აქეთ გამოხედვა.
მაგრამ ეს შეუძლებელია. უნდა დაველოდოთ.
ახლა, ბოლო რამდენიმე დღეა, მინდა, მისი ნაპირიდან გამოვხედო მოვლენებს; დავინახო, ვინ მოჩანს იქიდან მეგობრად და ვინ – მტრად.
ეს რომ ადვილი არ არის, საკუთარი გამოცდილებით ვიცი. ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც ვანოს „ხერხემლობის“ ნიშანწყალიც არ ეტყობოდა, საქმიან სადილზე მიმიწვია. ახლად დანიშნული იყო უშიშროების საბჭოს მდივნად. თბილად შემხვდა და შენობით ვილაპარაკოთო, შემომთავაზა. არადა, მეგობრები არასოდეს ვყოფილვართ. ყველაზე საინტერესო ის არის, რაც სადილზე მიწვევას უძღოდა წინ: რადიო თავისუფლების ეთერში და „24 საათში“ გამოქვეყნდა მასალა, სადაც ვამბობდი, რომ ვანო მერაბიშვილს საზოგადოება იცნობს, როგორც მიწის მესაკუთრეთა უფლებების დამცველს და არა როგორც უშიშროების სპეციალისტს. ამიტომ, ამ კუთხით მას ჩვენ ვერ ვენდობით და თუ პირადად პრეზიდენტი ენდობა, იქნებ, ჯერ საკუთარი ოჯახის უშიშროების გარანტად დანიშნოს და მხოლოდ შემდეგ ანდოს მთელი ქვეყნის უსაფრთხოება-მეთქი.
აი, ამ პუბლიკაციის პასუხი იყო სადილი რესტორანში და თბილი შეხვედრა. მართალია, იმ შეხვედრაზე ორმა მხარემ (სულ ხუთი ადამიანი ესწრებოდა) ერთმანეთს ვერაფერი გააგებინა – რაც მოსალოდნელიც იყო – მაგრამ მაშინ დავიმახსოვრე, რომ ვანო მერაბიშვილის მეგობრები და არამეგობრები არც ისე ადვილი ამოსაცნობია.
თავი დავანებოთ ირაკლი ოქრუაშვილს, კახა ლომაიას და გიგი უგულავას; შინაგან საქმეთა მინისტრთან მათი მეგობრობის თუ მტრობის ისტორია ამ კონკრეტულ მომენტში აქტუალური აღარ არის. ახლა ზურაბ ადეიშვილის ამბავია საინტერესო: არის ის ვანო მერაბიშვილის მეგობარი? ბევრი სწორედ ასე ფიქრობს. მე პირიქით მგონია. გიგა ბოკერია? არ ვიცი – დიდი გამოცანაა. ლევან რამიშვილი?
„ფეისბუკზე“ ვანო მერაბიშვილის წინააღმდეგ დაწყებულმა კამპანიამ საფიქრალი გამიჩინა. ბოლო რამდენიმე დღეა, მსურველები ერთიანდებიან ლოზუნგით: „პატრიარქს ვანო პლენში ყავს! ბავშვები გამოუშვით, ფარჩაკებო!!!“ ზუსტად ასე – სამი ძახილის ნიშნით – ვანოს ეწოდა „ფარჩაკი“ და ამ ლოზუნგმა 163 კონკრეტული სახელისა და გვარის მქონე ადამიანი გააერთიანა. მათ შორის, ლევან რამიშვილიც. შემდეგ, ერთ-ერთმა ახალგაზრდამ საჯაროდ გამოფინა შეკითხვა: „არ გეშინია ჩემი, ვანო?“. მომდევნო დღეს კი გაჩნდა ვიდეორგოლი: „კომბლე და მისი ცხვრები“. კომბლე პატრიარქია, მისი ცხვრები კი, რომლებიც ამ პატიოსანი პირუტყვისთვის დამახასიათებელ ბგერებს გამოსცემენ, პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი და სახელმწიფოს ხერხემალი – ვანო მერაბიშვილი არიან. მართალია, ეს ბოლო ვიდეორგოლი ლევან რამიშვილის გვერდზე არ მინახავს, მაგრამ თეა თუთბერიძეს ნამდვილად ჰქონდა (და, ალბათ, აქვს კიდეც) გამოფენილი.
რა გამოდის? საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქისთვის დამიზნებული თოფი ნელ-ნელა შინაგან საქმეთა მინისტრისკენ ატრიალებს ლულას? შორიდან ასე ჩანს, რომ ხელისუფლების გავლენის სივრცეში ყალიბდება ორგანიზებული ჯგუფი – 150-მდე ადამიანი – რომელიც ანგრევს ვანო მერაბიშვილის უძლეველობის მითს, „ფარჩაკს“ უწოდებს მას და ბეკეკას ხმებს გამოაცემინებს მის ვიდეოგამოსახულებას.
რაც მთავარია, ამას აკეთებენ ადამიანები, რომლებიც საკუთარ სახელებს და გვარებს არ მალავენ; აკეთებენ დემონსტრაციულად და საკმაოდ გამომწვევად. ვანო მერაბიშვილი კი დუმს და არ ვიცი, მისი ნაპირიდან ვინ როგორ მოჩანს.
დუმილზე ერთი ამბავი გამახსენდა: წლების წინ, როდესაც მერაბიშვილსა და ოქრუაშვილს შორის დაპირისპირება დაიწყო, ოქრუაშვილს შეუდარებლად უკეთესი სასტარტო პოზიცია ჰქონდა: სხვა რომ არაფერი, ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ს პირდაპირ აკონტროლებდა, „იმედზე“ კი სერიოზული თანამოაზრე ჰყავდა ბადრი პატარკაციშვილის სახით.
როდესაც სანდრო გირგვლიანის მკვლელობის ამბავი ტელეკომპანია „იმედის“ ეთერში თავისი რეალური შინაარსით „აფეთქდა“, ვიფიქრე, რომ ვანო მერაბიშვილის პოლიტიკურ ფიგურას სასიკვდილო ლახვარი დაესო. მაგრამ, ნურას უკაცრავად! შინაგან საქმეთა მინისტრმა ეს დარტყმა გადაიტანა, წელშიც გასწორდა და პოლიტიკურ მეტოქესაც გვარიანად გაუსწორდა. პროცესის ბოლოს მერაბიშვილი შეუცვლელი გახდა, ოქრუაშვილი კი – სამშობლოდან დევნილი. ჩანაფიქრი მდუმარედ, ზედმეტი ყელყელაობისა და ხმაურის გარეშე განხორციელდა.
თუმცა, ის, რაც დღეს ხდება, თვისებრივად განსხვავებულია. ასეთი მრავალრიცხოვანი „შიდა“ ამბოხი, რაც მეტად პოპულარულ „ფეისბუკზე“ დაიწყო, შინაგან საქმეთა მინისტრის წინააღმდეგ ჯერ არ ყოფილა. ეს რომ თამამი ახალგაზრდების მეტ-ნაკლებად უწყინარი გართობა არ არის და პროცესში რომ სერიოზული ფიგურები არიან ჩართულნი, პირადად ჩემში ეჭვს არ იწვევს. მით უმეტეს, რომ, პარალელურად, ტელეკომპანია „იმედში“, დღის მთავარ საინფორმაციო პროგრამაში, ჩნდებიან ადამიანები მერაბიშვილთან დაპირისპირებული გუნდიდან: ნოდარ ლადარია და გიგა ზედანია. ზაფხულში ორივე მათგანი საჯაროდ აპროტესტებდა გია ჭანტურიას დანიშვნას საზოგადოებრივი მაუწყებლის დირექტორის პოსტზე, რაც ვანო მერაბიშვილის ინტერესებთან დაჯახებას ნიშნავდა. შემოდგომაზე კი ორივე „იმედის“ სახე გახდა. არადა, ჯერ კიდევ ზაფხულში შინაგან საქმეთა მინისტრის გავლენა „იმედს“ აშკარად სწვდებოდა. ახლა, როგორც ჩანს, ვეღარ სწვდება.
ნეტავ, რაღაც ღრუბლისნაირი ხომ არ გამოჩნდა იქითა ნაპირის თავზე?
და თუ ლულა შინაგან საქმეთა მინისტრისკენ ტრიალდება, თოფი ხელში ვის უჭირავს? ვინ არის მთავარი მეამბოხე? და რა ელის მას?
აი, ამ კითხვებზე პასუხის გასაცემად მომინდა იქით ნაპირზე გადასვლა და ვანო მერაბიშვილის თვალით იქიდან აქეთ გამოხედვა.
მაგრამ ეს შეუძლებელია. უნდა დაველოდოთ.
