თავადაც ვერ მივხვდი, ისე ავუწიე ხმას. ლამის ვყვიროდი. გვერდითა მაგიდიდან მოიხედა ვიღაცამ, რა ხდებაო. არაფერიც არ ხდებოდა - ჟურნალისტურ ეთიკაზე თუ რაღაცა მსგავსზე ვკამათობდით - ზუსტად არც მახსოვს. ალბათ ჟურნალისტის და ხელისუფლის ურთიერთობაზე. ყოველ შემთხვევაში საჩხუბარი და საყვირალი არაფერი იყო. მით უმეტეს, თუ კონტექსტს გავითვალისწინებთ.
კონტექსტი კი ასეთია: პოლონეთში, ქალაქ გდანსკში ვართ ხუთი ქართველი ჟურნალისტი. ლეხ ვალენსასთვის ნობელის პრემიის გადაცემის საიუბილეო ღონისძიების გასაშუქებლად წაგვიყვანეს. მესამე თუ მეოთხეა დღეა იქ ვართ და სასადილოდ ვსხედვართ რესტორანში. რაღაცნაირ სოსისებიან სუპს ვჭამთ და ვმსჯელობთ, როგორ გავერთოთ საღამოს. სხვათა შორის, გემრიელი სუპია. შიგ სამნაირი სოსისი ტივტივებს და, მოკლედ, ასე რომ ყვები დიდი არაფერი, მაგრამ მოულოდნელად კარგია.
საუბარმა მოიტანა და თბილისის ამბებსაც ვიხსენებთ - სამსახურში ვისთან რა ხდება, ვინ როგორ უნდა მუშაობდეს, ჟურნალისტებს რა პრობლემები აქვთ, ცენზურა, მთავრობა და ეგეთები. ჰოდა, რაღაცეებში, არ დავეთანხმე ნათია კობერიძეს, რომელსაც ამ მგზავრობისას დავუმეგობრდი. თემას, როგორც ვთქვი, არა აქვს დიდი მნიშვნელობა, ჟურნალისტიკასთან და პოლიტიკასთან და აგვისტოს ომთან დაკავშირებული რაღაცა იყო. და ასე მომივიდა - წესიერად კამათიც არ გვქონდა დაწყებული, რომ სრულიად სამარცხვინოდ ავყაყანდი. მართალია, მალევე დავწყნარდი, მაგრამ პირში უსიამოვნო გემო მაინც დამრჩა.
გეტყვით, რატომაც მახსოვს. ერთი შეხედვით დიდი ამბავი, მერე რა მოხდა... სულ ხუთი წუთი გრძელდებოდა კამათი, მერე გავჩერდით ორივენი. თან, მართლა კი არ გვიჩხუბია. არც ზედმეტები გვითქვამს. მაშ, რატომ მახსოვს ლამის ერთი წელია უკვე?
აი, რატომ. შორიდან დავიწყებ. ცუდად მახსოვს იმიტომ, რომ ძალიან მიყვარს კამათი. არ შემიძლია ეს დიალოგი, თუ რაც ჰქვია - რომ ზიხარ და კონსტრუქციულად მსჯელობ. გაცილებით მირჩევნია, აი, რომ დაეტაკები პირისპირ და ცდილობ შენი გაიტანო. თავისი წელსქვევით დარტყმებით, დემაგოგიით, საკუთარი სიმართლის განცდით, გინდაც ხმამაღალი ლაპარაკით და გინდაც პიროვნულზე გადასვლით.
მაგრამ, ამავე დროს, არ მიყვარს, როცა არ ვუსმენ და არ მისმენენ. არ მიყვარს, როდესაც ეს კამათი ერთგვარი თამაშის ფარგლებს გასცდება და „სერიოზულში“ გადადის. ერთდროულად რომ ვიწყებთ ლაპარაკს, უფრო სწორად ყვირილს და ბრაზი რომ მაწვება და ნერვები მეშლება - ხომ ასეთ შეურყეველ სიმართლეს ვამბობ და როგორ ვერ ხვდებაო. როდესაც მართლა, გულით ცდილობ რამის მტკიცებას და არ გამოგდის. როდესაც აზრიან პასუხს ვეღარ სცემ და „აუ, კაი რა, კაი რას“ გაიძახი.
არ მიყვარს, როდესაც კამათისგან სიამოვნებას ვერ ვიღებ. როდესაც ცუდ გუნებაზე ვდგები იმის გამო, რომ ასეთ მარტივ ჭეშმარიტებას ვქადაგებ და ის კიდევ სულელია და არ ესმის. იმიტომ რომ სულელი არავინაა. გარდა იმ ადამიანებისა, ვინც აი, სრულიად მართლები ვართ. არ მახსოვს, რას ამბობდა მაშინ ნათია, ალბათ არც ახლა დავეთანხმებოდი, მაგრამ სისულელე ნამდვილად არ იყო.
ჰოდა, იმ სოსისებიანი სუპის ჭამისას მივხვდი, რომ პოლიტიკაზე კამათი სრულიად აღარ შემიძლია. ყველაფერ სხვაზე - იცოცხლე! მუსიკა? კი, ბატონო! კინო? მოდი, დავიწყოთ! თეატრი? ცხოვრებაში ჰა-ჰა 10 სპექტაკლზე ვიყო ნამყოფი და საერთოდ, არ მიყვარს, მაგრამ იყოს, გავერთოთ. პოლიტიკა? მინდა, მაგრამ აღარ გამომდის.
აღარ გამომდის იმიტომ, რომ თუ ასე, 5 წუთში არ გაირკვა, რომ მოსაუბრესთან ძირითადად საკითხებზე ვთანხმდები, მოსმენაც კი აღარ მინდება. ვატყობ, რომ არც ის მისმენს. ორივენი ძალიან მართლები ვხდებით. იმის მაგივრად, რომ დახვეწილი ფრანგი დიდებულებივით რაპირებით ვუტრიალოთ ერთმანეთს და მოწინააღმდეგის სუსტი წერტილები გამოვნახოთ, ქვის ხანის წინაპრებს ვემსგავსებით და განსაკუთრებული დამიზნების გარეშე, უმიზნოდ ვიქნევთ კომბლებს.
თან ამ პოლიტიკაზე ლაპარაკისას ადამიანობას კარგავ ადვილად. თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე ნამდვილად ეგრე ვარ. რატომ მარტო მე, სხვებიც! იმ სუპის ჭამის მერე და რამდენიმეჯერ ასეთივე ჩაის სმის შემდეგ პოლიტიკაზე და საერთოდ მიმდინარე მოვლენებზე იშვიათად ვლაპარაკობ. მაგრამ ფორუმებს ვკითხულობ ხოლმე და „ფეისბუკზე“ კითხვა-პასუხს ვეცნობი. დროდადრო მინდება დისკუსიაში ჩავება. აი, ძალიან მინდება, იმიტომ რომ კამათი მიყვარს. მაგრამ ვცდილობ, თავი შევიკავო.
იმიტომ, რომ კამათს აზრი აღარა აქვს. ყველას სანგარი აქვს გათხრილი და იქიდან ისვრის. თუ რამე გინდა, ვინმეს სანგარში უნდა ჩახტე ან შენი გათხარო. და მერე, როგორც მგონია, მოწინააღმდეგეს ადამიანად უკვე ვეღარ აღიქვამ. და სრულიად მართალი ხდები. და მოდის და მოდის: რომ აი იმან, შეიძლება თვითონ არა, მაგრამ მისიანმა, 15 წლის ბიჭი აწამა. აი იმ მეორემ კი სადარბაზო აგიყროლა; და საერთოდ, ათი კაცია და რა უფლებით კეტავენ ტელევიზიის წინ გზას; კანონს იცავდნენო ვითომ და მიშა მიშას კი გაჰყვიროდნენ; ამასთან, ეს გრეჩიხები ხომ გასათრევები არიან; ამასთან, ვანო მაგარი კი არა უმაგრესია; ამასთან, ვინც სამმართველოდან ბიჭების გამოყვანას არ ცდილობდა, მოღალატეა და უმაქნისი; ღამე კიდევ ოპოზიციონერებს ურტყამენ სასტიკად და „მიშისტები“ არ იმჩნევენ; ესენი ილანძღებიან; ისინი ჭკვიანური სახით აღიზიანებენ; კიდევ უფრო ისინი მაღალი თეთრი კოშკიდან მოძღვრავენ სხვებს; და უცნობი? უცნობი? და სააკაშვილი? ეგ ხომ ადამიანი არ არის საერთოდ; გაიტანეთ ესენი და გაათრიეთ ისინი!
მოდი და იკამათე!
იმ რეკლამისა არ იყოს - არადა, როგორ მიყვარს. ხან ვახერხებ თავის შეკავებას, ხან - ვერა. მიყვირია, მიჩხუბია და მერე, სახლის გზაზე, გადასარევი არგუმენტები მომიფიქრებია. გენიალური არგუმენტები! ხვალ დავურეკავ, ან შევხვდები და ყველაფერს ვეტყვი! მივახვედრებ! რომ აი, ასეთი მართალი ვარ! მე ვარ მართალი და არა ის! მისნაირები ღუპავენ ქვეყანას!
მერე დილას ვიღვიძებ და პირში ისევ აი, ის გემო მაქვს, სოსისებიან სუპს რომ მოჰყვა. ვიცი კიდევაც, რისი გემოა. აქამდეც მიგრძვნია, მაგრამ გდანსკში გავაცნობიერე პირველად. მაშინ მივხვდი, რომ სუპთან ერთად სხვა რამეს ვჭამდი. სულ ცოტას, ერთ ბეწოს, მაგრამ გემოს მაინც ტოვებს. მას შემდეგ, პოლიტიკაზე რომ ვიჩხუბებ, თავს მახსენებს ხოლმე. ჰოდა, აღარ მინდა! მინდა, ვიკამათო პოლიტიკაზე - გულით, ყვირილით, დემაგოგიით, ინტერესით ვიკამათო. მაგრამ ისე, რომ მეორე დილით პირში ქაქის გემო არ მქონდეს.
