პროევროპული აქციების დროს დაკავებული 26 წლის რევაზ კიკნაძე ციხეში დღიურების წერას აგრძელებს და წინასწარ პატიმრობაში მყოფი, საპყრობილის ყოველდღიურობას აღწერს. რეზო კიკნაძემ, რომელსაც გამოძიება ჯგუფური ძალადობის ორგანიზებას, ხელმძღვანელობასა და მონაწილეობას ედავება, ციხეში უკვე მეორედ იშიმშილა - ამჯერად „ბათუმელებისა“ და „ნეტგაზეთის“ გამომცემლის, ასევე დაკავებული და მოშიმშილე მზია ამაღლობელის სოლიდარობის ნიშნად.

ციხის დღიურების ეს ნაწილი 2025 წლის 10-დან 21 იანვრამდე იწერებოდა.

ცირკში - 10-11-12 იანვარი

მთელი ღამე ვერაფრით დავიძინეთ მე და უკრაინელმა. გავათენეთ და დილით, ცხრის ნახევრიდან წავედით საკნიდან. ჯერ კარანტინის ოთახში გვალოდინეს. მერე სასამართლოს მოსაცდელებში. დახუთულ უჰაერო დილეგებში მოცდით თავიდანვე გამოგვფიტეს. იქ გავიცანი სხვა თანამებრძოლებიც. რაც ყველაზე მეტად მესიამოვნა ისაა, რომ ყველა მზადაა ბრძოლისთვის, არავინ აპირებს დანებებას.

შეგვიყვანეს 11 კაცი 14 ადვოკატით პატარა დარბაზში, სადაც მხოლოდ 40 ადამიანი ეტევა. იქაურობა უკვე პოლიციით იყო სავსე. მაგიდა მორყეული, ნებისმიერი ხელის ჩამოდებაზე რომ შეიძლება ჩაინგრეს... ეგრევე მანდატური მოვიდა ჩემთან, რომელიც თანასოფლელი გამოდგა. გამიკვირდა, როცა მითხრა, შენს ჩანაწერებს ვკითხულობ და არ შეწყვიტო წერაო.

დედა, მამა, ბებო და ბებოს დაქალი დავინახე და ხელი ავუწიე.

რა თქმა უნდა, პატარა დარბაზი მაშინვე გააპროტესტა ყველა ადვოკატმა და დიდ დარბაზში გადაყვანა მოითხოვეს, მაგრამ მოსამართლემ თქვა, სხვა დარბაზები ტექნიკურად გაუმართავია და არ გამოვაო.

თუმცა, მაინც გაგვიყვანა შესვენებაზე, იქნება რამე მოხერხდესო და იქ კიდევ ერთი საათი ვიცადეთ. ამჯერად დიდ დარბაზში დაგვაბრუნეს - შესაძლებელი ყოფილა. იქ ბევრად მეტი ადგილი იყო და ჩემი მეგობრებიც დავინახე: ლელა, შმაგი, ვატო, ნინო. შეიძლება ზოგიერთი გამომრჩა და ბოდიში...

ყველაზე მეტად ის არ მომეწონა, რომ არც ერთ საპირფარეშოში ქაღალდი და საპონი არაა. ანუ 11 საათის განმავლობაში საპირფარეშოში შესვლა გვქონდა აკრძალული. რა არაადამიანობაა.

მსჯავრდებულთა უმრავლესობამ, „ვეთანხმებით ადვოკატსო“ - ამით შემოიფარგლნენ. მარტო ონისემ, ანდრომ და მე ვთქვით ოდნავ გრძელი სიტყვა. ონისემ თავის სტილში ხუმრობებით გააქილიკა ცირკად ქცეული სასამართლო და გვაცინა... ანდრომ კაფკას პროცესს შეადარა დღევანდელი ვაკხანალია...

რევაზ კიკნაძის სიტყვა სასამართლოზე

„მიმალვის საფრთხეო! რას უნდა დავემალო?! - მაგასაც ვერ ვხვდები. მინდა ყველამ გაიგოს, ყველამ იცოდეს... შესაძლებლობა რომ მქონდეს, აქედან რომ გავიდოდი, ჩემს კლონებს დავამზადებდი, ყველა ქუჩაზე დავაყენებდი, ყველა ადამიანს გავაჩერებდი და ვეტყოდი, აი, აი, მე ვარ...ჯგუფური ძალადობაო! - ვერ ვხვდები, ან ჯგუფური რას ნიშნავს, ან ძალადობა ამ ბრალდებაში. არც ჯგუფურში მიმიღია მონაწილეობა და არც ძალადობაში... ეს კარგი და პატრიოტი ადამიანები პირველად სასამართლოზე ვნახე, შეხებაც არ მქონია - 50 დაჭერილიდან არცერთთან მიმოწერაც არ მაქვს, ზარიც არ მქონია…

სურათიც კი არ მაქვს ვინმესთან ოდესმე. არანაირი კონტაქტი არასდროს არ მქონია. ჯგუფური ძალადობის ბრალდებაზე მათი ერთადერთი არგუმენტი ალბათ არის: „შენი ჩაკვრეხა რომ მნებავს, მიზეზად ისიც კმარაო“. შეზღუდვებს რაც შეეხება, უსამართლოდ ვარ გამოკეტილი და კიდევ მე რატომ უნდა ვიხადო ფული? მაგრამ იმის გამო, რომ მშობლები ნერვიულობენ, მაქსიმუმს 2 000 ლარს გადავიხდიდი“„ერთადერთ აკრძალვას არ მივიღებდი - რუსთაველის გამზირზე მისვლის. დანარჩენი, ნებისმიერ ადგილზე შეგიძლიათ ამიკრძალოთ მისვლა ან თბილისის დატოვება ამიკრძალოთ.

ვერ ვხვდები, რისთვის ვისჯებით სამშობლოსთვის გულანთებული ამდენი ადამიანი. ქვეყნის სიყვარულისთვის ვისჯებით? რუსეთი რომ არ გვინდა, მაგისთვის ვისჯებით? პუტინის დაკრულ ტაშს რომ აქედან ტაშით არ ვპასუხობთ, ამისთვის ვისჯებით? ევროპა რომ გვირჩევნია ირანს, ჩინეთს და ბნელეთს, ამიტომ ვისჯებით? თქვენ თვითონაც გეცინებათ ხოლმე ალბათ, როდესაც პროკურატურის მიერ მოტანილ არგუმენტებს ხედავთ. 4-დან 6 წლით თავისუფლების აღკვეთას უსჯით ადამიანებს ქვის ან ბოთლის, ან დამრგვალებული ქაღალდის ჰაერში სროლისთვის? 6 წლის მერე ცირკში არ ვყოფილვარ და არ მეგონა, 27 წლის ასაკში თუ მომიწევდა აქ ყოფნა“.

თხოვნა - 11 იანვარი

რადგან კიდევ მინიმუმ ორი თვე აქ უნდა ვიყო, გადავწყვიტე, რამე მაინც ვისწავლო, ახალი ცოდნა შევიძინო. აქ, ჯერჯერობით ხელი არაფერზე მიმიწვდება. ერთადერთი, რაც ვისწავლე, ის ლექსებია, მე და ბატონი ვეფხო პოეზიის საღამოებს რომ ვაწყობდით...

მაშინ ვიფიქრე, იქნებ რაიმე ენა მესწავლა-მეთქი. თხოვნა კი ესაა: თუ შეგიძლიათ, სხვადასხვა ენის ლექსიკონები შემომიგზავნოთ, ქართულ-ესპანური, ინგლისური, იტალიური, ფრანგული... ასევე, შემეცნებითი, ინტელექტუალური, საინტერესო ცნობებით სავსე წიგნები, საიდანაც ცოდნას შევიძენ. ან ამოცანები, „რა, სად, როდის“ კითხვები, სააზროვნო სამუშაოები სადაც იქნება და გონებას გავავარჯიშებ.

კროსვორდები არ შემოატანინეს დედას და იქნებ წიგნები დაუშვან. წიგნებს ისედაც ბევრს ვკითხულობ, მაგრამ მხატვრული ლიტერატურაა, მოგონილი ამბები და არა შემეცნებითი.

ყველაზე მეტად რაც აქ მენატრება, ფეისბუკი, იუტუბი და დონჩინის თამაშებია. მეგობრებს კი ვუთხარი, ვიდეოები ფლეშკით შემომიგზავნეთ-მეთქი, მაგრამ არ შეიძლება ფლეშკის შემოტანა თურმე. ფეისბუკს რაც შეეხება, აქ კი შეიძლება დამეხმაროთ: სხვადასხვა ჯგუფებში, გვერდებზე ან ჩემს ვოლზე ჩემზე დაწერილი პოსტები და კომენტარები რომ ამომიბეჭდოთ და გამოუშვათ. არა მარტო ჩემზე, ზოგადად, კარგი პოსტები. რაც მეტი, მით უკეთესი.

არც სპორტული გაზეთები შემოატანინეს რატომღაც. გაზეთს ვერ შემომიგზავნით, მაგრამ შეიძლება ჩემპიონატებში ვინ რომელ ადგილზეა ამ დროისთვის, მაგ ცხრილების ამობეჭდვა...

„შეიძლება დედიკოს და მამიკოს ჩავეხუტო ქალბატონო მოსამართლე?“ - 13-14 იანვარი

„რეალს“ კლასიკო წაუგია „ბარსასთან“ სუპერთასის ფინალში სულ არ ჩამერთო სპორტის ამბები, გულზე დაღი დამედო დილიდან.

ჰაერზე ყოველ დილას ავდივარ, მას შემდეგ, რაც გავიგე, რომ ერთ-ერთ პატიმარს ტუბერკულოზი დაემართა უჟანგბადობისგან. სუნთქვა კი მიჭირს ამ ბოლო დროს ისე. სასუნთქიც არაფერია, რვანაბიჯიანი ოთახი და ყველა კუთხეში სიგარეტის კვამლი.

დედას ჩუსტები და ბოტასები შემოვაგზავნინე და უკრაინელს მივეცი. ერთადერთი ფეხსაცმელი ჰქონდა და ისიც ძირზე გადაუტყდა. სეირნობის მერე ადვოკატმა დაიბარა. თურმე, აქამდე სახაზინო ადვოკატი ჰყოლია. მაგიტომ ლაპარაკობდა 5 წუთი, როცა ყველას 40-50-წუთიანი „სფიჩი“ ჰქონდა, მაგიტო იყო მოსამართლის განაჩენის აცილების ერთადერთი მოწინააღმდეგე, მაგიტომ არასდროს აქცევდა ანტონს ყურადღებას, მაგიტომ არ მივიდა ნანუკამდე და სხვა ფონდებამდე ამ ბიჭის ამბავი...

ვეფხომ თავისიანებს დაურეკა და ახლა სამი ადვოკატი ჰყავს მგონი და სამივე ნორმალური.

მშობლები ვნახე ძლივს, ამას თუ ნახვა ჰქვია. შუშიანი ფანჯარა და ტელეფონში საუბარი. ვეცადე, მაქსიმალურად გამემხნევებინა ორივე და კარგად მომეჩვენებინა თავი. თურმე, სამ წიგნზე მეტის შემოტანა არ შეიძლება, არადა, დედას ექვსი წამოუღია.

მამაჩემმა, სამსახურში დირექტორმა დამიბარაო (თან საჩხერელია, ბიძინას სოფლელი და სავარაუდოდ, „ქოცი“), ვიფიქრე, საყვედურებით უნდა ამავსოს ან გამაგდოსო და პირიქით, ეს რა მაგარი შვილი გყოლიაო, უთქვამს.

დედამ, სკოლის მასწავლებლები რა ტექსტებს მწერენ, უნდა განახოო, შენც მოგწერეს პირადად გულის ამაჩუყებელი სიტყვებიო.

ილო ბეროშვილმა წერილი გამომიგზავნა. ყველა გადაცემაში გახსენებს და გკითხულობსო. ილო, შენს პოდკასტში მოვიდოდი სიამოვნებით.

დედამ მითხრა, სულ სხვადასხვა ტელევიზიიდან მწერენო. ტვ პირველი, „ფორმულა“, „კავკასია“... და რადიო თავისუფლებამ უნდა ჩაწეროსო ასევე შენზე გადაცემაო. ამას ისეთი აღტაცებით მიყვებოდა, ბოლომდე ავივსე პოზიტივით. მე და მამამ, ტრადიციულად, ფეხბურთზე და რუსთავის გუნდზე ვილაპარაკეთ...თანასოფლელები სულ გკითხულობენ, ეზოელებიც, სულ სავსე მაქვს ფეისბუკის ჩატიო.

მეც დავიწყე დღიურის წერაო, დედამ მითხრა და შენზე ვწერ ყოველდღე დღიურშიო.

ჩემს კინომან მეგობარს ჰუდები დაუმზადებია წარწერით „თავისუფლება რეზოს“ და სულ მაგით დადის ბათუმში მიტინგებზეო. რა საყვარელია. რომ გამოვალ, „ტიტანებზე შეტევა“ უნდა ვნახოთ ერთად.

მოკლედ, ერთი საათი ვლაქლაქებდით. კარგ ხასიათზე დავდექი, სანამ მერე სტომატოლოგი ამათხრიდა ნერვებს.

ძლივს გამოჩნდა კბილის ექიმი. შევედი ოთხი კვირის წინ დაწყებული კბილის დაპლომბვის გასაგრძელებლად. ჯერ ხო სულ აგდებულად მომმართავდა და ზემოდან მიყურებდა რატომღაც. მერე, „პირი გააღეს“ და „ენა გააჩერეს“ ძახილით ტვინი წაიღო, არადა, 30 წუთი პირი არ დამიხურავს.

წამოვედი დაუმთავრებელი კბილით, ბადრაგმა მითხრა, ამასთან ვერავინ ჩერდებაო. ნახევარი საათის შემდეგ მოვიდა, დაწყნარებული, ალბათ, საყვედური თუ უთხრეს, ხვალ დავასრულოთო. სიბრძნის კბილი მქონია ამოსაღები და ეგ გადასცემს ტკივილს სხვა კბილებსო.

დღეს პირველად მომიწია ხმის ამოღება საკანში - ორივეჯერ ქოცების უწყებების წინააღმდეგ. ჯერ სასამართლოში პატიმრებს სიგარეტის და ფურცლის ნაგლეჯის შეტანა რომ აუკრძალეს, მაგაზე მიდიოდა იმ პატიმრების კრიტიკა, ვის გამოც აკრძალეს და მაგაზე ავყვირდი: ვინც აკრძალა, ის ვლანძღე და სხვებსაც მაგისკენ მოვუწოდე. პრობლემას რომ ვერ აგვარებ და მისი გადაჭრის გზად მარტო აკრძალვა გესახება.

მეორე დღეს სპეცრაზმზე ვდაობდით. ასე ითქვა, ზოგის ოჯახი ნაცებმა გაამწარა და რა ქნანო. ყველა ცუდი ტიპი კი არ არის, პროვოკატორები იწვევენო. მე ვამბობდი, რომ ყველა ერთნაირია, ვინც ბავშვებს და ქალებს სცემს ფული გამო. თუ სიმართლე გინდათ, არც შაიშმელაშვილია ჩემთვის გმირი, მაისში რომ გვირტყამდნენ, ეგ არ იყო მაგ უწყებაში? მაგრამ არასდროს მიხვედრას, ალბათ, გვიან მიხვედრა მაინც ჯობს.

...

ერთხელ დავწერე, წინა დღიურებში, ბიბლიოთეკებზე მეტ წიგნს, მგონი, ციხეში კითხულობენ-მეთქი და ეგრეა აქ ლოცვასა და ხატებზეც. ეკლესიის მერე ციხე მეორე ადგილზე იქნება ამ მხრივ. როცა ყველა ზურგს გაქცევს, სამყაროს წყდები და ოთხ კედელში იკეტები, რწმენაღა გრჩება ერთადერთ იმედად.

ერთ-ერთი საკნიდან ლოცვების წიგნი მოგვცეს და ვეფხო ყოველ დილას კითხულობს, სანდრო სანთელს ანთებს გაღვიძებისთანავე. ხატების კუთხე მოწყობილი გვაქვს.

ესპანურის სწავლა დავიწყეთ მე და სანდრომ. რაღაც სიტყვები ამოვიწერეთ რვეულებში და ერთმანეთს ვეკითხებოდით. გვეცინებოდა გამოთქმებზე. თან ყველა სიტყვაში „ხ“ ურევია. კომო ესტას, ბუენოს დიას, ამიგოს.

გუშინ ამ უტიფარმა მოსამართლეებმა ბანკეტი მოაწყვეს. მაგრამ ვინ აცდიდა, რა ლამაზი სანახავი იყო, მალვით რომ შედიოდნენ, დაკუზულები და კვერცხებს, წყევლას და ქოქოლას აყრიდა ხალხი. ვერასდროს გაივლის ქვეყნის გამყიდველი ქუჩაში მშვიდად.

...

პირველად ვჭამე შემწვარი კარტოფილი ტყემალთან ერთად ამ 50 დღეში.

...

შემდეგ სასამართლოზე მარიო ვარგას ლიოსას „ვაცის ნადიმი“ ხომ არ წავიღო-მეთქი. სწორედ ისეთია ყველა ტირანი დიქტატორის ბოლო, როგორც ტრუხილიოსი იყო. როცა ძალაუფლებას დაკარგავ, შენიანებიც ზურგს გაქცევენ, რადგან შენი ძალა უყვარდათ და არა შენ. ხოლო სიკვდილის მერე არავინ გაგიხსენებს, არც ისინი, ვინც შენს მხარეს იყო.

...

მოდით, ჩემს პატარა კარადას დაგათვალიერებინებთ, უფრო სწორად, უჯრას. ვერაფერს ვატევ. ამჟამად სამი წიგნი დევს იქ, გალაკტიონის ლექსების კრებული, ვეფხისტყაოსანი, რემარკის „ლისაბონის ღამე“. და კიდევ, ქართულ-ესპანური ლექსიკონიც. ერთი ბლოკნოტი, რვეული, კალამი, დედის წერილები, ჩემი ჩანაწერები, ადვოკატთან გასაგზავნი წერილების დასტა. საპონი, კბილის ჯაგრისი და პასტა, დეოდორანტი, შამპუნი, ფრჩხილების საჭრელი, ჩაის ჭიქა, ბარათი, მაღაზიაში ნაყიდი პროდუქტების ქვითრები, ოთხი ცალი ტკივილგამაყუჩებელი, ქაღალდისგან გაკეთებული ხუთი ჩასადები, დომინო წითელი ჩასადებით. ტანსაცმელი ცალკე მაქვს გამოკრული პარკებში...

დედიკოს წერილები მოვიდა, ოღონდ 3 იანვარს გამოვგზავნეო და დღეს 14-ია. რად უნდა ამხელა დრო. გახსნილი და წაკითხული იყო. თავად ციხეში აყოვნებენო, ასე მითხრეს. რის წაკითხვას ელოდნენ ნეტა დედა-შვილის წერილებში.

წეღან დირექტორმა დაურეკა ვეფხოს და თანხმობა მისცა საკაბელოს დაყენებაზე...

ანაკომის სუპი - 15-19 იანვარი

ისე, როგორი ინდივიდუალურია ადამიანი ყველაფერში - ანაკომის სუპის ჭამაშიც კი. აი, მაგალითად, სანდრო, დაფშვნის გარეშე, მაკარონის მთლიან ნაჭერს აგდებს, მინიმალური რაოდენობის წყალს ასხამს და სპაგეტივით მიირთმევს. უკრაინელი მაიონეზს ამატებს ზემოდან, ვეფხო უბრალოდ წვრილად ანაწილებს და საშუალო რაოდენობის წყალში ხარშავს, მე „კეჩუპს“ ვამატებ, სვანურ მარილს, პურს, ბევრ წყალს და ეგრე შევექცევი.

ვეფხო ოჯახს შეხვდა, ცოლს, ბავშვებს და ინერვიულა მერე ძალიან. ტირილი მინდა და არ შემიძლიაო, ამბობდა. ცრემლები სდიოდა ჩახუტებისას და გული გამისკდება ახლაო. მერე ექთანმა უთხრა, რად გინდა დამამშვიდებელიო. ასე ხდება, ციხეში თუ ხარ, ჯობს არ ნახო ოჯახი, მერე უფრო ცუდად ხდები და გიმძაფრდება გრძნობები. „სასამართლოზეც“ დედის ტირილის დანახვა მანაღვლიანებდა და არა თავად განაჩენი.

გუშინ სანდროს ტვ პირველისგან მოუვიდა კითხვები და რაღაცა დავწერეთ ერთად. ბევრიც ვიცინეთ. ჯერ ხუმრობით ვცემდით პასუხებს, სანამ ფურცელზე გადავიტანდით. კითხვაზე, რაზე გსჯიან? „ბელაჯიოს კაზინო გავიტანე“, ჩაწერე-მეთქი. ზეწოლის რა ფორმები გამოიყენეს? – „ყაველაშვილის ინაუგურაციის სიტყვის მოსმენა გვაიძულეს“ და მერე ვხარხარებდით.

თურმე, თვეში 4 პაემნის უფლება გვქონია. ორი გადავცვალე სალაპარაკო დროზე და 27 იანვარს ჩავნიშნე ერთი. ამჯერად ბებოს, დაიკოს და დანის შევხვდები.

„ტიფლისში“ ერთი პერსონაჟი ამბობს, „იმ რეალობის დედა ვატირე, სადაც მე მოღალატე ვარ, შენ კი გმირიო“. ზუსტად ეგ განცდა მიჩნდება მეც მიმდინარე მოვლენების ყურებისას.

რაზე ტირით ხოლმე? როდესაც გიორგი ტერიშვილის დედა ჰყვება, როგორ მოკლეს სამშობლოს დაცვისთვის ბრძოლაში აქციებზე გასული მისი ერთი შვილი და გიოს მიმართავს, ნუ გეშინია, აწი მე ვივლი შენს ნაცვლად მიტინგებზეო. ამაზე არ გეტირებათ? ან გოშაძის და სხვა დედების ემოციური გამოსვლები? მათეს და ლუკას წერილების შინაარსი მოვისმინე და ვერ ვჩერდები, ცრემლები მდის.

ხალხო, თქვენ რაღამ დაგიხშოთ გონება? რატომ დაგაჯერეს, რომ მონობა მშვიდობაა? მერიის ოთხი თანამშრომელი მშვიდობიანად გაფიცულ დემონსტრანტებზე ძალადობდა და ჯერაც არავინ დაუკითხავთ, თან როცა მათი ვინაობები ცნობილია და ამ ფონზე, სილის გამო ქალბატონო მზია 7 წლით ციხეში ჯდომისთვის გაწირეს.

წარმოიდგინეთ, რა ტრაგიკული და თან სასაცილო სცენაა, ამხელა კაცი, „სასამართლოზე“ სრული სერიოზულობით რომ წარდგება და ქალზე იტყვის, ეს მცემდა და ძალადობდა და დაიჭირეთ, მეშინიაო...

...

დღეს კბილი ამოვიღე. საღამოს სიცხე მომცა, მციოდა, ვხურდი, ეგრევე დატრიალდნენ ბიჭები, მომიყვანეს ექთანი, გამიზომეს სიცხე, მომცეს წამალი. რამხელა ფესვი ჰქონდა... ოთხი ნაკერი დამჭირდა. ოღონდ არ მტკენია საერთოდ. კიდევ ერთი კბილი მომაკლდა.

რა უცნაური წესია. სასეირნოდ მხოლოდ დილის რვაზე ან ცხრაზე ამოდითო. დანარჩენი საათები ძველ პატიმრებს აქვთ დაკავებული და მხოლოდ გამონაკლის შემთხვევაში აგიშვებთ, სხვა საათზეო. ეგრე ადრე რა გამაღვიძებს, ისედაც 5-6 საათზე ვიძინებ.

...

ჩემი მთავარი იდეოლოგიაა, რომ ყველა ადამიანი თანასწორია და არავის აქვს უფლება ვინმეს ზემოდან უყუროს.

ამაზე ერთი ამბავი მახსენდება. მამაჩემი ადრე რუსთავის ბაზარში „მეტაჩკედ“ მუშაობდა. ერთხელ, ტანსაცმლის სექციაში, ერთი გამყიდველი უყვებოდა ხალხს, ჩემი შვილი გერმანიაში წავიდაო. მამამ ჰკითხა, რომელ ქალაქშიო და უჰ, შენ რა გეცოდინება ერთიო და გაიცინა. მამას ფეხბურთი უყვარს ძალიან და აქედან გამომდინარე, ყველა ქვეყნის ბევრი ქალაქი იცის. ჩამოდო ხელი ურიკაზე და დაიწყო ჩამოთვლა: ნიურნბერგი, შტუტგარტი, გელზენკირხენი, დორტმუნდი, ჰამბურგი... გაწითლდა ის ქალი. ბოდიში, გეტყვიო. მამამ, აღარ მაინტერესებსო და გაეცალა. არ მიყვარს ნარცისი ადამიანები.

ჩემი სამსახურები ჩამოგითვალოთ, სად მიმუშავია? ბენზინის ჩამსხმელი, კაფელის მზიდავი მუშა, ჭურჭლის მრეცხავი...

...

ჩემი საწოლის მაღლა, კედელზე ორი რაღაც დავწერე: „აქ იყვნენ სამშობლოს სიყვარულისთვის დაჭერილები“, „მონობას არასდროს ერქმევა მშვიდობა, ქართველი რუსს ყოველთვის სისხლის ბოლო წვეთამდე ებრძოდა“.

საკანი 84 - 20-21 იანვარი

„საშინელებაა ლოდინი

უფრო ცუდია, როცა არავის ელოდები“.

დღეს სანდროს დაბადების დღე აქვს. პირველმა მე მივულოცე, გახდა თუ არა 12 საათი. მაღაზიაში ტორტი ჩავწერე და იმედია, მოგვიტანენ.

წერილები მომივიდა დილას - დედის და ბებოსი. დედა იმდენს მწერს, სხვებს არ ვიცი, ამდენს წერენ თუ არა. ბებოს წერილზე ცხარე ცრემლით ვიტირე.

ამასობაში, ტორტიც მოგვიტანეს და ნამცხვარიც. ცოტათი მაინც შევქმენით სადაბადებისდღეო განწყობა. გაუხარდა სანდროს, მიუხედავად იმისა, რომ ტორტი საერთოდ არ უყვარს. დღეს იტალიიდან ჩამოსული დედა ნახა და ცოტა ვიტირეთო.

...

ჩემი 6 თებერვლის სასამართლო ადმინისტრაციული ყოფილა. საიდან გააკეთონ ფული, აღარ იციან. ჯარიმას გამომიწერენ ქვის ტარებისთვის. ნეტა რამდენს გადამახდევინებენ.

პირველი მაისის ჯარიმაც გადასახდელი მაქვს.

„საშიმშილეში“

ახლა ტვ პირველზე მოვისმინე, 7 დღეა, ქალბატონი მზია ამაღლობელი შიმშილობსო. სერიოზული ბრძოლა მიდის ჩემში, დავიწყო თუ არა სოლიდარობის ნიშნად მეც შიმშილობა. ისეთი შეგრძნება მაქვს, ჩემი ვალიც არის ეს. თან მახსენდება რა რთულია და როგორ გამიჭირდა წინა ჯერზე. მგონი დავიწყებ და სადამდეც გავქაჩავ, ეგ იქნება. მხარდაჭერას ასე მაინც გამოვხატავ.

დილას გაღვიძებისთანავე ვიცოდი, რომ შიმშილობას დავიწყებდი. დირექტორმა თავის კაბინეტში ამიყვანა. აზრი არა აქვს, ტყუილად თავს დაიზიანებ და არ გინდა, ჭამეო. მერე რაღაცნაირად ჩამაჭირა, რა იცი, რა როგორ მოხდა, მაგათ გამო ნუ იშიმშილებო...

დღეს რატომღაც ბევრი შელაპარაკება მომიხდა. რატომღაც მოშიმშილეებს ხომ ცუდი თვალით უყურებს ყველა.

ექიმთან შევედი და მანაც ეგრევე შიმშილობის მიზეზი მკითხა.

- ქვეყანაში მიმდინარე უსამართლობის გამო.

- რა უსამართლობის, ყველამ დაინახა, როგორ გაარტყა პოლიციელს ხელი.

- და სილის გარტყმაზე შვიდი წელი პატიმრობა ნორმალურად მიგაჩნიათ, სხვას რომ თავი დავანებოთ?

- რამდენ წელს აძლევენ, ეგ არ ვიცოდი.

- ან სახეში რომ შეაფურთხა მაგ ვიღაც პოლიციელმა, ეგ სწორია?

- უი, არც ეგ ვიცოდი.

გულში ვფიქრობდი, მაგ „იმედიდან“ სადმე სხვაგან გადართე ერთხელ-მეთქი.

ჩამიყვანეს „საშიმშილოში“ და რაც იქ დამხვდა, იმას არ ველოდი.

მეგონა მარტო ვიქნებოდი, მაგრამ იქ კიდევ ორი კაცი იწვა. იქნებ სპეციალურადაც მომიწყვეს? თავგადაპარსულმა, ტანსრულმა, ტანზე ე.წ. „ზვიოზდაჩკებიანმა“, უკვე მერვე დღე რომ შიმშილობდა, შესვლისთანავე უხეში ტონით მკითხა, შენ რაღაზე შიმშილობო?

- იმდენი უსამართლობაა, პროტესტი მაქვს.

- რა პროტესტი, აბა?

- მე აქციაზე დამიჭირეს, ისედაც ტყუილად ვარ აქ. გუშინ მოვისმინე, რომ მზია ამაღლობელი შიმშილობს და მეც გადავწყვიტე, მეშიმშილა.

- მოიცა, ქალის გამო არ ჭამ?

- ქალის კი არა, ქვეყანა რომ თავზე გვენგრევა და თვალებში ნაცარს გვაყრიან, მაგიტო არ ვჭამ. 52 ადამიანი დაგვატყვევეს მტკიცებულებების გარეშე და მაგიტომ არ ვჭამ.

- მოიცა, აბა, პარლამენტს რო ანგრევდით, რა გეგონათ, არ დაგიჭერდნენ?

- ვინ ანგრევდა?

- ვინც ანგრევდა... საერთოდ რა გინდოდა, რა ძალა გედგა,

- ერთპარტიულობა და დიქტატურა უნდა მომწონებოდა, აბა?

- რა დიქტატურა, ბიჭო, მიშას დროს იცი რა ხდებოდა?

მივხვდი, აზრი არ ჰქონდა მათთან ლაპარაკს და გავჩერდი.

...

იქნებ მზია გახდეს გარდამტეხი - 25-28 იანვარი

ბოლო დროს წერის სურვილი აღარ მაქვს და შეწყვეტაზე მეფიქრება. ნიჰილიზმი მიტევს. უაზრობაა ყველა რიცხვის აღნიშვნა, თუ წინ 4 ან 6 წელი გიწევს. სად ვარ, რატომ ვარ აქ? ოდესმე წარმოვიდგენდი ამას? თითქოს აღარც ადვოკატის ყოლას აქვს აზრი. არც სასამართლოზე მისვლას. არც ჩემს საქმეზე ლაპარაკს. ოღონდ არ გეგონოთ, რომ რამეს ვნანობდე.

...

დღეს ვნერვიულობ შუადღის მერე - შეხვედრა მქონდა დანიშნული და არავინ მოსულა. მიზეზი იქნებოდა რაღაც. ვრეკავდი და არ გადიოდა... დედას დავურეკე და თურმე, ჩემი დაბადების მოწმობა დარჩენია სახლში.

...

ყოჩაღ მზიას, მე-16 დღეა შიმშილობსო. იქნებ მზია გახდეს გარდამტეხი.

რევაზ კიკნაძის დღიურები ციხიდან მცირედ შემოკლებულია რადიო თავისუფლების მიერ.

28 ნოემბრიდან დღემდე სისხლის სამართლის საქმეებზე, მათ შორის ჯგუფური ძალადობის ორგანიზებისა და მონაწილეობის, ასევე, პოლიციელზე თავდასხმის მუხლებით 50-ზე მეტი დემონსტრანტი დააკავეს. მათ შორის არიან სტუდენტები, მსახიობები, პოლიტიკური პარტიების წევრები, აქტივისტები. ყველა მათგანს სასამართლომ პატიმრობა შეუფარდა.