„რუსეთის ფედერაციის სათათბიროს კომუნისტი წევრი საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში!“ - ეს წინადადება თითქმის ისევე ძნელად გამოსათქმელია, როგორც: თბილისის თავზე წითელი დროშა ფრიალებს!
კი, ძნელად გამოსათქმელიცაა და ძნელად დასაჯერებელიც, მაგრამ ფაქტია, ჩვენ ყველამ ერთად ვნახეთ, როგორ იჯდა საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სავარძელში ოკუპანტი ქვეყნის პარლამენტის წევრი! იჯდა და, რომ დავფიქრდეთ, სხვაგვარად არც შეეძლო! დაჯდა იქ, სადაც უნდა დამჯდარიყო! გააკეთა ის, რასაც სულ აკეთებდნენ რუსი მოხელეები: თავზე დაგვაჯდა!
ბოლოს ყველა აღშფოთდა (ემზარის და ადას გარდა) სტუმრად მოწვეული ოკუპანტის ამ საქციელით, მაგრამ ვინც გულწრფელად აღშფოთდა, ვნახეთ ტრიბუნაზე! სხვების ნელ-თბილი, ნაძალადევი აღშფოთება ნაკლებად დამაჯერებელი იყო! არადა, ვინ არიან ეს „სხვები“?
საქართველოს პრეზიდენტი, თბილისის მერი, პრემიერ-მინისტრი, პარლამენტის ვიცე-სპიკერი, უმრავლესობის ლამის ყველა ლიდერი და თვით ბატონი ბიძინა ანუ, რომ შევკრიბოთ, მთელი მოქმედი ხელისუფლება! ხელისუფლება, რომელმაც დაუშვა საქართველოს პარლამენტის გაწევრიანება ამ საეჭვო ორგანიზაციაში - მართლმადიდებლობის საპარლამენტთაშორისო ასამბლეაში, სადაც გრავიტაციის ცენტრი პუტინის რუსეთია; ხელისუფლება, რომელმაც კარი გაუღო და პრეზიდენტის სასახლეში უმასპინძლა ოკუპანტი ქვეყნის საპარლამენტო დელეგაციას; ხელისუფლება, რომელმაც საქართველოს დედაქალაქის ქუჩები სათარეშოდ დაუთმო დუგინის იდეოლოგიით მოწამლულ ხისცხენიან რაინდებსა და იასე ფალავანდიშვილის სულიერ მემკვიდრეებს; ხელისუფლება, რომელსაც საქართველოსა და რუსეთის ერთმორწმუნეობა იმ მნიშვნელოვან კაპიტალად მიაჩნია, რომლიდანაც რამე სახეირო შეიძლება ამოიზარდოს; ხელისუფლება, რომელსაც არც მომავლის ხედვა აქვს და არც წარსულის გაგება, წარსულისა, რომელიც სავსეა ერთმორწმუნე რუსეთთან დაკავშირებული იმედგაცრუებებით! სამაგალითოდ აკაკი წერეთელიც გამოდგება, ცოლიც რუსი რომ ჰყავდა, შვილიც და თვითონაც რომ რუსეთში დაჭაღარავდა, ახალგაზრდოდაში ძალიანაც რომ სჯეროდა რუსეთისა, მაგრამ მალევე რომ დაასკვნა, რუსეთმა საქართველოს დამხსნელ-მფარველად ვერ ივარგაო:
„რუსებს ეჭირათ სუყოველგვარი
ჩვენი ცხოვრების ასპარეზები,
გვაჯდენ კისერზედ, როგორც სახედრებს
და გვერდებს გვჭრიდა მათი დეზები...
...გარეგნად მღვდლები, შინაგნად მგლები,
თავს არ იტეხდნენ ქრისტეს მცნებაზე
და გამაძღრები ფიქრობდნენ მხოლოდ ,
როგორც ჟანდრები, გარუსებაზე.“
უკეთესად როგორ უნდა დაეწერა და აეხსანა?
საქმეც ის არის, რომ ასეთ რუსეთსს ვერ ხედავს ხელისუფლება! ვერ ხედავდა ვერც 2012 წელს, როცა ე.წ. „არგაღიზიანების პოლიტიკა“ წამოიწყო და ვერ ხედავს დღეს, როცა გულითადად მასპინძლობს საქართველოს დედაქალაქში ოკუპანტი ქვეყნის ხელისუფლების წარმომადგენლებს...
ალბათ, თვითონ ხელისუფლებაშიც არ სჯერათ თავიანთი აღშფოთების გულწრფელობისა, არ სჯერათ იმისა, რომ ყველაფერში დამნაშავე მხოლოდ დეპუტატი ზაქარია ქუცნაშვილია, რომელმაც, როგორც მართლმადიდებლობის საპარლამენტთაშორისო ასამბლეის მუდმივმოქმედი დელეგაციის ხელმძღვანელმა, ჯერ რუსი დეპუტატები ჩამოიყვანა საქართველოში, შემდეგ კი ერთ-ერთი მათგანი საქართველოს პარალმენტის თავმჯდომარის სავარძელში ჩასვა.
საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენელთა აღშფოთება იმის გამო, რომ რუსმა კომუნისტმა გავრილოვმა საქართველოს პარლამენტის სპიკერის საჯდომი ადგილი დაიკავა, ძალიან ჰგავს ჩასვრილი კაცის მოჩვენებით აღშფოთებას: ვინ ჩამი...ვა შარვალში?!
ყველა ხვდება, რომ ზაქარია ქუცნაშვილი ამ სკანდალში ფორმალური ფიგურაა, რომ რეალურად ის არაფერს წყვეტს და, შესაბამისად, არანაიარად არ გამოდგება განტევების ვაცად!
20 ივნისის სირცხვილი, პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით, საქართველოს ხელისუფლების კისერზეა: ეს მან დაისვა თავზე ოკუპუნტი ქვეყნის პარლამენტის წევრი! ეს მან გააკეთა ყველაფერი იმისათვის, რომ საქართველოში შესაძლებელი ყოფილიყო ოკუპანტი ქვეყნის პოლიტიკოსების, პროპაგანდისტული მედიისა და პრორუსული ძალების ღიად მოქმედება! ყველაზე სამწუხარო კი ის არის, რომ 20 ივნისის სირცხვილი არც პირველია და არც უკანასკნელი! როგორც ჩანს, საქართველოს ხელისუფლებას არ ესმის, რომ ქვეყანა ჯერ ისევ დიდ ბრძოლაში იმყოფება და, რომ ეს ბრძოლა მხოლოდ შეიარაღებულ დაპირისპირებას არ გულისხმობს, რომ ომში დამარაცხებაზე მეტად დამამცირებელი დიპლომატიური და კულტურული მარცხია. 20 ივნისით ერთი დიდ ნაბიჯი გადაიდა ამგვარი მარცხისკენ!