რუსთავის მჭიდროდ დასახლებული მე-19 მიკრორაიონი მტკვრის მარჯვენა მხარეს, მდინარიდან დაახლოებით კილომეტრ-ნახევარში მდებარეობს. საცხოვრებელი კორპუსები ტრიალ მინდორზეა გაშენებული, ზოგიერთი კერძო სახლი კი ტყე-ჭალას ესაზღვრება. ადგილობრივი მოსახლეობა ეკონომიკის და გარემოს დაცვისა და სოფლის მეურნეობის სამინისტროებისთვის გაგზავნილ განცხადებაში აღნიშნავს, რომ ინერტული მასალების მოპოვება მტკვრის მარჯვენა სანაპიროზე არსებულ ტყესაც ისევე გაანადგურებს, როგორც ეს მარცხენა სანაპიროზე სოფელ გაჩიანთან მოხდა.
კახა თუთბერიძე, რომელმაც მოსახლეობის წერილი საჯარო რეესტრში დაარეგისტრირა, ამბობს, რომ ტყე-ჭალაში მონიშნულია სამი საკადასტრო ტერიტორია, სადაც, საერთო ჯამში, 24 ჰექტარზე ინერტული მასალების მოპოვებას აპირებენ. რუსთავის ამ უბნის მცხოვრებნი მომპოვებელი კომპანიების დასახელებასთან ერთად, მათთვის ლიცენზიის გაუქმებას მოითხოვენ.
“ჩვენ ვითხოვთ, რომ კომპანიებს შეუჩერდეთ ლიცენზია [ინერტული მასალების მოსაპოვებლად]. შესაბამისად, ტყე-ჭალა გამოცხადდეს დაცულ ტერიტორიად. ეს აუცილებელია, რადგან შეიძლება მომავალშიც მსგავსი პრობლემა შეიქმნას და ჩვენც ანალოგიურად მოგვიწიოს ხელახლა ბრძოლა“.
ტყე-ჭალის მარჯვენა მხარეს მოსაჭრელი ხეები უკვე მონიშნულია. ამოღებულია გრუნტის ნიმუშებიც. ამაში რადიო თავისუფლება თავად დარწმუნდა, როცა დასახლების რამდენიმე ბინადართან ერთად ტყე-ჭალაში შევიდა. ვაჟა თოთლაძე დარწმუნებულია, რომ ხეები ლიცენზიის მქონე კომპანიებმა მონიშნეს.
„პირადად არ მინახავს, მაგრამ ბიჭებმა ნახეს ჭალაში ჩამოსული კომპანიის თანამშრომლები. უთქვამთ, კარიერი უნდა გაკეთდესო. აქ რომ კარიერი გაკეთდეს, ქალაქმა რაღა ქნას? ტყე რომ წაგვართვან, დავიღუპებით“.
დასახლების კიდევ ერთი მცხოვრები, დავით მიროტაძე, გვეუბნება, რომ მტკვრის მარცხენა სანაპიროზე ინერტული მასალების მოპოვებამ უკვე გამოიწვია ტერიტორიის დაჭაობება.
„ზემოდან მოყოლებული, რამდენ ადგილზეც ამოიღეს ბალასტი, ყველგან დადგა ტბა და ჭაობი. კოღოების ბუდეა. გაუბედურებულია იქაურობა. ერთი პატარა ნაჭერია დარჩენილი, მართლა ოაზისია რუსთავში. სხვაგან გვაქვს რამე? ერთი პარკი გვაქვს და ამოყოლებაზეა ტყე. ესეც თუ წაგვართვეს, რა გვეშველება? როგორ უნდა ისუნთქოს ხალხმა?“
რუსთავის მე-19 მიკრორაიონის მცხოვრები გიზო კვიჟინაძე ამბობს, რომ ტყე-ჭალის მნიშვნელობა განსაკუთრებით გამოჩნდა კორონავირუსის გამო გამოცხადებული კარანტინის დროს.
„ამდენი ახალგაზრდობა, ამდენი ბავშვები, ქალები თუ იყვნენ ჩვენს უბანში, ვერ წარმოვიდგენდი. ვირუსის გავრცელების დროს ტყეში ჩამოდიოდნენ ბავშვები, ქალები, დიდი, პატარა... ასეირნებდნენ დილა-საღამოს. ასწლოვანი ხეების განადგურება დღევანდელ დროს თუ შეიძლება, არ ვიცი“.
ეკონომიკის და მდგრადი განვითარების სამინისტროს წიაღის ეროვნული სააგენტოს ვებსაიტზე ხელმისაწვდომი დოკუმენტების მიხედვით, მტკვრის ჭალაში ინერტული მასალების მოპოვებისთვის გამოყოფილია სამი ტერიტორია. ერთ-ერთი გაცემულია კომპანია „აკფ“-ზე, რომელიც სამუშაოებს სოფელ გაჩიანის მიმდებარე ტერიტორიაზე პირდაპირ ტყეში აწარმოებს. როცა რადიო თავისუფლება ტერიტორიაზე შევიდა და ამ კომპანიის შესახებ იკითხა, იქ მყოფი სამი ადამიანიდან ერთ-ერთმა, რომელიც გელად გაგვეცნო, გვითხრა, რომ სამუშაოებს კომპანია „ემ-სი-ემი“ ეწევა და შესაბამისი ნებართვაც აქვთ. საჯარო რეესტრის ვებსაიტზე ასეთი კომპანია არ იძებნება. რესპონდენტმა ისიც თქვა, რომ მტკვრის მარჯვენა სანაპიროზე, რომელზეც მე-19 მიკრორაიონის მოსახლეობა მიუთითებს, ლიცენზიას არ ფლობენ. დასახლების მცხოვრებთ კომპანიის გულწრფელობაში ეჭვი ეპარებათ. ისინი სახელმწიფო უწყებებისგან პასუხს ელოდებიან და ხელმოწერების შეგროვებას აგრძელებენ.