15 სექტემბერს ქვეყნის ყოფილმა პრემიერ-მინისტრმა ბიძინა ივანიშვილმა „კვირის პალიტრას“ საკმაოდ ვრცელი, თითქმის საათნახევარიანი ინტერვიუ მისცა. ამ ინტერვიუში ბევრი სწორი და არასწორი აქცენტი დაისვა, მაგრამ ყველაზე მეტად ჩემი ყურადღება მაინც იმან მიიქცა, თუ რამდენად ქვემოთ ჩამოვიდა ივანიშვილის დაპირებები. ამ ინტერვიუში იგი ლაპარაკობს იმაზე, რომ მისი მთავრობის მთავარი მიღწევები პოლიციის დეპოლიტიზაცია და ადამიანის უფლებების ხელშეწყობაა (ორივე რეფორმის უკან დიდი კითხვის ნიშნები დგას, სამწუხაროდ), მაგრამ, ფაქტობრივად, არაფერს ლაპარაკობს იმაზე, თუ რა დაპირებებით მოვიდა ეს მთავრობა ხელისუფლებაში.
ბიძინა ივანიშვილის ერთი ყველაზე მთავარი დაპირება, რომლის შესრულებისთვის განსაზღვრული ვადა ჰქონდა დაწესებული, 2013 წლის ბოლოსთვის 60 ქარხნის აშენება იყო. 2013 წლის 30 მაისს ყოფილმა პრემიერ-მინისტრმა ტელეკომპანია „კავკასიის“ ეთერში განაცხადა, რომ „ქართულმა ოცნებამ“ უნდა მოახერხოს და წლის ბოლომდე მინიმუმ 60 ქარხანა ააშენოს. იმავე წლის 3 ივლისს კი პრესკონფერენციაზე დაამატა, რომ 60-ის ნაცვლად 100 ქარხანა აშენდება. არანაირი ინფორმაცია დაპირებული 60 თუ 100 ქარხნის შესახებ არ არსებობს, თუმცა თავად ივანიშვილს ამაზე პასუხის გაცემა არ მოუწია, რადგან 2013 წლის 27 ოქტომბრის საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ მან პრემიერ-მინისტრის პოსტი დატოვა და პარლამენტმა ახალი პრემიერ-მინისტრი – ირაკლი ღარიბაშვილი დაამტკიცა.
ამ ქარხნების და სხვა პროექტების შესახებ ივანიშვილი არც ახლა აკეთებს რამე კომენტარს. იგი მხოლოდ იმას აღნიშნავს, რომ ქართველ ამომრჩეველს არარეალისტურად მაღალი მოლოდინები აქვს ხელისუფლების მიმართ. სწორედ ამის და კიდევ სხვა რამეების საპასუხოდ, იგი აპირებს, რომ წლის ბოლომდე გააკეთოს ჟურნალისტური გადაცემა, სადაც, ერთი მხრივ, ქართულ მედიას გააკრიტიკებს არაობიექტურობის გამო და, მეორე მხრივ, იმასაც გვასწავლის, თუ როგორი შეიძლება იყოს „რეალისტური მოთხოვნები“.
ამავე დროს ივანიშვილი კმაყოფილია თითქმის ყველაფრით, რაც ქვეყანაში ხდება, მათ შორის იმითიც, რომ შსს-ს და სხვა სამინისტროებს არაკომპეტენტური მინისტრები და თანამშრომლები ჰყავთ. ჭიკაიძის კომპეტენციაზე დასმულ კითხვას ივანიშვილმა შემდეგნაირად უპასუხა: „რიტორიკა და განათლება მეც მაკლია, ყველამ თავის თავს მიხედოს“.
ისე გამოვიდა, რომ ივანიშვილის სტანდარტები 60 ქარხნის აშენებიდან არაკომპეტენტურ მინისტრამდე ჩამოვიდა. ამას ქართველი ამომრჩეველი მშვენივრად ამჩნევს, მაგრამ სხვადასხვა მიზეზებით თვალს ხუჭავს. ფაქტი კი ის არის, რომ ქვეყანა არც ერთი მთავარი მაჩვენებლით წინ არ მიდის - ქვეყანა ფაქტობრივად ვერ ვითარდება.
იმისათვის, რომ ქვეყანა განვითარდეს, მხოლოდ იმისი სურვილი, რომ განვითარდეს, საკმარისი არ არის. ყველა პარტიას სურს რომ ქვეყანა განვითარდეს, უბრალოდ, მათ სხვადასხვანაირად ესმით ის, თუ რა არის განვითარება. როგორც ჩანს, ივანიშვილს განვითარებაში ესმის ის, რაც ახლა ხდება - ბიზნესი შედარებით თავისუფალია, ხელისუფლება ნაკლებად კომპეტენტური და უძრავია და ქვეყანაში სიტყვის თავისუფლება მეტნაკლებად დაცულია.
საკითხავი ის არის, რამდენად ემთხვევა ივანიშვილის სტანდარტები იმას, თუ რისი მიღწევა სურს ქართულ საზოგადოებას. განათლების სისტემის რეფორმირების, სახელმწიფოს მიერ ინიცირებული სოციალური და ეკონომიკური რეფორმების და კომპეტენტური და ეფექტიანი სახელმწიფო ბიუროკრატიის გარეშე რამდენად შესაძლებელია ქვეყნის განვითარების წარმოდგენა? რა არის ჩვენი მიზანი: ბიზნესისთვის სასურველი გარემოს შექმნა და იმის ლოდინი, როდის მოხდება სასწაული, თუ აქტიურად ჩარევა საზოგადოებრივ პროცესებში და მისთვის მიმართულების მიცემა?
ივანიშვილს ქვეყნის განვითარება ესმის ისე, როგორც მსხვრილ ბიზნესმენს და ოლიგარქს, რომლისთვისაც მთავარია, სახელმწიფო ბიზნესს არ ჩაგრავდეს და დანარჩენს უკვე თავად ბიზნესები მიხედავენ. საკითხავი ისაა, იმავენაირად ესმის თუ არა ქვეყნის განვითარება საქართველოს საზოგადოებას.