„ფიდბეკი“ იმ კატეგორიის შენაძენია ქართული ენისთვის, როგორიც „კოჰაბიტაცია“, „ბექგრაუნდი“, „კონტენტი“, „სეივი“, „ქეისი“, „ბორდი“ და სხვა მისთანები. შეგახსენებთ, რომ ადრე მის ნაცვლად გამოხმაურებას, უკუკავშირს ხმარობდნენ. ახლა რატომ გავიხსენე, გეტყვით. აი, მე რომ პოსტს ვწერ და თქვენ რომ მას კომენტარს უკეთებთ, ამის მაგალითია. ან, როცა ვინმეს კომენტარი გამიჩენს იდეას ახალი პოსტის დასაწერად, ესეც გამოდგება. ანდა სულაც ყოველგვარი კომენტარის გარეშე, როცა პოსტის გამოქვეყნებას რაღაც შედეგი მოჰყვება.
ამ უკანასკნელი შემთხვევის ერთ მსუბუქ ილუსტრაციას გავიხსენებ. შეიძლება თქვენც გახსოვდეთ - ერთი პოსტი მქონდა შარშან იმის შესახებ, თუ როგორ დავესწარი ლონდონში “არსენალ”-“ლივერპულის” შეხვედრას. ამ პოსტის გამოქვეყნებიდან მეორე დღეს ახლობელმა თავისი დაბადების დღის აღსანიშნავ სუფრაზე ერთი კაცის გვერდით დამსვა და მითხრა, თქვენ ერთად უნდა ისხდეთ - ეს ბარსელონაში იმ თამაშზეა ნამყოფი, ფიგუს ღორის თავი რო ესროლესო. უცებ ავმაღლდი ჩემ თვალში - აშკარად პრესტიჟული ადგილი მერგო.
მაგრამ მხოლოდ ამ ისტორიული მომენტის თვითმხილველის გვერდით ჯდომით არ შემოიფარგლა ამ პოსტით გამოწვეული ექო. ერთი ამხანაგისგან საჩუქარიც კი მივიღე. ეს იყო “არსენალის” საფირმო შარფი. საერთოდ რომ ჰქონდა, გამიკვირდა - კლასიკური ბარსელონელია თავისი კატალონიით, მესით, არგენტინის ნაკრებით, მარადონათი და მთელი მაგათი ატრიბუტიკით.
თურმე დეიდამისი ბრიტანეთში ყოფილა მივლენებით და იქიდან ჩამოუტანია. წასვლის წინ უკითხავს, სუვენირად რა გინდაო. ამხანაგი მსუბუქად ჩაფიქრდა და ეს შარფი შეუკვეთა.
ვერ ვიხსენებ, ფასის თემას რატომ შევეხეთ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ჩვეულებრივზე ბევრად ძვირი მიუცია. ლონდონში ყოფნისას ქალბატონს თავიდან ამოუვარდა “არსენალი”, მაგრამ შოტლანდიაში, გლაზგოში, “გლაზგო რეინჯერსის” მაღაზიას რომ გადააწყდა, შარფი გაახსენდა.
როცა დახლთან მდგომმა ქალბატონმა დააზუსტა, რომ მაღაზიაში შესულ უცხოელს ნამდვილად “არსენალის” შარფის შეძენა უნდოდა, გულწრფელი გაოცება აღებეჭდა სახეზე და უთხრა, ერთი წუთით დამელოდეო. ცოტა ხანში ისევ გამოვიდა დახლთან ვიღაც მამაკაცთან ერთად. ეტყობა უფროსი იყო. კაცმა კიდევ ერთხელ გაამეორებინა ქალბატონს, თუ რისი შეძენა უნდოდა. პასუხი რომ მოისმინა, უთხრა, 35 ფუნტი დაგიჯდება, თან ცოტა ხანი უნდა მადროვოო და გამომცდელად შეხედა. დეიდას ეძვირა, მაგრამ იფიქრა, რომ დისშვილის გაწბილება უფრო ძვირი დაუჯდებოდა და ამიტომ შარფში მის საშუალო ფასზე ხუთჯერ ძვირი გადაიხადა.
აბა საიდან უნდა სცოდნოდა თბილისელ ქალბატონს, რომ შოტლანდიაში, განსაკუთრებით კი “გლაზგო რეინჯერსის” მაღაზიაში, “არსენალი” ისევე უყვართ, როგორც საქართველოში რუსეთის სარაგბო ნაკრები. ანუ ეს დაახლოებით იგივე იქნებოდა, თბილისის რომელიმე სტადიონის სპორტულ მაღაზიაში თამაშის წინ რუსეთის დროშა რომ მოგეთხოვა.
ეს სასიამოვნო უკუკავშირის მაგალითია. ახლა უსიამოვნოს მივხედოთ. ერთხელ კომენტარში სიტყვა „ქველმოქმედი“ გამოიყენეს. „ფიდბეკის“ ჩემეული ხედვა ხომ მოგახსენეთ და ახლა „ქველმოქმედსაც“ ვეცდები რამე ვუყო.
სახალხო მსახიობებისა და მეცნიერებისთვის გაწეული ქველმოქმედება არ გამიგია მე. ეგ ქველმოქმედება კი არა, ჩვეულებრივი თვითრეკლამაა, რომლისთვისაც ლოკალურ “სელებრიტებს” და “ფეისებს” იყენებ. ქველმოქმედმა ჩვენნაირ შეუმდგარ სახელმწიფოში ალბათ უნდა გახსნას მოხუცთა და უპატრონო ბავშვთა თავშესაფარი და დააფინანსოს მისი ფუნქციონირება, დააარსოს უკურნებელი სენით დაავადებულ და უნარშეზღუდულ ადამიანთა დახმარების ფონდები, ხელი შუწყოს ახალგაზრდებისთვის შესაფერისი განათლების მიღებას.
მთელ მსოფლიოში მსახიობები და მუსიკოსები აფინანსებენ საქველმოქმედო აქტივობებს და აქ კიდევ პირიქითაა - თურმე მათი დაფინანსება სატრაბახოა. ამ ქველმოქმედების შემდეგ ან ჩვენმა მეცნიერებმა რამე შესძინეს კაცობრიობას, ან ჩვენმა მსახიობებმა რამე შექმნეს ისეთი, რასაც შემახსენებთ?! კარგი, კაცობრიობას თავი დავანებოთ - სამშობლოს?! მშობლიურ ქალაქს ან სოფელს?! ან სულაც ქუჩას ან სახლს, სადაც ცხოვრობენ (სადარბაზოებთან გაკრულ მახინჯ დაფებს არ ვგულისხმობ)?!
ისრაელში ყოფნისას, სხვა რამეებთან ერთად, იერუსალიმის უნივერსიტეტიც ვნახე. გამწვანებულ გორაკზე მიმოფანტულ კამპუსებს შორის ორმა მიიპყრო ჩემი ყურადღება: ერთს ბარბრა სტრეიზენდის სახელი ეწერა უშველებელი ასოებით, მეორეს - ფრენკ სინატრასი. აი, ეს არის ჩემთვის ქველმოქმედება. ოღონდ არ მკითხოთ, რატომო.
ამ უკანასკნელი შემთხვევის ერთ მსუბუქ ილუსტრაციას გავიხსენებ. შეიძლება თქვენც გახსოვდეთ - ერთი პოსტი მქონდა შარშან იმის შესახებ, თუ როგორ დავესწარი ლონდონში “არსენალ”-“ლივერპულის” შეხვედრას. ამ პოსტის გამოქვეყნებიდან მეორე დღეს ახლობელმა თავისი დაბადების დღის აღსანიშნავ სუფრაზე ერთი კაცის გვერდით დამსვა და მითხრა, თქვენ ერთად უნდა ისხდეთ - ეს ბარსელონაში იმ თამაშზეა ნამყოფი, ფიგუს ღორის თავი რო ესროლესო. უცებ ავმაღლდი ჩემ თვალში - აშკარად პრესტიჟული ადგილი მერგო.
მაგრამ მხოლოდ ამ ისტორიული მომენტის თვითმხილველის გვერდით ჯდომით არ შემოიფარგლა ამ პოსტით გამოწვეული ექო. ერთი ამხანაგისგან საჩუქარიც კი მივიღე. ეს იყო “არსენალის” საფირმო შარფი. საერთოდ რომ ჰქონდა, გამიკვირდა - კლასიკური ბარსელონელია თავისი კატალონიით, მესით, არგენტინის ნაკრებით, მარადონათი და მთელი მაგათი ატრიბუტიკით.
თურმე დეიდამისი ბრიტანეთში ყოფილა მივლენებით და იქიდან ჩამოუტანია. წასვლის წინ უკითხავს, სუვენირად რა გინდაო. ამხანაგი მსუბუქად ჩაფიქრდა და ეს შარფი შეუკვეთა.
ვერ ვიხსენებ, ფასის თემას რატომ შევეხეთ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ჩვეულებრივზე ბევრად ძვირი მიუცია. ლონდონში ყოფნისას ქალბატონს თავიდან ამოუვარდა “არსენალი”, მაგრამ შოტლანდიაში, გლაზგოში, “გლაზგო რეინჯერსის” მაღაზიას რომ გადააწყდა, შარფი გაახსენდა.
როცა დახლთან მდგომმა ქალბატონმა დააზუსტა, რომ მაღაზიაში შესულ უცხოელს ნამდვილად “არსენალის” შარფის შეძენა უნდოდა, გულწრფელი გაოცება აღებეჭდა სახეზე და უთხრა, ერთი წუთით დამელოდეო. ცოტა ხანში ისევ გამოვიდა დახლთან ვიღაც მამაკაცთან ერთად. ეტყობა უფროსი იყო. კაცმა კიდევ ერთხელ გაამეორებინა ქალბატონს, თუ რისი შეძენა უნდოდა. პასუხი რომ მოისმინა, უთხრა, 35 ფუნტი დაგიჯდება, თან ცოტა ხანი უნდა მადროვოო და გამომცდელად შეხედა. დეიდას ეძვირა, მაგრამ იფიქრა, რომ დისშვილის გაწბილება უფრო ძვირი დაუჯდებოდა და ამიტომ შარფში მის საშუალო ფასზე ხუთჯერ ძვირი გადაიხადა.
აბა საიდან უნდა სცოდნოდა თბილისელ ქალბატონს, რომ შოტლანდიაში, განსაკუთრებით კი “გლაზგო რეინჯერსის” მაღაზიაში, “არსენალი” ისევე უყვართ, როგორც საქართველოში რუსეთის სარაგბო ნაკრები. ანუ ეს დაახლოებით იგივე იქნებოდა, თბილისის რომელიმე სტადიონის სპორტულ მაღაზიაში თამაშის წინ რუსეთის დროშა რომ მოგეთხოვა.
ეს სასიამოვნო უკუკავშირის მაგალითია. ახლა უსიამოვნოს მივხედოთ. ერთხელ კომენტარში სიტყვა „ქველმოქმედი“ გამოიყენეს. „ფიდბეკის“ ჩემეული ხედვა ხომ მოგახსენეთ და ახლა „ქველმოქმედსაც“ ვეცდები რამე ვუყო.
სახალხო მსახიობებისა და მეცნიერებისთვის გაწეული ქველმოქმედება არ გამიგია მე. ეგ ქველმოქმედება კი არა, ჩვეულებრივი თვითრეკლამაა, რომლისთვისაც ლოკალურ “სელებრიტებს” და “ფეისებს” იყენებ. ქველმოქმედმა ჩვენნაირ შეუმდგარ სახელმწიფოში ალბათ უნდა გახსნას მოხუცთა და უპატრონო ბავშვთა თავშესაფარი და დააფინანსოს მისი ფუნქციონირება, დააარსოს უკურნებელი სენით დაავადებულ და უნარშეზღუდულ ადამიანთა დახმარების ფონდები, ხელი შუწყოს ახალგაზრდებისთვის შესაფერისი განათლების მიღებას.
მთელ მსოფლიოში მსახიობები და მუსიკოსები აფინანსებენ საქველმოქმედო აქტივობებს და აქ კიდევ პირიქითაა - თურმე მათი დაფინანსება სატრაბახოა. ამ ქველმოქმედების შემდეგ ან ჩვენმა მეცნიერებმა რამე შესძინეს კაცობრიობას, ან ჩვენმა მსახიობებმა რამე შექმნეს ისეთი, რასაც შემახსენებთ?! კარგი, კაცობრიობას თავი დავანებოთ - სამშობლოს?! მშობლიურ ქალაქს ან სოფელს?! ან სულაც ქუჩას ან სახლს, სადაც ცხოვრობენ (სადარბაზოებთან გაკრულ მახინჯ დაფებს არ ვგულისხმობ)?!
ისრაელში ყოფნისას, სხვა რამეებთან ერთად, იერუსალიმის უნივერსიტეტიც ვნახე. გამწვანებულ გორაკზე მიმოფანტულ კამპუსებს შორის ორმა მიიპყრო ჩემი ყურადღება: ერთს ბარბრა სტრეიზენდის სახელი ეწერა უშველებელი ასოებით, მეორეს - ფრენკ სინატრასი. აი, ეს არის ჩემთვის ქველმოქმედება. ოღონდ არ მკითხოთ, რატომო.