ავტორი: თამარ მშვიდობაძე
პირველად მაშინ ხვდები, რომ გაიზარდე, როცა დაშლილ თასმებს შენითვე შეიბნევ - დედის მოლოდინში აფორიაქებული მზერა უკვე უცხოა.
მერე მაშინ, როცა ბავშვობიდან უჩვეულოდ გრძელ თმას, რომელიც განწყობის შესაბამისად, ხან ძალიან ხვეულია, ხან ერთ აბურდულ ძაფსაც ვერ იპოვი, შენითვე აქცევ ფილმებში ნანახი ნაწნავების დარად - ადრე ხის დაბალ სკამზე მჯდომს მოხუცის მრავლისმნახველი, დაძარღვული თითები გიყვებოდნენ ზღაპარს.
და ბოლოს მაშინ ხვდები, რომ გაიზარდე, როცა შენს გონებაში სტანდარტული აღქმის მადეფინიცირებელი პარამეტრები შემოდის და იკრავს ეპითეტს, რომელსაც უწოდებენ ლამაზს და რომელიც შენთვის ყველაფერი იყო - განურჩევლად.
სანამ გაიზრდებოდი - ასე, ბოროტულად.
ერთ საღამოსაც გადაწყვეტ, არ ჩაიცვა სხვა გოგონებისთვის შუესაბამო კაბა, რომელიც უწინ ძლიერაც შეიძლებოდა გყვარებოდა, მაგრამ შენს გონებაში გადაწყობილმა მყვირალა ფერებმა დაგარწმუნეს, რომ რაღაც აუცილებლად შესაცვლელია- კარადის უკანა უჯრაში ჩაჩურთავ დედასთნ ერთად ნაყიდ კაბას. დედასაც რომ არ ეპოვა.
მერე კიდევ ბევრი რამის დამალვას დაიწყებ უჯრებში, თაროებზე, წიგნებში, მაგრამ იქამდე ჯერ მხოლოდ შედარებითი ანალიზის სპეციალისტად ყალიბდები - მაქმანის, თვალების, ჩრდილების, მოძრაობების.
როცა ელფური გამოხედვა გაგიქრება და ქუჩაში შემფასებლური მზერით მიაჩერდები ყველა ანარეკლს, შენი მომავალი თავი, რომელმაც შენზე ყველაფერი იცის, მაგრამ შენ მასზე არ გსმენია, ატირდება - ფრთების მოტეხვის ხმა, მარტოობისკენ სწრაფვა, არასტანარტულობის შიში.
ასე იწყება გოგოების არაბავშვური ცხოვრება.
მერე გეგონება, რომ ყველას შეიძლება ჰყავდეს შეყვარებული - შენ არა. ვინაიდან შენ საკმარისად ლამაზი არასდროს ყოფილხარ, მაგრამ იყავი საკმარისად ჭკვიანი - საკმარისზე მეტად. და გაზრდისას, სადღაც, დაგაჯერებენ, რომ ან ერთი ხან, ან მეორე და შენ, რატომღაც, არ გაგიმართლა.
მერე შენი ზრდასრულობაში შებიჯების გამაწამებელი წლების კალენდარულ აღნიშვნებზე ამოიტვიფრება მხოლოდ ჭკვიანობის, მაგრამ სასტიკი ულამაზობის ნახატები - ვეღარც არჩევ სხვების ავტორობას.
სკოლაში მისულს შემოგეგებებიან ადამიანები, რომლებიც ყოველთვის, ზოგჯერ დამცინავად, შენიშნავენ, რამდენად ჭკვიანი ხარ და მხოლოდ გამოსაშვებ საღამოზე დაიჯერებენ, რომ ლამაზიც შეიძლება იყო - და იქ, შუალედში, გოგოებს არ სჯერათ, რომ ორივეს არსებობა შესაძლებელია, ერთდროულად, განუყოფლად.
სილამაზის უხეშ იმპერატივებს ვერმორგებული, მთელ თვითღირებულებას წაკითხულსა და დაწერილზე დააფუძნებ და მიუხედავად იმისა, რომ ზოგჯერ შეგეშინდება, ვაიდა, აქაც არ გაგიმართლოს, შენი შენსავე წარმოდგენით არც თუ ისე ლამაზი თმებისა და კანისთვის ყურადღების მიქცევის ნაცვლად, დღეებს გაატარებ იმ ნაწარმოებების კითხვაში, რომლებიც, შენი აზრით, შენი ამ სამყაროში დაშვების ვალიდურობას განაპირობებენ.
ასე ვიზრდებოდი - ასე იზრდებოდა ბევრი გოგო, თითქმის ყველა ჩემ გარშემო. არ ვიცი, მეტი რა მეთქმის, მაგრამ ვიცი, ეს აბზაცები ბევრს გაახსენებს სკოლისკენ და, ალბათ, უნივერსიტეტისკენ მიმავალ დამღლელ, ეჭვიან გზასა და ღალატის განცდას.
არ მასვენებდა ფიქრი იმაზე, რომ არასდროს ვიქნებოდი საკმარისად ლამაზი. სოციალურმა მოლოდინებმა, რომლებსაც კვებავს არასწორი სამეგობრო, აცოცხლებს ეკრანებზე გამოჩენილი ქერა გოგონების ღიმილიანი სახეები და ნამდვილად არ კლავს ადამიანთა კომენტარები ოდნავ მომატებულ კილოგრამებზე, დაამსხვრიეს ბავშობის მიამიტობა ისე, როგორც ეს არ უნდა მომხდარიყო - რადგან ადამიანებს ისედაც ძალიან მალე უწევთ ბავშვობის გულთბილი მოგონებების ამარა დარჩენა და თუ კომპარატივისტულ ხედვებს მაქსიმალურად ადრე ჩაინერგავ, შეიძლება არც არასდროს გაიზარდო.
ასეა.
როცა საბოლოოდ გაიზრდები, ოღონდ მარტო, მარტოობაში, იქ, სადაც აღარ მოიძებნება სკოლიდან გამოყოლილი ხმები ადამიანებისა, რომლებიც გარწმუნებდნენ, რომ არასდროს ყოფილხარ ლამაზი და მერე იმასაც გაჯერებდნენ, თურმე არც ისე ჭკვიანი ყოფილხარ, მიხვდები, რომ ლამაზი ხარ და რომ შენი სილამაზე მათი დამსახურება არ არის - და რომ ძალიან ჭკვიანი ხარ.
და ეს ორივე შესაძლებელია.
გულწრფელად? ჯანდაბაშიც წასულა ყველა, ვინც ნიადაგი გამოგაცალა მაშინ, როცა თავის ჭეშმარიტი რწმენა გჭირდებოდა.