ავტორი: ქეთევან შარაშენიძე
ცხელი ზაფხულის ნიავი გაფანტა შემოდგომის ქარმა.
ნაადრევად დადგა გრილი სექტემბერი. თბილისის ქუჩებში ისევ დადიან თხელი, ფერადი კაბებით გოგონები. ლამაზ, გარუჯულ კანზე ჭორფლები, რომ უჩანთ. ბედნიერი ზაფხული მწუხარე დასასრულით მიილია. ჩვეული ცხოვრებაც იწყება. თითქმის ყველა ადამიანის სახეს მშრალი ღიმილი დაკრავს. უკვე ენატრებათ გაცხელებულ ტანზე მზისგან ოდნავ გამთბარი ტალღების შეხება. სანაპიროზე სასიამოვნოდ ჩაძინება. დასვენება შეშლილი ყოველდღიურობისგან. ცაზე უამრავი ვარსკვლავის დათვლა და შემდეგ, სავსე მთვარის ცქერა. ჩემი უბნის პარკში , ხალხის რაოდენობამაც მოიკლო. აღარ ასეირნებენ ოთხფეხა მეგობრებს. აღარ ისმის უბნის ბავშვების ხმაური.
ზაფხულის გასვლა ერთ დიდ ტრაგედიად მიმაჩნია. თითქოს სხვა სამყაროდან გამოდიხარ. თითქოს ის თავგადასავალი აღარ განმეორდება. მთელი წელი მოლოდინში ხარ ახალი თავგადასავლისთვის. შემდეგ ზაფხულს ელოდები, ელოდები და ამ მოლოდინში გადის მთელი წელი ან სულაც მთელი ცხოვრება. მერე ჩვეული რეჟიმს ვუბრუნდებით.
ხანმოკლე დასვენებისგან გაუმაძღრები ვემშვიდობებით არდადეგებს და მომავალი შვებულებისთვის უკვე გეგმებს ვაწყობთ. თბილისი კი ისევ გაივსო. დაუბრუნდნენ ქალაქს თბილისელები.
მტკვარიც სხვანაირად მიედინება ახლა. ოდნავ ამღვრეული, თითქოს ხალხის რაოდენობით გახარებულაო.
რუსთაველის მეტროსთან მდგარ ძველებურ სტილში ნაქარგ თაროებს შევხედე გუშინ. თაროებს, სადაც დოსტოევსკისა და ტოლსტოის წიგნები დაეწყოთ,მტვერი შეპარვოდათ. გამვლელებს ინტერესს არ ჰგვრიდა, მაგრამ ჩემი ყურადღება მიიპყრო.
იქვე შევამჩნიე პატარა ბიჭუნა როგორ ეხვეწებოდა დაიკოს პური მიყიდე, მომშივდაო. ცხოვრებაზე გამწარებული და ჯავრს მის ძმაზე იყრიდა. მუშტი მკაცრად შეკრა და სახეში ნელა მიირტყა. მერე ისევ გავხედე მაგდონალსის შესასვლელთან მყოფ ჩემი ასაკის ახალგაზრდებს როგორ მისტიროდნენ ზაფხულს, რომელიც მათთვის საკმარისი არ აღმოჩნდა. განაწყენებული სახეებით უყურებდნენ ერთმანეთს და თან გასული კვირის “ივენთზე” გადაღებულ ფოტოებს სულმოუთქმელად არჩევდნენ. ჩემ თვალწინ, ორ სხვადასხვა სამყაროს ვხედავდი.
გზა გავაგრძელე. ვერაფერს შევცლიდი. ოდნავ ცრემლის სისველეც ვიგრძენი თვალზე, მაგრამ ვერ გავბედე ტირილი. ხალხის რეაქციის შემეშინდა.
ხალხის, რომლებიც რობოტებივით მოძრაობდნენ რუსთაველის გამზირზე და ვერ ამჩნევდნენ იმას რასაც ვამჩნევდი მე.
ვამჩნევდი მაგრამ ვერაფერს ვცვლიდი უკეთესობისკენ. ახლა რა არის ჩვენი სადარდებელი?
რომელი უფრო სანატრელია? ისევ ზაფხული და დასვენება ცხელ ქვიშიან სანაპიროზე თუ ბედნიერი და-ძმის ნახვა, მეტროსთან დამხობილი ყოფნით რომ არ მოუწევთ ფულის შეგროვება საკვებისთვის.
რად გვინდა ისეთ სამყაროში ცხოვრება, სადაც ტირილის შემეშინდება, რომ არ დამცინონ. სადაც ჩუმად არ შემომძახებენ “გააფრინა, რა ატირებს შუა ქუჩაშიო” რად გვინდა ასეთი ყოფა, სადაც მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრით ვარსებობთ. რად გვინდა ისეთი ქალაქი, სადაც პატარა და-ძმის მსგავს ადამიანებს არაფრად აგდებენ. სადაც სინამდვილეს გაურბიან. სადაც მხოლოდ სიყალბეა.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ გამათბობს, როცა ერთმანეთის ტკივილს უანგაროდ გავიზიარებთ.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ გამათბობს, როცა უსიყვარულობას სიყვარული ჩაანაცვლებს.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ გამათბობს, როცა მოძალადეს მოსიყვარულე შეცვლის.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ გამათბობს, როცა მოხუცებს თავად ვაჩუქებთ ყვავილებს, რომლის გაყიდვაც აღარ მოუწევთ.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ იქნება ყველაზე თბილი, როცა ჩვენ ნამდვილად გავხდებით ადამიანები. როცა მივხვდებით, შევიგრძნობთ, შევეხებით სულს, მუდმივად მალულს.
ჩემი ზაფხულის მზე მაშინ იქნება ყველაზე თბილი, როცა ღიმილი ნამდვილი იქნება.
და მე იმედი მაქვს დადგება ის დღე, როცა ყველასთვის ამოვა ზაფხულის ყველაზე თბილი მზე დედამიწაზე.