მაინც გავტეხე ფიცი. ერთსა და იმავეს ვიმეორებდი, კუსტურიცაზე ხმას არ ამოვიღებ, კანის ფესტივალამდე მოვიცდი-მეთქი; ნინია კაკაბაძეს ვუთხარი, აუ, რა ამბავი ატყდება მომავალი წლის მაისში, რა ჩართვები და რა ლაივები! „ბატონო გოგი, მართლა ცუდად მიიღეს, ხო, კანში კუსტურიცას ანტიქართული ფილმი?“ - მკითხავენ თბილისიდან. მე კი ამაყად ვუპასუხებ, რომ კუსტურიცას ბუტაფორულ, ცარიელ ფსევდობალაგანებს დიდი ხანია, ვეღარ ვუყურებ; რომ შემოქმედებითი კრიზისის დროს, მართლმადიდებლად მონათლული კუსტურიცას ფილმი „აღთქმა“ თავისებური რეკორდსმენია ჩემს ცხოვრებაში: კანში, ამ სურათის პრემიერაზე, დარბაზი ფილმის დაწყებიდან მესამე (!) წუთზე დავტოვე (სხვათა შორის, ნინიასთან ერთად).
ეჰ, ვინ მაცალა? უარი უთქვამს ფილმის გადაღებაზე. უმოგზაურია ვლადიკავკაზ-ცხინვალში, ჩემი საყვარელი ოსური ხაჭაპური უჭამია, რუსული ეკლესიის რაღაც ჯილდო მიუღია, სერბიისთვის რუსეთისგან ერთი მილიარდი ევრო „ჩაუწყვია“ (ამის არ მჯერა, მაგრამ არაფერია გამორიცხული), მერე კი გამოუცხადებია, საიდან მოიგონეთ, სულ სხვა გეგმები მაქვსო.
ვიღაცამ თქვა, რენი ჰარლინის მომავალმა ფილმმა შეაშინაო, ვიღაცამ თქვა, კოკოითი გაიცნო და გული გაუსკდაო. რა ვიცი, ისიც თქვეს, ქეთი დოლიძემ მისწერა წერილი და ამან გადააფიქრებინაო.
ფაქტია, რომ საქართველოში, სადაც ცოტა ხნის წინ წყევლიდნენ და აგინებდნენ, ისევ შეუყვარდათ ემირ კუსტურიცას ფილმები. ახლა უკვე ჩვენი „ერთმორწმუნე ძმის“ ფილმები.
ასე ვიცით ჩვენ!
აი, ბუშის ვიზიტი ხომ გახსოვთ?
„სირცხვილია რა! - მირეკავენ ჩემი ევროპელი მეგობრები და გაოგნებულები არიან! რას გავს ეს ტაშ-ფანდური?“ ვერ ვიხსენებ, რომელმა პოლიტიკოსმა განაცხადა იმ დღეებში. „ევროპელი მეგობრები“ როგორ დაურეკავდნენ, წარმომიდგენია. შეიძლება იქიდან დაურეკეს, ბერლუსკონი რომ ჰყავთ დღეს პრემიერ-მინისტრი. თუმცა, ისინი საკუთარ თავს მიხედავენ; მე უფრო ჩვენი ცხოვრების მთავარი კითხვა მადარდებს: „რას იტყვის ხალხი?“ რას იტყვის ამაზე ევროპა? რას იტყვის ამერიკა? რას იტყვის რუსეთი? რას იტყვიან მშობლები, მეზობლები, მეგობრები? ხელისუფლება და ოპოზიცია? ბიჭები, გოგოები, „ენჯეოშნიკები“, ჟურნალისტები, მღვდლები?..
მოვიდა ამას წინათ ჟურნალისტი გოგონა და მკითხა, რამდენად მნიშვნელოვანია ქვეყნის იმიჯისთვის ჰარლინის ფილმიო?
ჯერ ერთი, ეს ჰარლინი ვინაა, აქამდე აზრზე არ ვიყავი. თანაც, რა უნდა ვთქვა წინასწარ, როცა ფილმი არ დასრულებულა? იქნებ კუსტურიცასავით მოიქცეს? მიირთვას კარგი ხაჭაპური (ამჯერად ქართული), „დაირტყას“ დავით აღმაშენებლის ორდენი, „პაჩკა-პაჩკა დოლარები“ ბიუჯეტიდან; მერე კი დაგვცინოს ენდი გარსიასთან ერთად.
რა ვქნათ მერე? რას იტყვიან ჩვენი საყვარელი ტელეჟურნალისტები, რომლებმაც რუსთაველზე თავმოყრილი „მასოვკა“ იმ დღის მთავარ სახედ აქციეს? თან, ჩვეულ სტილში - ხმამაღლა. თავაწეული (დროდადრო თმას რომ გაისწორებენ ხოლმე აღელვების ნიშნად), საყვარელი გამოთქმებით „მინდა გითხრა“, „დააფიქსირა“, „გააჟღერა“ და ა.შ.
„ენდი გარსია ჩვენთანაა! უფრო მეტიც, ახლა უკვე ემირ კუსტურიცაც ჩვენთანაა!“
იმდენად აღიგზნო სრულიად ქართული მედია, რომ ერთი ტელეკომპანიის პროდიუსერისგან სმს-იც კი მივიღე: „გოგი, შემთხვევით კუსტურიცას ტელეფონი ხომ არა გაქვს?“
რა ვიცი, ამ ხალხს რომ ჰკითხო, ღმერთი სწამს. და თუ მართლა ასეა, რაში უნდა ადარდებდეს, რას იტყვის მასზე ემირი, ენდი და, თუ გნებავთ, თეა თუთბერიძე?
თუკი სწამს და თუკი მართალია, რისი ეშინია?
P.S.: მთავარი დამავიწყდა. ამ ჩემს ბლოგებში ხომ სამიზნე ჩემივე თანამოაზრეები და ჩემივე სოციალური წრე მყავს.
„რუსთაველზე მასოვკას უყურებ? არ მითხრა ახლა, რომ ამ ხალხზე არ ცოფდები?“
ესეც სმს-ია. ოღონდ იმ სიმღერიდან, „რას იტყვის ჩვენზე ევროპა?“
არ ვცოფდები, მეგობრებო, არა. რადგან ასეთ „მასოვკებს“ ჰოლივუდი მუდმივად იღებს. ეგაა, რომ „მასოვკებით“ არ იწყება ახალი ამბები ქვეყნის მთავარ ტელეარხებზე. მაგრამ ჩვენ ხომ ყველას, ვაკელებსაც და გლდანელებსაც, თბილისელებსაც, ზესტაფონელებსაც, როგორც, ამას წინათ, ლადო ვარდოსანიძემ თქვა კარგად, „ისევ თოხი გვიჭირავს ხელში“...
ამ უნუგეშო პროვინციალიზმს, ამ ხალხურ ქრისტიანობას, მისთვის დამახასიათებელი წარმართული ატრიბუტებით (მამა-მარჩენალი, მოძღვარი, დამრიგებელი, ავტორიტეტი, ახალგაზრდების კოლექტიური ლოცვა პლენერზე, სანთლებით ხელში) ჯერჯერობით ვერავინ უშველა.
ქვეყანა იზრდება. მაგრამ სოფელი სოფლად რჩება.
მრავლდება ერი, საქართველოს მიმართულების მთავარი „ვექტორი“ კი ისევ ვაკეა - ჭავჭავაძე, ბარნოვი, ფალიაშვილი.
მაგრამ ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ.
ეჰ, ვინ მაცალა? უარი უთქვამს ფილმის გადაღებაზე. უმოგზაურია ვლადიკავკაზ-ცხინვალში, ჩემი საყვარელი ოსური ხაჭაპური უჭამია, რუსული ეკლესიის რაღაც ჯილდო მიუღია, სერბიისთვის რუსეთისგან ერთი მილიარდი ევრო „ჩაუწყვია“ (ამის არ მჯერა, მაგრამ არაფერია გამორიცხული), მერე კი გამოუცხადებია, საიდან მოიგონეთ, სულ სხვა გეგმები მაქვსო.
ვიღაცამ თქვა, რენი ჰარლინის მომავალმა ფილმმა შეაშინაო, ვიღაცამ თქვა, კოკოითი გაიცნო და გული გაუსკდაო. რა ვიცი, ისიც თქვეს, ქეთი დოლიძემ მისწერა წერილი და ამან გადააფიქრებინაო.
ფაქტია, რომ საქართველოში, სადაც ცოტა ხნის წინ წყევლიდნენ და აგინებდნენ, ისევ შეუყვარდათ ემირ კუსტურიცას ფილმები. ახლა უკვე ჩვენი „ერთმორწმუნე ძმის“ ფილმები.
ასე ვიცით ჩვენ!
აი, ბუშის ვიზიტი ხომ გახსოვთ?
„სირცხვილია რა! - მირეკავენ ჩემი ევროპელი მეგობრები და გაოგნებულები არიან! რას გავს ეს ტაშ-ფანდური?“ ვერ ვიხსენებ, რომელმა პოლიტიკოსმა განაცხადა იმ დღეებში. „ევროპელი მეგობრები“ როგორ დაურეკავდნენ, წარმომიდგენია. შეიძლება იქიდან დაურეკეს, ბერლუსკონი რომ ჰყავთ დღეს პრემიერ-მინისტრი. თუმცა, ისინი საკუთარ თავს მიხედავენ; მე უფრო ჩვენი ცხოვრების მთავარი კითხვა მადარდებს: „რას იტყვის ხალხი?“ რას იტყვის ამაზე ევროპა? რას იტყვის ამერიკა? რას იტყვის რუსეთი? რას იტყვიან მშობლები, მეზობლები, მეგობრები? ხელისუფლება და ოპოზიცია? ბიჭები, გოგოები, „ენჯეოშნიკები“, ჟურნალისტები, მღვდლები?..
მოვიდა ამას წინათ ჟურნალისტი გოგონა და მკითხა, რამდენად მნიშვნელოვანია ქვეყნის იმიჯისთვის ჰარლინის ფილმიო?
ჯერ ერთი, ეს ჰარლინი ვინაა, აქამდე აზრზე არ ვიყავი. თანაც, რა უნდა ვთქვა წინასწარ, როცა ფილმი არ დასრულებულა? იქნებ კუსტურიცასავით მოიქცეს? მიირთვას კარგი ხაჭაპური (ამჯერად ქართული), „დაირტყას“ დავით აღმაშენებლის ორდენი, „პაჩკა-პაჩკა დოლარები“ ბიუჯეტიდან; მერე კი დაგვცინოს ენდი გარსიასთან ერთად.
რა ვქნათ მერე? რას იტყვიან ჩვენი საყვარელი ტელეჟურნალისტები, რომლებმაც რუსთაველზე თავმოყრილი „მასოვკა“ იმ დღის მთავარ სახედ აქციეს? თან, ჩვეულ სტილში - ხმამაღლა. თავაწეული (დროდადრო თმას რომ გაისწორებენ ხოლმე აღელვების ნიშნად), საყვარელი გამოთქმებით „მინდა გითხრა“, „დააფიქსირა“, „გააჟღერა“ და ა.შ.
„ენდი გარსია ჩვენთანაა! უფრო მეტიც, ახლა უკვე ემირ კუსტურიცაც ჩვენთანაა!“
იმდენად აღიგზნო სრულიად ქართული მედია, რომ ერთი ტელეკომპანიის პროდიუსერისგან სმს-იც კი მივიღე: „გოგი, შემთხვევით კუსტურიცას ტელეფონი ხომ არა გაქვს?“
რა ვიცი, ამ ხალხს რომ ჰკითხო, ღმერთი სწამს. და თუ მართლა ასეა, რაში უნდა ადარდებდეს, რას იტყვის მასზე ემირი, ენდი და, თუ გნებავთ, თეა თუთბერიძე?
თუკი სწამს და თუკი მართალია, რისი ეშინია?
P.S.: მთავარი დამავიწყდა. ამ ჩემს ბლოგებში ხომ სამიზნე ჩემივე თანამოაზრეები და ჩემივე სოციალური წრე მყავს.
„რუსთაველზე მასოვკას უყურებ? არ მითხრა ახლა, რომ ამ ხალხზე არ ცოფდები?“
ესეც სმს-ია. ოღონდ იმ სიმღერიდან, „რას იტყვის ჩვენზე ევროპა?“
არ ვცოფდები, მეგობრებო, არა. რადგან ასეთ „მასოვკებს“ ჰოლივუდი მუდმივად იღებს. ეგაა, რომ „მასოვკებით“ არ იწყება ახალი ამბები ქვეყნის მთავარ ტელეარხებზე. მაგრამ ჩვენ ხომ ყველას, ვაკელებსაც და გლდანელებსაც, თბილისელებსაც, ზესტაფონელებსაც, როგორც, ამას წინათ, ლადო ვარდოსანიძემ თქვა კარგად, „ისევ თოხი გვიჭირავს ხელში“...
ამ უნუგეშო პროვინციალიზმს, ამ ხალხურ ქრისტიანობას, მისთვის დამახასიათებელი წარმართული ატრიბუტებით (მამა-მარჩენალი, მოძღვარი, დამრიგებელი, ავტორიტეტი, ახალგაზრდების კოლექტიური ლოცვა პლენერზე, სანთლებით ხელში) ჯერჯერობით ვერავინ უშველა.
ქვეყანა იზრდება. მაგრამ სოფელი სოფლად რჩება.
მრავლდება ერი, საქართველოს მიმართულების მთავარი „ვექტორი“ კი ისევ ვაკეა - ჭავჭავაძე, ბარნოვი, ფალიაშვილი.
მაგრამ ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ.