გაეროს ქალთა დისკრიმინაციის აღმოფხვრის კომიტეტის რეკომენდაცია საპირისპიროს ამბობს: პროსტიტუციისთვის უნდა ისჯებოდეს ის, ვინც ამისგან სარგებელს იღებს და არა ის, ვინც მათ მომსახურებას უწევს.

საქართველოს 2015 წლიდან რატიფიცირებული აქვს ევროპის საბჭოს, ე.წ. ლანზაროტის კონვენცია , რომელიც ეხება ბავშვთა სექსუალურ ექსპლუატაციას.

ის ამბობს, რომ არასრულწლოვნის სექსუალური მომსახურებით სარგებლობა უნდა იყოს სისხლის სამართლის დანაშაული.

და რომ ნებისმიერი პირი, რომელიც წელს მიუღწეველ ბავშვთან პროსტიტუციის მიზნით სექსუალურ კავშირს დაამყარებს, სისხლის სამართლის ნიშნით უნდა დაისაჯოს.

საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსში არ არსებობს ცალკე მუხლი, რომელიც ამას ამბობს.

კანონში არის ზოგადი ხასიათის ჩანაწერი, რომ 16 წლამდე ასაკის ბავშვთან ნებისმიერი სახის სქესობრივი კავშირი ისჯება.

„ანუ რა გამოდის, რომ თუ, 16 ან 17 წლის პირთან დამყარდება პროსტიტუციის მიზნით სქესობრივი კავშირი, ამისთვის არავის არანაირი პასუხისგებლობა არ ეკისრება. სწორედ ეს ეწინააღმდეგება ლანზაროტის კონვენციას“, - განმარტავს ორგანიზაცია Equality Now-ს იურისტი, თამარ დეკანოსიძე. ეს ორგანიზაცია არაერთი წელია ქალთა უფლებებს იცავს.

თამარი იმ დასკვნმადეც მივიდა, რომ საქართველოში, როგორც წესი, სამართალდამცველები არასდროს მიიჩნევენ სექსუალური ძალადობის მსხვერპლად პროსტიტუციაში ჩართულ 16 წლამდე ბავშვებს.

„პოლიციელები ხშირად ამბობენ, რომ ეს ქალები არ არიან სანდო, როცა გაუპატიურების ფაქტებზე ხმამაღლა საუბრობენ, რადგან სინამდვილეში იმ კლიენტებზე შურისძიება სურთ, ვინც მათ ფული არ გადაუხადაო . სახელმწიფოს არ უღირს რესურსის ხარჯვა იმისთვის, რომ მათ მიმართ ჩადენილი დანაშაული სათანადოდ გამოიძიონ“.

მე განსხვავებული ვარ, - ეს იყო ინგას პირველი სიტყვები, როცა ფსიქოლოგ მაია ცირამუას პირისპირ პირველად აღმოჩნდა.

კარგი, ეს შენი საქმეა. მოდი ვილაპარაკოთ, - უპასუხა მაიამ.

ინგა მაიასთან ოჯახში ძალადობის გამოცდილების გამო მოხვდა. იმ პერიოდში პროსტიტუციაშიც უკვე ჩაბმული იყო.

მაია გვიზიარებს თავის დაკვირვებას და კვლევებზე დაყრდნობით სტატისტიკასაც იშველიებს, როცა ჩამოთვლის იმ ადამიანებს, ვინც ბავშვებთან სექსუალურ კავშირს ამყარებს.

მათ უმრავლესობას თავად ჰქონია მსგავსი გამოცდილება, როგორც წესი, ისინი თავად არიან ტრავმირებულები და რადგან მათ არასოდეს არავინ დახმარებია, აგრძელებენ ამ ე.წ. ტრავმულ თამაშს.

არის მეორე კატეგორიაც, ანტისოციალური პერსონოლოგიური აშლილობის მქონე პირები - ძალიან დაბალი მორალით, რომელთაც თუ ბავშვი „ხელში ჩაუვარდათ“, მათთან სექსუალურ კავშირზე უარს არ ამბობენ.

და პროცენტულად ყველაზე ცოტანი, პედოფილები, რომელთათვისაც ბავშვი ცალსახად სექსუალური ობიექტია.

მათი ტრავმული გამოცდილება თაობიდან თაობას გადაეცემა და თუ ამ პროცესში არ ჩაერია სახელმწიფო ყველა საჭირო სერვისით, ოჯახი - თანადგომით, ეს უწყვეტი ჯაჭვი არასოდეს წყდება.

მაია ცირამუა ამბობს, რომ პოლიცია ხედავს ამ ბავშვებს და ფსიქოლოგებზე წინ, სწორედ მათ აქვთ სამუშაო.

„ისინი ღამის პეპლებს ემსგავსებიან, რომლებიც იმავე ცეცხლში იწვებიან, რომლისკენაც ილტვიან. ასეთ ბავშვებს აქვთ ხოლმე სირცხვილის და ბრალეულობის აბსოლუტურად დამანგრეველი განცდა. არ არსებობს მსხვერპლი, რომელიც საკუთარ თავს არ იდანაშაულებდეს იმაში, რაც მას დაემართა. არადა ის მხოლოდ მსხვერპლია და მას რაღაც ეტაპზე არ გამოუჩნდა მხარდამჭერი ქსელი, ინტელექტი, განათლება, ოჯახი. თავდახსნა თითქმის შეუძლებელია“, - გვეუბნება მაია ცირამუა.