ნანა ექვთიმიშვილი: „ერთი სული გვაქვს, ჩვენი ფილმი ქართველ მაყურებელს წარვუდგინოთ“

რადიო თავისუფლების მსმენელმა იცის ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალზე ნანა ექვთიმიშვილისა და სიმონ გროსის ფილმის - „გრძელი ნათელი დღეების“ - წარმატების შესახებ. შეგახსენებთ, რომ ახალი ქართული ფილმი გასულ კვირაში დამთავრებულ „ბერლინალეზე“ საავტორო კინოს ასოციაციის პრიზით აღინიშნა. გიორგი გვახარიამ, რომელიც ბერლინის ფესტივალზე აკრედიტებულ ჟურნალისტთა შორის იყო, ნანა ექვთიმიშვილთან შეხვედრა ვერ მოახერხა და მას მხოლოდ ახლა, თბილისში დაბრუნების შემდეგ დაურეკა.

რადიო თავისუფლება: პირველ რიგში, გამარჯვებას გილოცავთ. იქნებ, ერთი-ორი სიტყვა ამ პრიზის შესახებ გვითხრათ: რას წარმოადგენს ეს პრიზი და ვის გადაეცემა?

ნანა ექვთიმიშვილი: ესაა საავტორო კინოს, ანუ „არტ-ჰაუსის“ - კინოთეატრების საერთაშორისო გაერთიანების - პრიზი, რომელიც „ბერლინალეს“ „ფორუმის“ სექციაში ყოველწლიურად გაიცემა. როგორც პრიზით დაჯილდოების დროს ამიხსნეს, ხუთასამდე ასეთი კინოთეატრია ბერლინში და სწორედ ამ კინოთეატრების გაერთიანება აწესებს პრიზს ფილმისთვის, რომელსაც საუკეთესოდ მიიჩნევენ.

რადიო თავისუფლება: თქვენი ფილმი, როგორც ვიცით, ბერლინის ფესტივალის კონკურსში არ მონაწილეობდა. მე ვნახე ძირითადი კონკურსის თითქმის ყველა ფილმი და კიდევ ერთხელ მინდა აღვნიშნო, რომ, ჩემი აზრით, თქვენი სურათი საუკეთესო იყო როგორც საკონკურსო, ასევე კონკურსგარეშე ფილმებს შორის. ამიტომ აინტერესებს ყველას, ვისაც მოეწონა „გრძელი ნათელი დღეები“, რატომ არ მოხვდა თქვენი ფილმი „ბერლინალეს“ კონკურსში? საერთოდ, თუ განიხილებოდა ეს საკითხი?

ნანა ექვთიმიშვილი: ამის შესახებ თავიდანვე იყო საუბარი. სამწუხაროდ, მე და სიმონს არა გვაქვს ფესტივალების დირექციასთან მოლაპარაკების გამოცდილება. დაველოდეთ მოლაპარაკებების დასრულებას. დაველოდეთ, სანამ გადაწყვეტდნენ. საბოლოოდ, ფილმი მოხვდა „ფორუმში“.

რადიო თავისუფლება: და არ ნანობთ?

ნანა ექვთიმიშვილი: პრინციპში არა, რადგან ძალიან ძნელია აქ სტრატეგიის შემუშავება, ფილმით სპეკულირება. საკმაოდ ვინერვიულეთ, თუმცა როცა გავიგეთ, რომ ფილმი ბერლინში იქნება ნაჩვენები, ერთგვარად ამოვისუნთქეთ. მით უმეტეს, რომ ბერლინში ფილმს მაყურებელი ჰყავდა და, პირველ რიგში, ესაა სასიხარულო.

რადიო თავისუფლება: რა თქმა უნდა, და, თანაც, ძალიან წარმატებული იყო ეს ჩვენებები. მიუხედავად იმისა, რომ თქვენ ამბობთ, გამოცდილება არ გვქონდაო, მოახერხეთ და ფილმის გადაღებაზე დაითანხმეთ ამჟამად მოღვაწე ოპერატორებიდან საუკეთესო - ოლეგ მუტუ. როგორ შესძელით ეს?

ნანა ექვთიმიშვილი: ჩვენ ვნახეთ ოლეგის ფილმები. ძალიან დიდი შთაბეჭდილება დატოვა იმ ფილმებმა, რომლებზეც ოლეგს უმუშავია - მუნჯიუს ფილმებმა, ლოზნიცას ფილმებმა. მოგვეწონა ის, რომ გამოსახულება მასთან არაა „კანონზომიერი“, როგორც, მაგალითად, ძალიან ბევრ გერმანულ ფილმში... არამედ ესაა უფრო ინტუიციურად დანახული და აღბეჭდილი სამყარო - კამერა, რომელიც, პირველ რიგში, მსახიობს, ფილმის გმირს გრძნობს კარგად. სცენარი როცა წინ გვედო და ვფიქრობდით, როგორ შეიძლებოდა ტინეიჯერების - ამ ორი გოგონას - ცხოვრება გადმოგვეცა, როგორ უნდა ასახულიყო ეს ცხოვრება ეკრანზე, არჩევანი ოლეგზე გავაკეთეთ. დავეკონტაქტეთ, ჩავედით ბუქარესტში, შევხვდით, ვუამბეთ სცენარის შესახებ, ბევრი ვისაუბრეთ - ნაკლებად კინოზე, უფრო საქართველოზე... და ოლეგი დაგვთანხმდა. სხვათა შორის, ისიც თქვა, რომ ყოველთვის უნდოდა ამ ქალაქის აღბეჭდვა ფირზე.

რადიო თავისუფლება: ანუ თბილისი იცოდა. თუმცა ნაკლებად იცოდა, ალბათ, 90-იანი წლების დასაწყისის თბილისი. საინტერესოა... როგორც კი დასრულდა ფილმის ჩვენება, ეს კითხვა დამებადა - იმ პერიოდის ქრონიკა ხომ არ ნახა, დოკუმენტური ფილმები. როგორ აღადგინეთ ეს ეპოქა?

ნანა ექვთიმიშვილი: არ უნახავს. არ ვიცი, თვითონ თუ გაუჩნდა სურვილი ეს გამოეკვლია, მაგრამ ძალიან ბევრს ვსაუბრობდით. გვეკითხებოდა, რას ჰქონდა მნიშვნელობა, როგორი იყო ეს ნატურა. მაგალითად, შეიძლებოდა აერჩია ქუჩა, რომელიც ჩემთვის და სიმონისთვის მეტისმეტად ტურისტულ იერს ატარებდა. ამ დროს არსებობს ქალაქში ადგილები, რომლებიც ძველიცაა და ხელშეუხებელიც. ეს ესთეტიკა უფრო გვინდოდა. თუმცა, ფოტოებს ერთად ვნახულობდით - ჩემი ძველი ფოტოები ნახა, მაგალითად.

რადიო თავისუფლება: გოგონების შესახებ მინდა გკითხოთ. ისინი ბერლინში ნამდვილ ვარსკვლავებად იქცნენ. როგორ შეარჩიეთ?

ნანა ექვთიმიშვილი: ძალიან ხანგრძლივი კასტინგი გვქონდა, თითქმის ერთი წელი გაგრძელდა მსახიობების ძებნა. მარიამ ბოკერია როცა გავიცანით, 13 წლის იყო (ახლა 14 წლისაა), ლიკა ბაბლუანი 12 წლის იყო. ყოველდღე იზრდებოდნენ გადაღების პროცესში. მარიამი ქუჩაში დავინახეთ, ლიკა - სკოლაში: ფოტო ვნახეთ და კასტინგზე დავპატიჟეთ. საბოლოო კასტინგი ამ ორ გოგონას შორის გაიმართა - ძალიან მოუხდნენ ერთმანეთს, ერთმანეთი მოეწონათ. შეიძლება ითქვას, ერთმანეთით აღფრთოვანდნენ. ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ სწორედ მათ შეესრულებინათ მთავარი როლები.

რადიო თავისუფლება: დაბოლოს, ფილმის მომავალზე მინდა გკითხოთ. თბილისში ყველას აინტერესებს, როდის და სად შეძლებენ „გრძელი ნათელი დღეების“ ნახვას.

ნანა ექვთიმიშვილი: ერთი სული გვაქვს, ქართველ მაყურებელს წარვუდგინოთ ჩვენი ფილმი. მხოლოდ ტექნიკური პრობლემებია გასარკვევი. სხვა არაფერი უდგას წინ საქართველოში ჩვენი ფილმის ჩვენებას. მარტის თვეში გამოვაცხადებთ, როდის იხილავს მაყურებელი ამ ფილმს ეკრანზე.