ავტორი: გიორგი მიქავა
ვუბრუნდები ჩემს ქალაქს,მაგრამ აქ ვეღარავის ვცნობ. ყველა, ვის გამოც ეს ადგილი ჩემი იყო, უკვე წავიდა, ზოგი სხვა ქვეყანაში, ზოგიც იმ ქვეყნად. ჯვარი ცარიელია. შევდივარ ჩემს ეზოში და უცხო ძაღლები მიყეფენ, თითქოს მე ვიყო უცხო. შევდივარ ჩემს ოთახში და იქ ჩემი აღარაფერია, ყველა სათამაშოს გამოუჩნდა ახალი პატრონი.
მგზავრობით დაღლილს და ბავშვობის სახლში ისევ გაბავშვებულს ჩაის მაგივრად ყავა მინდება, ვიღებ შაქრის ყუთს,რომელშიც ყავა ყრია. 22 წლის წინ ინდოეთიდან ჩამოტან ჩაის ყუთში, რომელშიც მთელი ჩემი ცხოვრება შაქარი ეყარა,ახლა ყავა ყრია.
ვიღებ ჩემს ბავშვობის ჭიქას, რომელიც ჩემი ძმის ჭიქისგან მხოლოდ ენით განსხვავდება და ყავას ვისხამ. არ ვიცი რამდენი წყალი იქნება იდეალური, პირველად ვსვამ ამ ჭიქიდან. მეათასედ, ალბათ, მაგრამ მაინც პირველად.
კედელზე აღარ კიდია ოქროსფერი ყვავილებიანი საათი, მისი ადგილი კალენდარმა დაიკავა. თითქოს საათი ზედმეტად მცირე საზომი ყოფილიყოს, ჩემს მოლოდინში თვეებით ითვლიდნენ დროს.
და აი მეც დავბრუნდი, არაფრით მსგავსი,მაგრამ ვინ რას დამაყვედრის. არც ადგილი დამხვედრია ისეთი, როგორიც დავტოვე. თითქოს ერთმანეთს ვაცოცხლებდით და განშორების მერე ორივე მოვკვდით.
შემოსასვლელში დაკიდებული სარკე, რომელიც ნახევრად გაბზარულ ნაწილს ლამაზი გადასაფარებელი ფარავს, ვეღარ მცნობს. ვიხედები და მხოლოდ ნიკაპს ვხედავ, გუშინდელი დღესავით მახსოვს სკოლიდან დაბრუნებულს შუბლი რომ მიჩანდა მხოლოდ.
დროსთან ბრძოლის უკანასკნელ ბასტიონად კედლის ნახატი შემორჩა, რომელიც მთელი ცხოვრება დედა მეგონა. რამდენიმე წლის წინ მითხრეს, უბრალოდ ვიღაც ქალიაო. ვინ ხატავს უბრალოდ ვიღაც ქალს, არფერი ესმით.
მაგიდაზე ჩემი თასი დევს, კარადაში სიგელები, თაროებზე წიგნები, რომელთაგან გამორჩეულები თან წავიყოლე. აქ დარჩენილ რუსულენოვან მეტაფიზიკის სახელმძღვანელოებს, რომლებიც მამაჩემის თქმით ქუთაისის ბიბლიოთეკის დახურვის შემდეგ ჩაიგდეს ხელთ, გადაფურცვლა არ უწერიათ.
პირველივე დღეს დავიდგი სკამი და ფოტოალბომებით სავსე დიდი ჩემოდანი გადმოვიღე კარადის ზედა უჯრიდან.
ვერ გადავშალე.
მტვერზე ხელის გადასმით ჩემი კვალი დავტოვე და უკან შევაბრუნე.
ალბათ,როდესმე გულით მომინდება ცოცხალი ჩემი თავის დანახვა.
ახლა კი ადრეა, ძალიან ადრე.
ჯვარი აქაურობას.
ფორუმი