„ჩამოქცეული ზეცა“ რვა უკრაინელი ხელოვანი ქალის ჯგუფური გამოფენაა, რომელსაც საქართველოს პრეზიდენტის რეზიდენციამ უმასპინძლა. რუსეთის მიერ დაწყებული ომის თემაზეა. რას ხედავენ და გრძნობენ ქალები, როდესაც მათი ქალაქების ნაწილი ოკუპირებულია, ნაწილი კი განადგურებული? ავტორების ნაწილი დროებით საქართველოში ცხოვრობს, ნაწილი უკვე საზღვარგარეთაა, ზოგმაც ნამუშევრები უკრაინიდან გამოგზავნა.

ლუბოვ დუშინა

ლუბოვ დუშინა სცენოგრაფი, თეატრისა და კოსტიუმების მხატვარია, ხარკოვში მეუღლესთან ერთად კერძო თეატრი ჰქონდა. მას შემდეგ, რაც ხარკოვის დაბომბვა დაიწყო, შვილებსა და ქმართან ერთად დასავლეთ უკრაინაში, ზაკარპატიეს ოლქში გადასახლდა. იქ მოხალისედ დაიწყო მუშაობა და სწორედ ეს პერიოდი გახდა მისი შთაგონების წყარო. ნამუშევრებზე - "დაბნელება", "ევროპის მოტაცება", "პატარძალი" და კიდევ სხვებზე ლუბოვი თითქმის 4 თვე მუშაობდა.

„როდესაც საერთო საცხოვრებელში ვიკითხე, რა სასარგებლო საქმე შეიძლება მეკეთებინა, ადგილობრივ სკოლაში გამიშვეს. იქ ათობით ქალი, მათ შორის სკოლის მოსწავლეები, იძულებით გადაადგილებული პირები 10-15-მეტრიან კამუფლაჟის ბადეებს ერთად ქსოვდნენ. იყო ერთობის საოცარი შეგრძნება და ამას მივუძღვენი ჩემი ნამუშევრები“.

„რაც მეტად გრძნობ იმას, რაც სიკვდილს და ომის საშინელებებს მოჰყვება, მით მეტად გინდა იცოცხლო და იბრძოლო სიცოცხლისთვის“, - ამბობს ლუბოვი, ვისი ნამუშევრების უმრავლესობა იმ ტექნიკითაა შესრულებული, რომლითაც ჯარისკაცების კამუფლაჟი იქსოვება.

ნატალია კოსე

ნატალიაც ხარკოვიდანაა, პროფესით მხატვარი და არტფსიქოლოგია, გაზაფხულზე ოჯახთან ერთად დატოვა ქალაქი და თვე-ნახევარში აკრილითა და სარკის დამსხვერული ნატეხებით ააწყო ახლანდელი უკრაინული სამყარო.

„მე მინდოდა ამესახა უკრაინელების სამყარო, რომელიც ომის შემდეგ სარკის ნატეხებად დაიმსხვრა, ეს არის ის, რასაც ვგრძნობ მე და ასევე ჩემი ბევრი თანამემამულე. ხანდახან შეუძლებელია უყურო იმას, რაც ხდება, როგორ იღუპება ხალხი, იფარებ ხელს სახეზე, მაგრამ რეალობა მაინც აისახება ჩვენში, ისე როგორც სარკის ნატეხებში... ვერსად გაექცევი“.

„ეს იმ ბავშვების სახეა, რომლებიც მშობლების გარეშე დარჩნენ, რომლებსაც სახლი დაეწვათ, რომლებიც გაურკვეველი დროით თავიანთი მიწიდან გადასახლდნენ. მათი ბავშური სამყარო ჩამოქცეულია და ტირიან სახლებში, რადგან კავშირები გაწყვეტილია. იმედია, რომ ოდესმე ეს სახლის კარი გაიღება, მაგრამ, ალბათ, ეს არ იქნება ერთი კარი და მოუწევთ რთული გზის გავლა, რომ საბოლოოდ იპოვონ თავიანთი სახლები“, - ჰყვება ნატალია რადიო თავისუფლებასთან.

პოლინა ბალაცკო

პოლინა ინტერიერის დიზაინერია, წარმოშობით დონეცკიდან. 2014 წლიდან, რუსული ოკუპაციის გამო კიევში გადავიდა საცხოვრებლად. „უკრაინა ომამდე და ომის შემდეგ“ - თავისი სათქმელი პოლინამ 2-წუთიან შავ-თეთრ ვიდეოში გამოხატა.

„ჩემს ვიდეოს ჰქვია "მოგონება", რადგან ჩანს, თუ როგორი დარჩა უკრაინა მეხსიერებაში და როგორი იქნება ის მომავალში“, - ასე ხსნის პოლინა თავის ჩანაფიქრს.

ირინა ვინიჩენკო

ირინა ვინიჩენკო პროექტების მენეჯერია და IT-კომპანიაში, ომის გამო დისტანციურად მუშაობს. თავისუფალ დროს ფოტოგრაფიას უთმობდა.

საქართველოში თებერვალში ტურისტად ჩამოსულ ირინას დიდი ხნით მოუწია დარჩენა, თავისი ემოციები და შთაბეჭდილებები კი ფოტოსერიაში ასახა - კონტრასტი ომამდელ უკრაინასა და ახლანდელ საქართველოს შორის, რომელმაც ასევე გამოცადა რუსული აგრესია და მისი შენობები რაღაცით წააგავს ახლანდელი უკრაინის დანგრეულ სახლებს.

„ეს ორი ნათელი ფოტო, ოდესაშია გადაღებული, მინდოდა ომამდელი მშვიდი ოდესა მეჩვენებინა. ეს მუქი ნაწილი კი ომს განასახიერებს, მაგრამ საქართველოშია გადაღებული. მინდოდა პარალელი გამევლო და თბილისური პეიზაჟებით უკრაინული ამბავი მომეყოლა, ჩვენთან ძალიან ბევრია დამწვარი და დანგრეული სახლი. საქართველოშიც ვიპოვეთ მსგავსი შენობები, რომელიც აპოკალიპტურად გამოიყურება და ტოვებს შთაბეჭდილებას, თითქოს იქაც აფეთქება მოხდა“.

„ჩამონგრეული ზეცა" ჩემთვის შინაგან და გარეგან გადატრიალებასა და ზეწოლასთან ასოცირდება, რაც ჩვენ დაგვემართა. ყველას გვქონდა ზეცა და ვსუნთქავდით თავისუფლად, ახლა კი რაღაც დაგვაწვა თავზე და შეიცვალა ყველაფერი“, - ამბობს ირინა.