გილოცავთ ბავშვთა დაცვის საერთაშორისო დღეს და გთავაზობთ შესაბამის ეპიზოდს სერიალიდან “ქართველიშვილები”. გაუგებრობის თავიდან ასაცილებლად მოგახსენებთ, რომ აქ აღწერილი ამბები და გმირები გამოგონოლია და მათ საერთო არაფერი აქვთ სინამდვილესთან. ბუნებრივია, ეს ეხება ოჯახის გვარსაც, რომელიც აღებულია მხოლოდ მხატვრული მოსაზრებით. პერიოდულად შემოგთავაზებთ სერიალის სხვა ეპიზოდებსაც.
მე ნინო ქართველიშვილი ვარ. მყავს მშობლები და უფროსი ძმა. დავდივარ თბილისის კიროვის სახელობის საბავშო ბაღში, რომელიც ძერჟინსკის ქუჩაზე მდებარეობს. ჩვენ ჯგუფში 43 ბავშვია; აქედან 20 გოგოა და 14 ბიჭია, მაგრამ ჩემთვის სულ ერთია.
ჩვენი მასწავლებელი 69 წლის ქალია. მას ძალიან უყვარს ბავშვები, განსაკუთრებით მათი ცემა. მე, ძირითადად, ფერდებში მირტყამს და ყურებს მიგრეხს ხოლმე. სამაგიეროდ, ძალიან მრავალფეროვნად გვაჭმევენ: დილას – თბილი, შაქრიანი წყალი, შუადღისას – მოხარშული მაკარონი და მაკარონის ნახარში, საღამოს – მაკარონის კისელი. სათამაშოც ბევრი გვაქვს: ქვიშის ყუთი, წითელი აგურის ნატეხები, პლასტმასის გაბზარული ბურთი, მეეზოვის ძველი ცოცხი, ნახატებშემოხეული ხის კუბი, ფსკერზე საღებავმიმხმარი ვედრო, გათბობის დაჟანგული რადიატორი, რადიოს ბატარეა, გახდილი თოჯინის ტანი და ვარსკვლავიანი ოქროსფერი ღილი.
როცა არ გვძინავს და არ გვცემენ, სულ ამ სათამაშოებით ვთამაშობთ. ყველაზე მეტად ორი თამაში მიყვარს: დაბანობანა და სახლობანა. დაბანობანას დროს ერთი ბავშვი მეორეს ვედროდან ქვიშას უყრის ხელისგულებზე, ვითომ წყალია. მეორე კი ამ ქვიშას ისვამს სახეზე, ყურებში, კისერზე – მოკლედ იბანს. სახლობანას დროს ოთხი ბავშვი ქვიშით აშენებს სახლს. როცა დაამთავრებენ, დანარჩენები წრეს შეკრავენ და ცდილობენ, აგურების სროლით დაანგრიონ. ის ოთხი კი წრის შიგნით დგას და რადიატორის რკინებით იგერიებს თავდამსხმელებს. ძალიან კარგი თამაშია, ოღონდ ცოტათი მტკივნეულია.
ბაღში შუადღისას გვაძინებენ ხოლმე. თუ არ დაიძინებ, გცემენ. მაგრამ მხოლოდ თერთმეტი საწოლი გვაქვს და სამ-სამს ერთად გვძინავს. ზამთრობით კარგია, თბილა ხოლმე, განსაკუთრებით, თუ შუაში მოხვდები. სამაგიეროდ, თუ ვინმემ ჩაიფსა, სამივეს ერთად გვცემენ ხოლმე.
აქ რაღაცეებსაც გვასწავლიან. მაგალითად, უკვე სულმოუთქმელად ვითვლი ოთხამდე და ვიცი ქართულის 45 ასო; შემიძლია ოსურის და ვალსის ცეკვა და ვმღერივარ „მაი ბონის“ და „შენ ხარ ვენახოს“; სამ სხვადასხვა ენაზე ვისწავლე ორ-ორი ფრაზა: რუსულად – „პუსტ ვსეგდა ბუდეტ სოლნცე“ და „დეტი ცვეტი ბუდუშჩეგო“; გერმანულად – „ჰენდე ჰოხ” და „ჰიტლერ კაპუტ“; ინგლისურად – „ვი არ ზე ვერლდ ვი არ ზე ჩილდრენ“ და „თუ ბი ორ ნოთ თუ ბი“.
ერთხელ სახლში ნათურა გადაგვეწვა და მამამ დამავალა, საბავშო ბაღიდან მომეპარა. ბავშვებმა დაიჭირეს ძალიან მაღალი კიბე და მე ნათურასთან ავძვერი. უკვე უნდა მომეხსნა, რომ ბავშვებს კიბე გაუვარდათ. მე ხელების ფართხალი დავიწყე და საბედნიეროდ ბუზების დასაჭერ წებოიან ქაღალდს მივეწებე. ასე ვეკიდე ჭერში რამდენიმე საათი. ბავშვები ჩუმად იყვნენ, რომ მასწავლებელს არაფერი გაეგო. კიდევ კარგი, საღამოს წვიმა წამოვიდა. წყალმა ჭერში სწორედ იმ ადგილას გაჟონა, სადაც ჩემი ბუზების ქაღალდი იყო მიმაგრებული. დასველებული ჭერი ჩამოინგრა და იატაკზე მოვადინე ზღართანი. თუმცა არაფერი მომსვლია, რადგან ერთ ბავშვს დავეცი თავზე.
მალე ძმამ გამოიარა და სახლში წამიყვანა; თან უსაქმურობისგან გზაში მცემდა. ნათურა რომ არ გვქონდა, დედას მაკარონი ჩაეხარშა და გაბრაზებულმა მცემა. სადილის შემდეგ მამა მეზობელი სახლის სადარბაზოდან ნათურის მოპარვას ცდილობდა, მაგრამ ცხელი იყო და თითები დაეწვა. სახლში რომ მოვიდა, გაბრაზებული იყო და მცემა. მერე ყველამ დავიძინეთ, ოღონდ სიბნელის გამო ჩემ ძმას ლოგინი აერია და ჩემთან დაწვა.
მე ნინო ქართველიშვილი ვარ. მყავს მშობლები და უფროსი ძმა. დავდივარ თბილისის კიროვის სახელობის საბავშო ბაღში, რომელიც ძერჟინსკის ქუჩაზე მდებარეობს. ჩვენ ჯგუფში 43 ბავშვია; აქედან 20 გოგოა და 14 ბიჭია, მაგრამ ჩემთვის სულ ერთია.
ჩვენი მასწავლებელი 69 წლის ქალია. მას ძალიან უყვარს ბავშვები, განსაკუთრებით მათი ცემა. მე, ძირითადად, ფერდებში მირტყამს და ყურებს მიგრეხს ხოლმე. სამაგიეროდ, ძალიან მრავალფეროვნად გვაჭმევენ: დილას – თბილი, შაქრიანი წყალი, შუადღისას – მოხარშული მაკარონი და მაკარონის ნახარში, საღამოს – მაკარონის კისელი. სათამაშოც ბევრი გვაქვს: ქვიშის ყუთი, წითელი აგურის ნატეხები, პლასტმასის გაბზარული ბურთი, მეეზოვის ძველი ცოცხი, ნახატებშემოხეული ხის კუბი, ფსკერზე საღებავმიმხმარი ვედრო, გათბობის დაჟანგული რადიატორი, რადიოს ბატარეა, გახდილი თოჯინის ტანი და ვარსკვლავიანი ოქროსფერი ღილი.
როცა არ გვძინავს და არ გვცემენ, სულ ამ სათამაშოებით ვთამაშობთ. ყველაზე მეტად ორი თამაში მიყვარს: დაბანობანა და სახლობანა. დაბანობანას დროს ერთი ბავშვი მეორეს ვედროდან ქვიშას უყრის ხელისგულებზე, ვითომ წყალია. მეორე კი ამ ქვიშას ისვამს სახეზე, ყურებში, კისერზე – მოკლედ იბანს. სახლობანას დროს ოთხი ბავშვი ქვიშით აშენებს სახლს. როცა დაამთავრებენ, დანარჩენები წრეს შეკრავენ და ცდილობენ, აგურების სროლით დაანგრიონ. ის ოთხი კი წრის შიგნით დგას და რადიატორის რკინებით იგერიებს თავდამსხმელებს. ძალიან კარგი თამაშია, ოღონდ ცოტათი მტკივნეულია.
ბაღში შუადღისას გვაძინებენ ხოლმე. თუ არ დაიძინებ, გცემენ. მაგრამ მხოლოდ თერთმეტი საწოლი გვაქვს და სამ-სამს ერთად გვძინავს. ზამთრობით კარგია, თბილა ხოლმე, განსაკუთრებით, თუ შუაში მოხვდები. სამაგიეროდ, თუ ვინმემ ჩაიფსა, სამივეს ერთად გვცემენ ხოლმე.
აქ რაღაცეებსაც გვასწავლიან. მაგალითად, უკვე სულმოუთქმელად ვითვლი ოთხამდე და ვიცი ქართულის 45 ასო; შემიძლია ოსურის და ვალსის ცეკვა და ვმღერივარ „მაი ბონის“ და „შენ ხარ ვენახოს“; სამ სხვადასხვა ენაზე ვისწავლე ორ-ორი ფრაზა: რუსულად – „პუსტ ვსეგდა ბუდეტ სოლნცე“ და „დეტი ცვეტი ბუდუშჩეგო“; გერმანულად – „ჰენდე ჰოხ” და „ჰიტლერ კაპუტ“; ინგლისურად – „ვი არ ზე ვერლდ ვი არ ზე ჩილდრენ“ და „თუ ბი ორ ნოთ თუ ბი“.
ერთხელ სახლში ნათურა გადაგვეწვა და მამამ დამავალა, საბავშო ბაღიდან მომეპარა. ბავშვებმა დაიჭირეს ძალიან მაღალი კიბე და მე ნათურასთან ავძვერი. უკვე უნდა მომეხსნა, რომ ბავშვებს კიბე გაუვარდათ. მე ხელების ფართხალი დავიწყე და საბედნიეროდ ბუზების დასაჭერ წებოიან ქაღალდს მივეწებე. ასე ვეკიდე ჭერში რამდენიმე საათი. ბავშვები ჩუმად იყვნენ, რომ მასწავლებელს არაფერი გაეგო. კიდევ კარგი, საღამოს წვიმა წამოვიდა. წყალმა ჭერში სწორედ იმ ადგილას გაჟონა, სადაც ჩემი ბუზების ქაღალდი იყო მიმაგრებული. დასველებული ჭერი ჩამოინგრა და იატაკზე მოვადინე ზღართანი. თუმცა არაფერი მომსვლია, რადგან ერთ ბავშვს დავეცი თავზე.
მალე ძმამ გამოიარა და სახლში წამიყვანა; თან უსაქმურობისგან გზაში მცემდა. ნათურა რომ არ გვქონდა, დედას მაკარონი ჩაეხარშა და გაბრაზებულმა მცემა. სადილის შემდეგ მამა მეზობელი სახლის სადარბაზოდან ნათურის მოპარვას ცდილობდა, მაგრამ ცხელი იყო და თითები დაეწვა. სახლში რომ მოვიდა, გაბრაზებული იყო და მცემა. მერე ყველამ დავიძინეთ, ოღონდ სიბნელის გამო ჩემ ძმას ლოგინი აერია და ჩემთან დაწვა.
