ყველაფერი ჩემი ბრალია. უფრო სწორად, ჩემი ბლოგის. იმ ბლოგის, რომელშიც ლაპარაკი იყო ჩემს ხანგრძლივ უხელფასობაზე. მკითხველთა ნაწილმა მიღებული ინფორმაციის საფუძველზე გარკვეული დასკვნა გააკეთა და დაიწყო...
ამ მოვლენამ თითქმის 20 წლის წინანდელი ამბები გამახსენა. იმ ხანებში გაზეთ “7 დღეში” სხვა რაღაცეებთან ერთად დისკების მიმოხილვასაც ვუძღვებოდი. მაშინ ინფორმაციის საშინელი დეფიციტი იყო. ახალი, უცხოური დისკები კი არა, აქ, საქართველოში ვინ იყო ქვეყნის რეალური მმართველი, ის არ ვიცოდით. ინტერნეტი არ იყო, FM რადიოები არ იყო. ტელევიზია კი იყო, მაგრამ დენი არ იყო, ხოლო გაზეთები ისეთ ქაღალდზე იბეჭდებოდა, გადაფურცვლისას ფრთხილად უნდა ყოფილიყავი, რომ თითში ხიჭვი არ შეგრჭობოდა. ჰოდა იმ პერიოდში დისკების მიმოხილვიდან ჩემი ნაცნობები, მელომანები, უბრალოდ მოყვარულები გებულობდნენ, რომ ახალი დისკი მქონდა და იწყებოდა - მათხოვე, გადამაწერინე და ა.შ. თუმცა უსამართლობა იქნება, არ აღინიშნოს, რომ იგივე ახლობლებიც მამარაგებდნენ ჩანაწერებით.
ახლა კი იმის შესახებ, რაც ამ დღეებში დაიწყო. მეგობრის იმეილი მივიღე - შენი ბლოგი წავიკითხე და, რადგან დრო გაგიჩნდა, იქნებ უფრო სრულყოფილი იმეილებით მეკონტაქტოო. ცნობისათვის: ელექტრონული ფოსტით სარგებლობისას, ჩემი ლექსიკონი იშვიათად აჭარბებს ორ სიტყვას: OK და NO. მაშინაც OK მიიღო ჩემგან. ეხლა კი ამ ბლოგის საშუალებით ვეცდები სრულყოფილი წერილი მივწერო.
პარადოქსია, მაგრამ დრო კი არ გამიჩნდა, პირიქით, საერთოდ აღარ მაქვს. სულ ისეთ საქმიან შეხვედრებზე დავდივარ, რომლებსაც საქმესთან საერთო არაფერი აქვს. ამას წინათ, ახლობლის თხოვნით, ვიღაც ტიპებს შევხვდი, გაზეთის გამოშვება უნდათ და შენნაირ კაცს ეძებენო. თავიდან მომეწონენ. პირველივე კითხვაზე, როგორი გაზეთი გინდათ-მეთქი, ძალიან უშუალოდ მიპასუხეს - ჩვეულებრივი, სტამბურიო. მესიამოვნა, რადგან არც მე მიყვარს ხელნაწერი გაზეთები. მერე ცოტა აურიეს. როცა მითხრეს, 14-15-გვერდიან გაზეთს ვვარაუდობთო, დავსევდიანდი. ეტყობა სახეზეც შემეტყო, რადგან მოგვიანებით, გაცილებისას, ერთი მათგანი კარებამდე გამომყვა და მითხრა - ერთად მოგვიწევს მუშაობა და არ მინდა რამე ხინჯი დაგრჩესო; შეგატყე 15-გვერდიანი არ მოგწონს და შენ რამდენიც გაგისწორდება, იმდენი გავაკეთოთ, ოღონდ ძალიან ბევრი არ იყოსო. საბოლოოდ ორივე მხარე კმაყოფილები დავშორდით ერთმანეთს: ისინი ჩემი გაცნობით, მე - დაშორებით.
მეორე, ანუ რადიოს ამბავი, ერთი შეხვედრით არ შემოიფარგლა. მაგრამ ორი შეხვედრა საკმარისი აღმოჩნდა იმაში დასარწმუნებლად, რომ ეს ექსპედიცია უპერსპექტივო იყო. პირველ შეხვედრაზე რადიოს გასამართად საჭირო უახლესი აპარატურა მაჩვენეს და მკითხეს, სხვა რა დაგვჭირდება და რა დაჯდებაო. ორი საათი ვიქაქანე. ძალიან ყურადღებით მისმენდნენ და მეც კმაყოფილი დავრჩი. მეორე შეხვედრაზე უფრო კონკრეტულები ვიყავით და კითხვაზე - ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ სიხშირის საქმე როგორ არის-მეთქი, უფროსს რომ ჰგავდა, იმან მიპასუხა - ყოველდღეო. ამ პასუხმა განსაზღვრა ჩემი უარი. მოგვიანებით ეს ამბავი იმას მოვუყევი, ვინც რადიოს ხალხთან დამაკავშირა და მითხრა, არ უნდა გეჩქარა, რადგან უფროსს ძალიან ცუდად ესმის და შეიძლება ვერ გაიგო შენი ნათქვამიო. ამ სიტყვებმა რაღაცეებზე ამიხილა თვალი.
პირველ რიგში, მივხვდი, რომ ისინი ყურადღებით ჩემი შთამბეჭდავი მჭერვმეტყველების გამო არ მისმენდნენ. მერე შევეცადე წარმომედგინა რადიო სმენადაქვეითებულთათვის. მერე გამახსენდა ამასწინანდელი პოლემიკა ტელევიზიით უცხოური ფილმების ჩვენებასთან დაკავშირებით: ქართული გახმოვანების გარეშე, სუბტიტრების ერთ-ერთმა მოწინააღმდეგემ ბრძანა, არ უნდა დაგვავიწყდეს მხედველობადაქვეითებულთა პრობლემებიო.
ამ ამბებს მხოლოდ ქართული აბსურდის კიდევ ერთ გამოვლინებად მივიჩნევდი, რომ არ გამხსენებოდა ამერიკული დუეტის, საიმონის და გარფანკელის პირველი სერიოზული წარმატება, სიმღერა The Sounds Of Silence (“სიჩუმის ხმები”). ადამიანთა შორის ურთიერთობების დეფიციტის თემაზე შექმნილი სიმღერის ერთ ადგილას ნახსენები არიან ადამიანები, რომლებიც საუბრობენ ლაპარაკის გარეშე, ადამიანები რომლებსაც ესმით მოსმენის გარეშე. და, საერთოდ, ამ მელოდიური შედევრის ჟღერადობის სამ წუთში ჩატეულია ბეკეტის „გოდო“, კამიუს „უცხო“, ანტონიონის „რეპორტიორი“ და 60-იანი წლების დასავლეთის კონტრკულტურული დამოკიდებულება რეალობისადმი. სხვათა შორის, ის ჟღერს კიდევ ერთ შედევრში, მაიკ ნიკოლსის ფილმში The Graduate (“კურსდამთავრებული”), დასტინ ჰოფმანის მონაწილეობით.
ამ სიმღერაზე დაუსრულებლად შეიძლება ლაპარაკი, ამიტომ დავუბრუნდები ქართულ აბსურდს ჩემი მონაწილეობით. ჩემი მესამე მასმედიური თავგადასავალი ტელევიზიას უკავშირდება და სრულიად უინტერესო, თუმცა საქმიანია, რადგან საქმე მაქვს ნამდვილ პროფესიონალთან. მას ჩემთან ერთად ერთი პროექტის განხორციელება უნდა, რომლის განსახილველად უკვე ოთხჯერ ვიყავით რესტორანში. ეტყობა, რესტორანი არ არის შესაფერისი ადგილი ტელეპროექტების განსახილველად, იმიტომ რომ, ჯერჯერობით წინ ვერ წავიწიეთ. სამაგიეროდ, რესტორნის თანამშრომლებს შევუყვარდით. უკანასკნელი შეხვედრის შემდეგ რომ გამოვდიოდით ამ შესანიშნავი დაწესებულებიდან, გავიგე, როგორ უთხრა უფროსმა ოფიციანტმა დაცვის ბიჭს ჩვენზე, ამხელა გამოცდილება მაქვს ამ სფეროში და ორი ასეთი პროფესიონალი ჯერ არ შემხვედრიაო.
მეოთხე ამბავი კიდევ უფრო უინტერესოა. ის უკვე შემდგარი პროექტია და დაკავშირებულია ინტერნეტ-გამოცემისთვის ბლოგების წერასთან. უკვე ერთი თვეა, ამას ვაკეთებ რადიო “თავისუფლების” საიტისთვის.
ამასთან დაკავშირებით, ამას წინათ ჩემ შვილს ვკითხე - სხვისი ბლოგების კომენტირებისთვის მეტსახელს ვეძებ და რომელი ჯობია, „ბლოგმასტერი“ თუ „ბლოგბასტერი“-მეთქი. გოგომ ყოველგვარი ფიქრის გარეშე მომახალა - ვირტუალური ურთიერთობებისადმი შენი “დიდი სიყვარულის” გათვალიწინებით, უფრო „ბლოგბასტარდი“ მოგიხდებაო. მოგეხსენებათ, „ბასტარდ“ (bastard) ინგლისური სიტყვაა და ქართულად „ნაბიჭვარს“ ნიშნავს. თუ რატომ დავიმსახურე არცთუ სასურველი მეტსახელი და სხვა წვრილმანების შესახებ შემდეგ წერილში ვისაუბროთ.
ამ მოვლენამ თითქმის 20 წლის წინანდელი ამბები გამახსენა. იმ ხანებში გაზეთ “7 დღეში” სხვა რაღაცეებთან ერთად დისკების მიმოხილვასაც ვუძღვებოდი. მაშინ ინფორმაციის საშინელი დეფიციტი იყო. ახალი, უცხოური დისკები კი არა, აქ, საქართველოში ვინ იყო ქვეყნის რეალური მმართველი, ის არ ვიცოდით. ინტერნეტი არ იყო, FM რადიოები არ იყო. ტელევიზია კი იყო, მაგრამ დენი არ იყო, ხოლო გაზეთები ისეთ ქაღალდზე იბეჭდებოდა, გადაფურცვლისას ფრთხილად უნდა ყოფილიყავი, რომ თითში ხიჭვი არ შეგრჭობოდა. ჰოდა იმ პერიოდში დისკების მიმოხილვიდან ჩემი ნაცნობები, მელომანები, უბრალოდ მოყვარულები გებულობდნენ, რომ ახალი დისკი მქონდა და იწყებოდა - მათხოვე, გადამაწერინე და ა.შ. თუმცა უსამართლობა იქნება, არ აღინიშნოს, რომ იგივე ახლობლებიც მამარაგებდნენ ჩანაწერებით.
ახლა კი იმის შესახებ, რაც ამ დღეებში დაიწყო. მეგობრის იმეილი მივიღე - შენი ბლოგი წავიკითხე და, რადგან დრო გაგიჩნდა, იქნებ უფრო სრულყოფილი იმეილებით მეკონტაქტოო. ცნობისათვის: ელექტრონული ფოსტით სარგებლობისას, ჩემი ლექსიკონი იშვიათად აჭარბებს ორ სიტყვას: OK და NO. მაშინაც OK მიიღო ჩემგან. ეხლა კი ამ ბლოგის საშუალებით ვეცდები სრულყოფილი წერილი მივწერო.
პარადოქსია, მაგრამ დრო კი არ გამიჩნდა, პირიქით, საერთოდ აღარ მაქვს. სულ ისეთ საქმიან შეხვედრებზე დავდივარ, რომლებსაც საქმესთან საერთო არაფერი აქვს. ამას წინათ, ახლობლის თხოვნით, ვიღაც ტიპებს შევხვდი, გაზეთის გამოშვება უნდათ და შენნაირ კაცს ეძებენო. თავიდან მომეწონენ. პირველივე კითხვაზე, როგორი გაზეთი გინდათ-მეთქი, ძალიან უშუალოდ მიპასუხეს - ჩვეულებრივი, სტამბურიო. მესიამოვნა, რადგან არც მე მიყვარს ხელნაწერი გაზეთები. მერე ცოტა აურიეს. როცა მითხრეს, 14-15-გვერდიან გაზეთს ვვარაუდობთო, დავსევდიანდი. ეტყობა სახეზეც შემეტყო, რადგან მოგვიანებით, გაცილებისას, ერთი მათგანი კარებამდე გამომყვა და მითხრა - ერთად მოგვიწევს მუშაობა და არ მინდა რამე ხინჯი დაგრჩესო; შეგატყე 15-გვერდიანი არ მოგწონს და შენ რამდენიც გაგისწორდება, იმდენი გავაკეთოთ, ოღონდ ძალიან ბევრი არ იყოსო. საბოლოოდ ორივე მხარე კმაყოფილები დავშორდით ერთმანეთს: ისინი ჩემი გაცნობით, მე - დაშორებით.
მეორე, ანუ რადიოს ამბავი, ერთი შეხვედრით არ შემოიფარგლა. მაგრამ ორი შეხვედრა საკმარისი აღმოჩნდა იმაში დასარწმუნებლად, რომ ეს ექსპედიცია უპერსპექტივო იყო. პირველ შეხვედრაზე რადიოს გასამართად საჭირო უახლესი აპარატურა მაჩვენეს და მკითხეს, სხვა რა დაგვჭირდება და რა დაჯდებაო. ორი საათი ვიქაქანე. ძალიან ყურადღებით მისმენდნენ და მეც კმაყოფილი დავრჩი. მეორე შეხვედრაზე უფრო კონკრეტულები ვიყავით და კითხვაზე - ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ სიხშირის საქმე როგორ არის-მეთქი, უფროსს რომ ჰგავდა, იმან მიპასუხა - ყოველდღეო. ამ პასუხმა განსაზღვრა ჩემი უარი. მოგვიანებით ეს ამბავი იმას მოვუყევი, ვინც რადიოს ხალხთან დამაკავშირა და მითხრა, არ უნდა გეჩქარა, რადგან უფროსს ძალიან ცუდად ესმის და შეიძლება ვერ გაიგო შენი ნათქვამიო. ამ სიტყვებმა რაღაცეებზე ამიხილა თვალი.
პირველ რიგში, მივხვდი, რომ ისინი ყურადღებით ჩემი შთამბეჭდავი მჭერვმეტყველების გამო არ მისმენდნენ. მერე შევეცადე წარმომედგინა რადიო სმენადაქვეითებულთათვის. მერე გამახსენდა ამასწინანდელი პოლემიკა ტელევიზიით უცხოური ფილმების ჩვენებასთან დაკავშირებით: ქართული გახმოვანების გარეშე, სუბტიტრების ერთ-ერთმა მოწინააღმდეგემ ბრძანა, არ უნდა დაგვავიწყდეს მხედველობადაქვეითებულთა პრობლემებიო.
ამ ამბებს მხოლოდ ქართული აბსურდის კიდევ ერთ გამოვლინებად მივიჩნევდი, რომ არ გამხსენებოდა ამერიკული დუეტის, საიმონის და გარფანკელის პირველი სერიოზული წარმატება, სიმღერა The Sounds Of Silence (“სიჩუმის ხმები”). ადამიანთა შორის ურთიერთობების დეფიციტის თემაზე შექმნილი სიმღერის ერთ ადგილას ნახსენები არიან ადამიანები, რომლებიც საუბრობენ ლაპარაკის გარეშე, ადამიანები რომლებსაც ესმით მოსმენის გარეშე. და, საერთოდ, ამ მელოდიური შედევრის ჟღერადობის სამ წუთში ჩატეულია ბეკეტის „გოდო“, კამიუს „უცხო“, ანტონიონის „რეპორტიორი“ და 60-იანი წლების დასავლეთის კონტრკულტურული დამოკიდებულება რეალობისადმი. სხვათა შორის, ის ჟღერს კიდევ ერთ შედევრში, მაიკ ნიკოლსის ფილმში The Graduate (“კურსდამთავრებული”), დასტინ ჰოფმანის მონაწილეობით.
ამ სიმღერაზე დაუსრულებლად შეიძლება ლაპარაკი, ამიტომ დავუბრუნდები ქართულ აბსურდს ჩემი მონაწილეობით. ჩემი მესამე მასმედიური თავგადასავალი ტელევიზიას უკავშირდება და სრულიად უინტერესო, თუმცა საქმიანია, რადგან საქმე მაქვს ნამდვილ პროფესიონალთან. მას ჩემთან ერთად ერთი პროექტის განხორციელება უნდა, რომლის განსახილველად უკვე ოთხჯერ ვიყავით რესტორანში. ეტყობა, რესტორანი არ არის შესაფერისი ადგილი ტელეპროექტების განსახილველად, იმიტომ რომ, ჯერჯერობით წინ ვერ წავიწიეთ. სამაგიეროდ, რესტორნის თანამშრომლებს შევუყვარდით. უკანასკნელი შეხვედრის შემდეგ რომ გამოვდიოდით ამ შესანიშნავი დაწესებულებიდან, გავიგე, როგორ უთხრა უფროსმა ოფიციანტმა დაცვის ბიჭს ჩვენზე, ამხელა გამოცდილება მაქვს ამ სფეროში და ორი ასეთი პროფესიონალი ჯერ არ შემხვედრიაო.
მეოთხე ამბავი კიდევ უფრო უინტერესოა. ის უკვე შემდგარი პროექტია და დაკავშირებულია ინტერნეტ-გამოცემისთვის ბლოგების წერასთან. უკვე ერთი თვეა, ამას ვაკეთებ რადიო “თავისუფლების” საიტისთვის.
ამასთან დაკავშირებით, ამას წინათ ჩემ შვილს ვკითხე - სხვისი ბლოგების კომენტირებისთვის მეტსახელს ვეძებ და რომელი ჯობია, „ბლოგმასტერი“ თუ „ბლოგბასტერი“-მეთქი. გოგომ ყოველგვარი ფიქრის გარეშე მომახალა - ვირტუალური ურთიერთობებისადმი შენი “დიდი სიყვარულის” გათვალიწინებით, უფრო „ბლოგბასტარდი“ მოგიხდებაო. მოგეხსენებათ, „ბასტარდ“ (bastard) ინგლისური სიტყვაა და ქართულად „ნაბიჭვარს“ ნიშნავს. თუ რატომ დავიმსახურე არცთუ სასურველი მეტსახელი და სხვა წვრილმანების შესახებ შემდეგ წერილში ვისაუბროთ.
