ახალციხეში, პატარა გორაზე, ღვთისმშობლის სავარდის სახელობის კათოლიკურ მონასტერში სამი მარია ცხოვრობს - მარია გრაცია, მარია მეტილდე, მარია დიჯეზუ. სამივე სხვადასხვა დროს იტალიიდან ჩამოვიდა.

ბენედიქტელი დები დღეებს, თვეებს და წლებს მონასტრის ტერიტორიაზე ატარებენ და თითქმის არ გადიან გარეთ.

ტაძრის წინა მხარე რაბათის ციხეს გადაჰყურებს, უკანა მხარე - სოფლის სასაფლაოს.

ამ სასაფლაოს ახსენებს მონასტრის წინამძღვარი მარია გრაცია და ამბობს, რომ საღამოს ლოცვა მიცვალებულებისთვის არისო. ესენი არიან შუამავლები ჩვენსა და ღმერთს შორისო.

მონასტერში დღე დილის 5 საათზე ლოცვით იწყება და საღამოს 10 საათზე ლოცვით მთავრდება. დროდადრო ხელსაქმესაც გამოურევენ ხოლმე. მაგალითად, კრიალოსანს მოქსოვენ, სანთელს და საპონს გააკეთებენ, მცენარეებს დარგავენ და გაახარებენ.

მარია გრაცია საქართველოში 2008 წლის ომის შემდეგ, ეპისკოპოს ჯუზეპე პაზოტოს თხოვნით ჩამოვიდა.

„ საქართველოს არც პოლიტიკურ და არც სოციალურ სიტუაციას არ ვიცნობდით, მაგრამ ვგრძნობდი და ვიცოდი, რომ ღმერთს სურდა ჩემი აქ ჩამოსვლა. პირველი შთაბეჭდილება სანამ აეროპორტიდან რეზიდენციამდე მივედით არ იყო კარგი.. ბევრი დანგრეული სახლი და უსწორმასწორო გზა გავიარეთ".

მარია გრაცია რომთან ახლოს, პატარა ქალაქ ველეტრიში დაიბადა. 35 წელია, რაც მონაზონია.

არ მიფიქრია მონასტერში წამოსვლაზე. ყველაფერი ამის „ბრალიაო“, წმინდა ზიარებაზე მიმანიშნებს.

"როგორც ყველა, ბავშვობაში სპორტით, მუსიკით ვიყავი გატაცებული. მოგზაურობა მიყვარდა, მდინარეზე ყოფნა. შემდეგ იყო სკოლა, სწავლა. ცხოვრებასთან ერთად იცვლება შეხედულებებიც.

პირველად მონასტერში ერთი თვით, არდადეგებზე წავედი და ის თვე ლოცვაში გავატარე. სახლში არ მითქვამს, რომ მონასტერში მივდიოდი. ვთქვი, რომ დასასვენებლად წავედი. 28 დღე გავატარე მონასტერში და არაფერი მიგრძნია, იქიდან ჩამოსული კიდევ ოჯახის შექმნაზე ვფიქრობდი. დიდი დრო არ დამჭირდა, მონასტრიდან დაბრუნებულმა მალევე გადაწყვიტე უკან წასვლა. მთავარი კითხვა, რაზეც პასუხს ვეძებდი, იყო, რა სურს ღმერთს ჩვენგან? რატომ ვარ დღეს აქ, როცა გუშინ იტალიაში ვიყავი?"

- და რა სურს?

"სიყვარული და საკუთარი თავის რწმენა.

არაა ყველა მოწოდებული, რომ იყოს მღვდელი, მონაზონი ან ოჯახი შექმნას, მაგრამ ყველა ვართ მოწოდებული, რომ ვიყოთ ბედნიერები.

როცა პირველად მოვედით ახალციხეში, ყველაფერი ნანგრევებად იყო ქცეული. აქაურობა კატაკომბებს ჰგავდა. ამ ნანგრევებში პატარა გამოქვაბული შევნიშნე, სადაც ჯვრები და კრიალოსნები ელაგა. ეს იყო ნიშანი იმისა, რომ მიუხედავად ნანგრევებისა, აქ მოდიოდა ხალხი და ლოცულობდნენ, ეძებდნენ ქრისტეს".

შობის ღამეს ტემპერატურა ახალციხეში -12 გრადუსია. ქალაქი ცარიელია, აქა-იქ საოჯახო სასტუმროებიდან საახალწლო განათება ბჟუტავს. ტაძრის შუაში ყრმა იესო წევს.

და მარია მეტილდე 26 წელია, მონაზონია.

ბავშვობაში სიმღერა მიყვარდაო. დღეს საღამოს თუ დარჩებით წირვაზე, მოისმენთ ჩემს გალობასო.

საქართველოში 2015 წლის დეკემბერში ჩამოვიდა.

„ზამთარი იყო. არც კი მახსოვს, ვინ მომიყვანა, ვინ მაჩვენა ეს ადგილი პირველად.

ყურებჩამოყრილი ხეები და ცუდი ამინდი იყო. მისტერიული იყო აქ მოსვლა. პირველად სამი თვით ჩამოვედი. ორგანზე დაკვრა, გალობა უნდა მესწავლებინა აქაურებისთვის. მალევე დავბრუნდი იტალიაში.

გამგზავრების ბოლო დღე იყო და მყარად მქონდა გადაწყვეტილი იტალიაში დაბრუნება. მონასტერთან მოვიდა ორი ბავშვი. ბავშვებს ტკბილეული დავურიგეთ, პატარამ ძალიან ჩქარა შეჭამა ნამცხვარი, დიდმა შეინახა. რატომ არ ჭამ-მეთქი, ვკითხე? უმცროსმა დამ მიპასუხა, რომ სახლში ელოდებოდათ ძმა და მისთვის უნდა წაეღო თავისი წილი ნამცხვარი. ამ ბავშვებმა გააღეს, გახსნეს, გაანგრიეს ეს უხილავი კედელი.

ის შიშები, რაც მანამდე მქონდა, რომ მიმეტოვებინა ჩემი ქვეყანა, ის რეალობა, სადაც ვიყავი და ახალში გადმოვსულიყავი, სადაც განსხვავებული ენა, კულტურაა, სრულიად დაიმსხვრა. მივხდი, რომ ღმერთი არის გაზიარება. უნდა გაუზიარო ადამიანებს ის, რაც შენ გაგაჩნია. თუნდაც შენი მსახურება.

უცნაურია, მაგრამ აქ ყოფნისას ხელახლა ვიგრძენი მოწოდება. ახალციხეში წმ. კამილოს ორდენის დღის ცენტრია, სადაც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვები ვნახე. დავიწყე ფიქრი იმაზე, რომ ამ ადამიანებს, რომლებსაც უამრავი მიზეზი აქვთ, რომ მოწყენილები, სევდიანები იყვნენ, ამ დროს ბედნიერად გრძნობდნენ თავს. აი, მაშინ მივხდი, რომ ეს ადგილი იყო, სადაც უნდა დავრჩენილიყავი.

ახალციხეში, როცა პატარებს ვუყურებ, ჩემი ბავშვობა მახსენდება, მათაც ულევი ფანტაზია აქვთ, რომ შექმნან სათამაშოები და ბედნიერად გაატარონ დღეები".

დები ამბობენ, რომ საქართველოში სამონასტრო ცხოვრება განსხვავებულია, მაგრამ მონასტრის ძირეული საფუძვლები უცვლელია: მორჩილება და ღმერთის ძიება.

სამივე მარია ვაქცინირებულია.

„პანდემიამ მსოფლიოს დიდი ჭრილობა დაუტოვა. შიმშილზე და ომზე არავინ აღარ საუბრობს", - ამბობს მარია გრაცია.

ყინვის მიუხედავად, შობის ღამეს ღვთისმშობლის სავარდის სახელობის ტაძარი სავსეა მრევლით. მარია გრაცია და მარია დიჯეზუ საკურთხევლის უკან სხედან და ისე უსმენენ სადღესასწაულო წირვას. მარია მეტილდე მგალობლებთან ერთად ტაძრის შუაში დგას.

ხვალინდელ დღეს ბენედიქტელი დები ტრადიციულად ლოცვით დაიწყებენ. „ლოცვა ხომ წვიმას ჰგავს, როგორც წვიმა ისე გადმოეღვრება ყველა ადამიანს...“